Are you an angel?
Wayne Bowman en Sav Benedict
Moderator: Brenda
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
Wayne Bowman en Sav Benedict
Wayne Bowman
Are you an angel?
Are you an angel?
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
I think it's so cute and I think it's so sweet
How you let your friends encourage you to try and talk to me
But let me stop you there, oh, before you speak
"Nah" to the "Ah" to the "No", "No", "No"
Het gekras van het potlood vormde een passend onderteuntje op de bekende song, terwijl Wayne uit volle borst meeneuriëde met de melodie. Als hij nu helemaal alleen op de kamer was geweest, had hij waarschijnlijk meegezongen, maar dat kon nu helaas niet. Henry zou hem vast raar vinden als hij opeens begon mee te bleren met een lied dat hij niet eens kon horen. Wayne droeg immers zijn hoofdtelefoon, zodat zijn kamergenoot niet verplicht was mee te luisteren naar de muziek die hij momenteel luisterde. Hij probeerde de jongeman zo min mogelijk tot last te zijn, al was Henry geen lastige kamergenoot. Sterker nog, ze konden heel goed met elkaar overweg en Wayne zou hem haast een vriend durven noemen… Het enige gedeelte wat aan vriendschap ontbrak, was dat ze enkel met elkaar praten op de kamer, af en toe, en daarbuiten zagen of spraken ze elkaar eigenlijk amper. Het ging niet erg diep dus, hun “band”, maar Wayne vond het wel prima zo. Het was ook een vorm van veiligheid, want vrienden konden altijd wel eens onenigheid hebben en ruzie maken. Kamergenoten deden dat minder snel, en dat was toch best belangrijk als je elke dag op elkaars lip zat.
First you gonna say
You ain't runnin' game,
Thinkin' I'm believing every word
Call me beautiful,
So original,
Telling me I'm not like other girls
I was in my zone
Before you came along,
Now I'm thinking maybe you should go
Blah, blah, blah,
I be like "Nah" to the "Ah" to the "No", "No", "No"
De tekening zag er al aardig goed uit, maar toch was Wayne nog niet helemaal tevreden. Er klopte gewoon iets niet aan. De ogen van de jongeman op papier… Het voelde incorrect, ondanks dat Wayne vrij zeker was dat hij een goede weerspiegeling van de ogen had gemaakt die hij tijdens de hoorcolleges vaak genoeg had gezien. Ogen die ook vaak zijn kant opdwaalden, gevolgd door een prachtige glimlach… Het liet hem zuchten, er vormde zich altijd een gek gevoel in zijn onderbuik wanneer hij dacht aan die specifieke blik en glimlach. Een gevoel dat hij haast misselijk zou noemen, maar toch was het prettig… Aangename misselijkheid? Bestond dat gevoel? Men zou hem vast voor gek verklaren als hij het probeerde uit te leggen… Nog een zucht. Wayne liet de tekenblok los, zodat het volledig op zijn bovenbenen rustte. Hij masseerde even zijn slapen, sloot zijn ogen. Hij had geen idee wat er aan de hand was, wat de onbekende jongeman voor hem betekende. Het gevoel zorgde ervoor dat hij op de vlucht sloeg, dat hij iedere keer zo snel mogelijk de aula verliet zodat de onbekende nooit op hem kon afstappen… Wayne koos als een plek die voldoende ver van hem vandaan was, maar toch dichtbij genoeg om nog wat blikken uit te wisselen… Het was echt absurd, en eigenlijk wilde hij het liefst raad vragen aan zijn moeder, broer of zusje… Maar die zag hij voorlopig nog niet, en via de telefoon erover praten was niet zo zijn ding. Voorlopig zou hij zelf nog even met zijn zorgen blijven zitten, hoe moeilijk dat ook was.
