Griffin Brandt en Dylan Wallace

[Joyce]

Een diepgaande frustratie nam bezit van Griffin. Afwijzingen waren natuurlijk nooit leuk, maar het was nog minder leuk als iemand weigerde zijn zogenaamde passie aan je te tonen. Al helemaal als de persoon in kwestie je Soulmate was. Althans, hij was daar niet zo zeker meer van. Het leven kon toch niet zo wreed zijn dat hij zo een zwakkeling als Soulmate gekregen had? Emotieloos staarde hij naar zijn metgezel, terwijl deze een betekenisloze stortvloed aan woorden op hem afvuurde. Eigenlijk overtuigde het hem op geen enkele manier. Hij schudde minachtend zijn hoofd, toen Dylan uit het bad stapte om zichzelf af te drogen. Hijzelf bleef in het bad zitten, weigerend de ander nog een blik waardig te gunnen. Zijn bloed kookte. Misschien was zijn woede onterecht, misschien ook wel niet. Dylan hoorde hem te accepteren voor wie hij was en naar zijn inziens deed hij dat niet. Genoeg reden om pisnijdig te zijn dus.
“Nee.” antwoordde Griffin grommend op de laatste strenge woorden van Dylan. Hij toonde woedend zijn tanden. “Niet begrepen.” Ietwat moeizaam kwam hij overeind uit het bad. Iedere beweging deed pijn. Heel veel pijn. Een pijn die hij volkomen negeerde. Ergens was hij het wel gewend om pijn te lijden. Dit was uiteraard niet de eerste keer dat hij verwondingen opgelopen had. Oké, ja, dit keer was het misschien iets erger dan anders, maar nog steeds was hij prima in staat om de intense pijn te verbijten. Er waren momenteel belangrijkere zaken. Zijn walgelijke Soulmate bijvoorbeeld, die jongen moest even heel snel op zijn plaats gezet worden.
In een paar zelfzekere passen overbrugde Griffin de afstand tussen Dylan en hem. Nu stond hij recht voor hem, hun gezichten waren nog geen centimeter van elkaar verwijderd. “Andersom is het niet zo.” deelde hij spugend mee. “Je doet nu net of ik jouw hondje ben. Een slecht afgericht vervelend hondje, dat jij wel eventjes wat manieren bij gaat leren. Nou, vergeet het maar, Dylan. Het gaat niet gebeuren. Ik ben niet jouw verdomde hondje. Echt niet.” Hij snoof. “Sterker nog, ik ben helemaal niets van jou. Ik ga nooit van jou zijn. Nooit. Hoor je me? Nooit.”
“Je bent echt een lachertje..” vervolgde hij, terwijl hij een aantal stappen van Dylan vandaan zette. “Jij ziet een vreselijk sprookje voor je als je aan je zielsverwant denkt. Jij ziet romantische picknicks voor je. Jij ziet het voor je hoe wij dagenlang in bed liggen, de liefde bedrijvend. Het is zo stom. Echt. Lachwekkend gewoon.” Hij grijnsde, maar het was geen vermakelijke grijns. Eerdere een hondsdolle grijns. “Jij hebt je hele leven over een bepaald soort Soulmate gedroomd en jij denkt mij wel even te kunnen omvormen tot die Soulmate, zodat we samen in een zoetsappige sprookje kunnen leven.” Een bespottend lachje rolde over zijn lippen.
“Het gaat niet gebeuren, Dylan. Je sprookje is over. Ik ben niet..” Een stekende pijn in zijn zij deed hem ineenkrimpen. Hij weigerde zich hier echter aan over te geven. Pijn was voor zwakkelingen zoals Dylan. “Ik ben niet de Soulmate die je altijd gewild hebt. Ik ga dat ook nooit worden. Accepteer het.” zei hij, terwijl hij zijn rug rechtte in de hoop een gevaarlijke indruk te maken. De stekende pijn was echter onvergeeflijk. Hij kromp opnieuw ineen. Shit. Sinds wanneer was het verbijten van de pijn zo moeilijk? De wereld leek om hem heen te draaien. Zijn knieën begaven het onder zijn gewicht, waardoor hij tegen zijn zin in op de grond neerhurkte. Tot zover zijn agressieve houding. “Je bent zo stom..” herhaalde hij, maar de kracht achter zijn woorden was weg. Hij klonk nu meer als een zielig gepijnigd hondje. Zo voelde hij zich ook.

