Wayne Bowman en Sav Benedict

[Brenda]

De kus was veel rustiger dan de eerste die ze gedeeld hadden, toen Sav hem aan de kamerdeur had onderschept. Het was lieflijker, al was het nog steeds behoorlijk indrukwekkend. Adembenemend. Intiem. Het beste gevoel dat Wayne ooit had ervaren. Geen haar op zijn hoofd die eraan dacht Sav weg te duwen. Veel zoenervaring had Wayne niet, maar het leek niet dat Sav het onaangenaam vond wat hij deed, dus dat was mooi. Het enige wat Wayne wilde was meer, en daarom was hij een tikkeltje teleurgesteld toen de zoen ten einde kwam. Een jammerend geluidje verliet zijn lippen voordat hij er erg in had, en zijn wangen werden alweer een tintje rood. Ze gloeiden al de hele tijd, Savs vingers over zijn huid hadden gelukkig een beetje een kalmerend effect. Hij voelde zich gekoesterd zoals hij nog nooit gekoesterd was, en hij wilde niet liever dan helemaal verdwijnen in dit moment met Sav.
Het was bizar hoe Sav zijn gedachten over seks leek te raden, maar Wayne besloot er niet achter te vragen hoe de jongeman daarachter was gekomen. Misschien was het wel beter om het niet te weten. Wayne knikte toen Sav toestemming vroeg voor kussen en krioelen in bed. Dat klonk als een heel, heel erg goed plan. “Kom,” zei Wayne, aangezien hij geen zin had om te wachten met dit plan. Hij sleurde Sav aan één hand mee naar de jongen zijn bed en wachtte tot Sav ging liggen zodat hij vervolgens tegen de jongen aan kon nestelen. Zijn lichaam leek perfect te weten hoe het in Sav zijn lichaam moest passen, hoe ze samen in het bed konden liggen. Het lag vreselijk comfortabel, zo goed. Wayne kon zijn hoofd perfect tegen Savs schouder leggen en naar de jongen zijn hartslag luisteren, terwijl zijn benen en armen Sav omhelsden. Wayne sloot zijn ogen en liet de kalmte over zich heen komen, al zijn brandende vragen waren geblust… Tenminste, voor nu. Later kwam hij er wel op terug. Ooit. Wanneer hij voldoende genoten had van Sav.
“Sav Benedict… Eenentwintig jaar oud… Uitwisselingsstudent Architectuur… Wat nog meer?” Vroeg Wayne, zich nog vaag herinnerend hoe de jongen zich had voorgesteld, die ene keer in de badkamer. Het was niet veel informatie geweest, maar blijkbaar had hij het toch onthouden op een of andere manier, ondanks dat hij dat moment niet heel helder was geweest. Hij had maar weinig heldere momenten in Savs aanwezigheid. Ondertussen streelde hij met zijn vingers over Savs hele gezicht, geen enkele centimeter sloeg hij over. Zijn voorhoofd, wenkbrauwen, wangen, kin… Lippen. Wayne waagde zich eraan een kusje te geven, een kleintje, meer durfde hij nog niet echt. Hij was niet zo een leider, het was eigenlijk een wonder dat hij hen naar bed had gesleept zelfs. Maar hij had hier gewoon nood aan, aan knuffelen. Knuffelen met Sav waar hij klaarblijkelijk verliefd op was geworden, zijn eerste liefde.

[Joyce]

