Avery Dawson en Micah Donovan

[Brenda]

Cut away your safety net
and find out what it's like to live.

Micah Zeb Donovan, "The Amazing Skylar"

I won't abandon you, and you can damn well know that I'm going to fight for you.

[Joyce]

Avery Carter Dawson
Something tells me I'm going to love him forever.

[Joyce]

Al jaren organiseerde The Blue Moon Circus iedere zomer een circuskamp, een kamp dat in het teken stond van allerlei circusactiviteiten en ieder jaar opnieuw drie weken vol plezier garandeerde. Binnen het kamp was een onderverdeling van vier groepen gemaakt. De ‘Dwergen’ bestonden uit tien- en elfjarigen, de ‘Elven’ bestonden uit twaalf- en dertienjarigen, de ‘Aliens’ bestonden uit veertien- en vijftienjarigen en de ‘Draken’ bestonden uit zestien- en zeventienjarigen. Balanceren, jongleren, goochelen en dansen waren voorbeelden van de circusactiviteiten die gedurende de drie weken werden uitgevoerd. Naast deze circusactiviteiten werden er ook andere activiteiten gedaan die niet in het teken stonden van het circus. Zo werden er allerlei spelletjes gespeeld en werd er een dropping georganiseerd. Ieder jaar keerden bekende gezichten terug, wat ervoor zorgde dat een zeer hechte groep ontstond. Dit betekende echter niet dat nieuwe kinderen niet met open armen werden ontvangen. Elk nieuw gezicht was van harte welkom.
Op twaalfjarige leeftijd voegde Avery zich bij deze hechte groep. Zijn beste vriend Dean had een jaar eerder deelgenomen aan het kamp en was zo enthousiast geweest dat het aanstekelijk had gewerkt. Avery wilde het daaropvolgende jaar ook mee op kamp. In eerste instantie waren zijn ouders het hier niet mee eens geweest. Ze vonden het maar niets om hun zoon drie weken alleen op kamp te sturen. Hij smeekte hen wekenlang om mee te mogen op kamp, maar ze gingen niet overstag. Dat was het moment voor Dean om zich ermee te gaan bemoeien. De jongen was altijd al iemand geweest die altijd zijn zin wist te krijgen en ook dit keer was dat het geval. Avery wist niet hoe, maar zijn ouders gingen wonder boven wonder akkoord. Hij mocht mee op het circuskamp en hij kon zijn blijdschap niet op. Hij zal zijn beste vriend daar eeuwig dankbaar voor blijven.
Het stond vanaf het begin af aan vast dat Avery het hele kamp aan de zijde van Dean ging verkeren. Avery was van nature een terughoudend persoon, die het lastig vond om anderen te benaderen. Vooral onbekende personen intimideerde hem. Aan de zijde van zijn beste vriend voelde hij zich echter uitermate veilig en deze comfortzone verliet hij liever niet. Hij had het geluk dat Dean geen problemen had met het contact maken met anderen, want hierdoor maakte hij ook vele vrienden. Dean en hij konden als een ‘package-deal’ gezien worden. Ze waren onafscheidelijk van elkaar. Als je bevriend wilde zijn met de een, dan moest je de ander maar voor lief nemen. In de meeste gevallen, of eigenlijk in alle gevallen, hield dit in dat de vrienden van Dean accepteerden dat ze Avery er gratis bij kregen. Een extraatje dat ze op lange termijn altijd wel konden waarderen. Avery was namelijk fijn gezelschap als hij zich eenmaal op zijn gemak voelde.
Het kamp startte altijd met een voorstelronde, dat was al jaren het geval en kon als een vast ritueel beschouwd worden. Ook het eerste kamp van Avery was met deze ronde begonnen. Gedurende deze eerste voorstelronde was zijn leven voorgoed veranderd. De hele groep ‘Elven’ had zich rondom het kampvuur verzameld om zich een voor een voor te stellen. Met een hart dat in zijn keel klopte, had Avery om zich heen gekeken. Zijn blik was blijven hangen op een specifiek persoon. Zijn adem was gestokt, terwijl hij de betreffende jongen uitgebreid in zich op had genomen. Het was daadwerkelijk het prachtigste individu waar hij ooit zijn oog op had laten vallen. Hij wist niet wat het was, maar hij leek zijn blik niet van de jongen los te kunnen scheuren. Het was een vreemd gevoel, maar tegelijkertijd ook een geweldig gevoel. Het liefst was hij terplekke naar de jongen toegestapt om hem in zijn armen te sluiten en hem nooit meer los te laten. Hij had zichzelf echter kunnen weerhouden, hij wist dat hetgeen dat hij voelde niet normaal was. Dit weerhield hem er echter niet van om stiekem te blijven kijken, terwijl ieder ander zich voorstelde. De wonderschone jongen bleek Micah te heten, een naam dat naar Avery zijn mening perfect bij hem paste.
