Avery Dawson en Micah Donovan

[Brenda]

De ontspannen sfeer van de ochtend was duidelijk verdwenen toen Cedric voor de deur verschenen was. Micah kreeg geen verbaal antwoord op zijn vraag, enkel een schuddend hoofd. Niet bepaald geruststellend. Was Avery boos op hem omdat hij zo plots naar buiten was gelopen? Dat hij eventjes zichzelf had moeten vermaken terwijl Micah zich over Cedric bekommerde? Dat zou wel heel gemeen en kortzichtig zijn. Micah deed immers helemaal niks verkeerds. Cedric was een dierbare vriend die hem nodig had en die hem nog nooit zo in te steek had gelaten als Avery wel had gedaan... Oké nee, daar mocht hij niet te veel over na gaan denken. Hij wilde er geen groots drama rond maken, echt niet. Hij wilde dit in alle rust met Avery uitpraten zodat ze gewoon langzaam de draad weer konden oppikken waar hij vele jaren geleden was blijven liggen... Was het valse hoop dat hij dacht dat dit mogelijk was?
De beschuldiging die hij naar hem toegeworpen werd, beviel Micah echter totaal niet. Dacht Avery werkelijk dat hij het type was om vreemd te gaan wanneer hij een relatie had? Dat was echt onzin! Micah zou zoiets nooit, maar dan ook echt nooit doen. Zelfs al zijn jeugdliefde opeens opdook. De opmerkingen over condooms en glijmiddel was ook niet bepaald aardig te noemen. Het klonk allemaal heel beschuldigend en Micah moest diep ademhalen om zich koest te houden en niet direct hevig in de verdediging te gaan. Het werd enkel lastiger toen Avery ook nog eens zoveel kritiek gaf over de manier waarop hij ontvangen was. Alsof hij niet blij was dat ze de hele nacht met elkaar de liefde bedreven hadden! Wilde hij soms dat Micah boos op hem werd? Want dan moest hij vooral doorgaan met beschuldigen, dan zou het vanzelf tot een knallende ruzie leiden. Micah bleef rustig diep in en uitademhalen zodat de opkomende irritatie en woede weer wegzakte. Hij wilde geen ruzie maken met Avery, echt niet. Hij wilde hun hereniging vieren. Misschien hielp het wel een beetje dat Avery hem niet aankeek, dat zorgde voor minder spanning.
'Cedric is niet mijn vriend. Ja, we hebben seks met elkaar gehad. Veel seks. Dat ga ik niet ontkennen. Cedric betekent veel voor me, maar het is geen liefde. Geen liefde zoals ik wel voor jou voelde... Nog steeds voel. Hij was er voor mij toen jij er niet was en ik was er voor hem. We waren en zullen altijd elkaars steun en toeverlaat zijn, wat mij betreft. Wat niet betekent dat de seks door moet blijven gaan,' benadrukte Micah. Hij wilde gewoon duidelijk maken dat Cedric een onderdeel in zijn leven zou blijven, maar dat zijn rol wel enigszins zou veranderen. Als Avery van plan was in de buurt te blijven tenminste. Zo niet, dan wist Micah ook niet wat er zou gebeuren. Hij ging er gewoon vanuit dat dat scenario niet direct van toepassing zou zijn.
Micah nam plaats op een keukenstoel, steunde met zijn elleboog op tafel en ging met zijn hand door zijn haren. Adem in, adem uit. 'Je bent altijd speciaal voor mij geweest, Avery. Dat veranderde niet toen je opeens van de aardbodem verdwenen leek te zijn. Natuurlijk was ik boos, en bang, en verdrietig... Maar ik heb nooit gedacht dat je er bewust voor koos om geen contact meer met me te hebben. Daarvoor was het veel te plots, zonder enige vorm dat ik je begon te vervelen of dat je een ander had of wat dan ook. Ik wist niet wat de reden was, daar heb ik nachtenlang over gepiekerd, en uiteindelijk accepteerde ik dat ik het misschien nooit zou weten. Het hoefde echter niet te betekenen dat mijn leven stil moest blijven staan omdat jij er niet was. Het circus heeft me met open armen ontvangen en bood me een heel nieuw leven, een leven waarvan ik hou. Ik heb geen echte relatie meer gehad sinds jou. Heel lang moest ik niks weten van genegenheid en intimiteit. Maar toen kwam Cedric... Hij heeft pijn die gelijkend is met de pijn die ik voel, en dat bracht ons samen. We weten echter allebei dat het geen liefde is wat we voelen wanneer we samen zijn, hebben geen relatie. We zijn er gewoon voor elkaar op een manier die het dragelijker maakt om te leven in de wetenschap dat we achtergelaten zijn. Dat we in de donkere, eenzame momenten niet alleen hoeven te zijn omdat we elkaar hebben.'
Het was een behoorlijke uitleg die Micah had gegeven, hij woog elk woord zorgvuldig af. 'Ik was niet boos op je gisterenavond, en dat ben ik nog steeds niet. Ik weet niet hoe ik me moet voelen... Dus vertel het me. Waarom je opeens weg was en nooit naar me gezocht hebt, of dat je dat wel gedaan hebt maar me niet kon vinden. Vertel het me zodat ik weet hoe ik me moet voelen.'

