Wayne Bowman en Sav Benedict

[Brenda]

Hij had niet moeten liegen. Het was fout. Er was niks mis met nieuwe kleren aanschaffen voor een date, het liet enkel zien dat hij moeite wilde doen… De gedachte kwam zo plots in zijn hoofd, dat het wel leek alsof hij het niet zelf bedacht had. Een heel eigenaardige gewaarwording. Was hij soms gek aan het worden? Wayne schudde zachtjes zijn hoofd. Doe normaal. Maak het niet lastiger dan het al is… Gewoon de date overleven en daarna ben je van deze gekte af. Dan kan je zeggen dat jullie het geprobeerd hebben maar dat het niets zou worden…
Het leek er niet op dat Wayne een antwoord kreeg op eender welke vraag hij stelde. Sav begon te lopen, en het was aan hem als zijn date om te volgen. Een tikkeltje stijfjes liep hij langs Sav, hij schrok toen de jongen plots een arm rond zijn middel legde…. “Daar ben ik nog niet zo zeker van…” Piepte hij toen Sav in zijn oor fluisterde dat hij te vertrouwen was. De vorige keer, het vreemde afscheid, dat was hij nog niet vergeten. Wayne vond het maar niks hoe Sav zijn hart op hol bracht om hem vervolgens met een zwakke smoes naar huis te sturen.
Op de planning van vanavond stond een etentje, in een schattig restaurantje niet ver van de school vandaan. Wayne was hier wel eens geweest en moest toegeven dat Sav een goede smaak had, want het eten was verrukkelijk. Waarom was hij sinds die ene keer niet meer gekomen? Hij wist het niet, het was vast zijn geheugen ontglipt… Wayne ging op zijn stoel zitten en wachtte tot Sav tegenover hem plaats nam. Zijn blik gleed naar de kaarsjes, de romantische aankleding van de tafel. “Het is hier prachtig, en het eten is goed, van wat ik me herinner… Je hebt goed gekozen,” gaf Wayne toe waarna hij zich op de menukaart focuste.
Het was lastig om te lezen en een beslissing te maken wanneer Sav in de buurt was. De jongen trok altijd zijn aandacht, of Wayne het nu wilde of niet. Het vormde ook een groot probleem tijdens belangrijke colleges, Wayne pikte er tegenwoordig nog amper wat van op. Zuchtend legde hij de menukaart neer en keek naar Sav, hij gaf het op. “Bestel maar wat, ik heb niet zoveel trek… Ik voel me een beetje ziekjes vandaag,” zei hij terwijl hij kleintjes glimlachte. De zenuwen maakte hem misselijk.
“Bevalt de universiteit je een beetje? Is het heel verschillend met de universiteit van waar jij vandaan komt? Hoe lang duur het uitwisselingsprogramma eigenlijk?” Het waren drie vragen die elkaar snel opvolgden, maar ze hadden betrekking op elkaar dus dat mocht. Wayne had geen idee of Sav hier wél een antwoord op zou geven, tot nu toe werd hij meermaals genegeerd immers. Omdat hij niet zo makkelijk stil kon blijven zitten wanneer hij nerveus was, begon hij aan het servet naast zijn bord te prutsen, de hoekjes omplooien, dat soort dingen.
Hij zakte een beetje onderuit in zijn stoel en probeerde te ontspannen, iets wat moeilijk lukte… Tot zijn blik weer naar Sav getrokken werd en hij een vlaag van ontspanning over zich heen voelde. Alsof het van de jongen afstraalde, een golf die hem bereikte en overspoelde. Wayne keek Sav verward aan, want hij snapte echt niks van de uitwerking die de jongen op hem bleek te hebben. Het maakte hem van slag, maar ook weer blij. Het maakte dat hij wilde lachen, maar ook weer huilen. Een rollercoaster van emoties.