[Brenda]

Had Dylan verwacht dat Griffin blij zou zijn met zijn afwijzing? Nee, want niemand hield van een afwijzing. Zeker niet iemand waarmee je een heel intieme band deelde. Had Dylan echter gehoopt dat Griffin het toch zou begrijpen? Ja, want het was geen onrealistische wens om het rustiger aan te doen en dit wat lieftalliger te maken dan een hardhandige handjob in een bad vol vuil en bloed. Helaas was begrip heel ver te zoeken bij Griffin. De jongeman leek volledig opgeslorpt te worden door zijn woede en leek vastberaden Dylan met de grond gelijk te maken. Iets waar Griffin in slaagde. Heel erg.
Gepijnigd kromp zijn hart beetje bij beetje meer ineen terwijl het ene gemene woord na het andere zijn kant op werd geslingerd. Griffin zou nooit van hem zijn. Griffin vond hem een lachertje. Hij lachte hem uit, zijn hele idee over Soulmates. Dylan was heel standvastig geweest dat het hem zou lukken met Griffin, maar wat als hij het mis had? De vorige avond, het hele gevecht om Griffin in leven te houden, lag nog als een zware last op zijn schouders en maakte hem gevoeliger voor deze woorden dan anders. Griffin had hem op een kwetsbaar moment de grond ingeboord.
Het leek erop dat de pijn ook zijn Soulmate begon te overmannen, want de jongen kromp ineen op de vloer. Dylan had te veel pijn om heel erg bezorgd te zijn. Hij keek op Griffin neer en probeerde uit alle macht om niet te huilen. Zijn tranen zouden enkel zwakte tonen. Hij beet op zijn lip en slikte alles in. “Als jij… Geen rekening met mij… En mijn wensen… Wilt houden…” Dylan stopte en haalde diep adem. Er kwam een duistere kant in hem naar boven, een kille kant die het overnam wanneer hij pijn had. Een kant die Griffin nu omhoog had weten te halen. “Dan wil ik je niet eens als mijn zielsverwant. Als jij denkt dat ik ben een speeltje ben waar je naar hartenlust in kunt bijten en vernederen dan ben je verkeerd. Het is niet een van beiden, maar een deel van beiden, of het is niets. Wil je niets? Prima. Vertrek dan. Zodra je genezen bent. Misschien ben je nog te jong en te bekrompen van geest om hier klaar voor te zijn, voor een échte relatie met je zielsverwant.”
Na zijn zegje gedaan te hebben, wierp Dylan Griffin een handdoek toe. De jongen zorgde maar zelf dat hij kleren aantrok, Dylan had er even geen zin in. Of sterker nog; misschien stuurde hij wel de dokter om de patiënt aan te kleden. Dokters vond Griffin enig, dat feitje had hij wel gevonden in Griffins hoofd. Dylan trok een shirt over zijn hoofd, liet het bad leeglopen en verliet vervolgens de badkamer. Terwijl ze weg waren had zijn moeder de lakens vervangen waardoor er niets meer te zien was van het bloedfestijn van eerder. Een vermoeidheid maakte zich meester van Dylan, vermoeidheid door de nacht en het intense verdriet dat nog niet verdwenen was. Hij stortte zich daarom op zijn bed neer, trok zijn kussen over zijn hoofd. Hij blokte de hele wereld af, en liet enkele tranen vrij die er enorm graag uit wilden komen. Zachte snikken werden grotendeels gesmoord door het kussen op zijn hoofd, waardoor Griffin er normaal niets van zou horen tenzij hij heel dichtbij kwam. Iets wat Dylan niet verwachtte na hun aanvaring.

