"Find the one who makes your heart smile."
Griffin Brandt en Dylan Wallace
Moderator: Brenda
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
Griffin Brandt en Dylan Wallace
Dylan Leopard Wallace
"Find the one who makes your heart smile."
"Find the one who makes your heart smile."
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
“En dat was het allerlaatste muurtje dat geverfd moest worden! We zijn eindelijk klaar! Althans, met het verven.” Met een lichte glimlach rond zijn lippen keek Griffin naar zijn geliefde. Het geluk straalde gewoon van de betreffende jongen af, het was aandoenlijk om te zien. “Dat hebben we goed gedaan, wie zegt nou dat wij niet kunnen klussen? Jij en ik, Jason en Griffin, echte klussers. Ik ben trots op ons, Jase. Heel trots.” sprak Griffin uit. Hij deed de deksels op de potjes verf die over waren gebleven. “Nu is het wachten tot morgen, want dan komen de verhuiswagens met onze spullen. Hopelijk kunnen we morgen nog veel uitpakken. Het zal fijn zijn als we overmorgen klaar zijn met het inrichten van ons appartementje..” zei Jason, terwijl hij tevreden om zich heen keek. “Yes man. Ik ben zo gelukkig. Ons eigen plekje is bijna klaar.” voegde de jongen eraan toe.
Griffin keek naar zijn vriend, die momenteel als een verliefd tienermeisje naar hun lege appartement staarde. Hoewel hijzelf ook dolgelukkig was met het feit dat ze klaar waren met klussen en ze hun appartement eindelijk konden gaan inrichten met hun eigen spulletjes, knaagde er iets aan hem. Het was een eigenaardig gevoel, alsof een klein deel van hem zich onder zijn lakens wilde verschuilen en in huilen wilde uitbarsten. Verdriet was op dit ogenblik geen emotie waar hij mee te dealen had, hij was namelijk gelukkiger dan hij in jaren was geweest, maar toch kon hij het niet van zich afschudden. Hij sabbelde op zijn onderlip, terwijl hij een poging deed om zijn gevoelens een plaats te geven. Het was verwarrend. Het was alsof het verdriet dat hij ervaarde niet eens zijn eigen verdriet was. Ja, dat was de beste manier om het te omschrijven.
“Finnie? Fin? Wat is er, lieverd?” De bezorgde stem van Jason deed Griffin opkijken. “Heb je toch spijt van de groene kleur op onze muren?” vroeg de jongen hem. Griffin schudde zijn hoofd. “Nee, dat is het niet.” zei hij. “Wat is het dan wel?” Een zachte zucht verliet zijn lippen, toen zijn vriend door bleef vragen. “Ik weet het niet.. Het is.. Ik weet het niet.” zei hij. “Misschien zie ik gewoon tegen volgende week maandag op. Jij begint dan bij je nieuwe baan.. En wat ga ik dan doen? Dan zit ik hier doelloos te zijn. Ik ken hier helemaal niet. Ik ga me dood vervelen.” zei Griffin aarzelend. “Dan ga je toch ook op zoek naar een baan?” opperde Jason, terwijl hij naar hem toestapte. Griffin haalde zijn schouders op. “Ik heb geen enkele diploma.. Niemand gaat me hier aannemen hoor.” mompelde hij. “Maar je hebt wel ervaring, in de horeca, zoek een baan in de horeca? Ik weet zeker dat iedereen je gaat willen hebben. Je wordt gewoon een hele sexy barman.” Griffin lachte om de woorden van zijn vriend. “Misschien heb je ook wel gelijk..” gaf hij toe.
Jason ging voor hem staan en legde zijn handen op zijn wangen. “Natuurlijk heb ik gelijk, Finnie. Jij komt echt wel op je pootjes terecht.” Griffin trok zijn wenkbrauwen op. “Katachtigen komen altijd op hun pootjes terecht, hondachtigen daarentegen..” zei hij. “Ssstttt.. That’s not the point.” lachte Jason, waarna hij hem een kus op de lippen gaf. “Ik vind.. dat wij moeten vieren dat dit ons laatste dagje in een leeg appartement wordt.” zei de jongen vervolgens. Griffin keek zijn vriend nieuwsgierig aan. “Hoe?” Jason begon te grijnzen. “Je weet heel goed hoe.” sprak de jongen uit. Zijn handen gleden af naar zijn broeksknoop. Griffin grinnikte. “Ooh god, je bent echt oversekst.” plaagde hij, waarna hij zijn vriend zoende. Jason was niet de enige die oversekst was.
