Wayne Bowman en Sav Benedict

[Brenda]

Het was maar een broek, maar toch had Wayne behoefte aan zich volledig bedekken. De eerdere make-out sessie was hij immers niet vergeten, en hij wilde Sav niet uitlokken dat nog eens te doen… Oké, het had heel goed en ook heel juist gevoeld om zo te zoenen met Sav, maar tegelijkertijd was het wel de aanleiding geweest tot flauwvallen en dat maakte Wayne een beetje angstig. Hij had nog nooit gehoord van iemand die flauwviel na een heftige zoenpartij. Was hij ziek? Was er iets mis met hem? Moest hij naar het ziekenhuis om zijn hart na te laten kijken? Kreeg hij een beroerte? En waarom had Sav er niemand bij gehaald, toen hij buiten bewustzijn was. De jongeman moest toch geschrokken zijn toen Wayne opeens in elkaar viel? Waarom kon hij dan hem rustig op bed liggen en vervolgens bij hem kruipen om een dutje te doen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was? Wayne begreep er niks van. Hij begreep niks van Sav.
De innerlijke vragenstroom zorgde ervoor dat hij vergeten was wat hij Sav ookal weer wilde vragen, tot hem plots een broek werd aangereikt. Dat was gek… Hij had toch geen woord gesproken? Of had hij dat onbewust wel gedaan, maar was hij zo druk geweest met zijn gedachten te ordenen dat hij vergeten was dat hij gesproken had? Dat moest het wel zijn. Hoe kon Sav anders weten dat hij een broek wilde… Sav kwam niet naar binnen, maar Wayne had niet het gevoel dat het nog lang zou duren voordat hij dit wel deed en daarom trok hij het kledingstuk snel aan. Het was vreemd om kleren van iemand anders te dragen, maar toch voelde Wayne zich er comfortabel in. Alles aan Sav voelde zo vertrouwd en zo verwarrend tegelijkertijd aan, hij kon maar niet besluiten of hij Sav voor eeuwig in zijn armen moest sluiten of gillend weg moest rennen… Dus momenteel was het een mix van beiden.
Wayne liet zich knuffelen door Sav nadat deze hem een compliment gaf en hem bedankte voor zijn komst, iets wat echt heel vreemd was om te doen. Hij had de jongeman immers onbeschaamd staan begluren… Wayne trok zich terug los uit de omhelzing, zette een stap achteruit en sloeg zijn armen voor zijn borst om zichzelf te beschermen. Hij keek Sav aan, de verwarring was van zijn gezicht te lezen. Hij wilde de jongeman overstelpen met vragen, maar wist niet welke van de vele vragen hij het eerste wilde stellen. Ze leken allemaal even belangrijk. “Wie ben jij?” Vroeg hij vervolgens, zachtjes, hopend dat het antwoord op die vraag een hele boel van zijn andere vragen kon oplossen.
Net onder de douche had hij zich beter gevoeld, maar nu begon zijn hele lijf weer te trillen en leek de temperatuur tien graden lager te zijn. Er was één warmtebron in de kamer, die als een magneet aan hem trok, maar hij vocht tegen de behoefte om zich weer in Savs armen te werpen. Sav, die nog steeds poedelnaakt was… Dit besef zorgde ervoor dat zijn wangen tien tinten roder werden. Shit. “Kan je alsjeblieft wat kleren aantrekken? Zo kan ik niet met je praten,” vroeg hij daarom, waarna hij zich afwendde zodat hij niet langer naar het naakte lichaam van Sav hoefde te kijken. Het bracht hem helemaal van de wijs om de jongen zo te zien, en dat kon hij echt niet gebruiken op dit moment.

[Joyce]

