Laurence Moreau en Judas van Rosevelt

[Brenda]

The moon is my sun, the night is my day.
Blood is my life, and you are my prey.

Laurence Ernest Moreau
No, I didn't lose my mind. It got scared and ran away.

[Joyce]

Judas Clifford van Rosevelt
Nobody else can destroy you except you; nobody else can save you except you. You are the Judas and you are the Jesus.

[Joyce]

Chaotisch. Zo kon de situatie in huize Van Rosevelt momenteel het best worden omschreven. Er was een heftig feest gaande. Meneer en mevrouw Van Rosevelt waren hier echter niet van op de hoogte. Zij waren een romantisch weekendje weg en wisten niet beter dan dat hun drie kinderen braaf in hun bed lagen. Hoewel hun twee dochters van vijftien en twaalf jaar inderdaad in bed lagen, weliswaar niet in hun eigen bed, was hun eenentwintigjarige zoon Judas nog lang niet van plan om zijn bed op te zoeken. Hij had grootse plannen. Plannen waarmee hij al weken bezig was. Een feest organiseren was namelijk iets dat niet in een paar dagen gebeurd was. Er waren vele dingen die moesten worden geregeld. De uitnodigingen, de decoratie, de muziek, de hapjes, de drankjes.. Het kwam allemaal niet uit zichzelf naar de feestlocatie toegerold. Gelukkig was het Judas met een beetje hulp van zijn liefste vrienden gelukt om alles op tijd klaar te spelen.
Zelfgenoegzaam baande Judas zich een weg door de overbevolkte woonkamer, die voor deze avond was omgetoverd tot de dansvloer, heen. Het leek erop dat alle twintigers van de stad naar zijn feest waren gekomen, zo druk was het. Het was onmogelijk om je kont te keren in de woonkamer, zonder tegen iemand aan te botsen. Dit gegeven maakte Judas gelukkig. Zijn feest was werkelijk een immens succes. Hij had het toch weer mooi voor elkaar gekregen. Natuurlijk was het hem nooit gelukt zonder zijn lieftallige vrienden, en dan vooral één van hen. Lydia Moore. Zij had hem verreweg het meest geholpen en daar was hij haar heel erg dankbaar voor. Zelfs nu was ze nog druk aan het werk. Ze was de gastvrouw aan het spelen bij de voordeur, ze deed haar uiterste best om iedereen zich welkom te laten voelen. Judas was momenteel naar haar op weg om haar hiermee te helpen. Hij vond het niet eerlijk om haar hier alleen voor te laten opdraaien.
Lydia was een jongedame die hij al zowat heel zijn leven kende. Haar vader en zijn vader waren beste vrienden. Vrienden én zakenpartners. Sinds hun dertigste runden ze samen een architectenbureau: Van Rosevelt & Moore. Het bureau was het eigendom van de mannen. Het kindje. Het kon eigenlijk wel gezien worden als een familiebedrijf. Het was dan ook uiteindelijk de bedoeling dat hun oudste kinderen het stokje van hen gingen overnemen, als zij eenmaal met pensioen gingen. Dit hield in dat Judas samen met Lydia het bedrijf ging runnen in de toekomst. Vanzelfsprekend zag hij dit wel zitten. Lydia was een topvrouw, waardoor het werken met haar sowieso een feest ging zijn. Om Judas klaar te stomen voor de toekomst, liep hij één dag per week met zijn vader mee in het bedrijf. Bovendien volgde hij een bijpassende opleiding. Architectuur. Alles bij elkaar was het behoorlijk zwaar, maar het was niets dat hij niet aankon.
Toen hij aankwam bij de voordeur van het landhuis, was Lydia in gesprek met een paar gasten. Deze jongemannen leken hun gastvrouw wel te kunnen waarderen. Dit was hen niet kwalijk te nemen. Het zwarte jurkje dat Lydia droeg, stond haar werkelijk fantastisch. Ze was een snoepje voor het oog. Judas wierp een bedenkelijke blik op de gasten. Hij moest eerlijk toegeven dat de gezichten van deze betreffende personen hem totaal niet bekend voor kwamen. Waarschijnlijk hadden ze via-via gehoord van dit feest. Eigenlijk deed dit er niet toe. Hoe meer zielen, hoe meer vreugde. Judas ging naast Lydia staan en legde een arm om haar middel heen. Hij glimlachte uitnodigend naar de gasten, terwijl de prachtige jongedame naast hem tegen hem aanleunde. “Welkom.” zei hij vriendelijk tegen zijn onbekende gasten. “Doe alsof jullie thuis zijn. De bovenverdieping is echter verboden toegang.” De jongens knikten, waarna ze het huis binnenstapten.
“Jude! Je bent een held.” wierp Lydia hem toe, toen de jongemannen uit het zicht verdwenen waren. “Ze probeerden me een kwartet aan te praten! Ik probeerde hen subtiel af te wijzen, maar ze leken het niet te willen begrijpen. Ughhh.. Wat een engerds!” vertelde ze hem vervolgens walgend. Judas lachte zacht. “Je had hen toch kunnen vertellen dat je al een vriend hebt?” opperde hij. “Je weet toch dat ik met liefde jouw vriend speel?” voegde hij eraan toe. Lydia haar gezicht lichte op. “Je bent een schat. Ik hou van je.” zei ze, waarna ze een kus op zijn wang drukte. Na deze kus richtte ze haar aandacht op de volgende gasten die aangelopen kwamen. Judas volgde haar voorbeeld en keek naar de jongens op. Ook zij kwamen hem op geen enkele manier bekend voor. Ze hadden iets intimiderends over zich en dat kon hem eigenlijk wel bekoren. Het was sexy. “Hallo, goedenavond! Welkom!” begroette Lydia hun nieuwe gasten. Judas liet zijn blik over de lichamen van de jongens heen glijden, hopelijk viel het niet te veel op. Hij knikte goedkeurend.