[Joyce]

Met zijn agressieve houding en zijn harde gewetenloze woorden had Griffin precies hetgeen dat hij had willen bereiken voor elkaar gekregen. Dylan kwam tot de conclusie dat hij beter af was zonder zijn Soulmate. Hoewel het de jongeman duidelijk pijn deed, leek hij toch volledig overtuigd te zijn van zijn standpunt. Op deze manier hoefde het van hem niet meer. Als zijn harteloze wederhelft hem als een waardeloos speeltje behandelde en blijkbaar van geen ophouden wist, dan had hij de jongen liever niet in zijn leven. Het was hetgeen dat Griffin had gewild. Hij had afstand tussen hem en zijn Soulmate willen creëren. Een hele dikke muur, zodat hij de controle behield en kon voorkomen dat hij eindigde zoals zijn moeder. Maar als dit hetgeen was dat hij wilde, waarom werd hij dan nu overmand door een intens verdriet?
Zonder verder nog een woord aan de situatie vuil te maken, had Dylan de badkamer verlaten. Griffin keek hem na, nog steeds voorovergebogen van de helse pijn. Het betrof niet enkel fysieke pijn. Nee, er was ook sprake van een grote hoeveelheid mentale pijn. Over deze laatste pijn maakte hij zich het meeste zorgen. Het verliezen van zijn Soulmate hoorde hem niet zoveel pijn te bezorgen. Hij had de jonge Wallace nog helemaal niet in zijn hart toegelaten! Of had hij dat toch gedaan? Ongemerkt? Als dat het geval was, mocht zijn moeder wel eens een plekje voor hem vrij gaan maken in haar kamer in het gekkenhuis. Oké, nee. Nee, nee, nee. Zo mocht hij niet denken. Hij mocht zich niet overgeven aan deze gekte. Hij was sterk. Sterker dan zijn moeder. Toch?
Alles in hem schreeuwde tegen hem dat hij moest maken dat hij weg kwam. Deze plek, dit landhuis.. Het haalde het allerslechtste in hem naar boven. De Wallace familie was niet goed voor hem. Dylan was niet goed voor hem. Gepijnigd kneep Griffin zijn ogen dicht, waarna hij zich concentreerde om zijn transformatie in gang te zetten. Normaalgesproken ging het vrijwel vanzelf. Nu echter niet. Het had hem nog nooit zoveel moeite gekost om zijn dierlijke vorm aan te nemen. Uiteindelijk, met al zijn wilskracht, lukte het hem. Zijn lichaam klopte van de pijn. Dit negeerde hij. De pijn zou wegebben als hij weg was uit dit landhuis.. Daar was hij van overtuigd.
Zijn vluchtpoging had een moeilijke start. Elke stap die hij zette, veroorzaakte een onmenselijke pijn. Hij bleef echter doorgaan. Vastbesloten. De pijn, de duizeligheid, de misselijkheid.. Niks, en dan ook echt niks mocht hem tegenhouden. Ook zijn dodelijke verlangen naar Dylan niet. Hij stommelde een tikkeltje onhandig de grote trap af en maakte vervolgens een bocht naar links, richting de uitgang van het landhuis. De uitgang werd geblokkeerd. Twee mannen stonden voor de deur. Griffin kwam vlak voor hen tot stilstand, waarna hij naar hen opkeek en zijn tanden ontblootte. Ze konden hem hier niet tegen zijn zin in vasthouden. Dat was gevangenschap en dat was weer illegaal. De mannen leken zich hier niet in te interesseren.
Op het moment dat Griffin de spuit in de hand van één van de mannen opmerkte, was het al te laat. De naald doorboorde zijn huid. Het was een shock voor hem dat hem dit overkwam. Normaal waren zijn reflexen sneller dan die van de gemiddelde persoon. Vandaag bleek dat niet het geval te zijn. Dit betekende echter niet dat hij zich zomaar gewonnen gaf. Hij deed een allerlaatste ultieme poging om weg te komen, zich niet bekommerend om de gewonden die hierbij vielen. Iedereen die hem in de weg stond, kreeg een uithaal te verduren van zijn klauwen. Ook was hij niet bang om zijn tanden te gebruiken. Het mocht alleen niet baten. De duisternis nam uiteindelijk meedogenloos bezit van hem. Hij zakte verslagen in elkaar. De fysieke pijn verdween. De mentale pijn bleef in zijn onderbewustzijn aanwezig, als een sluipmoordenaar.