My name is "No"
My sign is "No"
My number is "No"
You need to let it go
You need to let it go
Need to let it go
Let it go…
How you let your friends encourage you to try and talk to me
But let me stop you there, oh, before you speak
"Nah" to the "Ah" to the "No", "No", "No"
Het gekras van het potlood vormde een passend onderteuntje op de bekende song, terwijl Wayne uit volle borst meeneuriëde met de melodie. Als hij nu helemaal alleen op de kamer was geweest, had hij waarschijnlijk meegezongen, maar dat kon nu helaas niet. Henry zou hem vast raar vinden als hij opeens begon mee te bleren met een lied dat hij niet eens kon horen. Wayne droeg immers zijn hoofdtelefoon, zodat zijn kamergenoot niet verplicht was mee te luisteren naar de muziek die hij momenteel luisterde. Hij probeerde de jongeman zo min mogelijk tot last te zijn, al was Henry geen lastige kamergenoot. Sterker nog, ze konden heel goed met elkaar overweg en Wayne zou hem haast een vriend durven noemen… Het enige gedeelte wat aan vriendschap ontbrak, was dat ze enkel met elkaar praten op de kamer, af en toe, en daarbuiten zagen of spraken ze elkaar eigenlijk amper. Het ging niet erg diep dus, hun “band”, maar Wayne vond het wel prima zo. Het was ook een vorm van veiligheid, want vrienden konden altijd wel eens onenigheid hebben en ruzie maken. Kamergenoten deden dat minder snel, en dat was toch best belangrijk als je elke dag op elkaars lip zat.
First you gonna say
You ain't runnin' game,
Thinkin' I'm believing every word
Call me beautiful,
So original,
Telling me I'm not like other girls
I was in my zone
Before you came along,
Now I'm thinking maybe you should go
Blah, blah, blah,
I be like "Nah" to the "Ah" to the "No", "No", "No"
De tekening zag er al aardig goed uit, maar toch was Wayne nog niet helemaal tevreden. Er klopte gewoon iets niet aan. De ogen van de jongeman op papier… Het voelde incorrect, ondanks dat Wayne vrij zeker was dat hij een goede weerspiegeling van de ogen had gemaakt die hij tijdens de hoorcolleges vaak genoeg had gezien. Ogen die ook vaak zijn kant opdwaalden, gevolgd door een prachtige glimlach… Het liet hem zuchten, er vormde zich altijd een gek gevoel in zijn onderbuik wanneer hij dacht aan die specifieke blik en glimlach. Een gevoel dat hij haast misselijk zou noemen, maar toch was het prettig… Aangename misselijkheid? Bestond dat gevoel? Men zou hem vast voor gek verklaren als hij het probeerde uit te leggen… Nog een zucht. Wayne liet de tekenblok los, zodat het volledig op zijn bovenbenen rustte. Hij masseerde even zijn slapen, sloot zijn ogen. Hij had geen idee wat er aan de hand was, wat de onbekende jongeman voor hem betekende. Het gevoel zorgde ervoor dat hij op de vlucht sloeg, dat hij iedere keer zo snel mogelijk de aula verliet zodat de onbekende nooit op hem kon afstappen… Wayne koos als een plek die voldoende ver van hem vandaan was, maar toch dichtbij genoeg om nog wat blikken uit te wisselen… Het was echt absurd, en eigenlijk wilde hij het liefst raad vragen aan zijn moeder, broer of zusje… Maar die zag hij voorlopig nog niet, en via de telefoon erover praten was niet zo zijn ding. Voorlopig zou hij zelf nog even met zijn zorgen blijven zitten, hoe moeilijk dat ook was.
My name is "No"
My sign is "No"
My number is "No"
You need to let it go
You need to let it go
Need to let it go
Let it go…
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
Soulmate. Als Savant-zijnde was dit begrip hetgeen waar zijn leven om draaide. Het was de bedoeling dat hij zijn Soulmate vond, om vervolgens een leven met hem of haar op te bouwen. In zijn geval was het een hem. Dit wist hij zeker. Hoe hij dat precies wist? Simpel. Hij had zijn Soulmate ontmoet. Het eerste deel van zijn levensdoel had hij dus voltooid. Het was alleen jammer dat hij vergeten was dat er ook nog een tweede deel was. Dit kon je hem echter niet kwalijk nemen. Hij was zes jaar geweest op de dag dat hij zijn Soulmate ontmoet had. Het was logisch dat hij niet direct op één knie gegaan was voor de jongeman.