[Joyce]

Het leven van Micah had overduidelijk niet stilgelegen de laatste jaren. Dit was een goed iets, dat viel niet te ontkennen, maar toch.. Avery kon het niet helpen dat hij het moeilijk vond om te horen. Waar dat precies aan lag, wist hij ook niet. Misschien had het te maken met de manier waarop Micah het aan hem duidelijk had gemaakt. Het had geklonken alsof de jongeman zonder al te veel problemen zijn leven had weten voort te zetten. Natuurlijk was Avery blij dat zijn geliefde zo goed terecht was gekomen, maar het lukte hem niet om het nare gevoel dat hem bekroop af te schudden. Diep in zijn hart vond hij het verschrikkelijk dat Micah iets in Cedric had gevonden waarmee hij de leegte die hij had achtergelaten kon opvullen. Het gaf hem het gevoel vervangbaar te zijn. Was het egoïstisch dat hij dit gevoel ervaarde? Waarschijnlijk wel.
De beschuldigende toon van Micah was Avery natuurlijk niet ontgaan. Hoewel hij het naar vond dat zijn jeugdliefde hem van alles beschuldigde, begreep hij het ook wel. Hij had de jongen tenslotte in de steek gelaten, dat was nou eenmaal de waarheid. Het viel niet te ontkennen en dat wilde hij ook helemaal niet. Hij wilde dat Micah hem haatte, want dat had hij verdiend. Wat hij had gedaan, was onvergeeflijk. Het leek er echter op dat zijn jeugdvriend hem helemaal niet haatte. De jongeman was geeneens boos. Hij leek zelfs bereid te zijn hem te vergeven voor alles. Waarom kon hij nou niet in zien dat vergiffenis onverdiend was? Micah moest hem geen tweede kans geven, want daardoor liep hij enkel het risico nog eens pijn gedaan te worden.
“Ik kan het niet. Het spijt me.” Met een gekwelde blik in zijn ogen keek Avery over zijn schouder naar Micah, die inmiddels aan de tafel plaats had genomen. Het was misschien zwak om te weigeren te vertellen wat er jaren geleden gebeurd was, maar hij kreeg de woorden zijn strot gewoon niet uit. Het lag te gevoelig. Het was te moeilijk voor hem om hardop uit te spreken dat zijn ouders van hem walgden vanwege zijn gevoelens voor Micah. Door het te zeggen werd het namelijk écht. Zolang hij het niet hardop zei, kon hij het nog een soort van ontkennen. “Ik weet dat je een verklaring verdient, maar.. Ik kan het niet. Echt niet.” Hij had zijn blik weer voor zich uit gericht, zodat hij de teleurstelling op Micah zijn gezicht niet hoefde te zien.
Kort viel hij stil. Uiteindelijk draaide hij zich naar Micah om. “Micje..” begon hij, terwijl hij naar de tafel toestapte. Hij hurkte naast zijn jeugdliefde neer en legde een hand op het bovenbeen van de jongeman. Smekend keek hij omhoog, zoekend naar oogcontact. “Ik weet dat jij hier niets aan hebt. Ik weet dat het een zwak excuus lijkt te zijn, misschien is dat het ook wel, maar.. Je moet één ding weten. Ik hou van jou, Micah. Ik meen het. Je betekent echt alles voor me. Ik begrijp dat dat na alles wat moeilijk te geloven is, maar het is echt zo. Ik hou van je met heel mijn hart. Ik heb je vreselijk gemist en..” Hij beet op zijn lip, waarna hij van zijn metgezel wegkeek. “Ik zal je nooit vrijwillig in de steek laten. Nooit.. Wil je dat alsjeblieft geloven? Het was niet vrijwillig. Ik weet dat dat geen excuus is, maar toch.. Het spijt me.”

