Griffin Brandt en Dylan Wallace

[Brenda]

Muziek was altijd al Dylans toevlucht geweest, al vanaf jonge leeftijd. Waar zijn broer zich op papier kon uitdrukken, kon hij dit door klanken en woorden. Een kunstenaarstweeling, dat waren ze. Allebei getalenteerd in hun eigen vakgebied. De afgelopen weken was Dylan weer aan de slag gegaan met een nieuw nummer voor de band, een zielig liefdesnummer. Niet heel vreemd met zijn gebroken hart waarschijnlijk. Het zou onmogelijk zijn om nu blije, vrolijke nummers te schrijven… Wat haatte Dylan dit gevoel, het gevoel incompleet te zijn. Waarom moest Griffin hem toch zo erg haten? Waarom…
Plots werd de deur van zijn kamer geopend, en dit zorgde ervoor dat Dylan opkeek. Verbouwereerd keek hij naar Griffin, degene die hem was komen opzoeken. In geen enkel geval had hij eraan gedacht dat het ook wel eens kon gebeuren dat zijn Soulmate hem zou komen zoeken voordat hij vertrok… Het zorgde ervoor dat Dylan niet in staat was direct te reageren en enkel naar Griffin staarde. Griffin die er duidelijk een stuk gezonder uit zag sinds de laatste keer dat ze elkaar gezien hadden. Zijn herstellingsproces zat er duidelijk op.
Griffin bedankte hem, om hem vervolgens een zachte kus op de wang te geven. Dit bracht Dylan mogelijk nog meer van zijn stuk, want dit was de eerste keer dat hij zacht gekust werd. De vorige keer werd hij immers verslonden, gebeten, gedwongen… Griffin had duidelijk zijn lesje geleerd qua aanpak. Misschien was het ook wel verstandig om het vanaf nu rustig aan te doen, elkaar af en toe te zien, elkaar langzaam leren kennen… Iets wat helemaal niks voor hen was, want de chemie tussen hen knetterde en zorgde ervoor dat Dylan zich niet in kon houden.
Zijn hand legde hij op Griffins wang, zodat hij de jongen een beetje kon draaien waarna hij zijn lippen op die van hem drukte. Eerst zacht, maar het werd al snel weer harder. Hongerig. Dylan had al veel te lang hierop moeten wachten, twee maanden om precies te zijn. Het was zenuwslopend geweest om te weten dat Griffin zo dichtbij was maar buiten zijn bereik. Maar nu… Nu was hij hier. Op een bescheiden manier, toegankelijk. Eindelijk.
De gitaar op zijn schoot moest plaatsmaken voor Griffin. Dylan zette hem voorzichtig naast zich neer op de grond, hij wilde zijn dierbare bezit immers niet stukmaken. Vervolgens trok hij Griffin op schoot en liet hun lippen weer tegen elkaar aan knallen. Hij jammerde puur door ingehouden verlangen. Jezus, wat een rotzooi was dit. Hij had zichzelf zo beloofd dat hij zich in zou houden wanneer hij Griffin weer zou zien… Zodat de jongen niet opnieuw zijn hart kon verpulveren… Maar de waarheid was dat slechts één blik op Griffin voldoende was om zijn hart opnieuw te herstellen. Zijn Soulmate zou zijn hart eindeloos kunnen breken en maken, want hun band zou niet verdwijnen. Nooit. Hij legde Griffin op zijn bed, kroop tussen zijn benen, drukte hun lichamen dicht tegen elkaar aan. Het duurde even voordat hij zichzelf voldoende in bedwang kreeg om zich even los te maken van zijn Soulmate. Hij keek hijgend neer op Griffin. “You’re welcome,” zei hij simpel, alsof ze het gesprek weer hernamen waarin Griffin hem bedankt had voor alles. Het ontbrak hem momenteel een beetje aan woorden die hij tegen zijn Soulmate wilde zeggen, ondanks dat er veel was wat er nog tussen hen gezegd diende te worden….