Zijn eigenaardige bewondering voor Micah werd helaas niet door zijn beste vriend gedeeld. Sterker nog, Dean leek een grote afkeer voor de jongen te hebben. Deze afkeer stak hij niet onder stoelen of banken. Hij liet duidelijk blijken dat hij Micah niet mocht. In de eerste week van het kamp betroffen het enkel bespottende opmerkingen tegen Avery en zijn kampvrienden, opmerkingen die achter de rug van Micah om werden gemaakt. Dan noemde Dean Micah een uitslover of dan bestempelde hij hem als een kontenlikker van de begeleiders. Na de eerste week begon Dean de opmerkingen echter in het bijzijn van Micah te maken. Elke dag leek hij er een soort sport van te maken om Micah op de meest onverwachte momenten de grond in te boren, om vervolgens te genieten van Micah zijn reactie en het gelach van zijn kampvrienden. Avery lachte nooit mee, hij vond het verschrikkelijk om de gekwetste uitdrukking op Micah zijn gezicht te zien, maar het lef om zijn beste vriend terecht te wijzen had hij niet. Hij was te bang dat Dean zijn rug naar hem ging toekeren, omdat hij het voor de uitslover en de kontenlikker had opgenomen. Het was laf van hem, dat wist hij, maar hij durfde het gewoon echt niet. Vandaar dat hij telkens opnieuw zwijgend toekeek hoe Dean Micah belachelijk maakte.
De pesterijen van Dean hielden het gehele kamp aan. Avery was desondanks dat onafscheidelijk van de jongen. Hij bracht geen enkel moment van het kamp zonder Dean door. Hier kwam verandering in op de een-na-laatste dag van het kamp. Na het avondeten van die dag was het tijd voor de jaarlijkse dropping. De leiding van het kamp had op een willekeurige wijze groepen samengesteld. Elke groep bestond uit vier kinderen en één begeleider. De groepen werden elk op een andere plaats in de omgeving gedropt, waarna ze hun weg naar het kamp terug moesten zien te vinden. De groep die als eerst hun weg terug vond, had gewonnen en kreeg een mooie prijs. De begeleiders van de groepen mochten uiteraard niet met de zoektocht meehelpen, zij waren er alleen om de veiligheid binnen de groep te waarborgen. Aangezien Avery niet in dezelfde groep als Dean was ingedeeld, moesten de jongens noodgedwongen afscheid van elkaar nemen. In eerste instantie was Avery erg teleurgesteld geweest, maar deze teleurstelling had plaatsgemaakt voor opwinding toen hij erachter was gekomen dat hij bij Micah was ingedeeld.
Avery was zich ervan bewust dat Micah waarschijnlijk minder blij was met dit gegeven. Hij was tenslotte de beste vriend van Dean, de grote pestkop van de jongen. Dat was dan ook de reden dat Avery geen gesprek met Micah durfde aan te gaan tijdens de dropping. Hij behield afstand van hem, in de hoop dat hij de jongen zo min mogelijk ten last was. Dat betekende echter niet dat hij zijn blik van hem af kon houden, want dat lukte hem gewoon niet. Het aanzicht van de jongen leek hem maar niet te kunnen vervelen. Micah bleek een groot talent te zijn in het terugvinden van de weg, want ze waren binnen de kortste keren terug op het kamp. Ze waren als eerste, ze hadden gewonnen. Avery zijn bewondering voor Micah was hierdoor enkel maar gegroeid. Hij vroeg zichzelf af of er ook iets was waar de jongen niet goed in was, hij betwijfelde het ten zeerste. Terwijl ze als groep aan het wachten waren op de terugkeer van de andere groepen, had Avery de moed bijeen geschraapt om een gesprek aan te gaan met de jongen waar hij zo’n interesse in had gekregen de afgelopen weken. Het was uiteindelijk een kort nonchalant gesprek geweest, maar desalniettemin had het Avery zijn hart sneller doen kloppen. Micah was echt de meest bijzondere persoon die hij ooit in zijn leven had ontmoet. Hij wilde alles over de jongen te weten komen.