[Joyce]

Met een zelfingenomen grijns keek Sav naar de menukaart. Het beviel hem wel dat zijn date uit eigen beweging had gezegd dat het een goede keuze was geweest om naar dit restaurant te gaan. De grijns verdween echter al snel van zijn gezicht. Teleurgesteld keek hij op. “Je hebt geen trek?” herhaalde hij ongelovig. Hoezo geen trek? Ze waren notabene op een dinerdate! “Je moet wel wat eten, Wayne.” Hij klonk een beetje als een strenge moeder, iets wat helemaal niet bij hem paste. Zijn zielsverwant bracht de zorgzame kant bij hem naar boven. Een kant waar niets mis mee was, maar waar hij wel mee moest uitkijken. “Ik bestel zo wel wat voor je.” zei hij.
Nog een ronde van vragen.. Dit keer besloot hij wel te antwoorden, of in ieder geval een poging te doen alle vragen te beantwoorden. "Het bevalt me zeker. Ik vind de sfeer op deze universiteit leuker. Het is vriendelijker, er hangt meer samenhorigheid. Eigenlijk is het best eigenaardig. Het is net alsof.. er een hogere macht is hier, die iedereen..” Hij kapte zijn zin af en fronste. Een hogere macht, idioot? Of misschien toch niet? “Het lijkt net alsof er een Cupido op deze universiteit rondloopt die liefde verspreidt.. Niet als in, mensen aan elkaar koppelen door het afvuren van pijltjes, maar meer als in..” Opnieuw haakte hij af. Er was iets tot hem door aan het dringen, hij wist alleen nog niet wat. “Jij bent de Cupido, jij brengt iedereen..”
Verward keek hij op. Een serveerster stond naast hun tafel en keek hen glimlachend aan. “Hebben jullie een keuze gemaakt?” herhaalde ze haar vraag, terwijl ze naar de menukaarten knikte die dicht op de tafel lagen. Sav knipperde een aantal keer met zijn ogen, waarna hij zich herstelde en knikte. “Ja, klopt. Eén keer spareribs, graag.” Kort overwoog hij nog een spareribs te bestellen, maar dan voor zijn date.. Hij besloot dit niet te doen. Wayne leek nog niet zelfzeker genoeg om in zijn bijzijn aan een rib te kluiven. “En één keer kipsaté.” Ze konden altijd nog hun borden omwisselen als zijn metgezel toch liever spareribs had. “Oh, en graag een biertje en een chocomel.” voegde hij eraan toe, toen de serveerster net weg wilde lopen. De chocomel was voor Wayne. Het was zijn manier om de jongeman een beetje te plagen en misschien zelfs uit te dagen.
“Ik mis mijn familie wel. De universiteit waar ik vandaan kom, ligt redelijk dicht bij mijn ouderlijk huis. Ik zag ze dus vaak, maar nu niet meer, dat vind ik wel jammer.” vervolgde hij, eenmaal de serveerster hen alleen had gelaten. Hij keek naar het servertje dat gemolesteerd was door zijn lieftallige date. “Ik mis vooral mijn zusjes, Nova en Cas.. Is dat raar, dat ik hen mis?” Hij glimlachte zwakjes. “Cas heeft sinds een paar weken een vriendje. Ze is nog maar veertien! Ik keur dat echt niet goed. Ze is nog veel te jong voor een vriendje. Ik vertrouw die gozer niet. Oké, ik heb hem nog nooit ontmoet, maar toch.. Ik mag hem niet.” vertelde hij. Misschien was hij iets te beschermend over zijn jongere zusjes, maar hij kon het niet helpen. Het zat in hem. “Heb jij nog broers of zussen?” Natuurlijk wist hij allang het antwoord op deze vraag, maar toch was het belangrijk om hem te stellen. Hoe eerder hij deze vragen stelde, hoe beter. Wanneer Wayne hem verteld had over zijn familie, kon hij in ieder geval niet meer in de problemen komen door dingen te zeggen over de jongeman zijn familie die hij eigenlijk nog helemaal niet kon weten. Soms was het lastig iemand anders zijn gedachten te horen. Het maakte alles een stuk gecompliceerder.

[Brenda]