[Brenda]

Zielsverwanten… Zonder je zielsverwant kan je nooit compleet zijn. Het is een deel van jouw ziel dat onmogelijk door een ander te vervangen is. Eenmaal gevonden, kan je nooit meer zonder… Er was geen terugweg meer; Voor altijd veranderd. Nooit meer dezelfde.
Dylan wist het niet meer. Wat hij moest doen, wat hij moest zeggen, hoe hij zich moest gedragen… Het voelde alsof hij zichzelf kwijt was, zoals ze hem altijd al hadden verteld. De ruzie met Griffin sidderde nog dagenlang na, hij wilde niet eens meer uit bed komen. Zijn ouders wisten geen raad met hem, Dylan had het zo ontzettend zwaar gehad de afgelopen maanden… Zwerven, wachten op een liefde niet kwam, afgewezen worden door die liefde nadat hij zijn leven had gered… Het was allemaal een zware emotionele belasting geweest en het was geen wonder dat Dylan gebroken was. Opnieuw, maar nu veel erger dan voordien. Zijn verdriet zorgde ervoor dat hij moe was en veel sliep, de eerste dagen, maar na een week leek hij opeens te volharden. In bed liggen, rondhangen en drinken, het had hem allemaal niks opgeleverd. Het zou er al helemaal niet voor zorgen dat Griffin terugkwam en zich zou bedenken.
Hoe hij het klaar speelde, wist hij ook niet, maar hij kroop terug uit bed en begon te leven. Hij werkte hard voor school, ging met regelmaat sporten om terug in vorm te geraken en schreef nieuwe muziek voor de band. De band die hij lange tijd niet de aandacht had gegeven die ze verdiend hadden, maar gelukkig waren zijn vrienden vergevingsgezind en hoefde hij hen niet eens een beetje te manipuleren. Begrijp hem niet verkeerd, het verterende verdriet en de pijn was er nog steeds, maar hij leerde het meer op de achtergrond te drukken en alle negatieve emoties om te zetten in wilskracht om er wel voor te gaan. De gedachte dat Griffin hem dan misschien wel zou willen, zou inzien wat hij allemaal te bieden had, hielp hem voornamelijk om overeind te blijven.
Thuis was echter nog steeds een moeilijke plek om te verblijven. Zeker nu Griffin aan het revalideren was. Zijn familie had de taak op zich genomen, of beter gezegd ze hadden twee verplegers in huis genomen die voor Griffin zorgden. De dokter kwam ook op regelmatige wijze langs en samen zorgden ze ervoor dat hij weer op de been kwam. Dylan bezocht zijn Soulmate niet, bang dat hij het beetje volharding dat hij gevonden had om door te gaan weer zou verliezen wanneer Griffin hem opnieuw de huid vol schold. Hun band had hij volledig afgesloten langs zijn kant, hij wilde er geen gebruik van maken om te weten hoe het met hem ging, hoe verleidelijk het ook was. Het belangrijkste was dat Griffin iedere dag beter werd, en dat hij binnenkort weer vrij zou zijn om… Tja, wat was zijn Soulmate van plan als hij “ontslagen” werd? Terug naar Jason rennen? Dylan hoopte van niet, maar hij hield de optie wel open. Bij Griffin wist je immers nooit…
Twee maanden later was het zo ver. Dylan zat op zijn kamer, hij probeerde zich te focussen op zijn gitaar en de noten die hij op papier aan het zetten was. Een goede afleiding… Normaal dan toch. Hij bakte er momenteel echt niks van, zijn vingers waren helemaal aan het trillen door de zenuwen. Griffin zou zo vertrekken, en hij kon maar niet besluiten of hij naar beneden ging om afscheid te nemen of niet. Beide opties hadden voor- en nadelen, hij dacht er al heel lang over na en had gehoopt dat zijn intuïtie hem zou vertellen wat hij moest doen… Maar zijn intuïtie liet het afweten, en daarom zat hij in zijn kamer. Niet van huis maar ook niet beneden om afscheid te nemen… Een optie tussenin, voor het geval hij toch nog naar beneden wilde lopen zo…. Dylan haalde zijn handen door het haar. Fuck, wat was dit een moeilijke situatie.

