Griffin Brandt en Dylan Wallace

[Brenda]

De vijandigheid van Griffin had Dylan niet echt aan zien komen, maar hij besloot het even links te laten liggen. Hij wilde echt geen ruzie maken met zijn Soulmate, zeker vandaag niet. De jongen had zijn rust nodig en ook Dylan was veel te moe hiervoor. Wederom had hij zijn gave moeten inschakelen, iets wat hij uit pure noodzaak deed en misschien ook een tikkeltje uit gemakzucht. Het maakte allemaal niet uit, zolang Griffin er niet achter kwam…
Het wassen verliep niet zoals Dylan gehoopt had. Griffin had pijn door zijn goedbedoelde strelingen met de spons, maar toch ging Dylan door want de jongen diende toch echt schoon te worden. De wonden mochten niet ontsteken. Hij probeerde echter wel wat sneller hiermee te gaan en prevelde ondertussen liefkozende woorden om hem gerust te stellen. Zodra het gedaan was, gooide hij de spons uit het bad, zodat de boosdoener uit Griffins blikveld verdween. Hij hield zijn Soulmate nog steeds stevig vast en zuchtte even genietend. De warmte van het water deed hem fysiek deugd, en de nabijheid van zijn Griffin zorgde voor een mentale ontspanning. Het zou hem haast in een trance laten zakken, een staat van puur geluk.
Dylan liet zijn armen een beetje losser rond Griffin liggen, hield hem niet langer dicht tegen zich aangedrukt maar gaf hem wat meer ruimte om te ademen. Vervolgens legde hij zijn hoofd tegen de jongen zijn schouder, drukte een zachte kus op zijn schouderblad. Hier zat een litteken, dat niet van dit gevecht was maar van een die veel langer geleden was. Het was haast helemaal niet meer te zien, maar Dylan voelde wel een lichte verdikking die hoorde bij littekenweefsel. Zijn Soulmate was een vechtersbaasje, dit verbaasde hem helemaal niet. De jongen had hem immers een bloedneus gegeven na hun eerste ontmoeting, dit was Dylan zeker niet vergeten. Qua originaliteit was hun eerste ontmoeting zeker eentje die hoog in de ranking stond.
“Nooit meer doen, oké? Je bent dan wel sexy met al die littekens van je, te veel en je valt uit elkaar, als een aan flarden gescheurde pop,” zei hij zachtjes, grinnikend maar toch ook gemeend. De gedachte dat Griffin weer voor tegenstanders zou kiezen die hij zeker niet aan kon, stond hem niet aan. “Vanaf nu vecht je maar tegen mij als het nodig is, ik zou je toch nooit wat kunnen aandoen dat blijvende schade oplevert.” Dylan was geen zwakkeling, maar hij was ook weer niet een gespierde hunk die dagelijks in de sportschool te vinden was.
Het was fijn om zo in bad te zitten, maar toch had Dylan het verlangen om zijn Soulmate ook in de ogen te kunnen kijken. Daarom maande hij de jongen tot zich om te draaien, zodat ze face to face kwamen te zitten. Griffin zat op zijn schoot. Dylan liet zijn handen over Griffins gezicht dwalen, veegde zijn vochtige haren aan de kant. “Mag ik je eindelijk kussen?”

[Joyce]