Het leek er niet op dat Sav gehoor gaf aan zijn wens niet te eten, of iets kleins te eten, want de jongeman zou voor hem bestellen… Wayne besloot maar niet tegen te stribbelen. Het zou de ander vast toch niet tegenhouden. Sav was een erg koppig persoon. Hij bleek ook een gezonde portie fantasie te hebben, want het antwoord dat hij gaf over de universiteit was erg… Vreemd. Een cupido die over de campus liep? Serieus? Wayne was geen kind meer, hij geloofde niet in dingen zoals cupido… Het werd echter nog een tikkeltje gekker toen Sav overtuigd leek te zijn dat Wayne de cupido was die iedereen samenbracht. Nog voordat Wayne een kans had hierop te reageren, kwam iemand hun bestelling opnemen. Wat Sav precies bestelde ging even langs hem heen. De vorige woorden van de jongeman bleven rondjes draaien in zijn hoofd.
Waar hij had gehoopt dat Sav terug zou komen op zijn vorige opmerking, leek de ander alweer verder gegaan te zijn. Frustrerend, heel frustrerend. Hij vertelde over zijn familie, die blijkbaar dicht bij zijn vorige universiteit woonde. Het was lief hoe beschermend Sav over zijn zusjes was, want blijkbaar had een van hen een vriendje die hij nu al niet mocht. “Als hij ook veertien is, zal er vast niet veel ergers kunnen gebeuren dan dat hij een foto van een ander meisje liket op Facebook, toch?” Was zijn beeld van de veertienjarige van tegenwoordig veel te onschuldig? Of niet? Hij kon zich niet veel spectaculairs herinneringen van zichzelf toen hij veertien was. Behalve dat iedereen stilaan interesse kreeg in het andere – of hetzelfde – geslacht en hij niet, maar dit was nu nog steeds het geval dus het was niet langer vreemd voor hem. Tot hij Sav tegenkwam dan.
“Ik heb een oudere broer, Lucas, hij studeert Geneeskunde. Hij is ook een baseball speler, een heel goede, één van de beste van zijn generatie.” Wayne was echt ontzettend trots op zijn grote broer, die de rol als held altijd had weten hoog te houden. “Ik heb ook een jonger zusje, Clara, zij begint volgend jaar aan de universiteit… Als ze dat wil tegen die tijd tenminste. Ze is behoorlijk wispelturig over wat ze wil doen. Elke week heeft ze wel een nieuwe passie.” Zijn jongere zusje was het meest onstuimig en wild van hun drieën, zoveel was zeker. Toch was ook Wayne heel trots op haar, want ze deed gewoon haar eigen ding en zocht haar eigen weg.
De gedachte aan het cupido-gebeuren spookte nog steeds rond, en Wayne wilde dolgraag een antwoord van Sav waarom hij hem nou zo genoemd had. Het was zo een vreemd... Compliment? Om iemand te geven. “Sav… Waarom noemde je mij net de cupido die iedereen bij elkaar brengt?” Wayne was helemaal geen koppelaar. Oké, hij had het een of twee keer wel gedaan voor zijn vrienden, wat steeds goed uitgepakt had, maar hij was zeker geen professionele matchmaker of zoiets dergelijks.

[Joyce]

Of hij heeft onveilige seks met haar en maakt haar daardoor zwanger op haar veertiende om haar vervolgens in de steek te laten. De gedachte plantte hij zonder enig schuldgevoel in Wayne zijn hoofd, nadat deze had gezegd dat er niet zoveel meer mis kon gaan dan het liken van een foto van een ander meisje op Facebook. Hoe naïef kon je zijn om te denken dat dat het enige was dat mis kon gaan? Er was geen twijfel over mogelijk, zijn zielsverwant bezat de onschuld van een jong kind. Aan de ene kant was dat aandoenlijk, aan de andere kant kon het levensgevaarlijk zijn.
Natuurlijk was Sav zich ervan bewust dat hij moest oppassen met het bewerken van de gedachten van Wayne. Het kon behoorlijk beangstigend zijn voor een persoon om plotseling te maken te krijgen met gedachten die niet uit henzelf leken te komen. Het kon zelfs zover gaan dat iemand doordraaide door deze vreemde stemmen in het hoofd. Gelukkig was het voor Savants enkel mogelijk om met de gedachten te spelen van die personen waarmee ze een band hadden. Familieleden, goede vrienden en dus ook zielsverwanten.. Het zou gevaarlijk zijn als een Savant met de gedachten van ieder mens kon spelen, er waren genoegen slechte personen die daar misbruik van zouden maken. Pasgeleden had hij gehoord van een Savant die met ieders gedachten kon spelen en daarom als gevaarlijk werd beschouwd. Echter, hij had ook gehoord dat deze Savant geen slechte bedoelingen had en zich zelfs had aangesloten bij een Savant-groep die vecht tegen het kwaad binnen de Savant-samenleving. Het had rampzalig geweest kunnen zijn als deze Savant wel slechte bedoelingen had gehad.
“Sorry, wat zei je?” Sav was er even niet bij geweest met zijn gedachten. De informatie rondom de familie van zijn zielsverwant was hem bekend en vandaar dat hij zich kon veroorloven om even af te dwalen met zijn gedachten. De vraag die aan hem gesteld werd, was hem hierdoor echter volledig ontgaan. Wayne was gelukkig zo aardig om de vraag te herhalen. Waarom noemde hij hem net de Cupido die iedereen bij elkaar bracht? De jongeman leek van zijn stuk gebracht te zijn door deze uitspraak. Het leek hem zelfs bang te maken.
Zacht zuchtte Sav. Hij realiseerde zich dat het niet zo slim van hem geweest was om zijn gedachten met betrekking tot de Cupido-vaardigheden van Wayne hardop uit te spreken. Het was desondanks dat nodig geweest voor hem om de puzzel in zijn hoofd op te lossen. Langzaam maar zeker kwamen de puzzelstukjes op hun plaats terecht. Het begon erop te lijken dat de gave van zijn zielsverwant zich was gaan ontwikkelen na hun ontmoeting op jonge leeftijd. Als zijn vermoedens juist waren, betrof het ook nog eens een gave die een stuk sterker was dan die van de gemiddelde mens die zijn zielsverwant gevonden had. Het was een gegeven dat gevaarlijk kon zijn. Helemaal nu hij erachter gekomen was dat Wayne de onschuld zelve was en zich van geen enkel kwaad bewust was. Om zeker te zijn van zijn vermoedens, zou hij echter navraag moeten doen bij zijn familie. Zij wisten er meer van af. Hij had het geluk uit een invloedrijke familie te komen.
“Ik heb gewoon het gevoel dat je een positief effect hebt op je medemens. Je straalt een warmte uit die maar weinig mensen in zich hebben. Het is een hele goede eigenschap. Je bent een soort Cupido, in mijn ogen is dat prachtig. Wellicht is het een beetje raar dat ik het zo zie, maar ik ben ook gewoon een beetje raar.” verklaarde hij met een luchtige knipoog.

