Griffin Brandt en Dylan Wallace

[Joyce]

Of hij misschien mee wilde naar de allesbepalende kunsttentoonstelling van Ryan, de tweelingbroer van zijn zielsverwant.. Griffin had zijn wenkbrauwen opgetrokken, toen Dylan hem deze vraag met een serieus gezicht had gesteld, waarna hij zijn schouders op had gehaald. Ja hoor, waarom ook niet? Hij wilde best mee, het klonk eigenlijk wel geinig, zo een tentoonstelling. Er zou vast en zeker genoeg leedvermaak zijn om de avond mee door te komen tussen een stelletje kakkers. Hij verwachtte zelfs zo een hoge mate van leedvermaak dat hij zonder te zeuren een lelijk apenpakkie aantrok. Het was nog altijd een raadsel voor hem waarom kakkers zulke kleding droegen voor speciale gelegenheden. Wat een geluk voor hem dat hij er in alles goed uit zag.
“Kunst is mijn leven.” antwoordde hij sarcastisch op Dylan zijn oprechte vraag. Ze waren inmiddels aangekomen op het evenement. Mocht het eigenlijk een evenement genoemd worden, of vonden de kakkers dat beledigend? Griffin wist het niet en het interesseerde hem ook niet. Verveeld wierp hij een blik op de werken die zijn date aandachtig aan het bekijken was. Hij vermoedde dat dit het werk was van Ryan. Het moest bijna wel, waarom zou Dylan er anders zo geïnteresseerd naar kijken? Als hij eerlijk was, en eerlijk zijn was zijn specialiteit, vond hij de werken niet zo geweldig. Ze waren niet lelijk, maar of hij ze in zijn huiskamer zou hangen..? Nee, in geen honderd jaar. Oké, misschien één, niet in zijn directe gezichtsveld, speciaal om zijn zielsverwant gelukkig te maken. Dylan wilde vast het werk van zijn tweelingbroer in huis hebben.
“Dus.. Wat moet dit voorstellen? Een spin?” vroeg hij zich hardop af, terwijl hij zijn hand uitstak om het doek aan te raken. Voordat hij zo na was, werd zijn hand echter weggetikt door een kwade Dylan. Blijkbaar was het niet toegestaan om de kunstwerken aan te raken. Zonde, een verspilde kans. Door dingen aan te raken kon je zoveel meer ervaren, dan wanneer je enkel mocht kijken met je ogen. In een gebaar van overgave hief hij zijn armen op. Vanaf nu zou hij zijn handen netjes thuishouden. Het laatste dat hij wilde, was de kakkers boos maken. Nadat hij zijn handen had laten zakken, stroopte hij de mouwen van zijn colbert in een achteloze beweging op. Het was waarschijnlijk niet de bedoeling dat hij dit deed, maar het interesseerde hem niet. De warmte in deze ruimte begon naar zijn hoofd te stijgen. Hij moest gewoon wat luchten. Het opstropen van zijn mouwen was niet voldoende. Vandaar dat hij de bovenste knoopjes van zijn hemd ook losmaakte.
Dylan had zijn blik weer op het doek gericht. De concentratie om dit voorbeeld te volgen, ontbrak Griffin en daarom besloot hij om even om zich heen te kijken. Een aantal schilderijen verderop zag hij de zielsverwant van Ryan staan. Campbell was in gesprek met een of andere kakker, maar erg gezellig leek het niet te zijn. Sterker nog, de normaal zo verlegen jongen, ging behoorlijk tekeer tegen zijn gesprekspartner, die hier niet bepaald door onder de indruk leek te zijn. Logisch ook, Griffin zou ook niet bang worden van een schreeuwende Campbell. Dat arme schaap. “Het lijkt erop dat Cammie ook vrienden aan het maken is.” merkte hij op, spottend. Net op dat moment kwam de kakker zelfzeker in beweging. Griffin volgde hem met zijn blik en zag dat hij naar Ryan toestapte. Toen hij terug naar Campbell keek, keek de betreffende jongen toevallig net hun kant op. Hun blikken kruisten, waarna het schaap nog meer verbleekte en gegeneerd wegkeek.