Eenmaal in bed kroop Wayne dicht tegen hem aan. Het bezorgde Sav veruit het beste gevoel ooit. Hij sloeg zijn armen slapjes om de jongeman heen. Daar lagen ze dan, in bed met hun ledenmaten met elkaar verstrengeld. Het was uitermate rustgevend om zijn Soulmate op deze manier in zijn armen te hebben. Zolang Wayne in zijn armen lag, was hij veilig en kon hem niets gebeuren. Glimlachend sloot Sav zijn ogen om in alle rust te genieten van dit moment. Hij had hier zo lang op gewacht. Hij had hier zo vaak over gedroomd. Het was bijna onwerkelijk te noemen dat het eindelijk zo ver was, maar toch was het echt zo. Hij was compleet.
De stem van Wayne bracht Sav weer bij zijn positieven. Zijn gedachten hadden hem bijna helemaal opgeslokt. Niet dat dat heel erg was, het waren tenslotte positieve gedachten geweest. “Wat nog meer..” herhaalde hij bedenkelijk, terwijl zijn hersenen kraakten om te bepalen wat interessante informatie was en wat niet. “Ik heb twee jongere zusjes die heel veel voor mij betekenen. Nova van zeventien en Cas van veertien. Onze ouders noemen ons als wijze van grap gezamenlijk Casanova. Onze namen gecombineerd.” vertelde hij glimlachend.
“Mijn vader is helemaal weg van vogels. Papegaaien in het specifiek. Hij heeft thuis ook een speciale ruimte, een papegaaivolière, ingericht. Het is zijn passie om zo maar te zeggen. Mijn moeder noemt het altijd zijn hobby, maar dat wil hij echt niet horen. Het is niet zijn hobby, het is veel meer dan dat. Ik begrijp zijn standpunt.” De woorden rolden alsof het niets was over zijn lippen. Normaalgesproken vertelde hij aan onbekenden niet zo heel veel over zijn familie. Bij Wayne leek het echter helemaal vanzelf te gaan. Als hij niet oppaste, ging hij zich helemaal blootgeven.. “Als klein jongetje deelde ik mijn vader zijn passie. Ik vond die beesten geweldig.. Ik wilde mijn vader altijd heel graag helpen bij de verzorging van zijn papegaaien.” De herinnering die bij hem naar boven kwam, zorgde voor een grimas op zijn gezicht. “Totdat het een keer verkeerd ging. Een klein ongelukje.. Sindsdien ben ik niet meer zo van de papegaaien..” Een klein ongelukje was misschien een understatement. Hij had één van de papagaaien per ongeluk levend verbrand met zijn vuurspuwende adem.. Het was hem nog steeds niet helemaal duidelijk hoe het was gebeurd. Hoe dan ook, hij haatte zichzelf er vreselijk voor. Ergens had hij bovendien het vermoeden dat zijn vader het hem nooit helemaal vergeven had. Het was een speciale papegaai geweest voor de man..
Ongemerkt had hij gedurende zijn verhaal zijn greep rondom Wayne verstrakt. Nu hij zich dit besefte, liet hij de jongeman snel wat losser. “Maar goed, genoeg over mij.. Vertel eens iets over jezelf.” Hij keek zijn Soulmate aan. “Heb jij nog zussen? Broers?” vroeg hij, ook al wist hij natuurlijk allang het een en ander door de gedachten van Wayne die bij hem naar binnen waren gedrongen de afgelopen tijd. Om dan nog maar te zwijgen over het feit dat hij in een ver verleden de grote broer van Wayne al eens ontmoet had. Hij had de kleine verdwaalde Wayne destijds naar Lucas teruggebracht.. De oudere jongeman was hem natuurlijk heel erg dankbaar geweest, niet wetende dat zijn broertje in de toekomst de hoofdrol zou gaan spelen in de stoute fantasieën van de reddende engel..

[Brenda]