[Brenda]

De gedachte aan een tienerzwangerschap kwam geheel uit het niets. Wayne schrok van zichzelf dat hij hier plots aan dacht. Veertien was toch veel te jong voor seks? Was de gangbare leeftijd niet zestien of ouder? Verward keek hij Sav aan, wachtend op antwoorden die niet zouden komen. De jongeman leek hem immers iedere keer af te leiden, steeds opnieuw en opnieuw. Een heel vervelende cyclus waar Wayne niet uit leek te ontsnappen.
Behalve de cupido-vraag dan. Dit was één van de eerste vragen waarop hij een antwoord kreeg dat hem voldoening gaf, die hem een warm en aangenaam gevoel bezorgde. Het was een groot compliment dat Sav hem een warm persoon noemde, want dat was ook wie Wayne probeerde te zijn. Hij wilde vrienden zijn met iedereen, iets wat hem ook keer op keer lukte. Nog nooit had hij te maken gekregen met vijandelijk gedrag, jaloezie was het enige wat er bij de buurt van kwam… “Je bent wel meer dan een beetje raar,” flapte hij eruit, waarna hij hevig begon te blozen. Het was echter de waarheid. Sav Benedict was één groot raadsel voor hem.
De serveerster kwam terug met hun drankjes, Wayne fronste toen ze een chocomelk voor zijn neus werd neergezet. Dat was niet meteen een drankje dat hij vond passen bij avondeten… Hij wierp een vragende blik naar Sav, die er natuurlijk de grootste lol in had hem te provoceren. Oh hij zou hem wel eens… Vluchtig nam Wayne het glas bier van Sav over en wisselde hun drankjes om, waarna hij een grote slok bier nam. Met moeite wist hij zijn gezicht in de plooi te houden, want eerlijk was eerlijk, de bittere smaak van bier wist hem zelden te bekoren. Op een feestje, ja, dan dronk hij wel een paar biertjes omdat dat erbij hoorde maar buiten feesten zou hij zelden spontaan een biertje drinken. Dit was dus een uitzondering op de regel.
Nu hij tegenover Sav zat, kon hij herinneringen aan hun laatste ontmoeting in Savs kamer niet bepaald onderdrukken. Het bezorgde hem nog steeds rode oortjes wanneer hij eraan dacht hoe de jongeman hem betrapt had, hoe ze vervolgens in een intense zoenpartij waren beland… Hoe Wayne zelfs het bewustzijn was verloren… Het douchen, Savs kleren, nog meer zoenen… De afgelopen dagen had hij enorm gesnakt naar fysiek contact met de jongeman. Het leek steeds meer van zijn gedachten op te slurpen en de focus op school en zijn lessen was ver te zoeken. Het was ontzettend ongezond, deze verliefdheid. Hij wilde zo ontzettend graag gekust worden…