Bericht
door Joyce » 11-11-2018 15:54
Compleet overrompeld stond Nicci in de deuropening van het koffietentje. Een aantal nieuwsgierige blikken werden zijn kant opgeworpen, maar hier besteedde hij geen aandacht aan. Het enige dat hij kon doen, was voor zich uit staren. Om meer precies te zijn, hij staarde naar de plek waar Bridge uit het zicht was verdwenen. Zijn hart klopte in zijn keel. Zijn vingers sloten zich om de sleutels heen die hij nog steeds in zijn hand had, de sleutels die niet tot hem behoorden. Moeizaam slikte hij. Hij was niet in staat zich te bewegen. De schrik zat hem te hoog.
“Ga eens aan de kant!” Een duw in de rug en hij stond een meter verderop. Verbaasd keek hij achter zich. Een norse man paradeerde weg. Blijkbaar had hij in de weg gestaan.. De onaardige snauw had hem wel uit zijn tijdelijke verlamming weten te halen, dus al met al was het maar goed geweest dat de man zo een haast had gehad. Anders had hij hier nog steeds op dezelfde plek gestaan, verlamd van de schrik.
Met een naar gevoel in zijn buik betrad hij het koffietentje weer. De vrouw achter de koffiebar wierp hem een bezorgde blik toe. Hij glimlachte kort naar haar, als teken dat alles goed met hem was en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Terug op zijn plaats legde hij de sleutels van Bridge voor zich neer op tafel, waarna hij een staarwedstrijdje begon met het item. “Alsjeblieft, een kop warme chocolademelk met slagroom, voor de schrik. Van het huis.” Nicci keek verbaasd op. Een kneepje in zijn schouder en de vrouw liet hem weer met rust.
De mok warme chocolademelk warmde hem terug op. Van binnen en van buiten. Na enkele minuten gepiekerd te hebben over de sleutels, pakte hij zijn telefoon. Hij kon dit probleem niet alleen aan. Hij had hulp nodig. Vandaar dat hij besloot zijn twee beste, en tevens enige, vrienden te raadplegen. Zij wisten vast wel wat te doen. Met een druk op zijn scherm opende hij de groepschat.
Nicola zegt:
‘Jongens, help.. Ik heb Bridge zijn sleutels..’
Binnen een minuut stonden er twee geschokte reacties in de chat. Zijn vrienden waren echt de beste in snel reageren. Waarschijnlijk omdat zij net zoals hij niet veel bijzonders in hun leven deden. Naar school gaan en gamen, daar bestonden hun dagen uit.
Tanya zegt:
‘Wat? Hoe bedoel je, je hebt zijn sleutels??’
Eloy zegt:
‘Als in, je hebt zijn sleutels gestolen?’
Nicci zuchtte zacht. Aan deze reacties had hij dus helemaal niets. Zijn vingers gleden over het scherm heen om een verdere uitleg te geven.
Nicola zegt:
‘Nee! Niet gestolen.. Ik bedoel, niet opzettelijk in ieder geval.. Ze vielen uit zijn zak en ik wilde ze teruggeven, echt waar, maar hij werd boos en toen.. Jeweetwel, toen liep hij weg en nu heb ik nog steeds zijn sleutels!!!’
Tanya zegt:
‘Je bedoelt, je hebt ze onopzettelijk gestolen?’
Eloy zegt:
‘Shit man, dat gaat wel heel erg ver, de sleutels stelen van de zoon van DE BEROEMDE TRAVIS HOWELL, hahaha. Dat had ik nou niet van je verwacht.. Ik durf te wedden dat je die sleutels voor een belachelijke hoeveelheid geld kan doorverkopen!!’
Tanya zegt:
‘Jezus Nic, je moet ze terug gaan geven en wel nu! Dit is illegaal!’
Eloy zegt:
‘Nee, nee, nee! Verkoop ze door!! Dan worden we rijk! Zorg er alleen voor dat je ze niet verkoopt aan een moordenaar.. Ik wil niet in de bak eindigen, of erger.. OP EEN BEGRAFENIS.