In principe hoorde het geen enkel probleem te zijn dat ze elkaar weer uit het oog verloren waren na die eerste ontmoeting. Eenmaal je je Soulmate gevonden had, werd er namelijk een band gecreëerd en met deze band was het mogelijk om je wederhelft op elk moment terug te vinden. Althans, dat werd in Savant-sprookjes verteld.. Sav was er inmiddels achter gekomen dat het in het echte leven niet zo gemakkelijk was. Zijn Soulmate was tot op de dag van vandaag spoorloos. Hij begreep er niets van. Zijn ouders dachten dat hij zich vergist had. Dit geloofde hijzelf echter niet. Hij wist zeker dat het verdwaalde jongetje bij hem hoorde. Er was geen twijfel over mogelijk.
Met een zelfzekere constante pas paradeerde Sav door de hal van de slaapvertrekken heen. In zijn linkerhand zat een sleutel gevangen. Zijn hand omklemde het metaal. Het was geen echte sleutel. Het ding paste op geen enkel slot. Voor zover hij wist, tenminste. De sleutel gaf echter wel toegang tot iets, symbolisch gezien dan toch. Het gaf toegang tot zijn echte ik. Het metaal waar de sleutel van was gemaakt, was betoverd. Deze betovering zorgde voor een illusie, waardoor hij op het blote oog leek zoals ieder ander. De energie van deze betovering was te voelen in het metaal. Als hij zijn hand eromheen vouwde, voelde hij het gloeien. Het was behoorlijk vermoeiend om een betoverend sieraad zoals deze te dragen, het eiste veel van een persoon, maar hij had het ervoor over. Hij deed er alles voor om niet vreemd aangekeken te worden.
Eenmaal aangekomen op zijn bestemming, klopte Sav met een nonchalante handbeweging op de deur. Hij hield de sleutel die om zijn nek hing, het was een bedeltje van een ketting, nog altijd in zijn hand geklemd. Het had een geruststellend effect om de betovering tegen de huid van zijn hand aan te voelen. Zo wist hij zeker dat zijn reptielenogen verstopt waren. Het was zijn grootste angst dat de betovering op een dag ongemerkt wegviel, waardoor zijn ogen zonder dat hij het zelf wist aan zijn medestudenten werden getoond. Het idee alleen al maakte hem kotsmisselijk. Vandaar dat hij meerdere keren per uur checkte of hij nog beschermd was.
De deur van de kamer ging open. Henry verscheen in de deuropening. Henry was een vriend van een vriend van een vriend van een vriend van een.. Ja, je begreep het wel. De jongeman kon het best als een vage kennis omschreven worden. Toch was hij zo vriendelijk geweest om ‘ja’ te zeggen, toen Sav een dag eerder voor zijn neus had gestaan met de vraag of hij zijn bouwtekeningen van vorig jaar mocht gebruiken als voorbeeld voor een belangrijk project. Het was misschien behoorlijk brutaal om zo een vraag aan een volstrekt onbekende te stellen, maar Sav was wanhopig geweest. Zijn project wilde maar niet vlotten. Een vriend had tegen hem gezegd dat hij iemand kende die hem misschien wel kon helpen. Sav had deze kans niet kunnen laten liggen.