De terugkomst van Dean zijn groep had er echter tot Avery zijn grote spijt voor gezorgd dat hij geen direct contact meer had gehad met Micah. Hij had niet meer naar de jongen toe durven te stappen door de aanwezigheid van zijn beste vriend. De dag daarna was het kamp afgelopen en hij had geen eens het lef gehad om Micah gedag te zeggen. Hij baalde hier verschrikkelijk van, maar het was niet anders. Bij thuiskomst bleef Micah in zijn hoofd hangen. Hij leek hem maar niet te kunnen vergeten. Overdag fantaseerde hij over de jongen en ’s nachts droomde hij over hem. Het korte gesprek dat hij met hem had gehad, had hij telkens opnieuw in zijn hoofd afgespeeld. Elke keer bracht het weer zijn hart op hol. Het kon bijna wel een obsessie van hem genoemd worden. Het was zelfs een keer zover gegaan dat hij zichzelf onder de douche had bevredigd met zijn gedachten bij Micah. Dit zei meer dan genoeg over het gevoel dat hij voor de jongen had. Micah had zijn hart veroverd, ook al realiseerde hij zich dat zelf nog niet.

[Brenda]

Het leven was geen kinderspel zei men wel eens. Niet iedereen wordt met evenveel geluk geboren. Niet iedereen heeft twee ouders die hem of haar met open armen ontvangen in het leven. Ouders die alles kunnen bieden wat het kind nodig heeft. Micah had dat geluk niet, niet helemaal tenminste. Zijn ouders hadden een echte knipperlichtrelatie gehad voor zijn geboorte. De hele tijd samen en weer uit elkaar, samen en weer uit elkaar, een eindeloze cyclus waar geen einde aan leek te komen. Tot zijn moeder zwanger werd en ze ertoe gedwongen werden om samen te blijven. Een verwachting die hun omgeving, die heel de samenleving zelfs van hen had. Micahs vader had hem het nooit vergeven. Zijn zoon was de schuld dat zijn leven opeens grenzen opgelegd kreeg die hij niet wilde, en hij had Micah al op een jonge leeftijd erin gepepperd dat hij ongewenst was. Vaderlijke liefde was iets wat Micah nooit zou krijgen, al hield dat niet in dat hetzelfde voor zijn moeder geldde. Zij hield genoeg van hem voor twee.
Zij zouden hem echter nooit alles gegeven kunnen hebben dat hij nodig had. De leefomstandigheden van het kleine gezinnetje van drie waren ontzettend slecht, iets waar Micah eveneens de schuld van kreeg omdat zijn vader zijn studie niet had af kunnen maken en dus geen schitterende baan had weten te bemachtigen. Alcohol speelde ook een belangrijke rol in hun gezinsleven, want het zorgde ervoor dat er ontzettend veel ruzies en zelfs agressie in Micahs jeugd voor kwamen. Een bezorgde buurvrouw zorgde ervoor dat hij tijdens zijn negende levensjaar zijn thuis moest verlaten. Zijn moeder had nog steeds bezoeksrechten, maar zijn vader had al zijn rechten kwijt gespeeld.
Micah droomde altijd al van het circus. De boeken die hij erover las, de films op televisie, alles sprak hem ontzettend aan. Hij droomde er als kind van leeuwen te temmen, konijnen uit hoge hoeden te toveren en te balanceren op een éénwieler. Dromen die werkelijkheid werden toen hij naar het kamp van The Blue Moon Circus mocht gaan. Zijn pleegouders hadden er weinig voor gevoeld om hem er heen te sturen. Zij gaven hem dan wel de zorg die hij nodig had, maar van echte liefde was er weinig sprake. Soms vroeg hij zich af waarom ze hem überhaupt in huis hadden gehaald. Maar zijn maatschappelijke werkster geloofde wel in hem, en vond dat ieder kind het verdiende om zijn dromen na te jagen. Hem op dit kamp krijgen had vast ontzettend veel moeite gekost, maar het was haar gelukt en daar zou Micah haar eeuwig dankbaar voor blijven. De klusjes die hij zou moeten doen om het kamp te bekostigen, had hij er maar al te graag voor over.