Eloy zegt:
‘Denken jullie eigenlijk dat we uitgenodigd zouden worden op Bridge zijn begrafenis? Ik bedoel, we hebben ooit samen muziekles met hem gehad.. We zijn zijn ex-klasgenoten..? Dus een uitnodiging zou wel op zijn plaats zijn, toch? Hij heeft ons dan misschien nooit opgemerkt, maar als we zeggen dat we dat awkward trio achter in de klas waren..’
Met een blik vol horror sloot Nicci de groepschat en schoof hij zijn telefoon zo ver mogelijk van zich vandaan, alsof het een levensgevaarlijk object was. Bridge zijn begrafenis, het idee alleen al maakte hem misselijk, hij moest er niet aan denken. Of een inbreker in Bridge zijn huis, omdat hij de sleutels aan een crimineel had gegeven. Een crimineel, of een doorgedraaide fangirl.. Nee, dat mocht niet gebeuren. Hij pakte de sleutels en drukte ze tegen zijn borst aan, vastbesloten om het item met zijn leven te beschermen. In ieder geval totdat hij een betere oplossing had voor zijn probleem. Tot die tijd waren de sleutels in goede handen bij hem.
Het was inmiddels avond en Nicci stond ergens waar hij nooit verwacht had te staan. Hij had deze middag met zijn vader gesproken over het probleem dat hij had en gelukkig had de man een betere reactie gehad dan zijn vrienden. Na lang overleg waren ze samen tot de conclusie gekomen dat het het beste was om de sleutels persoonlijk bij hun eigenaar te brengen. Natuurlijk was het eigenaardig om onaangekondigd voor iemand zijn deur te verschijnen, maar het was nog altijd beter dan iemand zijn sleutels in het bezit houden. Vandaar dat hij nu voor de deur stond van villa Howell-Roberts. Het was een gigantisch huis. Intimiderend vooral.
Twijfelend keek Nicci achterom. Een eindje verderop stond de auto van zijn vader. Zijn vader was zo lief geweest om hem te brengen en gebaarde nu wild naar hem dat hij op de bel moest drukken. Met tegenzin deed hij dat, hij drukte op de bel. Ergens wilde hij gewoon de sleutels in de brievenbus die een eindje verderop stond duwen, maar dat was helaas geen optie.. Als hij ze onaangekondigd in de brievenbus deed, wist Bridge tenslotte nog steeds niet waar zijn sleutels waren. Er zat niets anders op dan ze persoonlijk te overhandigen, dan had hij ook direct de kans om zijn excuses aan te bieden voor zijn ongepaste gedrag van vanmiddag. Hij was ongepast geweest, toch? Anders had Bridge nooit zo gereageerd.. Of wel soms?
Grimassend keek hij naar het grote hek dat hem scheidde van de tuin van het landhuis. Hij stond bij de bel naast het hek, zichzelf afvragend of hij met de sleutels die hij had het hek zou kunnen openen. Niet dat hij van plan was om dat te doen, dat zou namelijk inbreken zijn, maar zou het kunnen? En stel hij kwam daadwerkelijk de tuin in, wat zou er dan gebeuren? Zou hij dan zonder pardon worden neergeschoten? Nee, natuurlijk niet, dit was geen computerspel, dit was echt.
Ongemakkelijk schraapte hij zijn keel. Wat zou hij zeggen als er straks iemand door de luidspreker sprak? ‘Hallo, ik ben Nicci, ik kom jullie sleutels terugbrengen.. Die ik echt niet gestolen heb..’ Nee, dat klonk stom, maar wat dan wel? ‘Hallo, ik ben Nicci, een klasgenoot van Bridge..’ Dat was een regelrechte leugen. Hij was geen klasgenoot, want hij had geen enkel vak met zijn grote liefde. Een piepje maakte hem letterlijk en figuurlijk aan het springen. Hoe gênant. “Oh.. Hoi.. Uhm.. Ik kom voor Bridge?” bracht hij moeizaam uit. Dit klonk pas stalkerig. “Ik bedoel, ik heb zijn sleutels!” schreeuwde hij er achteraan. Hij maakte het er niet beter op. “Ik heb ze gevonden.. op straat.. Niet gestolen..” Nu sprak hij zo zacht, dat hij waarschijnlijk niet te verstaan was. Al de moed zakte hem in de schoenen. Wat een sukkel was hij ook. Met het schaamrood op zijn wangen keek hij naar zijn voeten.