[Brenda]

De woorden sloegen in als een mokerslag. Ik kan het niet, het spijt me. Het was niet hetgeen waarop Micah gehoopt had... En hoe graag hij het ook wilde dat het anders was, de teleurstelling was niet tegen te houden en trok al zijn onzekerheid uit de kast. Waarom kon hij het niet? Vertrouwde hij Micah niet? Of was het gewoon zo een egoïstische reden dat Avery wist dat het ertoe zou leiden dat Micah van Avery walgde? Was er een reden waarom Micah van Avery zou walgen? Hij betwijfelde het... Maar het was makkelijk gezegd dat niks hen kon breken als Micah nog niet wist wat er gebeurd was. Het duizelde hem een beetje, hij wist niet goed wat hij aan moest met deze ontbrekende informatie. Hij had verwacht dat Avery hem gewoon zou vertellen wat er gebeurd was, maar dat zou dus niet gebeuren.
Micah liet zijn schouders hangen en bleef gewoon zitten, gaf geen kik terwijl Avery liefkozend zijn bijnaam zei en voor hem neerhurkte. Zou hij op zijn knieën gaan smeken voor vergiffenis? Zou Micah hem dit schenken, vergiffenis? Verdiende Avery dat? Micah verdiende antwoorden, naar zijn mening, maar blijkbaar wilde Avery dit niet doen. Micah staarde zijn jeugdliefde aan, registreerde diens woorden amper omdat de stemmetjes in zijn hoofd zo luid waren. Ze discussiërden met elkaar of ze Avery in de armen moesten sluiten of hem de deur zouden wijzen voordat Micahs hart opnieuw gebroken werd. Avery zei dat hij van hem hield, maar Micah was al te vaak gekwetst om die woorden zomaar aan te nemen. Hij had geleerd van iedere teleurstelling, en ook nu wist hij dat Avery's woorden niet voldoende zouden zijn. Misschien voor even, maar niet voor altijd. Micah had meer nodig dan dit. 'Je houdt van me, maar liet me jarenlang aan mijn lot over. Ik heb je gezocht, voor zover dat mogelijk was, maar ik vond je niet. Nergens. Heb je naar me gezocht? Of was dit een toevallige ontmoeting, geregeld door het lot? Je hebt gelijk, Avery, ik zou je niet zomaar weer in mijn armen moeten sluiten... Niet voordat je me toont dat je niet weer zal verdwijnen. Dat je dit serieus meent, onze liefde. Woorden zijn niet genoeg.'
Zijn stem klonk een beetje gestikt op het einde, emoties werden hem langzaam te baas. Tranen vulde zijn lege ogen en hij wendde zijn blik af van Avery zodat het uitspreken van zijn volgende woorden een stuk makkelijker zou verlopen. 'Misschien kan je nu beter weggaan. Voor nu. Ik moet nadenken, en dat lukt niet als je hier bent. Ik wil geen domme keuzes maken, Avery, ik wil niet alles kwijtraken wat ik al die jaren had opgebouwd. Ik had geleerd om te leven zonder je. Het was niet het ideale leven waar ik al die jaren over gedroomd heb, sinds ik jou ontmoet had, maar het is het best mogelijke alternatief ervan.'