[Joyce]

De sfeer in de slaapkamer was binnen enkele seconden omgeslagen, van twijfelachtig en onzeker naar passioneel en hongerig. Hongerig naar elkaar. Griffin lag in een mum van tijd op zijn rug op het bed, met een aantrekkelijke jongeman tussen zijn benen. Ze kusten, vraten elkaar bijna op. Bovendien bestond er frictie tussen hun onderlichamen. Een sensatie die hen beiden wel leek te bekoren. Alles aan de situatie beviel hen. Er bestond geen twijfel over, ze hadden in de afgelopen maanden vreselijk naar elkaar verlangd en nu kon dit intense verlangen eindelijk zijn weg naar buiten vinden met als resultaat een slordige vrijpartij.
Een hevig hijgende Dylan, bestond er iets dat nog sexyer was? Waarschijnlijk niet. Griffin legde zijn handen op de wangen van zijn Soulmate. Zijn hart leek warmte door zijn aderen te pompen, want zijn lichaam gloeide op. “Ik heb je gemist..” gaf hij toe. Normaalgesproken waren dit woorden die hij nooit in de mond nam. Het maakte hem namelijk te kwetsbaar. Nu leek deze biecht van gevoelens echter het enige te zijn dat gezegd moest worden. Hij had de ander gemist. Meer dan dit ene zinnetje zei hij echter niet. Geen verdere verklaring. Het was ook niet nodig. Het sprak voor zich. Ze waren te lang van elkaar gescheiden geweest en hij gaf met deze uitspraak toe dat hij dit in het vervolg wilde voorkomen.
“Ik moet naar beneden.” zei hij uiteindelijk, eenmaal hij weer helemaal op adem gekomen was. “Ze verwachten me beneden. Je ouders, de dokters.. Ze willen afscheid nemen van me.” Het was naar allen waarschijnlijkheid nergens voor nodig om dit te vertellen. De ander was vast door zijn ouders op de hoogte gebracht van de stand van zaken. Een zachte zucht ontsnapte Griffin. Eigenlijk wilde hij niet naar beneden toe. Hij wilde hier blijven, in de armen van zijn Soulmate. Het was gevaarlijk om zich zo over te geven aan dit gevoel, maar hij kon zich er niet meer tegen verzetten. Het bracht te veel verdriet met zich mee. Het was hopeloos.
Griffin bracht zijn lippen naar Dylan zijn nek en begon hem hier te kussen. Eén kus, twee kussen, drie kussen.. Er kwam geen einde aan. Tien kussen, twintig kussen.. Allemaal zachte en liefdevolle kusjes. Kussen die vertelden dat hij de jongeman liefhad, ook al beangstigde hem dat. Echter, hij zou zichzelf geen eer aandoen als de kussen zich uiteindelijk niet omvormden tot iets anders. Bijten.. Zijn tanden namen het over van zijn lippen en hij begon te bijten in de huid. Zacht welteverstaan. Dit keer zou hij de ander niet bijten tot aan bloedens toe. Dit keer uitte hij enkel zijn liefde, niet zijn lust. Beloven nooit meer tot bloedens aan toe te bijten, kon hij echter niet.
De handen van Griffin gingen op ontdekkingstocht, maar beperkten zich enkel tot het bovenlichaam van Dylan. “Ik moet naar beneden..” herhaalde hij met tegenzin, terwijl zijn handen onder het shirt van de jongeman gleden. “Ze wachten op me, kom je mee? Ik wil je erbij hebben.. Alsjeblieft?” Zijn vingers gleden over de tepels van zijn Soulmate. Ze waren hard en dat maakte hem aan het grijnzen. “Je bent sexy..” Het was de conclusie van de dag. Zijn zielsverwant was sexy.

[Brenda]