Het besluit van Dylan was eigenlijk te bespottelijk voor woorden. Voortaan moest hij maar met zijn slappe Soulmate vechten als hij hunkerde naar een gevecht? Werd het hem nou serieus verboden om anderen uit te dagen tot een gevecht? “Verbied je me nu te vechten?” vroeg Griffin zich af. Hij schudde het hoofd. “De dingen die men verbiedt..” begon hij. Hij pauzeerde om even op adem te komen. Zijn lichaam had echt een flinke opdonder gehad. “Zijn enkel spannender om te doen.” sloot hij af. Dit was zijn manier om te zeggen dat hem dingen verbieden averechts werkte. Dylan kon maar beter accepteren dat hij soms vocht. Meestal kwam hij er toch zonder kleerscheuren van af. Echt een probleem was er naar zijn inziens dus ook niet.
Na deze korte woordenwisseling besloot Dylan hen van positie te veranderen. Griffin liet het begaan. Op dit moment kon hij de puf niet opbrengen om dwars te gaan liggen. Bovendien had hij er niets op tegen om zijn aantrekkelijke metgezel aan te kunnen kijken. “Ik weet niet of jij dat mag.” antwoordde hij op de vraag die hem gesteld werd. Onbewust drukte hij zijn gezicht dichter tegen de handen aan die zijn gezicht betastten. Het was fijn om op deze manier aangeraakt te worden. Hij voelde zich veiliger dan veilig.
“Je vindt littekens sexy, niet waar?” merkte hij op. Hij was die uitspraak van de jongeman zeker niet vergeten. “Als je wilt, kan ik jou dan nog wel iets sexyer maken..” stelde hij terloops voor, alsof hij voorstelde om samen een kop koffie te gaan drinken. “Misschien lig je dan beter op de markt, en ben je nooit meer genoodzaakt om..” Hij bracht zijn lippen naar Dylan zijn blote hals. Plagend liet hij de scherpe punten van zijn coyotetanden langs de huid van de jongeman glijden. “Om als een zwerver op een bankje in het park te slapen..” mompelde hij, waarna hij met zijn tanden de huid lichtjes doorboorde. De smaak van bloed kwam op zijn lippen terecht. Het was niet zomaar bloed. Het was bloed van zijn Soulmate. Heerlijk.
Uiteindelijk trok hij zich terug, een verse wond achterlatend. Het was geen hele diep wond, maar hopelijk wel diep genoeg om een blijvend litteken te veroorzaken. Met het bloed van Dylan nog steeds in zijn mond kuste hij de betreffende jongeman passioneel. Hij legde zijn armen om hem heen en drukte zich dichter tegen hem aan. Na een minuut stopte hij de kus. Hij grijnsde uitdagend. “Je bloed smaakt erg goed, niet waar?” vroeg hij hijgend. Natuurlijk was hij zich ervan bewust dat de ander naar allen waarschijnlijkheid walgde van deze actie, maar dat schrok hem niet af. Sterker nog, misschien had hij het daarom juist wel gedaan. Hij wilde aftasten hoever hij kon gaan met hem. Wat kon hij wel doen en wat niet? Waar lag de grens? “Kan je me nog aan?” Met een twinkeling in zijn ogen keek hij zijn metgezel aan.

[Brenda]

