Wayne Bowman en Sav Benedict

[Joyce]

De gedachten van Wayne waren een puinhoop en bovendien uitermate luid. Sav genoot er van mee, of hij nou wilde of niet. Het was te luid om niet te horen. Het was verwarrend hoe de jongeman het ene moment aan tienerzwangerschappen dacht en het andere moment aan bitter bier en feestjes. Toegegeven, hij was de boosdoener en mocht dus niet klagen. Toch baarde het hem zorgen. Als het voor hem al veel was, moest het voor zijn onwetende date angstaanjagend zijn. Hij moest oppassen met zijn geklooi. Zijn zielsverwant was veel te waardevol voor hem om als een speeltje te gebruiken. Het werd tijd dat hij de schade ging beperken.
“Maar goed, volgens mij hebben we nu wel genoeg gespeculeerd over jouw geheime rol van Cupido. Laten we het over minder rare dingen hebben.” Na een speels knipoogje rechtte hij zijn rug en nam hij een serieuzere houding aan. Hij nam een slok van zijn chocomel en knikte goedkeurend, al was dat enkel schijn. Als hij heel eerlijk was, was hijzelf namelijk ook enigszins verloren op het moment. Zijn vaardigheden schoten hem tekort als het neerkwam op het rechtzetten van zijn fouten. “Uhm..” bracht hij schaapachtig uit. De pornografische gedachten die hem tegemoet kwamen, hielpen niet mee. Wat een puinzooi was dit.
Onrustig speelde hij met de ketting die om zijn hals hing. Het liefst deed hij het ding af. De magie die het sieraad met zich mee droeg, leek op dit ogenblik een extremere invloed op hem te hebben dan anders. Ook dit was zorgwekkend. Blijkbaar had zijn sullige zielsverwant een ongewenst effect op zijn weerstand tegen magie. Dit was absurd. Waar haalde deze jongeman al zijn krachten vandaan? Hoe kon een mens zoveel teweegbrengen bij een Savant?
De tijd begon te dringen. Als hij niet snel iets verzon, zou deze date uitlopen op een ramp. “Wayne, is dat ook niet de naam van Superman?” Helemaal zeker van zijn zaak was hij niet. Misschien vergiste hij zich of haalde hij twee superhelden door elkaar. Het was allemaal mogelijk op dit moment. Hoe meer hij erover nadacht, hoe meer hij erover begon te twijfelen. Was het niet Spiderman die Wayne heette? Bestond er überhaupt een Superman? Ondanks deze twijfel hoopte hij dat dit onderwerp hen van het gladde ijs waar ze zich op bevonden af kon halen. “Ik vind het eigenlijk wel cool, dat jij een superheldennaam hebt. Het past bij je, op de een of andere manier.”

[Brenda]

Het was niet Wayne’s eerste date, hij had het heus wel al eens eerder geprobeerd, maar het was zeker zijn vreemdste eerste date. Hij voelde zich verloren en zelfs de zelfzekere Sav leek met momenten verloren te zijn. Wat was deze invloed die ze op elkaar uitspeelden? Was dit hoe het voelde om verliefd te zijn? God, wat had hij er al die jaren naast gezeten als hij adviezen gaf aan zijn vrienden. Hij dacht altijd dat ze overdreven in hun drama’s, maar nu wist hij dat ze spot-on waren wanneer ze beschreven hoe het voelde als een raketlancering.
“Euhm nee… Het is Batman die Wayne heet,” corrigeerde hij Sav voorzichtig. Het nerdy kantje aan Wayne werd geprikkeld door deze opmerking. “De naam van Superman’s alter ego is Clark Kent. Het alter ego van Batman is Bruce Wayne. In dit geval werd Wayne dus als familienaam gebruikt in plaats van voornaam…” Wayne Bowman nam een grote slok bier. “Maar het is wel cool, ja, dat ik een superheldennaam heb, soort van… Al ben ik meer fan van Spiderman, alter ego Peter Parker. Het lijkt me cool om rond te slingeren zonder vrees.” Als kind had Wayne zich jarenlang als Spiderman verkleed voor Halloween…
“Wat is jouw favoriete superheld?” Vroeg Wayne, waarna hij zich toch een tikkeltje schaamde omdat het geen erg volwassen vraag was om te stellen. Eerder een vraag die een achtjarig jochie zou stellen aan zijn vriendjes. Hij merkte echter dat het onderwerp wel veilig en vertrouwd voelde voor hem. Al was het wel duidelijk dat Sav niet veel van superhelden wist, anders had hij niet zo een fout gemaakt over zijn naam. Misschien was dat wel waarom hij de vraag stelde. Het voelde prettig om over een onderwerp meer te weten dan zijn date.
Het eten werd geserveerd. De heerlijke geuren die hem tegemoet kwamen, lieten zijn maagje toch wel zachtjes knorren. Zijn eetlust begon toch terug te keren. “Dankjewel,” zei hij glimlachend tegen de serveerster waarna hij langzaam begon te eten. Hij kon immers niet als een beest alles in een keer naar binnen schrokken, dat was niet netjes. Omdat zijn focus meer lag bij zijn eten dan bij het onder controle houden van zijn mond, schoten er een gedachte uit die hij nooit van plan was om eruit te gooien, zeker niet op een eerste date. “Sav, waarom voel ik me zo aangetrokken door jou?”