Test
Royalty
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
Re: Royalty
Royalty
Aeragarde was prachtig. Dat zei iedereen wanneer ze terugkeerden van hun reizen. De stad was groter dan eender welke stad in de buurt. Er heerste welvaart en iedereen leefde in vrede samen. Het klonk als een magische plaats. Haar hart ging als een razende tekeer terwijl ze de poorten van Aeragarde in de verte zag opdoemen. De reis had enkele weken in beslag genomen en ze keek er naar uit om eindelijk verlost te zijn van de koets waar ze quasi al haar tijd in had besteed. Ze had veel liever zelf paard gereden, maar haar moeder zei dat ze nu een dame van het hof zou worden, dat ze zich zo moest gedragen. Vreselijk ouderwets.
Wren stapte uit zodra ze bij het paleis arriveerde. Het paleis was prachtig, een groots gebouw omringt door groen dat leek te stralen in de zon. Het was een ongelooflijke kans om hier te komen, om een plek te krijgen als koninklijke Ziener aan het hof. Oorspronkelijk was het haar zus, Daphne, die deze plek aangeboden had gekregen maar wegens ziekte kon ze niet reizen en het paleis had dringend een nieuwe Ziener nodig. Hun moeder had het niet willen zeggen, maar Wren had ook veel meer talent dan Daphne. Haar gave was veel sterker dan die van haar zus ooit zou zijn. Hun moeder wilde een goede indruk maken op de koninklijke familie, dus ze stuurde haar jongste dochter. Wren was slechts zeventien jaar oud, maar ze zou vast haar mannetje kunnen staan aan het hof.
Met een klein hartje betrad ze de zaal waar ze de koninklijke familie zou ontmoeten. Ze maakte een diepe buiging voor hen uit respect en stelde zichzelf voor zoals ze duizenden keren had geoefend in de koets. Toen ze opkeek, bekeek ze de koning en de koningin nieuwsgierig, beiden keken haar aan met een vriendelijke blik. Haar blik gleed ook even naar de drie prinsen waar ze al menig verhalen over gehoord had. Iedere prins had een grote fanclub door hun aantrekkelijkheid. De kroonprins knikte haar beleefd toe, de jongste zat er verveeld bij, en de middelste… Toen hun blikken elkaar kruisten, voelde Wren een elektrische shock door haar lichaam stromen. Een visioen danste voor haar ogen in een flits, die haar toch wel lichte blosjes bezorgde. Prins Hendrik gaf haar een knipoog. Het bracht haar even van haar stuk, maar ze richtte zich vervolgens weer op de koning en koningin die haar vertelde wat er van haar verwacht werd. Ze kreeg een mentor toegewezen, daar zij nog zo jong was, en ze zou in het paleis leven alsof ze zelf van adellijke bloedde was. Dit was haar nieuwe thuis.
