Wayne Bowman en Sav Benedict

[Joyce]

Het klonk volgens Wayne bijna als een aanzoek. Sav moest hierom lachen. “Dat aanzoek komt nog wel, dat beloof ik je.” zei hij met een knipoog. Vervolgens stemde zijn Soulmate in met een date. Als hij heel eerlijk was, kwam dit totaal niet als een verrassing. De gedachten van zijn geliefde hadden het antwoord al lang en breed verraden. Het was niet netjes van hem dat hij naar deze flarden van informatie luisterde, maar hij kon het simpelweg niet laten. Het maakte hem te gelukkig om te horen hoe Wayne over hem dacht. Misschien moest hij maar overwegen om de jongeman nooit te vertellen over deze bijkomstigheid van hun band, want dan kon hij voor de rest van hun leven genieten van de prachtige onschuldige gedachten van zijn wederhelft.
Voorzichtig maakte Sav zich van Wayne los. De benen van de jongeman hadden hem nu lang genoeg gevangen gehouden. Het werd de hoogste tijd dat ze wat afstand van elkaar namen. Een gevoel van uitputting begon namelijk bezit van hem te nemen. Het leek om een soort bijwerking van hun intense band te gaan. Als hij dit als Savant al voelde, kon dit enkel betekenen dat zijn menselijke Soulmate het ook voelde. In elke andere situatie zou het erg zorgwekkend zijn dat de Savant met uitputting kampte, maar in dit geval was het te verklaren. De ketting die hij droeg, het sieraad dat de illusie wekte dat hij er normaal uitzag, verzwakte zijn weerstand en daardoor was hij net wat vatbaarder dan andere Savants. Desondanks dat was dit gevoel van uitputting een teken dat Wayne zo snel mogelijk rust moest nemen om geen blijvende schade op te lopen. Een rust die hij niet zou krijgen als ze samen in deze kamer bleven.
Sav kwam overeind van zijn bed en nam plaats op het bed van zijn kamergenoot, waardoor er al wat afstand tussen hen gecreëerd werd. Het was niet veel, maar het was een begin. Het was echter nog niet voldoende. Het was een lastige situatie. Hij kon Wayne niet zomaar wegsturen, want dat zou de indruk wekken dat hij hem weg wilde hebben en dat was echt niet zo. Toch moest hij de jongeman weg krijgen, voordat deze echt ziek ging worden. De tijd begon te dringen. Hij moest een oplossing voor dit probleem verzinnen en een beetje snel ook. Hoe zette je iemand je kamer uit zonder deze te kwetsen?
“Sorry.. Hoe erg ik het ook vind om dit te zeggen..” Hij kwam overeind om het raam open te zetten, voor wat broodnodige frisse lucht. “Er was vannacht een feest.. Een groots feest. De tweeling Jeffrey en Samuel, je kent ze vast wel, vierden hun verjaardag.. En ik denk echt dat ik voor mijn doen een beetje teveel heb gedronken..” vertelde hij, terwijl hij zich grimassend naar Wayne omdraaide. “Ik vind het jammer dat je er niet was.. Je had echt moeten komen.. Ik had dat erg gezellig gevonden..” Hij glimlachte oprecht. “Hoe dan ook, ik voel me niet zo lekker. Ik heb nog steeds te kampen met een kater, volgens mij.. Beschamend. Maar goed.. Ik denk dat het het beste is als ik lekker vroeg mijn bed in duik vandaag.. Zullen we morgen samen lunchen? Niet als date, want onze eerste date wil ik beter uitwerken, maar gewoon.. gewoon als gezellig? Hopelijk voel ik me dan wat beter..”

[Brenda]

Het contact tussen Sav en hem veranderde opeens, nadat Wayne toegestemd had voor een date. Opeens maakte Sav zich los uit hun innige omhelzing en ging ver van hem vandaan zitten. Of nouja, ver was relatief, maar hij zat niet eens meer op hetzelfde bed… Vervolgens probeerde Sav hem de deur uit te werken omdat hij last had van een kater. Een gevoel waar Wayne voordien helemaal niets van gemerkt had aan Sav. Het wekte dus best wel argwaan op, want ondanks dat Wayne soms wat naïef was, was deze plotse verandering gewoon té groot om niet vreemd over te komen. Wayne ging op de bedrand zitten en keek Sav niet aan. Hij keek overal behalve daar. “Morgen ga ik lunchen met Henry… Ik hoor het wel wanneer we op date gaan.” Als we wel gaan. Wayne begon te twijfelen of het wel slim was om toe te stemmen…