Dylan rolde met zijn ogen toen Griffin zei dat het vechten enkel aantrekkelijker werd nu Dylan het hem “verbood”. Zo was het nou ook weer niet bedoeld… Het was eerder een suggestie geweest dat hij op andere manieren met zijn woede om kon dan onmogelijke tegenstanders uit te kiezen, maar goed, hij moest ook weer niet te vaderlijk gaan gedragen. Hun relatie was nog zo pril en zijn Soulmate was zo onvoorspelbaar dat hij het rustig aan moest doen wilde hij niet dat Griffin terug naar Jason zou rennen. Het zou zijn hart breken als de jongen besloot terug te keren naar Jason…
Een kreun rolde van zijn lippen toen hij gebeten werd. Nog zoiets wat hij niet had zien aankomen. Was Griffin soms een vampier? Dylan zou echter liegen mocht hij zeggen dat hij het enkel onprettig vond om gebeten te worden… Na de beet werd hij dan eindelijk beloond met een zoen. Hun eerste zoen, gedresseerd met bloed. Een tikkeltje luguber, maar daar maakte hij zich niet druk over. Het voelde heerlijk om Griffin eindelijk te kunnen zoenen, het voelde haast intiemer aan dan die keer dat Griffin op zijn schoot had zitten rijden terwijl hij zichzelf aftrok. Misschien omdat de jongen stilaan meer openstond voor Dylan en de band die zij hadden, het zou best kunnen.
“Natuurlijk kan ik jou aan. Ik ben jouw Soulmate, jouw wederhelft. Als er iemand is in deze wereld die jou aan kan, dan ben ik het wel,” merkte Dylan grijnzend op. Zijn handen legde hij op Griffins heupen en hij schoof de jongen nog dichter naar hem toe. “En ik ben nog helemaal niet klaar met jou,” zei hij streng waarna hij zijn lippen terug op die van Griffin drukte. Hij zoende zijn Soulmate alsof zijn leven ervan af hing, en misschien deed het dat ook wel. Zijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn als Griffin besloot hem te verlaten of stierf, Dylan zou nooit meer compleet zijn.
Het hele tafereel had Dylan het hoofd redelijk koel weten te houden, maar nu zijn Soulmate weer leek te herleven en hem uitdaagde, begon er weer leven te komen in zijn onderste regio. Niet echt geschikt voor dit moment, en daarom trok hij zich toch eerder terug dan hij van plan was geweest. “Tijd om uit bad te gaan, je bent nu wel schoon genoeg. Hup, opstaan,” zei hij waarna hij een keertje speels in een van Griffins billen kneep. Ondertussen verschoof hij een beetje in de hoop dat Griffin zijn opkomende opwinding niet zou voelen, dat de verandering onopgemerkt bleef, want hij had al zo een vermoeden wat er dan zou gebeuren. Zijn zielsverwant had rust nodig, maar of Griffin het daar zelf zo mee eens zou zijn…

[Joyce]

In zijn ideale wereld was er niemand die hem aan kon. Helemaal niemand. Ook zijn Soulmate niet. Hij wilde dit net kenbaar maken, toen hij opnieuw hongerig gekust werd. Een kus die hij onmogelijk kon weigeren. Het was zo intens, zo passioneel. Hij vleide zijn naakte lichaam tegen dat van Dylan aan, terwijl zijn tong een gevecht voerde met die van zijn metgezel. In dit gevecht kwamen ook tanden aan de pas. Voor normale mensen was het een don’t om de tanden te gebruiken gedurende een kus, maar niet voor Griffin. Hij was nou eenmaal niet normaal. Hij had jaren als een coyote in een donker bos geleefd. Het was vanzelfsprekend dat hij er beestachtige gewoonten op na hield.
Om de een of andere reden faalde Dylan er voor een kort moment in zijn gedachten voor zichzelf te houden. Enkele beelden drongen via hun Soulmateband bij Griffin naar binnen. Een probleem kwam hiermee aan het licht. Zijn metgezel begon opgewonden te raken en wilde dit kostte wat het kost voor hem verbergen. Een missie die grandioos mislukte. Alhoewel, door de manier waarop Dylan zichzelf van hem distantieerde, voelde hij niets vreemds tegen zich aan prikken. Het was enkel en alleen door de gedachten van de jongeman dat Griffin wel degelijk wist wat er gaande was op dit moment. Hij dankte god, of wie er dan ook verantwoordelijk was voor het lek in de afscherming van Dylan zijn gedachten, want hij had dit stukje informatie voor geen goud willen missen. Het was heerlijk om te weten welk effect hij op de ander had.
Griffin zou Griffin niet zijn als hij zichzelf zo gemakkelijk liet afschepen. In plaats van te gehoorzamen en op te staan, liet hij een van zijn handen naar beneden afglijden. Met zijn vingers omvatte hij het harde geslachtsdeel van Dylan, waarna hij er eens lekker hard in kneep. Het gevolg? Een harde kreun van zijn lieftallige Soulmate. Waarschijnlijk was het een kreun van pijn. Griffin geloofde er echter in dat deze actie ook zeker een vorm van genot met zich mee had gebracht.. Al was het enkel al genot voor hemzelf.
“Je bent hard voor me..” merkte hij op, terwijl hij naar Dylan toe leunde en zijn lippen naar de verse wond in de jongeman zijn hals bracht. “Je bent zo hard geworden voor me. Het is zo stout. Ik ben je patiënt, dit is niet oké.. Het is zo onprofessioneel..” Hij liet het geslachtsdeel van Dylan los, om zijn vingers vervolgens om één van de ballen van de jongen te vouwen en hier voor zijn doen zachtjes in te gaan kneden. “Zo onprofessioneel..” herhaalde hij, waarna hij aan de bloederige wond van zijn Soulmate likte. “Toon me de passie die je voor me voelt door voor me klaar te komen. Nu.” gromde hij. Hij zette zijn tanden nog eens in de hals van zijn metgezel.