Het eerste jaar dat hij deel nam aan het kamp, was echter niet zo schitterend geweest. Een pestkop die roet in het eten gooide voor hem omdat hij anders was, had Micah behoorlijk dwars gezeten. Zo dwars dat hij het jaar nadien een stuk minder enthousiast was toen Elaine meldde dat hij weer welkom was op het kamp, indien hij dat wilde. Ze zag dat hij een beetje twijfels had en na een lang gesprek besloten ze dat hij alsnog zou gaan. Dat hij de pestkop van het jaar voordien niet in zijn weg mocht laten staan, want alle andere dingen die hij op het kamp had geleerd, had hij geweldig gevonden. Hij had zijn jongleervaardigheden zelfs vergroot doorheen het jaar, kon nu al vlotjes met drie ballen overweg en kon er zelfs een tussentijdse pirouette in verwerken. En dat was slechts één van de dingen die hij geleerd had om vervolgens nog vaker mee te oefenen.
Het tweede jaar was hij dan ook duidelijk één van de beste van de groep, iets wat toch een zekere populariteit met zich meebracht. Steeds meer kinderen wilden zijn vriend zijn, ondanks al de dingen die Dean beweerde over hem. Er onstond haast twee groepen in de 'Elven', de groep van Dean en de groep van Micah. Al wilde Micah zich niet bezig houden met zo een "oorlog", hij wilde gewoon met iedereen om kunnen gaan. Deel uit maken van een groep. Hij deed dan ook zijn best om anderen te helpen met oefenen, gaf hen tips voor zover dit mogelijk was. Met al zijn geoefen doorheen het jaar had hij nou eenmaal veel ervaring met wat er allemaal mis kon lopen en had hij daar ook al wat oplossingen voor gevonden om het te verbeteren. Jaloezie leek niet bij iedereen in de weg te staan om zijn vriend te worden, en daarom wist Micah al snel dat het goed was dat hij toch was gekomen naar het kamp. Dit had hij voor geen geld in de wereld willen missen.
Op een avond zaten ze aan het kampvuur, liedjes te zingen en verhalen te vertellen. Zijn grote rivaal en pestkop Dean lag al in bed omdat deze zich niet lekker voelde, en zonder hun leider leek zijn groepje opeens een stuk minder vijandig over te komen. Het was toch wat met die kliekjes van deze leeftijd, bedacht Micah zich. Hij voelde zich te oud voor dit soort gedrag... Maar dat kwam dan ook omdat hij nooit er echt bij had gehoord, ook niet op school. Hij was altijd meer op zichzelf geweest, zelfs al was dat niet zijn eigen keuze.
Hoe dan ook, zonder pestkop Dean was het een hele leuke avond geworden. Ze besloten het af te ronden met een spelletje Truth or Dare, een erg populair spel dat altijd hilarische taferelen bezorgde. Of het nou over grappige vragen of uitzinnige opdrachten ging, het was altijd leuk vermaak. Ook Micah deed mee aan het spel, en na opgebiecht te hebben dat hij nog nooit gezoend had, verbaasde het hem amper dat zijn volgende opdracht eruit bestond dat hij iemand van de groep mocht kiezen om een kus op de lippen te geven. En omdat ze het nog grappiger vonden om er wat aan toe te voegen, besloten ze ook dat hij een jongen moest uitkiezen en niet een meisje. Micah merkte aan zichzelf dat dit laatste gegeven hem weinig uitmaakte, dat hij een jongen zou kussen, maar dat deelde hij niet met de rest. Hij liet ze in hun waan dat dit hem extra tegenstak of zoiets dergelijks.
Bedenkelijk had hij de groep rond gekeken op zoek naar degene die hij graag zijn eerste kus wilde geven. Een eerste kus kon men maar één keer geven, dus het moest wel een beetje een goede keuze zijn die hij maakte. Een Dare was geen romantische reden om iemand je eerste kus te geven, maar daar zette Micah zich overheen. Zo veel waarde hechtte hij nou ook weer niet aan "zijn eerste kus". Uiteindelijk viel zijn oog op Avery, de beste vriend van Dean. Al leek het soms meer op het beste schoothondje van Dean, maar Micah had al het jaar voordien door gehad dat Avery de pesterijen van zijn vriend niet leuk vond. Dat hij niet meelachte met de rest, hem niet extra probeerde te vernederen. Hij leek gewoon te angstig te zijn om tegen zijn beste vriend in te gaan, en Micah gaf hem dan ook het voordeel van de twijfel dat hij zo slecht nog niet was.