Griffin keek naar zijn vriend, die momenteel als een verliefd tienermeisje naar hun lege appartement staarde. Hoewel hijzelf ook dolgelukkig was met het feit dat ze klaar waren met klussen en ze hun appartement eindelijk konden gaan inrichten met hun eigen spulletjes, knaagde er iets aan hem. Het was een eigenaardig gevoel, alsof een klein deel van hem zich onder zijn lakens wilde verschuilen en in huilen wilde uitbarsten. Verdriet was op dit ogenblik geen emotie waar hij mee te dealen had, hij was namelijk gelukkiger dan hij in jaren was geweest, maar toch kon hij het niet van zich afschudden. Hij sabbelde op zijn onderlip, terwijl hij een poging deed om zijn gevoelens een plaats te geven. Het was verwarrend. Het was alsof het verdriet dat hij ervaarde niet eens zijn eigen verdriet was. Ja, dat was de beste manier om het te omschrijven.
“Finnie? Fin? Wat is er, lieverd?” De bezorgde stem van Jason deed Griffin opkijken. “Heb je toch spijt van de groene kleur op onze muren?” vroeg de jongen hem. Griffin schudde zijn hoofd. “Nee, dat is het niet.” zei hij. “Wat is het dan wel?” Een zachte zucht verliet zijn lippen, toen zijn vriend door bleef vragen. “Ik weet het niet.. Het is.. Ik weet het niet.” zei hij. “Misschien zie ik gewoon tegen volgende week maandag op. Jij begint dan bij je nieuwe baan.. En wat ga ik dan doen? Dan zit ik hier doelloos te zijn. Ik ken hier helemaal niet. Ik ga me dood vervelen.” zei Griffin aarzelend. “Dan ga je toch ook op zoek naar een baan?” opperde Jason, terwijl hij naar hem toestapte. Griffin haalde zijn schouders op. “Ik heb geen enkele diploma.. Niemand gaat me hier aannemen hoor.” mompelde hij. “Maar je hebt wel ervaring, in de horeca, zoek een baan in de horeca? Ik weet zeker dat iedereen je gaat willen hebben. Je wordt gewoon een hele sexy barman.” Griffin lachte om de woorden van zijn vriend. “Misschien heb je ook wel gelijk..” gaf hij toe.
Jason ging voor hem staan en legde zijn handen op zijn wangen. “Natuurlijk heb ik gelijk, Finnie. Jij komt echt wel op je pootjes terecht.” Griffin trok zijn wenkbrauwen op. “Katachtigen komen altijd op hun pootjes terecht, hondachtigen daarentegen..” zei hij. “Ssstttt.. That’s not the point.” lachte Jason, waarna hij hem een kus op de lippen gaf. “Ik vind.. dat wij moeten vieren dat dit ons laatste dagje in een leeg appartement wordt.” zei de jongen vervolgens. Griffin keek zijn vriend nieuwsgierig aan. “Hoe?” Jason begon te grijnzen. “Je weet heel goed hoe.” sprak de jongen uit. Zijn handen gleden af naar zijn broeksknoop. Griffin grinnikte. “Ooh god, je bent echt oversekst.” plaagde hij, waarna hij zijn vriend zoende. Jason was niet de enige die oversekst was.
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
Uitgeput sjokte Griffin door de grotendeels verlaten straten heen. Hij had deze avond proefgedraaid in een plaatselijke kroeg. Van zes uur 's avonds tot twee uur 's nachts had hij staan zwoegen achter de bar. Het was allemaal heel goed gegaan, hij bezat overduidelijk de benodigde kwaliteiten voor een barman, maar hij was nu wel heel erg moe. Het was vreselijk vermoeiend om met aangeschoten en dronken mensen te werken. Hij vond het in principe wel leuk, maar het eiste gewoon veel energie. Bovendien was het een uitdaging om telkens een passend antwoord te bedenken op de flirterige opmerkingen van aangeschoten en dronken klanten. Als barman was het niet de bedoeling dat je inging op het geflirt van de klant, maar regelrecht afwijzen mocht ook weer niet. Het was dus nog een hele klus om ter plaatse de juiste weerwoorden te bedenken. Het werd al helemaal moeilijk als je in de smaak viel bij de klant en de ene opmerking na de andere volgde. Helaas was dat bij Griffin het geval. Hij viel uiterst goed in de smaak bij de klant.