Casanova… Het liet Wayne kort grinniken. Het klonk alsof zijn ouders wel een goed gevoel voor humor hadden en niet van die stijve harken waren, iets wat Wayne wel prettig vond. Niet dat hij werkelijk er al aan wilde denken Savs ouders te ontmoeten, dat was veel te vroeg. Ze kenden elkaar nog maar net, en ondanks dat ze heel erg verliefd bleken te zijn… Was deze hele situatie heel vreemd en veel om te bevatten. Wayne had doorheen de jaren zijn vrienden heel vaak verliefd zien worden, maar geen een van hun situaties leek gelijkend op deze situatie met Sav… Ieder liefdesverhaal was uniek op zijn manier, maar toch, deze was unieker dan uniek.
Het verhaal over de papegaaien begon leuk, maar kende helaas een trieste afloop toen Sav het heel vaag over een ongelukje had wat alles veranderde. Wat dit ongeluk was, wist Wayne niet, maar dat het erg was bleek wel uit de manier waarop Sav hem omhelsde. Wat er ook gebeurd was, de jongeman had het zichzelf nog steeds niet vergeven. Wayne besloot er maar niet achter te vragen. Wederom, ze kenden elkaar niet zo lang en om dan direct het over “jeugdtrauma’s” te gaan hebben… Geruststellend begon hij door Savs haren te strelen, en weer gaf hij de jongen een klein kusje. Kleine gebaren die het juiste effect hadden, zo bleek, want Sav liet hem weer iets losser zodat hij beter kon ademhalen.
“Nou… Ik ben Wayne Bowman, twintig jaar en ik doe en dubbele studie. Architectuur en Biologie. Ik kon gewoon niet beslissen toen ik afstudeerde… Tekenen doe ik al zolang ik me kan herinneren, maar wetenschappen hebben me ook altijd enorm geïnteresseerd. Op school haalde ik met gemak hoge cijfers, dus toen ik de optie kreeg om beide te combineren twijfelde ik geen seconde. Het is wel hard werken, maar dat vind ik niet zo erg. Wat ik er later mee ga doen weet ik nog niet maar dat zien we dan wel weer. Ik heb een oudere broer, Lucas, hij is vierentwintig, en een zusje Clara, zij is net achttien geworden. Ze betekenen allebei heel veel voor me, we zijn een heel hecht gezin, ondanks dat Clara de laatste jaren dat niet meer wilt toegeven want dat is niet stoer natuurlijk. Clara is een beetje en herrieschopper geweest tijdens de puberteit maar gelukkig is dat stilaan aan het ontgroeien,” zei Wayne glimlachend.
Hij probeerde zich te bedenken wat hij nog meer over zichzelf kon vertellen, maar vond het lastig om iets interessants over zichzelf te zeggen. “Zoals ik al zei, hou ik van tekenen, en dat doe ik dan ook grotendeels in mijn vrije tijd… Al heb ik ook best veel vrienden die natuurlijk mijn aandacht zo nu en dan opeisen, maar dat vind ik altijd wel gezellig. Op de universiteit probeer ik echter een beetje minder aan mijn sociaal leven te werken en meer aan school, ik heb er een beetje genoeg van om steeds in die schijnwerper te staan… Is dat raar? Klink ik narcistisch? Oh god, ik ben echt niet narcistisch, geloof me. Niet dat ik niet van mezelf houd ofzo, maar gewoon, het is een normale hoeveelheid zelfliefde. Echt. Ik kan beter mijn mond houden.” Wayne legde zijn hoofd tegen Savs borst aan zodat hij de jongen niet langer hoefde aan te kijken, en zuchtte.
Een kennismaking was nog nooit zo intens geweest.

[Joyce]

Het leek erop dat hij niet de enige was die vandaag understatements maakte. Wayne gaf aan dat hij best veel vrienden had en dit mocht gerust als een understatement geclassificeerd worden. Iedereen op de universiteit leek namelijk van deze jongeman te houden. Iedereen wilde vrienden met hem zijn en vele personen zagen ook wel meer dan enkel vriendschap met hem zitten. Het was eigenaardig wat voor een effect deze ietwat verlegen student op zijn omgeving had. Zo eigenaardig zelfs dat Sav er misschien goed aan deed om er vragen bij te gaan stellen. Voor nu was hij echter nog te druk met het gelukzalige gevoel dat hij ervaarde. Het was een zorg voor later.
“Rustig aan, Wayne. Het is niet raar. Ik begrijp je. Het lijkt erop dat iedereen wel een mening over jou klaar heeft staan, en het is heel logisch dat je daar moe van wordt. Ja, in jouw geval worden er enkel positieve dingen over je gezegd. Je zou een attente leergierige student zijn, die voor iedereen klaar staat. Je zou humor hebben en altijd goed gezelschap zijn. Het zijn geen slechte dingen die over je gezegd worden, maar het lijkt me toch moeilijk om ermee om te gaan. De verwachtingen van je zijn hoog en het is begrijpelijk dat dat niet fijn is.” Sav keek glimlachend naar zijn prachtige Soulmate. “Ik neem het je niet kwalijk dat je even niet meer in de schijnwerpers wil staan. Niemand neemt je dat kwalijk. Geen zorgen.”
In de positie waarin ze nu lagen, was het onmogelijk voor hem om de ander aan te kijken. Eerlijk was eerlijk, hij vond dat best wel vervelend. Hij wilde hem aankijken, zodat de jongeman in zijn ogen kon zien dat ieder woord dat hij ging zeggen recht uit zijn hart kwam. Er zat dus niets anders op dan van houding te verwisselen, hoe comfortabel hij momenteel ook lag. Voorzichtig duwde hij Wayne van zich af, waarna hij hem op zijn rug positioneerde. Vervolgens kroop hij bovenop hem, tussen zijn benen in. Misschien was dit een ietwat suggestieve houding, maar dat interesseerde hem niet. Op deze manier was hij namelijk zo heerlijk dichtbij zijn Soulmate. Ze versmolten bijna met elkaar. Een hemelse sensatie. Hij legde zijn armen aan weerzijden van Wayne zijn gezicht, zodat hij zijn gewicht hierop kon laten rusten, en drukte hun lippen samen.
Na enkele seconden trok hij zich weer terug uit de kus. Hij wilde eerst nog het een en ander zeggen. “Begrijp me niet verkeerd. Alles dat ik in de wandelgangen over je gehoord heb, is waar. Je bent attent en leergierig. Je hebt humor en je bent goed gezelschap. Je stelt me op geen enkele manier teleur. Je bent perfect, perfect voor mij.” De rode wangen van zijn metgezel waren niet te missen. Het deed Sav zijn hart sneller kloppen. “Je bent prachtig, weet je dat? Adembenemend prachtig. Al sinds het eerste moment dat ik je zag..” Hij sprak nu over het moment dat ze elkaar voor het eerst ontmoetten, vijftien jaar geleden, maar Wayne realiseerde zich dat waarschijnlijk niet. “Sinds dat eerste moment krijg ik je niet meer uit mijn hoofd.. Jouw schoonheid.. Vanbinnen en ook zeker vanbuiten, het is schandalig.” Na deze intense woorden drukte hij zijn lippen opnieuw op die van Wayne, een innige kus volgde.
Toen Sav zich terugtrok, maakte hij direct weer oogcontact met zijn Soulmate. “Lieve lieve Wayne, wil je mij de gelukkigste man op aarde maken en me de eer gunnen om met jou op date te gaan?” vroeg hij fluisterend. “Alsjeblieft, kom met mij op date.. Je zou er geen spijt van krijgen. Ik beloof het je.”