[Brenda]

Het leek erop dat zijn Soulmate het totaal niet naar zijn zin had op de tentoonstelling. Iets wat Dylan wel begreep. Dit soort dingen was enkel leuk als je van kunst hield of als de kunstenaar in kwestie iemand dierbaar was. Voor hem gold beide redenen, al was het voornamelijk het laatste waarom hij hier was. Anders zou hij niet snel naar dit soort evenementen komen. Het was ook een beetje een wisselwerking tussen hem en Ryan; hij bezocht Ryans tentoonstellingen, Ryan bezocht zijn optredens. Ze genoten ervan om dat soort dingen voor elkaar en samen te doen. Hun broederband zat nou eenmaal ontzettend diep. Griffin begreep dat misschien nog niet zo goed, hij had nog totaal geen band met Ryan, maar Dylan was er zeker van dat dat nog wel zou komen. Daar hadden ze ook meer dan tijd genoeg voor.
Met een frons keek Dylan richting Campbell en de vreemde man. Hij had er een beetje een naar gevoel bij… Maar besloot er maar niks van te zeggen of te doen. Het waren zijn zaken niet. Pas als het echt foute boel zou zijn… “Zullen we even naar buiten gaan? Je ziet er een beetje verhit uit,” zei hij tegen Griffin, aangezien hij het gevoel had dat zijn lief aan het gloeien was van warmte. Dylan voelde althans hitte als hij langs zijn geliefde liep, maar dat had misschien ook wel met hun band te maken.
Eenmaal buiten, koelde Dylan echter niet af. Sterker nog; hormonen en hitte stroomden door zijn aderen en hij kreeg weer ontzettend veel zin in zijn Soulmate. Zoveel zin dat hij Griffin het hoekje om trok naar een steegje dat zich tussen de galerij en het gebouw ernaast bevond. Nu ze wat meer privacy hadden, kon Dylan zonder gêne zijn armen rond Griffins nek slaan en hem naar zich toe trekken om hem te zoenen. Zoenen, zoenen, zoenen… Zoenen tot hij geen adem meer kreeg en naar lucht moest happen. Hij werd echt gek van verlangen, iedere seconde die hij bij Griffin spendeerde, wanneer het gewoon zij tweeën waren en er geen omgevingsprikkels waren om hem af te leiden. Niemand die hen vertelde dat ze het rustig aan moesten doen of zich moesten gedragen…
Helaas werd het nare voorgevoel van eerder over de onbekende man die na Campbell naar zijn broer was gegaan, bevestigd toen Dylan een naar gevoel via de band kreeg tussen hem en Ryan. Zijn broer voelde zich niet lekker. Dylan zuchtte en keek naar Griffins, wiens donkere ogen leken te glinsteren in het beetje straatverlichting dat hen bereikte. “Ryan voelt zich niet lekker… Zou ik naar hem toe gaan?”

[Joyce]