Zijn heerlijke warme bed, dat was het enige waar Griffin op dit moment naar verlangde. Oké, dat was niet helemaal waar. Hij verlangde namelijk ook naar de sterke armen van zijn geliefde Jason. Hij kon niet wachten totdat hij tegen de jongeman kon aankruipen. Voordat het echter zover was, moest hij eerst nog helemaal naar huis lopen. Bah, daar had hij geen puf meer voor. Helaas zat er niets anders op. Hij wilde toch echt naar huis. Moeizaam zette hij zijn ene voet voor de andere. Deze middag was hij door de stad gelopen om bij de kroeg te komen. Vannacht had hij besloten om voor een andere route te kiezen. De route door het park. Waarom hij hiervoor had gekozen, wist hij ook niet. Het had gewoon beter aangevoeld, of iets dergelijks.. Alsof zijn onderbewuste hem vertelde dat hij op dit specifieke moment niet door de stad heen moest lopen. Het was een raar gevoel. Griffin probeerde er niet te veel over na te denken. Het deed er niet toe. Of hij nou door het park of door de stad liep, de eindbestemming was hetzelfde. Zijn bed en zijn vriend wachtten op hem.
Zoals te verwachten viel, was het park op dit late tijdstip bevolkt door twee types mens. Ten eerste de hangjongeren en ten tweede de zwervers. Griffin wilde met geen van de twee iets te maken hebben en vandaar dat hij flink doorstapte. Hoe eerder hij het park uit was, hoe beter. Het was niet zo dat hij bang was voor deze personen, hij kon ze makkelijk hebben, maar om de een of andere reden voelde het toch ietwat onprettig. Hij was bijna bij de uitgang van het park, toen hij hem zag. Hoewel de betreffende jongeman er in eerste instantie uit zag als een zwerver die een willekeurig bankje had geclaimd voor de nacht, had hij Griffin zijn aandacht toch onmiddellijk weten te trekken. Er was iets speciaals aan hem, maar wat? Nieuwsgierig was Griffin naar de zogenaamde zwerver toegestapt. Hij dacht niet meer aan zijn bed of zijn vriend. Het was alsof hij gehypnotiseerd was. Hij kon niet meer helder nadenken.
Eenmaal Griffin bij het bankje was aangekomen, merkte hij een drietal dingen op. Ten eerste was de jongeman overduidelijk geen zwerver. Daar zag hij er veel te verzorgd voor uit. Ten tweede was de aantrekkelijkheidsfactor van de jongen hoog. Heel hoog. Zo hoog, dat het vreemd was dat hij geen betere slaapplek had kunnen vinden door middel van een onenightstand. Was zijn persoonlijkheid dan zo slecht dat meiden ondanks zijn sexy uitstraling op hem afknapten? Ten derde was de jongen niet bij bewustzijn op dit ogenblik. Hij was in diepe slaap. Aan zijn zachte gesnurk te horen, was hij bovendien dronken. Ja, Griffin kon dat horen aan de jongeman zijn gesnurk. Het gesnurk van een dronkenlap was nou eenmaal anders dan het gesnurk van een nuchtere man. Oké, toegegeven, de overduidelijke geur van alcohol die rondom de onbekende jongen hing, was ook een aanwijzing voor zijn alcoholconsumptie.
In plaats van door te lopen en nooit meer om te kijken, zoals ieder normaaldenkend mens zal doen, hurkte Griffin aan het hoofdeinde van de jongeman neer. Vervolgens tikte hij met de achterkant van zijn vingers tegen de wang van de zogenaamde zwerver aan. “Pssstt..” zei hij, in de hoop dat dit de jongen wakker zal maken. Waarom hij hem wakker wilde maken, was ook voor hem een raadsel. “Hallo? Leef je nog?” vroeg hij droog. Een paar ogen gingen langzaam open. Zijn missie was geslaagd. “Goedemorgen..” zei hij op een ietwat spottende toon. “Is alles wel oké?” informeerde hij, oprecht bezorgd. De jongeman leek namelijk nogal ‘out-of-place’ op dit bankje. “Slaap je wel vaker op een bankje in het park? Tussen de zwervers en de hangjongeren?”