[Brenda]

Het leek erop dat Sav hem beter begreep dan de meesten, want Wayne werd altijd vreemd aangekeken als hij vertelde over hoe graag hij uit de schijnwerper wilde stappen. Hij werd immers enkel positief ontvangen door mensen, er was nooit iemand geweest die echt een hekel aan hem had voor zover Wayne wist. Maar zelfs veel positieve aandacht kon als een last ervaren worden met momenten, het gaf ook een soort van druk… Hij glimlachte dankbaar naar Sav dat hij de moeite deed om hem te begrijpen, het gaf Wayne een heel aangenaam gevoel… Alles aan deze jongen gaf hem een aangenaam, prettig gevoel.
Een kleine zucht uit protest kwam er toen Sav hem van zich afduwde, hij lag zo lekker! Sav leek echter trek te hebben in een intiemere positie, een positie waar zoenen aan te pas kwam. Daar had Wayne natuurlijk niets op tegen, zoenen met Sav was fijn… Adembenemend, maar fijn. Onbewust klemde hij zijn benen een beetje om Savs benen heen, zodat de jongen niet weer opeens weg kon gaan. Hij was er nog niet klaar voor om hem los te laten. De kus werd al snel verbroken, waarna een hele toespraak kwam over hoe alles wat Sav van hem gehoord had klopte. Dat hij perfect was, perfect voor Sav. Wayne begon diep te blozen, en hij vroeg zich af of die jongen wel goed bij zijn hoofd was. Dit ging wederom wel erg snel… Dacht Sav er wel goed bij na voordat hij dingen als deze uitsprak? “Je kan onmogelijk weten of ik perfect voor jou ben… Zo goed ken je me nog niet…,” bracht Wayne er dan ook zachtjes tegenin, maar voor zijn tegenspraak bleek er geen aandacht te zijn. Hun lippen plakten binnen no time weer tegen elkaar en daarmee werden zijn gedachten weer gesmoord. Hij belandde in een roes door Sav, alsof hij een of ander nieuw soort drug was… Niet dat Wayne ooit al drugs had genomen, maar dit was een beetje hoe hij zich het gevoel inbeeldde. Zou hij een verslaving aan Sav kunnen krijgen?
Een kleine giechel verliet zijn mond toen Sav hem behoorlijk theatraal mee op date vroeg. “Het klonk bijna als een aanzoek…,” zei hij, waarna hij weer ging blozen. Een aanzoek van Sav… Waarom klonk dat niet eens zo onmogelijk in zijn hoofd? Ze kenden elkaar nog maar net! Ze hadden nog niet zoveel contact met elkaar gehad en tot nu toe was het zeker niet altijd even gemakkelijk verlopen, dat contact. De helft van de tijd had Wayne willen wegvluchten om vervolgens zich weer in Savs armen te storten. Een continue wisselwerking van aantrekken en afstoten… “Ja… Ik ga met je op date. Waar je maar heen wilt, ik zal volgen.”