De daaropvolgende dagen sloeg Wayne aan het analyseren. Hij overliep de gebeurtenissen van die dag wel duizend keer om te begrijpen waarom hij naar huis gestuurd was, maar hij kwam maar niet tot een conclusie waar hij vrede mee had… Waarschijnlijk was het beter om de zaak los te laten, maar dat lukte niet al te best. Sav probeerde hem immers meermaals te benaderen, waardoor Wayne probeerde om nieuwe manieren te vinden om de jongeman te ontlopen. Andere routes nemen naar de aula, niet studeren in de bibliotheek of op zijn kamer maar bij vrienden… Berichten niet direct antwoorden ondanks dat Wayne zijn telefoon veel vaker checkte dan normaal… Hoe graag hij Sav ook wilde, het beangstigde hoeveel Wayne voor de jongen was gaan voelen op zo een korte tijd. Het was een gevoel dat hij nog nooit eerder in zijn leven had mogen ervaren, zo een verliefdheid…
Wayne had echter zijn woord gegeven dat hij met Sav op date zou gaan, en hij hield er niet van om zijn woord te breken. Daarom had hij ook toegestemd op Sav te wachten na één van zijn lessen, zodat de gevreesde date zou plaatsvinden. Wayne wist niet wat hij moest verwachten van deze date, maar hij hield zichzelf voor dat het veiliger was om het op één date te houden… Misschien moest hij ook maar aangeven zich niet zo lekker te voelen zodat hij sneller naar huis kon…
Ondanks dat hij tegen de date op zag, of tenminste dat was het gevoel waar hij zich op focuste, had hij zichzelf toch een beetje opgedoft vandaag. Een nieuw shirt en schoenen bijvoorbeeld, die hij absoluut niet – dus wel – had gekocht voor deze date. Hij had zich in de ochtend gedoucht, een lekker luchtje op gedaan… Standaardprocedure voor de les hoor – dus niet. Nerveus stond hij te wachten tot zijn date kwam opdagen, Wayne had net een biologie college gehad dus ze hadden niet samen les gehad.
Zijn dubbele studie was zeker een uitdaging voor hem, maar tot nu toe bracht hij het er best goed vanaf op beide vlakken, zowel architectuur als biologie lagen hem bijzonder goed. Hij had er dan ook nog geen spijt voor dat hij een zwaarder programma had gekozen dan de gemiddelde student. Wayne keek op zijn horloge. Sav zou hem toch niet vergeten of in de kou laten staan? Dat was pas een rotstreek…

[Joyce]