Twee slaperige ogen staarden hem aan. Op dat moment veranderde alles. Hij realiseerde zich iets en niet zomaar iets. Deze jongeman was zijn Soulmate. Shit. Dit kon toch niet waar zijn? Griffin had zijn Soulmate nooit willen ontmoeten, ook al hoorde hij dat wel te willen als Savant. Waarom hij dat nooit gewild had? In zijn ogen was het zielsverwantschap niet het mooiste van de wereld. Nee, het was juist het tegenovergestelde. Het was destructief. Het kon je kapotmaken. Genadeloos. Hij had dit met zijn eigen ogen mogen aanschouwen. Er was niets overgebleven van de sterke vrouw die zijn moeder ooit was geweest, nadat haar Soulmate van haar was afgenomen. Het was vreselijk en Griffin was niet van plan om zich ooit bloot te stellen aan de destructieve kracht van het zielsverwantschap. Vandaar dat een stemmetje in zijn hoofd hem vertelde dat hij moest opstaan en weglopen. Toch deed hij dat niet. Zijn nieuwsgierigheid naar deze jongeman won het van zijn angst. Het kon vast geen kwaad als hij een halfuurtje met zijn Soulmate doorbracht..
Zijn heerlijke warme bed, dat was het enige waar Griffin op dit moment naar verlangde. Oké, dat was niet helemaal waar. Hij verlangde namelijk ook naar de sterke armen van zijn geliefde Jason. Hij kon niet wachten totdat hij tegen de jongeman kon aankruipen. Voordat het echter zover was, moest hij eerst nog helemaal naar huis lopen. Bah, daar had hij geen puf meer voor. Helaas zat er niets anders op. Hij wilde toch echt naar huis. Moeizaam zette hij zijn ene voet voor de andere. Deze middag was hij door de stad gelopen om bij de kroeg te komen. Vannacht had hij besloten om voor een andere route te kiezen. De route door het park. Waarom hij hiervoor had gekozen, wist hij ook niet. Het had gewoon beter aangevoeld, of iets dergelijks.. Alsof zijn onderbewuste hem vertelde dat hij op dit specifieke moment niet door de stad heen moest lopen. Het was een raar gevoel. Griffin probeerde er niet te veel over na te denken. Het deed er niet toe. Of hij nou door het park of door de stad liep, de eindbestemming was hetzelfde. Zijn bed en zijn vriend wachtten op hem.
Zoals te verwachten viel, was het park op dit late tijdstip bevolkt door twee types mens. Ten eerste de hangjongeren en ten tweede de zwervers. Griffin wilde met geen van de twee iets te maken hebben en vandaar dat hij flink doorstapte. Hoe eerder hij het park uit was, hoe beter. Het was niet zo dat hij bang was voor deze personen, hij kon ze makkelijk hebben, maar om de een of andere reden voelde het toch ietwat onprettig. Hij was bijna bij de uitgang van het park, toen hij hem zag. Hoewel de betreffende jongeman er in eerste instantie uit zag als een zwerver die een willekeurig bankje had geclaimd voor de nacht, had hij Griffin zijn aandacht toch onmiddellijk weten te trekken. Er was iets speciaals aan hem, maar wat? Nieuwsgierig was Griffin naar de zogenaamde zwerver toegestapt. Hij dacht niet meer aan zijn bed of zijn vriend. Het was alsof hij gehypnotiseerd was. Hij kon niet meer helder nadenken.