[Joyce]

De afgelopen twee maanden waren een ware nachtmerrie voor Griffin geweest. Opgesloten zitten in huize Wallace was verschrikkelijk, maar het was nog vele maler erger om opgesloten te zitten in zijn eigen gesloopte lichaam. Die eerste dag dat hij hier was, had hij echt gedacht dat de schade van zijn verloren gevecht meeviel. Een grote inschattingsfout. Het viel niet mee. Zijn lichaam was kapot. Het gezelschap van Dylan, zijn Soulmate, had blijkbaar pijnstillend gewerkt. Eenmaal die jongeman zich van hem afgesloten had, was de pijn onhoudbaar geworden. Hij werd gek. Hondsdol. Pijn, fysiek en mentaal, vrat hem vanbinnen op.
In de eerste weken van zijn opname hadden zijn verzorgers zich genoodzaakt gevoeld om hem rustig te houden met vele verdovende en kalmerende middelen. Deze middelen werkten zijn herstel echter tegen, aangezien het hem aan zijn bed kluisterde. Vandaar dat er in de derde week besloten werd om te beginnen met het langzaam afbouwen van de middelen. Griffin kwam beetje bij beetje weer bij zijn positieven. Zijn eerste instinct was geweest om opnieuw tegen te stribbelen, maar het duurde niet lang voordat hij in begon te zien dat hij hulp nodig had bij zijn revalidatie. Het was geen kwestie van gewoon gaan, nee, het was een kwestie van gerichte oefeningen doen. Enige expertise was dus wel nodig en hij had die expertise niet. De dokter van de familie Wallace wel.
Hij kon niet omschreven worden als een fijne gast. Onuitstaanbaar was hij. Het was wonderbaarlijk dat hij niet het huis uit werd gesmeten. Ja, hij luisterde naar de instructies van de dokter omtrent zijn revalidatie, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Het was zijn doel om aan iedereen te tonen hoeveel hij hen haatte, want dat deed hij echt. Hij haatte iedereen die ook maar iets met de familie Wallace te maken had met heel zijn hart. Waarom? Daarom. Hij haatte hen. Zo simpel was het. De enige reden waarom hij meewerkte in zijn revalidatie, was de gedachte dat hij dan eerder vrij was om te vertrekken en nooit meer terug te komen.
Vandaag was de dag waarop eindelijk dat heugelijke moment aanbrak. De dokter had geconcludeerd dat hij voldoende aangesterkt was om voor zichzelf te zorgen. Meneer Wallace was degene die hem het nieuws kwam brengen. Toen de man hem vertelde dat hij mocht vertrekken, had Griffin hem voor een kort ogenblik ongelovig aangestaard. Hij had zo erg naar dit moment toegeleefd, maar nu het moment aangebroken was.. Tja, het voelde dubbel. Het bracht hem van zijn stuk. Wezenloos had hij geknikt op het dringende voorstel dat hij zich nog even ging opfrissen in de badkamer om zich daarna beneden bij de familie te voegen voor een laatste ontbijt.
Het eerste deel van het voorstel had hij uitgevoerd, zich opfrissen.. Het tweede deel liet echter op zich wachten. In de hal had hij muziek gehoord en iets in hem had hem doen besluiten om naar de bron van deze muziek te lopen, in plaats van naar de eetkamer te gaan. Hij wist wie de bron was, hij wist dat maar al te goed. Het was juist die kennis die hem deed besluiten om de muziek achterna te gaan. Zijn ziel verlangde naar de bron, naar zijn zielsverwant. Bij de deur van de kamer waaruit de muziek kwam, aarzelde hij kort. Een aarzeling die hij snel te boven kwam. Hij pakte de hendel van de deur beet, duwde deze omlaag en opende vervolgens de deur. Daar zat hij dan, Dylan. De prachtige Dylan.. De jongen die hij verachtte, maar ook liefhad.
“Heey.” begroette Griffin de ander op een ietwat nonchalante manier. Hij bleef in de deuropening staan en bekeek zijn Soulmate. Het kostte hem al zijn wilskracht om de jongeman niet uit het niets te bespringen. “Ik wilde je even komen bedanken, voor alles.” zei hij. Een zenuwachtig gevoel bekroop hem, een gevoel dat niet per se van hem afkomstig leek te zijn. “Dus bij deze.” Eigenlijk kon hij nu beter weer vertrekken, maar dat deed hij niet. Hij zette een stap de kamer in. Nog een, en nog een, en nog een.. En toen stond hij plotseling recht voor Dylan zonder een plan te hebben. Of misschien had hij toch een plan. Hij boog zich voorover naar de ander toe en drukte vervolgens een kus op zijn wang.