Ze was de mooiste vrouw, of eigenlijk jongedame, die hij ooit gezien had. Ieder vrij moment van de dag spookte ze door zijn hoofd, en ook menig momenten dat hij hoorde op te letten tijdens de lessen liet ze hem niet met rust. Hij had al meerdere vrouwen aanbeden in zijn leven, ze was zeker niet de eerste, maar hij had dit gevoel nog nooit meegemaakt. Het was alsof er iets op zijn plek klikte, toen ze elkaar aankeken die eerste dag. Hij zocht haar regelmatig op, bekeek haar vanaf een afstand, maar kreeg zichzelf er niet toe haar aan te spreken. Lafaard dat hij was. Zijn broers zouden hem tot in de eeuwigheid hiermee treiteren als ze het wisten. Hem uitmaken voor een bange kip…
“Goedemorgen, prins Hendrik,” klonk opeens een zachte, melodieuze stem waardoor hij opschrok uit zijn gedachten. Hij had in de tuin “een boek zitten lezen”, terwijl hij stiekem naar Wren keek. Hij had niet door gehad dat ze hem naderde, dat hij al enkele minuten niet zo subtiel had zitten staren. “Euhm, goedemorgen, vrouwe Wren,” stotterde hij er wat onhandig uit. Heel er smooth, maar niet heus. “Is het een interessant boek, dat u aan het lezen bent?” Vroeg ze op een geamuseerde toon. Hendrik wist niet eens welk boek er in zijn handen was op dit moment, maar hij knikte. “Ja, euhm, heel erg interessant…” Ze bracht hem van zijn stuk. “Hebt u het hoofdstuk bij de kliffen al gelezen? Erg spannend, vind u niet?” Ze nam plaats op de bank, vlak naast hem, hij voelde haar nabijheid en dit maakte zijn hoofd niet bepaald helderder. “Ja, heel erg spannend…” Wren gniffelde, ze pakte het boek uit zijn handen en raakte hem hierbij perongeluk aan. “Dit boek bevat helemaal geen kliffen, jonge prins. Wellicht kan u de volgende keer beter een boek ‘lezen’ dat u wel kent, voor het geval iemand u vraagt naar de inhoud.” Ze lachte hem zachtjes uit, iets wat behoorlijk brutaal was voor te doen bij een prins. Hendrik was echter niet boos, hij was enkel in verlegenheid gebracht. Shit, wat was hij toch een kluns! “Ja, natuurlijk, het spijt me…” Wren lachte nog zachtjes na. “Het geeft niet, mijn prins. Ik hoopte al dat we elkaar eindelijk zouden spreken. Zou u mij willen vergezellen naar de stad, mij een rondleiding willen geven?” Hendrik knikte hevig, hij wilde heel erg graag deze prachtige dame rondleiden in zijn stad. Hij wilde bij haar zijn, zoveel mogelijk.
De daarop volgende weken, waren ze bijna altijd samen. Na een maand waagde hij zich er zelf aan om haar te kussen, iets wat ze maar te leuk vond. Ze was de liefde van zijn leven... And the rest is history.
Aeragarde was prachtig. Dat zei iedereen wanneer ze terugkeerden van hun reizen. De stad was groter dan eender welke stad in de buurt. Er heerste welvaart en iedereen leefde in vrede samen. Het klonk als een magische plaats. Haar hart ging als een razende tekeer terwijl ze de poorten van Aeragarde in de verte zag opdoemen. De reis had enkele weken in beslag genomen en ze keek er naar uit om eindelijk verlost te zijn van de koets waar ze quasi al haar tijd in had besteed. Ze had veel liever zelf paard gereden, maar haar moeder zei dat ze nu een dame van het hof zou worden, dat ze zich zo moest gedragen. Vreselijk ouderwets.
Wren stapte uit zodra ze bij het paleis arriveerde. Het paleis was prachtig, een groots gebouw omringt door groen dat leek te stralen in de zon. Het was een ongelooflijke kans om hier te komen, om een plek te krijgen als koninklijke Ziener aan het hof. Oorspronkelijk was het haar zus, Daphne, die deze plek aangeboden had gekregen maar wegens ziekte kon ze niet reizen en het paleis had dringend een nieuwe Ziener nodig. Hun moeder had het niet willen zeggen, maar Wren had ook veel meer talent dan Daphne. Haar gave was veel sterker dan die van haar zus ooit zou zijn. Hun moeder wilde een goede indruk maken op de koninklijke familie, dus ze stuurde haar jongste dochter. Wren was slechts zeventien jaar oud, maar ze zou vast haar mannetje kunnen staan aan het hof.