Eenmaal Griffin bij het bankje was aangekomen, merkte hij een drietal dingen op. Ten eerste was de jongeman overduidelijk geen zwerver. Daar zag hij er veel te verzorgd voor uit. Ten tweede was de aantrekkelijkheidsfactor van de jongen hoog. Heel hoog. Zo hoog, dat het vreemd was dat hij geen betere slaapplek had kunnen vinden door middel van een onenightstand. Was zijn persoonlijkheid dan zo slecht dat meiden ondanks zijn sexy uitstraling op hem afknapten? Ten derde was de jongen niet bij bewustzijn op dit ogenblik. Hij was in diepe slaap. Aan zijn zachte gesnurk te horen, was hij bovendien dronken. Ja, Griffin kon dat horen aan de jongeman zijn gesnurk. Het gesnurk van een dronkenlap was nou eenmaal anders dan het gesnurk van een nuchtere man. Oké, toegegeven, de overduidelijke geur van alcohol die rondom de onbekende jongen hing, was ook een aanwijzing voor zijn alcoholconsumptie.
In plaats van door te lopen en nooit meer om te kijken, zoals ieder normaaldenkend mens zal doen, hurkte Griffin aan het hoofdeinde van de jongeman neer. Vervolgens tikte hij met de achterkant van zijn vingers tegen de wang van de zogenaamde zwerver aan. “Pssstt..” zei hij, in de hoop dat dit de jongen wakker zal maken. Waarom hij hem wakker wilde maken, was ook voor hem een raadsel. “Hallo? Leef je nog?” vroeg hij droog. Een paar ogen gingen langzaam open. Zijn missie was geslaagd. “Goedemorgen..” zei hij op een ietwat spottende toon. “Is alles wel oké?” informeerde hij, oprecht bezorgd. De jongeman leek namelijk nogal ‘out-of-place’ op dit bankje. “Slaap je wel vaker op een bankje in het park? Tussen de zwervers en de hangjongeren?”
Twee slaperige ogen staarden hem aan. Op dat moment veranderde alles. Hij realiseerde zich iets en niet zomaar iets. Deze jongeman was zijn Soulmate. Shit. Dit kon toch niet waar zijn? Griffin had zijn Soulmate nooit willen ontmoeten, ook al hoorde hij dat wel te willen als Savant. Waarom hij dat nooit gewild had? In zijn ogen was het zielsverwantschap niet het mooiste van de wereld. Nee, het was juist het tegenovergestelde. Het was destructief. Het kon je kapotmaken. Genadeloos. Hij had dit met zijn eigen ogen mogen aanschouwen. Er was niets overgebleven van de sterke vrouw die zijn moeder ooit was geweest, nadat haar Soulmate van haar was afgenomen. Het was vreselijk en Griffin was niet van plan om zich ooit bloot te stellen aan de destructieve kracht van het zielsverwantschap. Vandaar dat een stemmetje in zijn hoofd hem vertelde dat hij moest opstaan en weglopen. Toch deed hij dat niet. Zijn nieuwsgierigheid naar deze jongeman won het van zijn angst. Het kon vast geen kwaad als hij een halfuurtje met zijn Soulmate doorbracht..
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
Zijn leven ging in een neerwaartse spiraal sinds hij zijn ouderlijk huis had verlaten. Wat één of twee nachtjes crashen op de bank bij een vriend hoorde te worden, werd twee weken van bank naar bank verhuizen. Dylan werd niet perse weggestuurd, maar hij wisd dat hij momenteel niet te genieten was. Zijn humeur bleef onder nul graden nu hij alleen was. Nu zijn tweelingsbroer het veel te druk had met zijn Soulmate die hij dankzij Dylan had leren kennen. Dylan wist dat hij blij voor Ryan moest zijn, maar hij kon het niet, en daarom was hij kwaad op zichzelf. Heel kwaad. Het was dus een noodzaak om hooguit twee nachten bij iemand te blijven en dan weer verder te trekken, want hij wilde het liefst geen vriendschappen verpesten door zijn ongezellige, humeurige gedrag. Hij geraakte echter al snel uit opties. Ieder huis voelde stilaan verstikkend aan, want overal werd hij geconfronteerd met iets wat hij niet kon hebben; liefde. Verliefde ouders, vrienden in relatie, al dat soort dingen die zijn ellende enkel triggerde en erger maakte. Dylan verstikte er haast in en het leek alsof heel de wereld lief had, behalve hij. Hij leek buitengesloten, niet langer in staat tot de liefde...