[Joyce]

Deze nacht hadden ze de liefde met elkaar bedreven. Ze waren dichter bij elkaar geweest, dan Avery ooit voor mogelijk had gehouden. Hij had zich verbonden gevoeld met deze jongeman, op elk niveau. Hun zielen hadden elkaar omarmd. Het had vertrouwd gevoeld. Zijn gebroken hart was gerepareerd door deze nachtelijke intimiteit. Dit leek echter voor korte duur te zijn. Van hun verbondenheid was nu niets meer over. Een muur was binnen mum van tijd tussen hen in verschenen. Hoe erg hij ook zijn best deed, hij kon Micah niet meer bereiken. Hun zielen verloren de grip op elkaar. De afstand tussen hen in werd groter en groter. Het was doodseng. Het voelde alsof het zuurstof uit zijn longen werd geperst. Het was genadeloos. Hij had zijn grote liefde eindelijk weer in zijn armen kunnen sluiten en nu glipte deze opnieuw door zijn vingers.
Waar was het fout gegaan? Was het fout geweest dat hij zich had aangekleed, toen Micah zich had bekommerd om de onverwachte gast? Had dat de indruk gewekt dat hij er vandoor wilde gaan? Of was het de vraag geweest die hij had gesteld op het moment dat Micah zich weer bij hem gevoegd had? Had hij nooit mogen vragen of de ongenode gast de jongeman zijn vriend was? Had hij nooit mogen suggereren dat de ander vreemdging? Of was het dat allemaal niet en ging het puur en alleen om het niet willen geven van antwoorden? Wat was er fout gegaan? Was het één van deze dingen? Of was het een combinatie van deze dingen? Of was het mogelijkerwijs iets totaal anders? Iets dat hij nu over het hoofd zag? Zoveel vragen, zoveel onzekerheden.
Avery zag de tranen in de ogen van zijn geliefde. Het was hartverscheurend. De woorden die volgden, waren echter nog afschuwelijker. Micah wees hem de deur. De jongen wilde dat hij wegging. Het was alsof zijn wereld ineenstortte. Dit mocht niet waar zijn. Nee, alsjeblieft.. Liet dit niet waar zijn. Hij kon het niet aan als het hier ophield. Niet na een nacht zoals de afgelopen nacht. Niet na een nacht, waar ze elkaar zoveel genot hadden bezorgd. Niet enkel genot, maar ook liefde. Heel veel liefde. De liefde die ze voor elkaar koesterden, was immens en dat was deze nacht wel gebleken. Ze hadden elkaar zo teder aangeraakt. Het mocht niet zo eindigen. Het mocht niet.
Roerloos bleef Avery in zijn gehurkte positie voor Micah zitten. Zijn hand lag nog altijd op de jongen zijn bovenbeen. Hij wist dat hij iets moest zeggen, hij wist dat hij zijn geliefde een verklaring geven moest, indien hij wilde dat het hier niet ophield. Hij moest vertellen wat er zoveel jaren geleden gebeurd was, wat ertoe had geleid dat hij uit Micah zijn leven was verdwenen. Beelden flitsten door zijn hoofd. Zijn moeder die de schoenendoos met liefdesbrieven vond. De teleurstelling in de ogen van zijn ouders, toen ze hem hiermee confronteerden. De ontelbare keren dat hem verteld werd dat hij ten prooi was gevallen aan de duivel. De vele therapiesessies die hij was ondergaan om zijn foute gevoelens te overwinnen. De therapiesessies die nu onsuccesvol bleken. Hij had zijn homoseksuele gevoelens namelijk niet overwonnen. Sterker nog, hij had er deze nacht naar gehandeld en had er zelfs van genoten. Al die therapiesessies waren verspilde moeite geweest. Een geldverspilling. Hij was een hopeloze zaak. Hij was niet meer te redden. De hel was zijn thuis.
Het gevoel van verstikking probeerde hij weg te drukken. Het was niet het juiste moment om verdriet te voelen. Als vervanging voor het gevoel van verstikking, borrelde er zelfhaat in hem op. Hij was walgelijk. Ook dit gevoel probeerde hij te onderdrukken. Hij moest zich focussen op Micah, niet op het stemmetje in zijn hoofd dat hem vertelde hoe verkeerd het was wat hij deze nacht had gedaan met Micah. Het stemmetje, dat verdacht veel op de stem van zijn moeder leek, had ongelijk. Het was niet mogelijk dat het echt verkeerd was wat hij had gedaan. Het had te goed gevoeld om verkeerd te zijn. Zijn gevoelens voor Micah voelde te goed. Hij hield van hem.
“Mic..” bracht hij uit. Hij wilde de jongeman wel een verklaring geven als deze dat zo hard nodig had, maar het was zo moeilijk voor hem om erover na te denken. Laat staan om het hardop uit te spreken. “Micah, ik..” probeerde hij opnieuw. Hij kneep zijn ogen dicht. “Ik.. Het is fout..” Oké, nee, shit, dat wilde hij niet zeggen. Het was niet fout, toch? Dat waren enkel de woorden van zijn therapeut, niet de zijne. Het waren nooit zijn woorden geweest. Nooit. Oh shit. Dit ging fout. Zijn hoofd liep over. Zijn hoofd stond op het punt om te ontploffen, maar dat was geen excuus om niets te zeggen. Hij moest het er gewoon uit gooien, zo moeilijk was het niet. Woord voor woord.. “Mijn ouders, ze.. ze hebben geprobeerd.. me te genezen. Homoseksualiteit is niet.. goed, zeggen ze. Ik ben niet genezen.”