Hoe gewaagd de keuze ook was, zodra zijn oog op de aantrekkelijke Avery was gevallen, leek iedere andere jongen een slechte keuze. Hij liep naar de jongen toe, glimlachte naar hem, en gaf hem vervolgens een kus. Zacht, aarzelend, en ontzettend kort. Hun publiek leek naar meer te verlangen, maar Micah was niet van plan een showtje te geven voor deze groep. Zelfs al voelde hij kriebels in zijn buik door die ene kus, hij hield zich in. Na een bedankje en een scheve grijns was Micah weer naar zijn plek terug gekeerd, het spel vloeide al snel weer verder en gelukkig werd Dean de dag nadien niet ingelicht over de kus die er tussen zijn beste vriend en rivaal had plaats gevonden. Misschien waren ze wel bang dat Dean boos zou worden dat de rest er geen stokje voor had gestoken, of ze vonden het gewoon niet belangrijk genoeg.
Micah wist ook dat hij het niet belangrijk moest vinden, maar toch zorgde de herinnering aan Avery's zachte lippen er voor dat hij de jongen meer in de gaten begon te houden. Dat hij Avery overal zocht en gebruik maakte van de paar momenten dat Dean even uit zicht was en hij ongestoord met de jongen kon gaan praten. Korte, leuke gesprekken waar hij naar uitkeek. Helaas bleef het daar bij aangezien ze beiden niet het lef hadden om tegen Dean in te gaan. Micah had gewoon geen zin in problemen, zelfs al was hij hopeloos gevallen voor Avery. Het leek gewoon zo hopeloos...
En dat was het ook, want eenmaal het kamp afgelopen was, kon hij met niemand nog contact houden. Een mobiele telefoon had hij niet, de thuislijn mocht hij ook amper gebruiken van zijn pleegouders en een e-mailadres had hij ook niet. Kortom; hij beschikte over geen enkele communicatielijn voor lange afstanden, behalve brieven. Niemand was echter enthousiast daarover en daarom besloot Micah zichzelf de moeite te besparen. Ook Avery sprak hij niet meer zodra het kamp er op zat, enkel herinneringen aan de jongen zorgden ervoor dat Micah hem niet kon vergeten. Hun eerste kus zou het komende jaar nog steeds zijn enige kus blijven, want niemand die Micah ontmoette het daaropvolgende jaar leek een waardige partner te zijn om die kus te overtreffen.

[Joyce]

Op zijn tweede circuskamp had Avery totaal onverwachts zijn eerste kus mogen ontvangen. Het was volledig uit het niets gekomen, maar dat was niet de reden dat hij zo onder de indruk was geweest. De reden hiervoor was de persoon die hem de betreffende kus had geschonken. Micah, de jongen waar hij al meer dan een jaar een vreselijk grote crush op had gehad. Logischerwijs had de kus zijn gevoel voor de jongen enkel maar aangewakkerd. Helaas had hij vanwege de aanwezigheid van Dean niet de kans gekregen om iets te doen met het intense gevoel dat hij voor Micah had. Dean had een hekel aan de jongen, noemde hem zelfs zijn aartsvijand, en ging het daarom in geen duizend jaar goedkeuren dat zijn beste vriend precies voor hem was gevallen. Daarom was het na hun redelijk onschuldige kus enkel gebleven bij een aantal korte gesprekken op de momenten dat Dean niet in de buurt was om hen te veroordelen. Avery had het vreselijk gevonden toen de tijd was aangebroken om terug naar huis te gaan, hij had helemaal geen afscheid van Micah willen nemen, maar er had niets anders op gezeten. In het daaropvolgende jaar bleef hij eindeloos dromen over de jongen. Hij miste hem verschrikkelijk, maar kon dit gemis met niemand delen.