De verandering in Wayne zijn houding was vanzelfsprekend niet onopgemerkt gebleven. Niet alleen Sav, ook anderen zagen het. Het ging zelfs zover dat Sjoerd het nodig vond om hem op een dag erop aan te spreken en hem te vragen wat hij in hemelsnaam had uitgespookt met iedereens lievelingetje. Hoewel de toon van de vraag grappend geweest was, had Sav enige vorm van ernst in de ogen van zijn goede vriend gezien. Onverschillig had hij zijn schouders opgehaald. “Niets illegaals, voor zover ik weet, dus maak je maar geen zorgen.” Meer woorden had hij niet aan de kwestie vuil willen maken. Zielsverwantschap tussen een Savant en een mens was een complexe zaak en viel niet uit te leggen aan een onwetend persoon.
Wayne ontliep hem. Als het niet zo een serieuze kwestie geweest was, had hij erom kunnen lachen. De gedachten van zijn zielsverwant verklapten keer op keer zijn volgende zet, waardoor Sav altijd op de hoogte was van de nieuwste ontwikkelingen in de vluchtplannen van de jongeman. Het was net een slechte komische film. Zo vond er een aantal dagen geleden een grappige ‘scène’ plaats waarin hij na een van hun gezamenlijke colleges besloot op Wayne af te stappen. Van meters afstand had hij al kunnen horen dat een werkelijke conversatie er ook dit keer niet in zat. Alle mogelijke manieren om subtiel weg te komen hadden zijn hoofd gevuld via hun band. Door deze informatie was hij prima in staat om de vluchtplannen van zijn geliefde Wayne te dwarsbomen. Dit deed hij echter niet. Als de jongen nog niet klaar was voor een gesprek, dan respecteerde hij dat.
Het was waarschijnlijk niet zo gemakkelijk geweest voor Sav om de situatie luchtig op te vatten als hij enkel vluchtplannen in de gedachten van zijn zielsverwant had gehoord. Gelukkig waren er ook nog andere gedachten. Wayne dacht veel aan hem, gedachten die hem deden denken aan een verliefde tienerjongen. Het was te aandoenlijk. Elke keer opnieuw werd hij overspoeld door een warm gevoel als hij weer een fantasie opving van de jongeman. Al was het soms ook lastig. Zo had hij tijdens een college een keer een nogal expliciete fantasie doorkregen en had hij moeite gehad om een pokerface vast te houden. Hij kon nog steeds niet geloven dat Wayne zo stout was om zulke dingen te denken, gedurende een belangrijk college nog wel!
Hoe dan ook, vandaag had hij het voor elkaar gekregen met zijn zielsverwant af te spreken. Het was een hele klus geweest een datum en tijdstip vast te zetten met zijn vluchtgevaarlijke liefdesinteresse, maar het was gelukt. Ze hadden afgesproken voor de ingang van het schoolgebouw, hoe romantisch, ahum. Sav had het laatste uur gespijbeld om tijd te hebben zich klaar te maken voor de date. Na lang na te hebben gedacht, had hij besloten om eerst samen een hapje te eten en Wayne vervolgens mee te nemen naar een theatervoorstelling. Het was misschien niet de bijzonderste date die ooit bedacht was, maar vanwege het vluchtgedrag van de jongeman leek het hem beter om niet direct iets groots zoals een citytrip te plannen. Ze moesten rustig aan doen.
Toen hij aankwam bij de ingang van het schoolgebouw, stond Wayne al op hem te wachten. Vrijwel direct werd hij overspoeld door nerveuze gedachten. Zo kwam hij erachter dat het grootste deel van de outfit van zijn date speciaal was aangeschaft voor vanavond. Dit maakte Sav aan het grijnzen. Ook kwam hij te weten dat de jongeman bang was dat hij niet zou komen opdagen. Dat zou hij toch nooit doen!? Schatte zijn zielsverwant hem dan echt zo gemeen in?
“Hey Wayne.” begroette hij de aantrekkelijke verschijning die hij zijn date mocht noemen. Een paar grote angstige Bambi-ogen keken naar hem op. Zonder erbij na te denken sloeg hij zijn armen om Wayne heen voor een omhelzing. Hij verlangde naar zulk contact. Zijn oog viel op een prijskaartje dat in de jongeman zijn nek hing. Zijn hart smolt. Zijn onhandige nerveuze date had een beginnersfout gemaakt. Het zat niet in Sav om te doen alsof hij niets had gezien. Hij pakte het kaartje beet en trok het ding los, waarna hij de omhelzing verbrak. “Nieuw?” vroeg hij, terwijl hij zijn vondst omhoog hield. “Je wilde hem niet terug naar de winkel brengen na onze date, toch?”

[Brenda]

Zijn gevoelens sprongen de hele tijd tussen opwinding en angst, vreugde en paniek. Het hielp niet dat hij totaal geen idee had wat Sav voor date gepland had. De jongeman had geen woord willen loslaten over wat ze gingen doen, al had Wayne nou ook niet vaak de kans gehad om dit trachten los te peuteren door zijn eigen vluchtgedrag. Hij hoopte maar dat het niets al te groot was… Iets waarvoor hij zich mentaal had moeten voorbereiden. Sav was zo vreselijk onvoorspelbaar. De manier waarop hij Wayne betrapt had, de manier waarop hij hem gezoend had, zijn aanrakingen…
De plotse verschijning van zijn date liet zijn hart een sprongetje maken. Blijkbaar had hij zich ten onrechte ongerust gemaakt dat de jongeman hem zou laten zitten. Dit zou echt gebeuren. Hij ging op date met een jongeman die zijn hart op hol liet slaan. Een jongeman die hem begroette met een omhelzing waarin Wayne voor eeuwig wilde blijven, omdat het hem kalmeerde na al zijn rusteloze gedachten en emoties… Helaas werd het moment verpest toen Sav een prijskaartje uit zijn hals haalde. Shit. Hij kon wel door de grond zakken. “Het hing al een tijdje in mijn kast, het is niet nieuw-nieuw, ik heb gewoon toevallig het shirt nog nooit gedragen,” bedacht hij snel terwijl zijn wangen erg rood kleurde. Hij was echt een slechte leugenaar, hij was totaal niet vaardig in de kunst van het liegen.
Wayne zette ongemakkelijk een stapje achteruit, waarna hij het waagde om Sav heel even aan te kijken. “Zullen we dan maar? Wat gaan we doen?” Vroeg hij, aangezien hij vond dat hij nu wel eens ingelicht mocht worden over de plannen van zijn date. Dan wist Wayne ook of hij één van de smoesjes moest vertellen die hij de afgelopen dagen had lopen bedenken… Smoesjes die allemaal niet heel geloofwaardig zouden klinken, maar ach… Sav had hem ook met een ongeloofwaardige smoes de deur uit gestuurd die dag, dus waarom zou hij eigenlijk een ijzersterke smoes nodig hebben?
Eenmaal Sav begon te lopen in een bepaalde richting, volgde Wayne hem. Hij hield een halve meter afstand tussen hen tijdens het lopen. Hoe veilig de jongeman zijn armen ook gevoeld hadden, Wayne vond het een beetje een verraderlijk gevoel. Sav was helemaal niet veilig. Sav was onvoorspelbaar. “Hoe was jouw dag?” Vroeg hij, om maar een praatje te maken aangezien ze ook weer niet een hele date in stilte konden doorbrengen. Daar dienden dates niet voor.