[Brenda]

De sfeer in de woonwagen was heel erg anders dan het gisterenavond was geweest. Gisterenavond waren ze all over eachother geweest, hadden ze zich volledig door de lust en liefde laten leiden, en nu was er niks meer van over. De sfeer was veel grimmiger geworden toen Cedric voor de deur stond, toen Avery hem begon te beschuldigen… Toen Avery besloot hem geen fatsoenlijk antwoord te geven op de vraag waarom hij al die jaren geleden verdwenen was. Hoe dacht de jongeman in godsnaam dat ze samen konden blijven als dit voor altijd geheim zou blijven? Het zou Micah verscheuren, hun liefde veranderen in iets lelijks waarin er geen vertrouwen meer was voor elkaar…
Hortend en stotend kwam er een verklaring, of althans een soort van verklaring. Avery had het duidelijk moeilijk om de woorden over zijn lippen te krijgen, maar Micah kon de gaten perfect zelf opvullen. Avery’s ouders. Zij hadden nooit mogen weten over hun relatie. Dat hadden ze al vaker besproken, en hij had het altijd geaccepteerd dat het niet zo zou zijn… Zolang ze maar op een dag samen waren, wanneer ze daar oud genoeg voor waren, vond hij het prima. Hij had echter nooit verwacht dat Avery’s ouders zo erg zouden ingrijpen dat ze hun zoon zouden proberen te genezen… Te genezen van iets moois als liefde. Ongeacht voor wie hij deze liefde voelde. Het was afschuwelijk.
“Avery…,’ zei hij zachtjes, verdrietig door alles wat zijn geliefde had moeten meemaken. Hij wist dan wel niet de details van hoe ze dit geprobeerd hadden, hij wist dat hij deze details op dit moment niet zou krijgen. Zijn vriend had er duidelijk nog moeite mee, en dit was meer dan begrijpelijk. Micah wist hoe het was wanneer ouders niet deden wat perfecte ouders dienden te doen… Micah streelde geruststellend door Avery’s korte haren, liet zijn vingers hier moeiteloos doorheen glijden. “Avery...,’ zei hij nogmaals, zachter, heel liefdevol. Hij zou alle liefde die de jongen te kort was gekomen geven, als Avery er klaar voor was om deze te accepteren. Als ze vanaf nu samen door het leven zouden gaan zoals het al jaren eerder had moeten zijn.
Micah liet zich van zijn stoel af glijden, ging op zijn knieën voor zijn geliefde zitten, zijn handen nog steeds in Avery’s haar. “Avery…,” zei hij opnieuw, nog zachter, haast onverstaanbaar. Hij trok de jongen naar zich toe, overbrugde zelf de laatste millimeters om hem te kussen. Echt te kussen. Hartstochtelijk te kussen. Ik ga naar het einde van de wereld en weer terug om bij jou te zijn kussen. Waarschijnlijk zou Micah opnieuw de liefde met hem bedreven hebben, mocht het niet zo zijn dat zijn lichaam protesteerde bij het idee opnieuw zo een beproeving te doorstaan. Een kus was echter ook heel waardevol, het verbond hen op een onschuldigere manier. “Blijf bij me, vanaf nu voor de rest van ons leven,” zei Micah zachtjes toen hij zich hijgend terugtrok uit de kus. “Niemand hier zal jou proberen te genezen… Je bent perfect zoals je bent.”