Uiteindelijk, na voor zijn gevoel een eeuwigheid, brak de zomer opnieuw aan. Dit betekende dat het weer tijd werd om je in te schrijven voor het circuskamp. Dean bracht het onderwerp echter niet ter sprake, iets dat Avery had verbaasd. De jongen was de twee voorgaande keren namelijk degene die het initiatief had genomen voor de inschrijving. Avery was daarom genoodzaakt geweest om zelf over de inschrijving te beginnen. Tot zijn grote teleurstelling reageerde Dean echter niet zoals hij had verwacht. Hij had gedacht enthousiasme bij zijn beste vriend te zien, maar in plaats daarvan had Dean zijn schouders opgehaald om vervolgens te zeggen dat het van hem niet meer zo nodig hoefde. De jongen was van mening dat ze inmiddels wel te oud waren voor een saai circuskamp, het was toch meer voor kleine kinderen bedoeld. Avery was totaal van zijn stuk gebracht door deze reactie. Hij had zo uitgekeken naar het kamp en nu ging het misschien niet door. Het was duidelijk dat Dean geen enkele intentie had om zich in te schrijven voor het kamp en dus moest Avery beslissen of hij dan in zijn eentje wilde gaan. Een hoop getwijfel was het gevolg. Hij was niet zo zeker of hij het kamp zonder zijn beste vriend, zonder zijn veilige haven, wel aandurfde. Zijn hevige verlangen naar Micah was de doorslag geweest om zich toch voor het kamp aan te melden. Hij wilde de kans om de jongen die zijn hart had veroverd weer te zien niet door zijn vingers laten glippen.
Bij zijn aankomst op het kampeerterrein dat naast het circus lag, had Avery zich totaal niet op zijn gemak gevoeld. Nu zijn beste vriend niet bij hem was, voelde hij zich alleen en was hij bang dat hij volledig buiten de groep ging vallen. Hij had zich gemeld bij de begeleiding, waarna hij zijn spullen in de blokhut die hem was toegewezen was gaan leggen. In de blokhut was op dat moment niemand aanwezig geweest, wat hem de tijd had gegeven om zichzelf nieuwe moed in te praten. Hij was even met zijn ogen dicht op zijn bed gaan liggen om dit te doen. Terwijl hij zichzelf bij elkaar raapte, was iemand anders binnengekomen. Avery had dit niet opgemerkt, totdat hij zijn ogen open had gedaan. Met grote geschokte ogen had hij naar zijn onverwachte gezelschap gestaard. Na een korte periode was hij van zijn bed afgesprongen om zijn gezelschap te begroeten met een stevige omhelzing. Het was misschien een rare actie, maar hij had zichzelf even niet meer in de hand gehad. “Micah..” stelde hij na de omhelzing ietwat schaapachtig vast. “Leuk om jou ook weer te zien.” Het betrof een enigszins ongemakkelijk moment, maar gelukkig leek Micah het allemaal niet zo erg te vinden. De jongen was vooral verbijsterd geweest door de overenthousiaste begroeting.
Avery had vervolgens verteld dat Dean dit keer helaas niet mee op kamp had gekund, omdat het kamp met de vakantie van zijn ouders was samengevallen. Hij had niet de volledige waarheid tegen Micah verteld, omdat hij niet wilde zeggen dat zijn beste vriend het kamp kinderachtig en saai vond. Hoewel Micah het nieuws van Dean zijn afwezigheid heel verdrietig had gevonden, ahum, had de jongen zich snel herpakt. In het vervolg van het kamp kwam Avery erachter dat de afwezigheid van zijn beste vriend zo erg nog niet was. Het had het grote voordeel dat hij nu zonder zorgen het gehele kamp met Micah kon optrekken. Er was niemand die hem erop aan ging kijken. Hij had de tijd van zijn leven. Hij verkeerde zowat elk moment in het gezelschap van de jongen en hij genoot er met volle teugen van. Ze voerden de leukste en grappigste gesprekken met elkaar. Het waren geen serieuze gesprekken, maar dat maakte niet uit. Hij had daar namelijk ook helemaal geen behoefte aan. Hij wilde gewoon plezier maken en dat leek Micah ook te willen. Ze zaten op één lijn.