De vorige keer dat ze alleen waren, had Griffin hem pijnlijk duidelijk gemaakt dat het tussen hen niets zou worden. Hij had beweerd dat hen geen sprookjeseinde wachtte zoals andere Soulmates. Het had Dylans hart gebroken om zo afgewezen te worden door die ene persoon in heel de wereld die met hem verbonden was. Maar blijkbaar had Griffin eindelijk zijn mening bijgesteld, want nu gaf hij toe hem gemist te hebben en dit kleine zinnetje zorgde ervoor dat er tranen in zijn ogen prikte. Jezus Dylan, toegeven aan je diepste verlangens én emotioneel worden? Dit was totaal niet de bedoeling geweest! Hij had zichzelf zo voorgenomen voorzichtiger te zijn bij een volgende ontmoeting... “Ik heb jou ook gemist ,” bracht hij uit met een stem die dikker klonk door emoties. Niet huilen, niet huilen, niet huilen.
Griffin moest naar beneden... Ondanks dat de jongen dit aangaf, leek hij niet bepaald daad bij woord te voegen. Niet dat je Dylan hoorde klagen, de kusjes en beetjes waren meer dan welkom, lieten hem genieten. Zijn ouders en de dokter zouden het wel begrijpen als hij Griffin op zijn kamer hield, toch? Dat hij eerst even wat wilde flikflooien met zijn recent herstelde Soulmate, die eindelijk voor hem leek open te staan. Dylan had maanden op dit moment gewacht, hij had dit zo erg nodig...
Dylan schudde zachtjes zijn hoofd. “Je hoeft niet naar beneden. Nog niet. Want jij gaat helemaal nergens heen, een afscheid is niet nodig.” En na die woorden besloot hij zijn Soulmate nog eens te zoenen, vol passie en liefde. Het was iets minder dierlijk als de eerste keer, iets meer gecontroleerd. Geen haar op zijn hoofd die eraan dacht Griffin het komende uur, dag, week, maand los te laten. Het risico dat zijn geliefde weer zou verdwijnen was groot. Misschien zou hij wel weer zo dom zijn het bos in te trekken om te gaan vechten met een beer. Nee, dat wilde Dylan absoluut niet hebben. Griffin was veilig hier, in zijn kamer, in zijn armen. Hier hoorde hij thuis.
Omdat hij het aardig warm had gekregen en Griffins handen toch prefereerden onder zijn shirt te zitten, besloot Dylan dit overbodige kledingstuk uit te trekken. Hij gooide het achteloos op de vloer en besloot Griffins shirt ook te verwijderen. Seks zou het niet worden, Dylan voelde zich daar nog niet klaar voor en was bang dat Griffins oude wondes weer zouden openen, maar dat betekende niet dat hij zijn Soulmate nog niet mocht verkennen. Daarbij hadden ze toch al samen in bad gezeten, dus naaktheid was niets nieuws. Al kon het uitzicht hem nu wel meer bekoren, aangezien Griffin de vorige keer onder bloed en vuil had gezeten. Dylan verspreidde kusjes op Griffins blote borstkas, en ging vervolgens voorzichtig op hem liggen. Hij vleide zich heerlijk tegen zijn Soulmate aan en sloot zijn ogen. Het voelde heerlijk zo dichtbij te zijn, zoveel lichaamscontact te hebben. Zijn Griffin was eindelijk thuis. “Ga nooit meer bij me weg,” zei Dylan zachtjes, maar vastberaden. Een toon die aangaf dat hij geen tegenspraak duldde, zelfs niet van Griffin die zo heerlijk tegendraads was geweest de afgelopen tijd.

[Joyce]

“Dylan..” De betreffende jongeman lag met een ontblote borstkas bovenop hem en dat bezorgde hem een behaaglijk gevoel, alsof hij eindelijk zijn thuis gevonden had. Hij wikkelde zijn benen om de heupen van zijn metgezel, waarna hij ook zijn armen om de ander zijn hals heen sloeg. “Dylan, Dylan, Dylan..” herhaalde hij, de naam van zijn zielsverwant uittestend. Het was een naam die hij nog vaak in de mond zou gaan nemen. Waarom maakte dat gegeven hem zo gelukkig? Het was gevaarlijk om dit geluk toe te laten en toch deed hij het.
Voor een tijdje lagen ze zo in elkaars armen. Uiteindelijk opende Griffin zijn mond. “Gaat het wel?” Nu hij zich meer openstelde voor Dylan, kreeg hij via hun band verschillende intense emoties door. Emoties die hem bijna aan het huilen maakten. Het was een eigenaardige sensatie. Het voelde alsof hij moest huilen, maar tegelijkertijd zijn geluk niet op kon.
In een poging om zijn zielsverwant te troosten, al was hij er niet helemaal zeker van of de jongeman op dit moment überhaupt troost nodig had, begon hij datgene te doen dat door zijn coyote-familie ook altijd gedaan werd om elkaar te steunen. Het was een gebaar van troost. Hij drukte meerdere liefdevolle kussen in Dylan zijn hals. Bij hun eerste ontmoeting, die nacht in het park, had hij precies hetzelfde gedaan om de jongen te troosten. Het had destijds allerlei ongewenste gevoelens bij hem aangewakkerd. Ook nu was er sprake van deze gevoelens. Dit keer waren ze echter niet ongewenst. Hij gaf zich eraan over.
“Ik begrijp jou niet.” besloot hij. Hij draaide hen in een vloeiende beweging om, zodat hij bovenop kwam te zitten. Voorzichtig maakte hij zich uit de greep van Dylan los. Het was niet zo dat hij opeens genoeg had gekregen van het geknuffel, maar hij wilde de jongeman even van veraf kunnen bekijken en dat ging niet als hij zo stevig werd vastgehouden. Nu hij los was, kon hij rechtop gaan zitten en had hij een beter zicht op zijn zielsverwant. “Ik begrijp jou echt niet.” zei hij nog eens, terwijl hij zijn hoofd schudde. Met een geleerd gezicht nam hij zijn metgezel in zich op.
Hoe zag hij Dylan nu eigenlijk? Bij hun eerste ontmoeting had hij hem omschreven als een kansloze dronkenlap, een dronkenlap zonder een dak boven zijn hoofd. Deze omschrijving voldeed allang niet meer. Het was echter moeilijk om te bepalen welke omschrijving dan wel voldeed. Daarstraks, een paar minuten voordat hij zich had overgegeven aan zijn verlangen om deze slaapkamer binnen te stormen en zich in de armen van zijn zielsverwant te storten, had hij zich de jongen voorgesteld als een stoere gast. Ook dat klopte niet. De manier waarop Dylan met tranen in zijn ogen in zijn armen had gelegen, deed hem eerder denken aan een sulletje. Een sulletje dat hem wel wist te bekoren. “Ik krijg geen hoogte van jou.” concludeerde hij. Hij was zich ervan bewust dat hij zijn gedachten niet had afgeschermd in de laatste paar minuten. Het oordeel dat hij in zijn gedachten geveld had, was vast en zeker niet privé gebleven en dat vond hij alles behalve erg. “Een sulletje, ja..”