Nog zo een probleem was de drank. De drank waar hij na een week steeds vaker naar begon te grijpen, omdat het hem zorgelozer maakte. Omdat het hem liet vergeten, en vergeten was alles wat hij momenteel wilde. Vergeten dat hij een Savant was. Vergeten dat hij een Soulmate had, die hij al heel zijn leven aan het zoeken was. Vergeten dat hij misschien nooit compleet zou zijn. Vergeten... Vergeten... Hij wilde er niks meer van hebben. Het deed te veel pijn. Dylan probeerde zich nog naar school te slepen, maar besloot al snel gewoon zich ziek te melden. Twee weken kon hij vast wel bijhalen. Drie weken ook. Dylan wist dat hij zijn leven aan het vergooien was, toen hij zichzelf naar een bankje van het park gesleept had, een fles goedkope drank van de dichtstbijzijnde supermarkt naast zich. Hier had hij al drie nachten op rij geslapen. De frisse lucht zorgde ervoor dat hij vrij kon ademen, maar ook dat hij een verkoudheid begon op te lopen. Precies wat hij nodig had... Niet dus. Waarom kon hij niet gewoon terug naar huis gaan?
Of het door de alcohol of door de vermoeidheid kwam, wist Dylan niet. Hij was in slaap gevallen, dat was het enige wat er toe deed. Een heerlijke roes waarin hij de regels uitmaakte wat er gebeurde en wat niet... Op een onbewust niveau dan. Zijn onbewust niveau was een klootzak, want hij werd gekweld door dromen over iets wat hij nooit zou krijgen. Liefde die hij nooit zou krijgen. Afschuwelijk genoeg leek hij in zijn dromen nog optimistisch te zijn dat het wél kon gebeuren. In deze droom zag hij een coyote op zich af lopen. Een coyote die netjes voor hem op de grond ging zitten, zijn kop in een schuine positie alsof hij wilde vragen wat Dylan deed in deze droom. Hij wist het zelf eerlijk gezegd ook niet. Het bos waarin ze zich bevonden was hem onbekend, en hij was ook totaal niet gekleed voor een wandelingetje in het bos. Want toen hij een snelle blik naar beneden wierp, zag hij dat hij poedelnaakt was...
Dylan werd uit de droom gewekt. Een stelletje vingers tikten tegen zijn wang. Dylan verwenste degene die hem wakker maakte, want hij had niet de kans gehad zijn droom voldoende te ontcijferen, of hij glipte al uit zijn handen en zijn hoofd. Details verdwenen en hij was weer helemaal in de nare realiteit. 'Wat moet je van me?! Zie je niet dat ik lig te slapen? En het is helemaal geen ochtend, eikel!' Beet hij de onbekende toe terwijl hij loom overeind ging zitten en de slaap uit zijn ogen wreef. Hij voelde zich beroerd, héél beroerd. Waarom moest iemand hem nou komen pesten? 'Nee, dit is zeker niet mijn vaste slaapplek. Maar wat gaat dat jou aan?' Vroeg hij aan de jongeman, die hij nu kort van kop tot teen bekeek. De jongen zag er eveneens niet op zijn plek uit in dit park, op dit tijdstip. Vast iemand die enkel door het park reisde en meer niet. Er was iets bijzonders aan hem, voelde Dylan, maar hij kon zijn vinger er niet op leggen wat er precies speciaal was. Daarvoor was hij niet nuchter genoeg. Waar hij wel nuchter genoeg voor was, was om te weten dat hij niet echt vriendelijk was tegen zijn onverwachte, aantrekkelijke gast. Misschien moest hij daar maar eens verandering in brengen voor het te laat was. 'Ehm... Sorry, voor net. Dat was niet erg aardig van je, je was vast enkel bezorgd. Dat ik beroofd was of zoiets dergelijks... Het spijt me. Waar zijn mijn manieren gebleven... Ik ben Dylan Wallace, en jij bent?' Vroeg hij, op zijn meest charmante toon. Zijn Savantentoon. Hij lokte de jongeman om hier te blijven, om naast hem op het bankje te komen zitten. Hij deed het zonder enige vorm van schuldgevoel, iets wat hij in nuchtere toestand waarschijnlijk wel zou voelen. Dronken Dylan maakte zich niet druk over vrije wil van andere mensen. Dronken Dylan was een charmante hufter.