Als het Dylan zijn bedoeling was om hem af te koelen buiten, dan moest de jongen hem niet mee een steegje in trekken om hem daar vol op de bek te pakken. Niet dat je Griffin hoorde klagen. Zeer zeker niet. Hij genoot er volop van. Hongerig kuste hij zijn zielsverwant terug. Zijn lichaam drukte hij tegen dat van zijn metgezel aan. Een minutenlange vrijpartij volgde, een vrijpartij mocht het wel genoemd worden, en toen ze even een halve minuut de tijd namen om terug op adem te komen gebeurde er iets in de houding van de ander. De sfeer veranderde.
Toen de vraag kwam, schudde hij gedecideerd zijn hoofd. “Ryan redt zich wel, er is niets aan de hand. Hij is gewoon nerveus.” zei hij, waarna hij Dylan terug naar zich toe trok om hun eerdere goddelijke kus te hervatten. Hij gooide alles in de strijd om voor afleiding te zorgen. Succesvol was hij hier niet in. De zorgen van zijn partner zaten te hoog. Zuchtend kapte hij de kus af en duwde hij de jongeman van zich af. Dit werkte niet. Het was zo jammer. Ze waren net zo lekker in elkaar opgegaan en nu was hij genoodzaakt het te stoppen.
“Ze zijn familie.” Hij keek Dylan recht in de ogen aan en zag de verwarring. Zacht schudde hij met zijn hoofd. Het had even geduurd voordat hij het zich gerealiseerd had. Toen zijn blik echter met die van Campbell was gekruist, was het plots zo duidelijk voor hem geweest. Hij had het al geroken met zijn coyote-reukvermogen, maar zijn hersenen hadden de conclusie niet direct getrokken. Blijkbaar had zijn ongelukje met de beer zijn scherpheid enigszins aangetast. Misschien moest hij zichzelf wat meer uitdagingen geven om terug op zijn oude niveau te komen. Hoe dan ook, zijn lieftallige zielsverwant leek het nog steeds niet te begrijpen. In plaats van hem een kijk in zijn hoofd te geven, zijn gedachten waren privé, besloot Griffin een mondelinge uitleg te geven.
Met zijn hand ging hij door de haren van de andere jongeman, die er vreselijk aandoenlijk uit zag met zijn bezorgde en verwarde gezichtsuitdrukking. “Ik heb het over Campbell en zijn nieuwe vriend. Ze zijn familie. Tweede graads, als ik me niet vergis. Ik denk dat ze broers zijn. Hun geur leek te veel op elkaar. Het zou misschien derde graads kunnen zijn, dat die jongeman de neef van Campbell is, maar ik geloof het niet.. Hun geur leek echt te veel op elkaar en daarbij was het duidelijk een soort ruzie dat broers met elkaar hebben. Ja, ik ben er vrij zeker van.” Hij drukte een kus op Dylan zijn lippen. “Ryan ontmoette zijn zwager, dat is altijd eng, maar hij overleeft het wel. Je hoeft zijn handje niet vast te houden. Jullie zijn beide oud genoeg om dit alleen aan te kunnen.”

[Brenda]

Zijn Soulmate leek geen gevaar te zien in het nare gevoel dat Dylan via de broederband door kreeg, maar Dylan vond het heel lastig om het te negeren toen ze hun zoen verderzetten. Het was voor hem heel moeilijk om Ryan buiten te sluiten als hij zich zo belabberd voelde. Ze waren altijd elkaars grootste steun en toeverlaat, al sinds voor hun geboorte… Vanavond was Ryans avond en hij was er niet van aan het genieten en dat was zo ontzettend verkeerd…
“Huh?” Dylan keek Griffin niet-begrijpend aan toen deze plots meedeelde dat de vreemde man van eerder en Campbell familie waren. De mededeling kwam uit het niets, maar toen Griffin hem meer uitleg verschafte, begreep hij het. Hij geloofde Griffin meteen, en zijn bezorgdheid zakte weg. “Ik weet het… Hij is gewoon heel belangrijk voor me… Heb jij broers of zussen? Een tweelingbroer is nog zoveel hechter dan dat… Hij is een deel van mij, ik ben een deel van hem. Na het offer dat hij voor ons gemaakt heeft, wens ik hem al het geluk in de wereld toe, en op dit moment is hij niet gelukkig en…” Dylan schudde zijn hoofd. Het had geen zin om zich hier nu druk over te maken. Niet het juiste moment of de juiste plaats… En mogelijk ook niet bij de juiste persoon. Hij had niet de indruk dat Griffin veel om zijn familie gaf, nog niet, en hoewel hij dat jammer vond, begreep hij het ook wel. Griffin had zich al verzet tegen Dylan toelaten in zijn leven, en zelfs nu was er nog altijd een muur tussen hen in. Dylan geloofde er echter heilig in dat doorheen de tijd alles zou veranderen.
“Je bent echt prachtig… Jouw gave is geweldig,” zei hij glimlachend. “Wat kan je nog allemaal meer aan mensen ruiken, aan hun geur afleiden? En hoe ruik ik eigenlijk? Heb ik een specifieke geur?” Hij grinnikte zachtjes. Het was best grappig om het over geuren te hebben, het was iets waar hij nog nooit eerder over had gepraat. Maar hij kende dan ook niemand met een verder ontwikkelde reukzin zoals zijn lief.
Hij gaf Griffin een klein kusje en legde zijn hoofd tegen zijn schouder. “Het is zo fijn om bij jou te zijn… Om jou te voelen, jou te zien, jouw stem te horen… Jouw dierlijk geurtje,” gniffelde hij zachtjes, waarna hij een keer diep ademhaalde. Zijn vriend rook altijd naar het bos, de plek waar hij ook thuishoorde. Dylan vroeg zich af hoe dat was, zo kunnen veranderen in een coyote, rondrennen op vier poten. Het leek hem een heerlijke ervaring om zo vrij te kunnen zijn.