[Joyce]

Zelfs als hij de gedachten van zijn zielsverwant niet had kunnen horen, had hij geweten dat de jongen recht in zijn gezicht stond te liegen. Een leugenaar die minder overtuigend was dan Wayne, bestond er waarschijnlijk niet. Zacht schudde Sav het hoofd. Een gebaar dat aanduidde dat hij hier helaas niet intrapte en dat hij bovendien de leugen enigszins afkeurde. Waarom zou je liegen over zoiets kleins? Er was niks mis mee om nieuwe kleding aan te schaffen voor een date. Het liet zien dat je moeite had gedaan voor de ander en dat was enkel maar positief. Het was zo jammer dat Wayne te onzeker was om dit toe te geven. Deze gedachte schermde hij opzettelijk niet af van zijn zielsverwant. Een kleine boodschap overbrengen via hun band kon vast en zeker geen kwaad. Het was uitermate onschuldig, toch?
In plaats van antwoord te geven op de aan hem gestelde vraag, begon hij te lopen. Niet ver van het schoolgebouw vandaan, zo een vijf minuten lopen, zat een schattig restaurantje. Het was niet groot, niet duur en ook niet immens populair, maar Sav was in de afgelopen maand erachter gekomen dat het eten dat ze hier serveerden ondanks de lage prijs heerlijk was. Het was een ondergewaardeerde plek, die in de toekomst waarschijnlijk door steeds meer mensen ontdekt zou worden. Voor nu was het de perfecte plaats voor een rustige date. Om niets aan het toeval over te laten, had hij echter wel gereserveerd. Een tafeltje voor twee, romantisch gedekt, met kaarsjes en al.
Tijdens het lopen legde Sav een arm om Wayne zijn middel heen en trok hij de jongeman voorzichtig dichter naar zich toe. “Ontspan een beetje, alsjeblieft..” zei hij. Een uitdagende grijns stond rond zijn lippen. “Je loopt er bij alsof ik je ontvoerder ben en je naar je laatste rustplaats breng. Relax, het is maar een date. Ik breng je vanavond weer veilig terug naar huis. Er gaat je niets overkomen, dat beloof ik je. We gaan een heerlijke avond hebben.” Hij had zich tijdens het spreken naar Wayne toegebogen en sprak in zijn oor. “Je kunt me vertrouwen, echt.”
Ze bereikten hun bestemming. Sav was zich ervan bewust dat hij gedurende hun wandeling twee van de vragen van zijn date had genegeerd. Misschien was hij niet zo goed bezig. Vandaar dat hij zichzelf voornam beter naar zijn zielsverwant te luisteren in het vervolg van deze avond. “We zijn er.” deelde hij mee, waarna hij de deur voor Wayne open hield. Hij volgde de jongen naar binnen.
De serveerster die hen bij binnenkomst begroette, was uitermate charmant. Haar glimlach liet menig mannenhart sneller kloppen. Het hart van Sav hoorde daar echter niet bij, want deze behoorde al tot zijn date toe, iets wat de jongedame leek te betreuren. Of misschien was ze in werkelijkheid wel uit op het hart van Wayne. Hoe dan ook, toen hij zijn achternaam noemde en de jongedame op haar lijst keek om te bepalen welke tafel voor hen was gereserveerd, zag hij haar grimassen. Het was slechts een kwestie van een paar seconden, voordat ze haar professionele houding terug aannam en hen naar hun tafel begeleidde.
Sav schoof als een echte gentleman de stoel voor Wayne achteruit, waarna hij tegenover de jongen plaatsnam. Zijn jas hing hij over de rugleuning van zijn stoel. “Wat vind je ervan?” vroeg hij, terwijl hij om zich heen keek. Een andere serveerster dan degene die hen hun tafel gewezen had, kwam hen de menukaarten brengen en stak bovendien drie kaarsjes op hun tafel aan. Als bedankje glimlachte Sav naar haar, waarna hij terug naar Wayne keek. “Het eten dat ze hier serveren is echt heerlijk, vind ik dan toch.”