“Kom binnen.” Henry was kortaf, maar Sav kon hem dit niet kwalijk nemen. Gehoorzaam stapte hij naar binnen, om vervolgens de deur achter zich dicht te trekken. In eerste instantie volgde hij Henry met zijn blik, de jongen trok een lade van zijn bureau open, maar na enkele seconde werd zijn blik naar iets anders toegetrokken. Of eigenlijk, naar iemand anders. Sav herkende de persoon in kwestie direct. Ze volgden een aantal lessen met elkaar. Wayne. De jongeman zat met zijn rug naar hem toe op bed en staarde zuchtend naar een tekenblok. Het leek er niet op dat hij doorhad dat een derde persoon zich in bij hen gevoegd had. Waarschijnlijk kwam dit door de koptelefoon die hij op had. Door muziek kwam men in een andere wereld terecht.
Iemand zijn privacy respecteren, het was nooit Sav zijn sterkste punt geweest. Ook vandaag bleek dat weer. Nieuwsgierig zette hij een stap naar Wayne toe, om te kunnen zien wat de jongeman zo aan het zuchten maakte. Hij wierp een blik op het tekenblok. Een paar bekende ogen staarde hem aan. Het was een schets van hem. Nee, dat kon niet. Hij fronste zijn wenkbrauwen, terwijl hij nog een stap dichter naar het bed zetten. Er was geen twijfel over mogelijk. Dit was een schets van hem. Het was levensecht. Hoe had deze jongen het in hemelsnaam voor elkaar gekregen om zijn gelaatstrekken zo gedetailleerd op papier te krijgen?
In principe hoorde het geen enkel probleem te zijn dat ze elkaar weer uit het oog verloren waren na die eerste ontmoeting. Eenmaal je je Soulmate gevonden had, werd er namelijk een band gecreëerd en met deze band was het mogelijk om je wederhelft op elk moment terug te vinden. Althans, dat werd in Savant-sprookjes verteld.. Sav was er inmiddels achter gekomen dat het in het echte leven niet zo gemakkelijk was. Zijn Soulmate was tot op de dag van vandaag spoorloos. Hij begreep er niets van. Zijn ouders dachten dat hij zich vergist had. Dit geloofde hijzelf echter niet. Hij wist zeker dat het verdwaalde jongetje bij hem hoorde. Er was geen twijfel over mogelijk.
Met een zelfzekere constante pas paradeerde Sav door de hal van de slaapvertrekken heen. In zijn linkerhand zat een sleutel gevangen. Zijn hand omklemde het metaal. Het was geen echte sleutel. Het ding paste op geen enkel slot. Voor zover hij wist, tenminste. De sleutel gaf echter wel toegang tot iets, symbolisch gezien dan toch. Het gaf toegang tot zijn echte ik. Het metaal waar de sleutel van was gemaakt, was betoverd. Deze betovering zorgde voor een illusie, waardoor hij op het blote oog leek zoals ieder ander. De energie van deze betovering was te voelen in het metaal. Als hij zijn hand eromheen vouwde, voelde hij het gloeien. Het was behoorlijk vermoeiend om een betoverend sieraad zoals deze te dragen, het eiste veel van een persoon, maar hij had het ervoor over. Hij deed er alles voor om niet vreemd aangekeken te worden.
Eenmaal aangekomen op zijn bestemming, klopte Sav met een nonchalante handbeweging op de deur. Hij hield de sleutel die om zijn nek hing, het was een bedeltje van een ketting, nog altijd in zijn hand geklemd. Het had een geruststellend effect om de betovering tegen de huid van zijn hand aan te voelen. Zo wist hij zeker dat zijn reptielenogen verstopt waren. Het was zijn grootste angst dat de betovering op een dag ongemerkt wegviel, waardoor zijn ogen zonder dat hij het zelf wist aan zijn medestudenten werden getoond. Het idee alleen al maakte hem kotsmisselijk. Vandaar dat hij meerdere keren per uur checkte of hij nog beschermd was.