Nog zo een probleem was de drank. De drank waar hij na een week steeds vaker naar begon te grijpen, omdat het hem zorgelozer maakte. Omdat het hem liet vergeten, en vergeten was alles wat hij momenteel wilde. Vergeten dat hij een Savant was. Vergeten dat hij een Soulmate had, die hij al heel zijn leven aan het zoeken was. Vergeten dat hij misschien nooit compleet zou zijn. Vergeten... Vergeten... Hij wilde er niks meer van hebben. Het deed te veel pijn. Dylan probeerde zich nog naar school te slepen, maar besloot al snel gewoon zich ziek te melden. Twee weken kon hij vast wel bijhalen. Drie weken ook. Dylan wist dat hij zijn leven aan het vergooien was, toen hij zichzelf naar een bankje van het park gesleept had, een fles goedkope drank van de dichtstbijzijnde supermarkt naast zich. Hier had hij al drie nachten op rij geslapen. De frisse lucht zorgde ervoor dat hij vrij kon ademen, maar ook dat hij een verkoudheid begon op te lopen. Precies wat hij nodig had... Niet dus. Waarom kon hij niet gewoon terug naar huis gaan?
Of het door de alcohol of door de vermoeidheid kwam, wist Dylan niet. Hij was in slaap gevallen, dat was het enige wat er toe deed. Een heerlijke roes waarin hij de regels uitmaakte wat er gebeurde en wat niet... Op een onbewust niveau dan. Zijn onbewust niveau was een klootzak, want hij werd gekweld door dromen over iets wat hij nooit zou krijgen. Liefde die hij nooit zou krijgen. Afschuwelijk genoeg leek hij in zijn dromen nog optimistisch te zijn dat het wél kon gebeuren. In deze droom zag hij een coyote op zich af lopen. Een coyote die netjes voor hem op de grond ging zitten, zijn kop in een schuine positie alsof hij wilde vragen wat Dylan deed in deze droom. Hij wist het zelf eerlijk gezegd ook niet. Het bos waarin ze zich bevonden was hem onbekend, en hij was ook totaal niet gekleed voor een wandelingetje in het bos. Want toen hij een snelle blik naar beneden wierp, zag hij dat hij poedelnaakt was...
Dylan werd uit de droom gewekt. Een stelletje vingers tikten tegen zijn wang. Dylan verwenste degene die hem wakker maakte, want hij had niet de kans gehad zijn droom voldoende te ontcijferen, of hij glipte al uit zijn handen en zijn hoofd. Details verdwenen en hij was weer helemaal in de nare realiteit. 'Wat moet je van me?! Zie je niet dat ik lig te slapen? En het is helemaal geen ochtend, eikel!' Beet hij de onbekende toe terwijl hij loom overeind ging zitten en de slaap uit zijn ogen wreef. Hij voelde zich beroerd, héél beroerd. Waarom moest iemand hem nou komen pesten? 'Nee, dit is zeker niet mijn vaste slaapplek. Maar wat gaat dat jou aan?' Vroeg hij aan de jongeman, die hij nu kort van kop tot teen bekeek. De jongen zag er eveneens niet op zijn plek uit in dit park, op dit tijdstip. Vast iemand die enkel door het park reisde en meer niet. Er was iets bijzonders aan hem, voelde Dylan, maar hij kon zijn vinger er niet op leggen wat er precies speciaal was. Daarvoor was hij niet nuchter genoeg. Waar hij wel nuchter genoeg voor was, was om te weten dat hij niet echt vriendelijk was tegen zijn onverwachte, aantrekkelijke gast. Misschien moest hij daar maar eens verandering in brengen voor het te laat was. 'Ehm... Sorry, voor net. Dat was niet erg aardig van je, je was vast enkel bezorgd. Dat ik beroofd was of zoiets dergelijks... Het spijt me. Waar zijn mijn manieren gebleven... Ik ben Dylan Wallace, en jij bent?' Vroeg hij, op zijn meest charmante toon. Zijn Savantentoon. Hij lokte de jongeman om hier te blijven, om naast hem op het bankje te komen zitten. Hij deed het zonder enige vorm van schuldgevoel, iets wat hij in nuchtere toestand waarschijnlijk wel zou voelen. Dronken Dylan maakte zich niet druk over vrije wil van andere mensen. Dronken Dylan was een charmante hufter.