De paniek over het ontbreken van een broek had in eerste instantie de paniek over alle andere zaken overschaduwd. Wayne had enkel daar aan kunnen denken, met als gevolg geordende gedachten. Nu begonnen de hersenen van de jongeman echter alle andere dingen te analyseren en dat leidde tot een regelrechte puinhoop in zijn hoofd. Sav had het leuk gevonden om naar de paniek over de broek te luisteren, maar vond deze intensere paniek minder leuk om te horen. Het was bovendien heel erg verwarrend. De gedachten van Wayne schoten van de ene kant naar de andere kant. Het was zo erg dat Sav er bijna van zou gaan hyperventileren. Vandaar dat hij besloot dat het beter was om de lijn die door hun Soulmateband tussen hen gevormd was voorlopig af te sluiten. Later zou hij al deze gedachten van Wayne wel weer toelaten.
Nadat Wayne zichzelf los had getrokken, zette de jongeman een aantal stappen achteruit en keek hij met een schuchtere blik naar zijn metgezel. Zijn houding had wel iets weg van een dier dat in de val zat. Er leek een hele hoop in hem om te gaan. Sav had moeite om vast te stellen wat de ander precies dacht, waardoor hij in de verleiding kwam om de gedachten van de jongen toch weer toe te laten. Deze verleiding weerstond hij. Hij was zich er namelijk van bewust dat het gevaarlijk was. Door naar de gedachten van zijn Soulmate te luisteren, was de kans groot dat hij ging reageren op dingen die niet daadwerkelijk hardop waren uitgesproken en dat ging de overduidelijk aanwezige angst bij zijn metgezel niet ten goede doen. Er zat hierdoor niets anders op dan geduldig wachten totdat de vragen van Wayne de wereld in werden geworpen.
De allereerste vraag was er één die Sav zijn wenkbrauwen deed optrekken. “Ik wist niet dat we een spelletje ‘Wie ben ik?’ gingen doen..” antwoordde hij op een ietwat sarcastische toon. Hij was niet van plan om een uitgebreider antwoord te geven op deze vraag. Het was naar zijn mening namelijk een slechte vraag. Er was geen volledig antwoord op te geven. Oké, ja, hij kon zeggen dat hij Wayne zijn Soulmate was, maar dat was voor zijn gevoel niet het antwoord dat zijn metgezel wilde hebben. Het was beter om te zwijgen. Het ‘Soulmates bestaan’-gesprek ging hij op een later tijdstip wel met de jongeman voeren. Nu was nog niet juiste moment.
De tweede vraag van Wayne was nog belachelijker dan de eerste. “Hoezo?” kaatste hij direct een vraag terug. Hij kon een kleine lach niet onderdrukken. “Hoezo kan je zo niet met me praten? Ik had daarstraks anders toch echt het idee dat het uitzicht je wel kon bekoren..” vervolgde hij. Hij lachte nog harder dan eerst. De pure horror die op het gezicht van de andere jongeman stond, deed zijn lach verstommen. Een gevoel van medelijden bekroop hem. Hij hief zijn handen op in een gebaar van overgave. “Oké, oké. Jij je zin. Eén moment.” zei hij vlug, waarna hij zijn kamer instapte. Uit zijn kast pakte hij een onderbroek, een paar zwarte skinny jeans en een wijde lichtblauwe tanktop. Toen hij deze eenmaal had aangetrokken, liep hij terug naar de badkamer. Zijn Soulmate stond nog steeds op dezelfde plek. Die arme jongen was echt van slag..
Sav zuchtte zacht. “Wayne, het spijt me, oké? Wees alsjeblieft niet boos.” Hij wist eigenlijk niet zo goed waarvoor hij zijn excuses aanbood, maar iets in hem zei hem dat een verontschuldiging op zijn plaats was. Aangezien hij de ander niet nog meer van zijn stuk wilde brengen, bleef hij in de opening van de badkamerdeur staan. Dit was naar zijn idee een veilige afstand. “Ik begrijp niet helemaal waarover je wilt praten?” zei hij vervolgens. “Is er iets mis? Heb ik iets verkeerds gedaan? Je hebt geen spijt van die kus, toch? Wil je soms nog een kus?” Die laatste vraag had hij niet kunnen laten..

[Brenda]