De deur van de kamer ging open. Henry verscheen in de deuropening. Henry was een vriend van een vriend van een vriend van een vriend van een.. Ja, je begreep het wel. De jongeman kon het best als een vage kennis omschreven worden. Toch was hij zo vriendelijk geweest om ‘ja’ te zeggen, toen Sav een dag eerder voor zijn neus had gestaan met de vraag of hij zijn bouwtekeningen van vorig jaar mocht gebruiken als voorbeeld voor een belangrijk project. Het was misschien behoorlijk brutaal om zo een vraag aan een volstrekt onbekende te stellen, maar Sav was wanhopig geweest. Zijn project wilde maar niet vlotten. Een vriend had tegen hem gezegd dat hij iemand kende die hem misschien wel kon helpen. Sav had deze kans niet kunnen laten liggen.
“Kom binnen.” Henry was kortaf, maar Sav kon hem dit niet kwalijk nemen. Gehoorzaam stapte hij naar binnen, om vervolgens de deur achter zich dicht te trekken. In eerste instantie volgde hij Henry met zijn blik, de jongen trok een lade van zijn bureau open, maar na enkele seconde werd zijn blik naar iets anders toegetrokken. Of eigenlijk, naar iemand anders. Sav herkende de persoon in kwestie direct. Ze volgden een aantal lessen met elkaar. Wayne. De jongeman zat met zijn rug naar hem toe op bed en staarde zuchtend naar een tekenblok. Het leek er niet op dat hij doorhad dat een derde persoon zich in bij hen gevoegd had. Waarschijnlijk kwam dit door de koptelefoon die hij op had. Door muziek kwam men in een andere wereld terecht.
Iemand zijn privacy respecteren, het was nooit Sav zijn sterkste punt geweest. Ook vandaag bleek dat weer. Nieuwsgierig zette hij een stap naar Wayne toe, om te kunnen zien wat de jongeman zo aan het zuchten maakte. Hij wierp een blik op het tekenblok. Een paar bekende ogen staarde hem aan. Het was een schets van hem. Nee, dat kon niet. Hij fronste zijn wenkbrauwen, terwijl hij nog een stap dichter naar het bed zetten. Er was geen twijfel over mogelijk. Dit was een schets van hem. Het was levensecht. Hoe had deze jongen het in hemelsnaam voor elkaar gekregen om zijn gelaatstrekken zo gedetailleerd op papier te krijgen?
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
Ogen… Ogen waren de spiegel naar de ziel, zei men wel eens. Via de ogen kon je recht in iemand zijn binnenste kijken, weten wat er in deze persoon allemaal omging… Misschien lag het probleem daar wel, bedacht Wayne zich gepijnigd. Hij kende deze jongeman niet, hij wist niet eens zijn naam, en daarom kon hij niet weten wat er gaande was in zijn hoofd, kon hij de ogen geen perfecte spiegels maken… Maar dat klopte ook weer niet helemaal, want Wayne tekende wel vaker portretten en liep nooit tegen dit probleem aan. Het moest iets anders zijn waarom dit keer op keer leek te mislukken. Een reden die hij nog niet bedacht had, en die hij misschien wel nooit zou kunnen achterhalen…
Wayne ging volledig op in het schetsen, en dit in combinatie met de hoofdtelefoon die muziek door zijn oren heen stuurde, zorgde ervoor dat hij niet in de gaten had dat Henry een bezoeker binnenliet. Sterker nog, hij had niet eens geweten of Henry al dan niet aanwezig was in de kamer, zo ver was hij weg. Het was niet een stem of beeld dat hem uit zijn trance haalde. Nee, het was een gevoel. Een tinteling, alsof iemand vederlicht langs zijn arm streelde, hem hierbij nét niet aanraakte. Het was voldoende om Wayne te doen opkijken, wat hem de grootste schok van zijn leven bezorgde. De jongeman op papier leek uit zijn blad gesprongen te zijn, want het levensechte exemplaar stond naast hem. Fronsend. Zijn tekenblok inspecterend. Shit!