Met een klein hartje betrad ze de zaal waar ze de koninklijke familie zou ontmoeten. Ze maakte een diepe buiging voor hen uit respect en stelde zichzelf voor zoals ze duizenden keren had geoefend in de koets. Toen ze opkeek, bekeek ze de koning en de koningin nieuwsgierig, beiden keken haar aan met een vriendelijke blik. Haar blik gleed ook even naar de drie prinsen waar ze al menig verhalen over gehoord had. Iedere prins had een grote fanclub door hun aantrekkelijkheid. De kroonprins knikte haar beleefd toe, de jongste zat er verveeld bij, en de middelste… Toen hun blikken elkaar kruisten, voelde Wren een elektrische shock door haar lichaam stromen. Een visioen danste voor haar ogen in een flits, die haar toch wel lichte blosjes bezorgde. Prins Hendrik gaf haar een knipoog. Het bracht haar even van haar stuk, maar ze richtte zich vervolgens weer op de koning en koningin die haar vertelde wat er van haar verwacht werd. Ze kreeg een mentor toegewezen, daar zij nog zo jong was, en ze zou in het paleis leven alsof ze zelf van adellijke bloedde was. Dit was haar nieuwe thuis.
Ze was de mooiste vrouw, of eigenlijk jongedame, die hij ooit gezien had. Ieder vrij moment van de dag spookte ze door zijn hoofd, en ook menig momenten dat hij hoorde op te letten tijdens de lessen liet ze hem niet met rust. Hij had al meerdere vrouwen aanbeden in zijn leven, ze was zeker niet de eerste, maar hij had dit gevoel nog nooit meegemaakt. Het was alsof er iets op zijn plek klikte, toen ze elkaar aankeken die eerste dag. Hij zocht haar regelmatig op, bekeek haar vanaf een afstand, maar kreeg zichzelf er niet toe haar aan te spreken. Lafaard dat hij was. Zijn broers zouden hem tot in de eeuwigheid hiermee treiteren als ze het wisten. Hem uitmaken voor een bange kip…
“Goedemorgen, prins Hendrik,” klonk opeens een zachte, melodieuze stem waardoor hij opschrok uit zijn gedachten. Hij had in de tuin “een boek zitten lezen”, terwijl hij stiekem naar Wren keek. Hij had niet door gehad dat ze hem naderde, dat hij al enkele minuten niet zo subtiel had zitten staren. “Euhm, goedemorgen, vrouwe Wren,” stotterde hij er wat onhandig uit. Heel er smooth, maar niet heus. “Is het een interessant boek, dat u aan het lezen bent?” Vroeg ze op een geamuseerde toon. Hendrik wist niet eens welk boek er in zijn handen was op dit moment, maar hij knikte. “Ja, euhm, heel erg interessant…” Ze bracht hem van zijn stuk. “Hebt u het hoofdstuk bij de kliffen al gelezen? Erg spannend, vind u niet?” Ze nam plaats op de bank, vlak naast hem, hij voelde haar nabijheid en dit maakte zijn hoofd niet bepaald helderder. “Ja, heel erg spannend…” Wren gniffelde, ze pakte het boek uit zijn handen en raakte hem hierbij perongeluk aan. “Dit boek bevat helemaal geen kliffen, jonge prins. Wellicht kan u de volgende keer beter een boek ‘lezen’ dat u wel kent, voor het geval iemand u vraagt naar de inhoud.” Ze lachte hem zachtjes uit, iets wat behoorlijk brutaal was voor te doen bij een prins. Hendrik was echter niet boos, hij was enkel in verlegenheid gebracht. Shit, wat was hij toch een kluns! “Ja, natuurlijk, het spijt me…” Wren lachte nog zachtjes na. “Het geeft niet, mijn prins. Ik hoopte al dat we elkaar eindelijk zouden spreken. Zou u mij willen vergezellen naar de stad, mij een rondleiding willen geven?” Hendrik knikte hevig, hij wilde heel erg graag deze prachtige dame rondleiden in zijn stad. Hij wilde bij haar zijn, zoveel mogelijk.
De daarop volgende weken, waren ze bijna altijd samen. Na een maand waagde hij zich er zelf aan om haar te kussen, iets wat ze maar te leuk vond. Ze was de liefde van zijn leven... And the rest is history.