Zijn eerste vraag werd heel handig ontweken door Sav, want de jongeman besloot er een grapje van te maken. Een spel… Nee, dit was niet grappig, niet leuk. Wayne begreep er gewoon niks van en Sav leek het leuk te vinden dat hij zo panikeerde… Zijn wangen gloeiden om toen Sav hem ook nog eens wees op hoe erg hij van het uitzicht van een naakte Sav had genoten. Shit, die jongen was echt onmogelijk! Gelukkig leek Sav eindelijk te beseffen dat Wayne balanceerde op het randje van een instorting, want de jongen ging zich aankleden en liet Wayne even alleen in de badkamer. Een badkamer. Alweer. Niet zijn eigen deze keer, maar toch, het leek een rode draad in dit verhaal te worden…
Sav leek een stuk rustiger te zijn toen hij zich weer bij hem voegde, want de jongen verontschuldigde zich en vroeg hem waarover hij wilde praten… Om vervolgens weer te vragen of hij een kus wilde. Wayne beet op zijn lip. Een deel van hem schreeuwde JA terwijl een ander deel van hem zei dat hij het absoluut niet mocht doen. “Ik… Ik wil gewoon… Praten. Maakt niet uit over wat. Denk ik. Ik snap gewoon niet waarom ik je achterna kwam… Je begluurde… Waarom je me zoende… Waarom ik flauwviel… Het slaat allemaal nergens op,” zei hij zachtjes, hij haalde zijn handen door zijn haar. “Ben ik gek aan het worden?” Hij keek Sav met een trieste blik aan. “Waarom stuur je me niet weg? Wat wil je van me? Ben ik geen stalker? Mensen hebben toch een hekel aan stalkers? Jij niet?”
De vragen die door zijn hoofd cirkelden maakten hem weer moe, en door de vermoeidheid begon zijn weerstand af te brokelen. Wayne schuifelde naar Sav toe, tot hij vlak voor hem stond en hij zijn hoofd tegen Savs schouder kon vleien. Zijn armen sloeg hij om de middel van de jongen heen. “Ik wil niet dat je een hekel aan me hebt… Echt niet… Maar ik snap gewoon niet waarom je me in jouw armen sluit…” Een zachte snik verliet zijn mond voordat hij erg in had. Hij stond op het punt te huilen, maar probeerde de tranen te bedwingen. “Misschien heb je wel gelijk, misschien is er niks om over te praten. Laten we dat maar niet doen. Houd me vast,” besloot hij na zijn eindeloze stroom van vragen. De antwoorden die Sav hem zou geven, zouden hem waarschijnlijk niet eens helpen. Ze zouden meer vragen oproepen, en dan bleef dit maar gaande en Wayne had geen zin om in deze staat van stress te blijven. Daarom gaf hij zich over, en snoof hij zonder gêne Savs geur op. “Gaan we even zitten? Heb je een pijnstiller tegen de hoofdpijn?” Vroeg hij zachtjes na zo even gestaan te hebben.

[Joyce]

Het was een hartbrekend aanzicht. Wayne leek volledig met zichzelf in de knoop te liggen. Op geen enkele manier was het vreemd dat de jongeman zich voelde zoals hij zich voelde. In de Savant-wereld was het een welbekend fenomeen.. Een mens die een Savant als Soulmate had, zou een zwaar begin kennen in de relatie. Het was een regel die nergens opgeschreven stond, maar toch de basis van elke Savant-Mens zielsverwantschap vormde. Het was nou eenmaal zo dat de mens niet voorbereid was op de heftigheid van een zielsverwantschap met een Savant. Eigenlijk was het oneerlijk dat de mens zo in het duister werd gehouden. Als mensen de kans kregen om zich voor te bereiden op de emoties die vrijkwamen bij een zielsverwantschap met een Savant, zou dat een groot verschil maken. Het was echter te gevaarlijk om de mens in te lichten over de magie die in hun wereld bestond. Er zou te veel chaos ontstaan. Het zou een levensgevaarlijke situatie creëren.
Wayne schuifelde als een verslagen dier naar hem toe. Er was een grote hoeveelheid aan woorden uit de jongeman zijn mond gestroomd, maar geen van deze woorden waren te begrijpen geweest. Er was chaos in het hoofd van Wayne. Een chaos die bij één persoon nog wel te temmen viel, maar als miljoenen mensen tegelijkertijd deze chaos ervaarden.. Aangezien Sav maar al te goed wist dat geen enkel antwoord voor duidelijk zou zorgen bij zijn metgezel, had hij simpelweg gezwegen. Hij had alles aangehoord. Nu de jongen voor hem stond en zich tegen hem aan vleide, kon hij niet anders dan zijn armen stevig om hem heenslaan. “Ssstt.. Stil maar, het is oké.” zei hij. “Ik hou je vast, ik ga je nooit meer loslaten. Ontspan.”
Langzaam schudde Sav het hoofd. “Een pijnstiller gaat je niet helpen bij deze hoofdpijn. Je moet je ontspannen. Je bent alles aan het overdenken en dat veroorzaakt die hoofdpijn. Ontspan, alsjeblieft. Je bent niet gek aan het worden.” drukte hij hem op het hart. “En ik stuur je niet weg, omdat ik je graag hier heb. Ik voel hetzelfde als jou, oké? Men noemt dat liefde op het eerste gezicht. Er is niets geks aan. Het is liefde.” Hij drukte zacht een kus op Wayne zijn kruin. In de tussentijd begon hij een beetje te swingen met zijn heupen, als wijze van een dans. Zijn Soulmate stond strak van de stress en dansen leek hem wel een goede manier om deze betreffende stress wat kwijt te raken. “Dans met me op deze denkbeeldige muziek..” fluisterde hij, waarna hij samen met Wayne een rondje draaide midden in de kamer. Om de jongen iets meer in de stemming te krijgen, begon hij een willekeurig liedje te neuriën. Een liedje waar ze op konden dansen.
Op een gegeven moment stopte hij even met neuriën. Hij wilde iets zeggen, in de hoop de sfeer nog wat luchtiger te maken. “Als jij mij vandaag niet was achtervolgd, dan had ik jou morgen achtervolgd naar je kamer om je te begluren in de douche.” meldde hij. “Ik had al een heel plan uitgedokterd, maar jij was me net een dagje voor..” plaagde hij, terwijl hij nog altijd doorging met het dansen met zijn schattige Soulmate. Dansen met Wayne, het was perfect.. Alles met hem was perfect.