[Brenda]

De evolutie van een feest. Laurence herinnerde zich het nog, hoe hij zijn leven echte gala's meegemaakt had waar alle vrouwen een lange jurk dienden te dragen en de mannen zelfs nog pruiken droegen. Toen hij een eeuw later terug vrijgelaten werd, zag de sociale wereld er al heel anders uit, en het leek erop dat iedere decennia weer vernieuwing werd aangebracht in het feestgebeuren. Wat ongepast was in het ene decennia, was de norm in het tweede. Laurence wist niet wat hij daarvan moest denken. Eigenlijk probeerde hij zo weinig mogelijk te denken over alle verschillen tussen zijn leven en zijn dood. Dat was immers wat hij nu was; dood. Zijn laatste hartslag was al ontzettend lang geleden, kon hij zich niet eens herinneren door zijn afschuwelijke toestand op dat moment. Misschien was het maar goed dat hij het zich niet kon herinneren. Gillian kennende had ze een hele show ervan gemaakt. Ze maakte van alles haar show. Gillian leefde al zo ontzettend lang dat ze zich stierlijk verveelde, dus ze gebruikte hen als poppen. Laurence wilde zich het moment dat hij een pop werd niet meer herinneren. De herinneringen van voor dat moment en erna waren al genoeg om hem tot waanzin te drijven.
Laurence stond op de dansvloer. De beat die door zijn oren dreunde, die door zijn hele lichaam dreunde, zorgde ervoor dat hij niet stil kon staan. Hij kon nooit stilstaan. Daarvoor had hij veel te lang gedwongen stil gezeten. Het was niet zijn idee geweest om vanavond uit te gaan. Het liefst was hij gewoon thuis gebleven om zich daar te vermaken. In de keuken aan de slag gaan, sporten in de fitnesszaal, gamen in de spelkamer... Je zou denken dat iemand die een eeuw gedwongen binnen had geleefd altijd naar buiten zou willen, maar Laurence vond het net moeilijk lang van huis te blijven. Hij zat gecompliceerd in elkaar. Gillian had hem de deur uitgestuurd, samen met een paar huisgenoten van hem. Ze wilde dat hij ging feesten, zodat hij naar drank, zweet en dat soort dingen zou ruiken als hij thuis kwam. Ze hield van die geur. Ze werd er wild van. Laurence zou de hele nacht haar ten dienste moeten staan, zoveel was zeker, maar daar wilde hij nog niet over nadenken nu. Hij vond het niet leuk om het bed met haar te delen. Haar nagels krabden altijd zijn rug open en dat prikte. Het genas wel snel, maar alsnog, Laurence hield er niet van. Zijn wensen waren echter onbelangrijk.
Er dansten verschillende lijven tegen het zijne, hij kreeg verscheidene glimlachjes en suggestieve blikken zijn kant op geworpen, maar geen van hen kon Laurence echt interesseren. Liefde en lust, dat bestond niet echt meer voor hem. Het deed er toch niet toe wat hij voelde of verlangde, er was maar één dame in zijn leven die hij diende te bekoren. Gillian. Het verbaasde hem soms dat ze haar naam nog niet op zijn voorhoofd had getattoeëerd, zodat heel de wereld wist dat hij iemands bezit was. Soms wilde hij haar vragen of ze dat ooit van plan was om te doen. Haar poppen van naam voorzien. Maar hij wilde haar niet op ideëen brengen door zo een vraag te stellen. Hij lette wel op zijn woorden als hij bij haar was, probeerde geen gestoorde ideeën of twijfels uit te spreken die zich tegen hem konden keren. Ze hield er toch niet van als hij veel praatte. Het liefst had ze dat hij zweeg en gewoon gehoorzaamde, enkel sprak wanneer ze dat wilde en dat hij ook nog eens exact hetgeen zei dat zij wilde horen. Meestal wilde ze dat hij haar complimenten gaf, haar bedankte voor zijn rijkelijke leven. Dat soort dingen. Laurence stribbelde niet eens meer tegen. Ze had hem gebroken door hem een eeuw op te sluiten, van al haar poppen was hij misschien wel de meest gehoorzame. Het maakte hem de favoriet, meestal, en hij wist dat de rest van de groep daar niet altijd even blij mee was. Dat ze jaloers waren. Ze konden allemaal branden in de hel.