Er was anderhalve week van het kamp verstreken, toen het moment kwam dat Micah en hij hun relatie een niveau verder brachten. Het was een mooie, maar lange dag geweest en iedereen lag in bed. Avery deelde een blokhut met vijf anderen, waaronder Micah. Het was midden in de nacht en iedereen leek in diepe rust te zijn, behalve hij. Het lukte hem maar niet om in slaap te komen en dat frustreerde hem mateloos. Hij staarde voor zich uit in het donker, luisterde naar het zachte geronk van de andere jongens. Op een gegeven moment had hij gehoord hoe Micah een aantal bedden verderop had liggen draaien en hieruit had hij de conclusie getrokken dat de jongen wel wakker moest zijn. Zonder erbij na te denken, hij zal later zijn gedachteloze actie wijten aan slaapgebrek, was hij zijn bed uitgestapt om naar het bed van Micah toe te sluipen. “Mic, ben je wakker?” vroeg hij bij zijn aankomst op een fluisterende toon. Een bevestigende hum was het antwoord geweest. “Ik kan niet slapen.” Na deze mededeling was Avery voorzichtig bij Micah in bed gekropen. “Ik ook niet.” had de andere jongen geantwoord.
Voor een korte periode hadden ze nadien zwijgend naast elkaar in bed gelegen. Het was misschien raar dat Avery zonder uitnodiging bij Micah in bed was gekropen, maar het voelde gewoon goed. Aan alles bleek dat ze dit allebei wilden, dat ze allebei naar dit intieme contact verlangden. Avery had zich laten meeslepen door dit gevoel. Hij was steeds dichter tegen zijn gezelschap aangekropen, had zelfs heel geniepig een arm om hem heen gelegd. Wat hem bezielde om dit te doen, was ook voor hem een raadsel. Normaal had hij voor zulk soort dingen het lef niet, maar nu ging het als vanzelf. Ook zijn volgende actie ging als vanzelf. Hij had zijn gezicht dichter naar dat van Micah gebracht, waarna hij zachtjes zijn lippen op die van de jongen had gedrukt. Het lipcontact had hemels aangevoeld, Avery durfde zelfs te beweren dat hij vuurwerk had gezien. Deze kleine kus was slechts het startsein voor die nacht geweest. Vele kussen volgden. Kleine onschuldige kusjes werden afgewisseld door intensere kussen. Tussen het gekus door grinnikten en lachten ze zachtjes. Ze wisten beide hoe ondeugend ze bezig waren, maar dit deerden hen niet. Het voelde te goed. Uiteindelijk was Avery bij Micah in bed in slaap gevallen.
Na deze betreffende nacht leken de jongens de smaak te pakken gekregen te hebben. Ze wilden niet anders dan elkaars lippen voelen, elkaar proeven. Ze waren beide echter op hun privacy gesteld en vandaar dat ze elkaar enkel aanraakten als er niemand anders bij hen in de buurt was. Aangezien deze momenten schaars waren op een kamp, begonnen de jongens actief zulk soort momenten van volle privacy te creëren. Ze slopen op onbelangrijke momenten weg om ongezien van elkaar te kunnen genieten. Hoewel ze hun uiterste best deden om het in het geheim te doen, ontstonden er toch een aantal vermoedens op het kamp. Verschillende argwanende blikken werden hun kant opgeworpen, sommige kampgenoten maakten zelfs dubbelzinnige opmerkingen over de innige vriendschap die ze samen deelden. Het bleven echter alleen vermoedens, een bevestiging bleef uit. De jongens vonden het nergens voor nodig om hun gekus in de openbaarheid te brengen. Het was iets dat niemand anders wat aanging.
Helaas kwam ook aan al het goede uiteindelijk een einde. Bij de afloop van het kamp, moesten de jongens afscheid van elkaar nemen. Avery vond de gedachten dat hij Micah een jaar lang moest missen niet zo leuk, op zijn zachtst gezegd. Micah deelde dit gevoel, maar had met veel verdriet moeten toegeven dat hij bijna geen beschikking had tot internet en telefonie. Dit maakte het houden van contact haast onmogelijk. Avery had het ietwat raar gevonden dat de jongen geen beschikking had tot internet en telefonie, maar had dit niet uitgesproken. Hij was bang geweest dat het slechts een smoes betrof, dat Micah in werkelijkheid gewoon geen zin had om het contact met hem te behouden. Deze angst bleek ongegrond, want de jongen stelde voor om adressen uit te wisselen en brieven naar elkaar te gaan schrijven. Avery had hier onmiddellijk mee ingestemd en dit was het begin geweest van intensief pencontact met elkaar. Het daaropvolgende jaar werden vele brieven naar elkaar toegestuurd. Door deze correspondentie groeiden Avery zijn gevoelens voor Micah.