[Brenda]

De stevige omhelzing van Sav deed hem goed, al was Wayne nog niet helemaal gekalmeerd. Al zijn gedachten en vragen waren met elkaar in de knoop geraakt, het was een grote woordenbrij geworden waardoor Wayne niet eens meer wist waar hij precies allemaal over aan het nadenken was.
Liefde… Was dit liefde? Wayne fronste lichtjes en keek Sav aan om zeker te zijn dat de jongen geen grapje maakte. Liefde op het eerste zicht, bestond het echt? Veel mensen leken daar immers aan te twijfelen, en Wayne was een van hem geweest. Hij was immers nog nooit verliefd geweest, niet echt. Hij had zich wel in milde vormen tot iemand aangetrokken gevoeld, maar dit was altijd meer vriendschappelijk geweest. Zo van ‘he je bent een leuke persoon, ik wil meer tijd met je doorbrengen’ maar niet ‘he ik wil je gezicht opvreten en je zoenen tot ik erbij neerval’. Dit tweede was nu zeer zeker het geval bij Sav… Dus dit was het dan? Verliefd zijn? Het was angstaanjagend. Heel angstaanjagend. “Ik ben nog nooit verliefd geweest,” mompelde hij zachtjes, met licht rode wangen. Hij wist dat het niks was om zich over te schamen, maar toch voelde het zo.
Jongens op zijn leeftijd hadden meestal al een paar relaties versleten, hadden al geëxperimenteerd met van alles zoals zoenen en seks. Wayne niet. Zoenen, ja, dat had hij wel eens geprobeerd maar seks of elke voorbode op seks niet. Daar had hij niet de behoefte aan gehad, zich niet comfortabel bij gevoeld. Hij voelde zich een beetje ongemakkelijk worden. Nu hij verliefd was, betekende dat dan dat hij seks hoorde te hebben met Sav? Wilde de jongeman daarom net geen kleren aantrekken? Werd het verwacht dat hij direct het bed met hem indook? Nee, daar was hij niet op voorbereid… Dat was toch niet… Nee… In films… Maar die waren niet echt waarheid gebonden… Wayne voelde zijn wangen een dieprode kleur aannemen.
Hij schrok toen Sav hem opeens een rondje liet draaien, hij was zo diep opgegaan in zijn gedachten aan seks dat hij Savs woorden compleet vergeten was. Dansen. Op denkbeeldige muziek. Dat kon hij wel, toch? Het was toch zo dat Sav hem leidde, dus veel was er niet aan. Gewoon volgen, dat kon hij wel. Wayne hoorde Sav neuriën, een liedje dat hij niet kende. Tot hij het opeens wél bleek te kennen, want het nummer leek opeens door heel zijn hoofd te horen zijn, alsof iemand een achtergrondmuziekje aangezet had voor zijn gedachten te kalmeren. Dat werkte enorm goed…
Tot Sav een grapje maakte dat hem dat bekende gevoel van schaamte weer liet voelen. Hij gaf de jongen een zachte klap tegen zijn schouder. “Dat was niet mijn bedoeling geweest! Echt niet… Ik was je gewoon gevolgd voor… Voor… Aantekeningen te vragen van de afgelopen week,” verzon Wayne ter plekke, en hij vond het nog niet eens zo een slechte smoes ook. Behalve dat hij de kamer betreden was zonder toestemming en dat hij de jongen onder de douche begluurd had, was het perfect geweest. Wayne zuchtte en liet zich vermoeid tegen Sav aan vallen, bewoog rustig mee met diens bewegingen. Het liedje kwam weer meer op de voorgrond, en voor hij het zich wel goed besefte, begon hij zachtjes te zingen. De tekst was hem onbekend, en toch vloeide het zonder problemen naar buiten en paste het perfect op de melodie die Sav aan het neuriën was. Het was heel vreemd, maar toch vond Wayne het vooral magisch en heel, heel mooi.