[Joyce]

Het kort schudden van zijn hoofd was het enige antwoord dat hij gaf op de vraag of hij soms broers of zussen had en daarom misschien kon begrijpen hoe het voelde. Hij was enig kind en eigenlijk wist hij niet zo zeker of hij dat als positief of als negatief ervaarde. Aan de ene kant had hij een broer of zus heel erg goed kunnen gebruiken op het moment dat zijn vader stierf en hij achterbleef met zijn gebroken moeder. Aan de andere kant was hij blij dat die pijn zijn mogelijke broer of zus bespaard was gebleven. Het was namelijk een pijn die hij niemand gunde, zelfs zijn grootste vijand niet. Hoe dan ook, feit was dat hij niet de juiste familiebanden bezat om te begrijpen hoe zijn zielsverwant zich op dit moment voelde. Het enige dat hij kon denken, of eigenlijk kon voelen.. was een jaloezie naar de hechte band tussen Dylan en Ryan. Een band die hij nooit zou kunnen begrijpen.
Blijkbaar bleef zijn desinteresse in Dylan zijn zorgen niet onopgemerkt. De jongeman veranderde van onderwerp en Griffin kon niet anders dan hem daar dankbaar voor zijn. Op dit moment was hij niet in staat om de juiste mate van begrip te tonen. Nu nog niet, misschien nooit wel niet.. Wellicht zat het simpelweg niet in hem. Of misschien had het wel degelijk te maken met een muur die hij om zichzelf heen had gebouwd en was het slechts een kwestie van tijd voordat deze muur werd afgebroken en hij beter medeleven kon gaan tonen in zijn medemens.
Zijn zielsverwant sprak zijn diepgaande bewondering voor zijn gave uit. Zijn gave was bijzonder en de bewondering was dan ook niet zo gek. De gave van Shapeshifting was het zeldzaamste en binnen de Savant-gemeenschap werd deze gave dan ook als een van de sterkste beschouwd. De voordelen die aan deze gave vastzaten, zoals beter ontwikkelde zintuigelijke vermogens, waren een stuk groter dan de voordelen van de gemiddelde gave. Daarentegen kwam het niet vaak voor dat een Savant in staat was om volledig in een andere vorm te veranderen. Hij kwam uit een van de weinige families waarbij de gave van Shapeshifting wel zover ontwikkeld was. Volgens sommige Savants was incest de enige reden waarom de gave zich zover had kunnen ontwikkelen binnen de familie. Deze geloven kwamen voornamelijk voort uit haat en angst voor de Shapeshifting gave, maar berustten wellicht enigszins ook op de waarheid. Het was hoe dan ook lastig om verafschuwd te worden binnen je gemeenschap. Al moest wel gezegd worden dat deze verafschuwing de laatste tijd minder werd.
“Ga door.. Ik vind het wel lekker om te horen hoe jij mij vergoddelijkt..” antwoordde Griffin met een grijns rondom zijn lippen. De irritatie die in hem opgeborreld was toen Dylan over zijn zorgen gepraat had, ebde weg door de bewonderende woorden die hij te horen kreeg. “Jij ruikt naar sterke drank en naar weken niet gedoucht hebben, althans.. zo rook je de eerste keer dat ik je ontmoette..” sprak hij plagend uit. Hij likte speels over de lippen van de andere jongeman. “En nu.. ruik jij ook een beetje dierlijk.. Volgens mij neem je mijn geur over.. Heb je me iets op te biechten? Heb je de afgelopen weken rondgerend in het bos om aantrekkelijker te worden voor mij? Huh? Is dat het? Geef maar toe..”