“I… Ik…,” begon Wayne stotterend, maar verder kwam hij niet. Er waren geen woorden om dit uit te leggen, geen enkele manier om zijn opkomende paniek te sussen. Hij moest hier weg, en snel ook! Hij schaamde zich dood! Wayne gooide het tekenblok naast zich, trok de hoofdtelefoon van zijn hoofd om deze eveneens achter te laten en sprong van zijn bed. Zonder nog iets te zeggen trok hij een spurtje naar de badkamer, waar hij de deur met een knal achter zich dichtgooide. Hij nam zelfs het zekere voor het onzekere door de deur op slot te draaien, voordat hij begon te ijsberen.
Shit, shit, shit! Dit kon niét waar zijn! Hoe kon de jongeman opeens naast hem staan, hoe kon hij de tekening gezien hebben? Wat moest hij nu wel niet van hem denken? Dat hij een stalker was? Een hopeloos gevalletje dat hem continue in de gaten hield? Oké, dat was tot zekere hoogte waarheid, al ging Waynes uitgebreide gestaar nooit verder dan tijdens de lessen. Het was niet dat hij hem al eens gevolgd was ofzo, dat ging hij echt een stap te ver, al voelde hij er soms toch de neiging toe… “Ik… Ik ben geen stalker!” Riep hij naar de gesloten deur, waarna hij zichzelf letterlijk een klap tegen het hoofd gaf. Niemand had hem beschuldigd een stalker te zijn, niemand had het woord stalken in de mond genomen, maar toch had hij zichzelf verdedigd. Nu zouden ze pas echt gaan denken dat hij een ongezonde fascinatie had voor de jongeman…
Wayne ging volledig op in het schetsen, en dit in combinatie met de hoofdtelefoon die muziek door zijn oren heen stuurde, zorgde ervoor dat hij niet in de gaten had dat Henry een bezoeker binnenliet. Sterker nog, hij had niet eens geweten of Henry al dan niet aanwezig was in de kamer, zo ver was hij weg. Het was niet een stem of beeld dat hem uit zijn trance haalde. Nee, het was een gevoel. Een tinteling, alsof iemand vederlicht langs zijn arm streelde, hem hierbij nét niet aanraakte. Het was voldoende om Wayne te doen opkijken, wat hem de grootste schok van zijn leven bezorgde. De jongeman op papier leek uit zijn blad gesprongen te zijn, want het levensechte exemplaar stond naast hem. Fronsend. Zijn tekenblok inspecterend. Shit!
“I… Ik…,” begon Wayne stotterend, maar verder kwam hij niet. Er waren geen woorden om dit uit te leggen, geen enkele manier om zijn opkomende paniek te sussen. Hij moest hier weg, en snel ook! Hij schaamde zich dood! Wayne gooide het tekenblok naast zich, trok de hoofdtelefoon van zijn hoofd om deze eveneens achter te laten en sprong van zijn bed. Zonder nog iets te zeggen trok hij een spurtje naar de badkamer, waar hij de deur met een knal achter zich dichtgooide. Hij nam zelfs het zekere voor het onzekere door de deur op slot te draaien, voordat hij begon te ijsberen.
Shit, shit, shit! Dit kon niét waar zijn! Hoe kon de jongeman opeens naast hem staan, hoe kon hij de tekening gezien hebben? Wat moest hij nu wel niet van hem denken? Dat hij een stalker was? Een hopeloos gevalletje dat hem continue in de gaten hield? Oké, dat was tot zekere hoogte waarheid, al ging Waynes uitgebreide gestaar nooit verder dan tijdens de lessen. Het was niet dat hij hem al eens gevolgd was ofzo, dat ging hij echt een stap te ver, al voelde hij er soms toch de neiging toe… “Ik… Ik ben geen stalker!” Riep hij naar de gesloten deur, waarna hij zichzelf letterlijk een klap tegen het hoofd gaf. Niemand had hem beschuldigd een stalker te zijn, niemand had het woord stalken in de mond genomen, maar toch had hij zichzelf verdedigd. Nu zouden ze pas echt gaan denken dat hij een ongezonde fascinatie had voor de jongeman…