[Joyce]

Het welkom heten van gasten werd snel saai. Na een kwartier buiten in de kou gestaan te hebben, met een schijnheilige glimlach rond zijn lippen, was Judas het spelen van de perfecte gastheer wel weer zat. Heel erg zat. Hij kon het echter niet over zijn hart verkrijgen om nu naar binnen te gaan en zijn goede vriendinnetje Lydia achter te laten. Vandaar dat hij creatief moest zijn en een oplossing voor dit probleem moest verzinnen. Gelukkig was creatief zijn één van zijn sterkste punten. Binnen de kortste keren had hij dan ook een oplossing bedacht. Lydia moest worden afgelost door een van zijn andere vrienden. Zo simpel was het. Nu moest hij enkel één van zijn maten zo gek zien te krijgen om dit te doen. Hij pakte zijn telefoon en begon een aantal belletjes te plegen. Na enkele afwijzingen kreeg hij het antwoord waarop hij hoopte van zijn vriend Taylor. De betreffende jongeman vond het geen enkel probleem om Lydia voor even af te lossen.
Toen Taylor een minuut of tien later buiten verscheen, werd het onmiddellijk duidelijk waarom de jongen het geen probleem vond om buiten in de kou te gaan staan. Hij was ladderzat. Hij kon amper nog op zijn benen staan. Oftewel, hij was eigenlijk niet in staat om de gasten te verwelkomen. Judas overwoog zijn opties en besloot zijn schouders op te halen. Dan maar een dronken gastheer. “Succes Tay, kom Lydia.. We gaan samen de dansvloer onveilig maken!” riep hij vrolijk uit, terwijl hij de hand van de jongedame vastpakte en haar mee begon te trekken. “Maar Jude.. Taylor is dronken. Hij kan de gasten zo niet verwelkomen!” protesteerde de dame. Judas besloot haar volledig te negeren. Ze gingen dansen en wel nu. Het kon hem eerlijk gezegd weinig schelen dat zijn gastheer dronken was. Het was niet iets waar hij zich zorgen om kon maken op dit moment.
Op weg naar de dansvloer maakten ze een tussenstop in de keuken, zodat ze zichzelf tegoed konden doen aan de drank. Ze hadden beiden nog zowat geen alcohol gedronken en dat was een probleem. Een groot probleem. Na een aantal cocktails naar binnen gewerkt te hebben, werd het de hoogste tijd om de dansvloer op te zoeken. Terwijl Judas in zijn ene hand een of ander smerig mixdrankje vasthad, trok hij Lydia met zijn andere hand mee de keuken uit. Eenmaal in de woonkamer voegde hij zich samen met de jongedame in de dansende mensenmassa. Van alle kanten werd er tegen hen aan gebeukt. Het stoorde hem niet. Het hoorde nou eenmaal bij een feest. Al deze onbekende lichamen tegen het zijne brachten hem in de feeststemming. Hij begon mee te bewegen met de lichamen van de andere feestgangers, het ritme van de luide muziek probeerde hij te volgen. Of dit ook echt lukte, was nog maar de vraag.. Het deed er niet toe.
Hoewel Judas van plan was geweest om in de buurt van Lydia te blijven, was hij haar na een aantal minuten al kwijt. Ze leek in het niets te zijn opgegaan. Het ene moment stond ze nog naast hem en het andere moment was ze spoorloos verdwenen. Onmiddellijk begon hij om zich heen te kijken. Hij was zich ervan bewust dat er vele jongemannen in dit landhuis aanwezig waren die op de jongedame geilden. Vandaar dat hij het niet zo prettig vond dat hij haar uit het oog verloren was. Hij moest er echt niet aan denken dat haar iets overkwam. Hij begon zich door de mensenmassa heen te duwen. “Lydia?” riep hij. Hij realiseerde zich direct dat roepen geen zin had. De muziek stond te hard. Shit. Waar was ze nou gebleven? Ze kon toch nooit ver weg zijn?
Judas was zo gefocust op het vinden van Lydia dat hij niet meer goed op zijn verdere omgeving lette. Plotseling botste hij tegen een breed lichaam aan. Het leek uit het niets te gebeuren. Het mixdrankje dat hij nog in zijn hand had gehad, belandde op het shirt van de persoon waar hij tegenaan gebotst was. Met grote geschrokken ogen keek hij omhoog, zodat hij zijn slachtoffer aan kon kijken. “Ooh shit.. Sorry.” bracht hij schaapachtig uit. Hij liet zijn blik terug naar het lichaam van de betreffende jongeman glijden. Het shirt was doorweekt en plakkerig. Het heerlijke lichaam van zijn slachtoffer was hierdoor door de stof heen te zien. Een grinnik rolde over zijn lippen. Hoe ongepast. “Als je het nog niet doorhad, je liep in de weg..” merkte hij droog op. Zijn zorgen voor Lydia was hij vergeten. “Of eigenlijk, je danste in de weg.. En nu ben je nat. Het is jouw eigen schuld, dan had je maar ergens anders moeten dansen.”