[Brenda]

Griffin was ruw, heel ruw. Het zou Dylan niks moeten verbazen, Griffin was immers half dier, maar toch was het best overweldigend. Niet slecht overweldigend, maar desalniettemin overweldigend. De jongeman kende geen grenzen in zijn gedrag. “Ik ben geen dokter,” gromde Dylan nog toen Griffin zei dat hij heel onprofessioneel was. “Een patiënt knijpt anders ook niet in de lul van de dokter, tenzij je een of andere crappy pornofilm kijkt.” Het ‘zachtere’ kneden in zijn ballen voelde al wat beter aan, waardoor Dylan wat zachter kreunde. Hier kon hij nog wel van genieten, maar toen Griffin besloot hem wéér te bijten, merkte hij dat hij niet meer kon. Nee, dit was niet hoe hij wilde dat het ging. Niet opnieuw.
“Griffin, stop ermee!” Zei hij dan ook luid en duidelijk, waarna hij de jongen van zich afduwde zodat deze zich niet langer op zijn schoot bevond of hem in zijn edele delen kon knijpen. Dylan voelde het nog pijnlijk na tintelen daar beneden, maar zijn opwinding was hij nog steeds niet kwijt. Een duidelijk teken dat het hem wel degelijk kon bekoren. Dylan trok zijn benen op zodat Griffin de ruimte had om te zitten en hij zichzelf kon afschermen. De wonde in zijn nek bloedde, het water rondom hem kleurde nog wat roder, maar dat zou hij zo wel verzorgen.
Een zucht rolde van zijn lippen, terwijl hij zijn vingers tegen de wonde drukte om het zo misschien een beetje te kunnen stelpen. “Ik snap dat je… Wild bent. Ruw. Maar dat betekent niet dat je zomaar met me kan doen wat je wilt, oké? Ik wil het niet zo. Onze eerste kus was zoals jij het wilde, ruw en vol bloed. Nu heb ik beslissen hoe de rest gaat, en dat gaat rustiger zijn. Wanneer je genezen bent, eerder niet. Kijk nou naar jezelf! Griffin, ik voel meer passie voor jou dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden, maar als jij ook maar een fractie voelt van wat ik voel, moet je begrijpen dat dit niet de manier is.”
Dylan wendde zijn blik af terwijl hij uit bad klauterde, het was duidelijk dat dit hele rustig badderen idee van hem mislukt was. Hoewel het Griffin had laten herleven, de jongen leek zich veel beter te voelen dan eerder… Dylan pakte een handdoek en begon zichzelf af te drogen waarna hij een zuivere onderbroek aantrok. Gelukkig was zijn lichaam gekalmeerd, iets wat Dylan toch een beetje wonderbaarlijk vond aangezien hij zich nog steeds gespannen voelde. De wonde in zijn nek dekte hij af met een pleister. Vervolgens keerde hij zich pas weer tot Griffin. “We hebben alle tijd in de wereld, je hebt je teken op mij geplaatst, ik ben enkel van jou. Tot ik weet dat dit andersom ook zo is, hebben we geen seks of iets wat daar op lijkt, begrepen?”