[Brenda]

Samenzijn met Griffin was bijzonder, heel bijzonder. Dylan wist niet hoe hij het moest omschrijven, maar misschien maakte het ook helemaal niks uit hoe hij het omschreef. Het maakte hem gewoon dolgelukkig om de hele dag met zijn Soulmate te spenderen, om in zijn aanwezigheid te verkeren en niet langer weggeduwd te worden zoals eerdere keren het geval was geweest. Griffin had hem eindelijk toegelaten, tenminste voor nu. Dylan wist dat hij voorzichtig moest zijn met zijn hart, want de jongeman had hem al eerder gebroken en zou het zomaar eens terug kunnen doen. Griffin was vreselijk onvoorspelbaar op dat vlak. Het maakte hem een beetje triest, en daarom was beter om gewoon op het hier en nu te focussen en Griffins onvoorspelbaarheid in het achterhoofd te houden. Hier en nu was fijn. Heel fijn. Fantastisch. Geweldig. Het beste gevoel ooit.
Griffin zei dat hem niet te begrijpen, maar Dylan begreep zijn onvoorspelbare Soulmate evenmin. Ze kenden elkaar totaal niet en dienden nog veel van elkaar te ontdekken. Gelukkig hadden ze hun hele leven daar nog voor om dat te doen. Ze hadden het geluk elkaar op een redelijk jonge leeftijd ontmoet te hebben, want er waren ook genoeg Savants die een heel stuk ouder waren voordat ze hun wederhelft vonden. Of zelfs helemaal niet, die kans zat er ook altijd in. Dylan spendeerde de hele dag met Griffin in bed, gewoon knuffelend en zoenend. Ondanks dat hij veel vragen had en heel nieuwsgierig was aangelegd, stelde hij er maar weinig omdat hij Griffin niet wilde irriteren met zijn vele geklets. Praten was niet zo heel belangrijk. Niet vandaag.
De enige momenten dat ze zijn slaapkamer verlieten, was voor eten of omdat een van hen naar de wc moest. Tijdens het eten liepen de gemoederen wel even hoog op, Griffin leek hem in zijn hart gesloten te hebben maar voor de rest van zijn familie leek dit nog niet het geval te zijn. Waarschijnlijk hadden de afgelopen weken daar veel mee te maken, ze hadden Griffin immers opgesloten gehouden omdat hij anders zichzelf weer zou verwonden door zich te overspannen. Dylan had een hand op Griffins been gelegd om hier geruststellend over te strelen, in de hoop dat er geen ruzie zou ontstaan, wat gelukkig ook het geval was. Hij wilde Ryans belangrijke avond ook niet verpesten…
Hoe graag Dylan ook terug in bed zou kruipen met Griffin, de voorstelling van zijn broer kon hij onmogelijk missen. Ryan had zijn steun nodig. Gelukkig stemde Griffin er wel mee in om mee te gaan als zijn date, al moesten ze wel even nette kleren voor hem regelen, want casual was dit evenement zeer zeker niet. “Je ziet er echt sexy uit in een hemd,” zei Dylan grijnzend terwijl ze de galerij binnen wandelden samen met zijn familie. Het was niet bepaald de eerste date die hij in zijn hoofd had, maar ach, perfecte dates waren overrated. “Hou jij van kunst?” Vroeg hij terwijl hij de werken bekeek van zijn broer. Ze zagen er geweldig uit, Ryan had echt talent.