Griffin Brandt en Dylan Wallace

[Brenda]

“Natuurlijk vind je dat heerlijk, mijn narcist,” grinnikte Dylan zachtjes, waarna hij speels door Griffins haren woelde. De jongeman bezat echt meer zelfvertrouwen dan goed voor hem was. Dylan vond het woest aantrekkelijk. De herinnering aan hun eerste ontmoeting was niet al te fraai, Dylan schaamde zich toch enigszins over de toestand waarin hij zich toen bevonden had… “Blijkbaar heeft het toch gewerkt, want hier ben je dan,” lachte hij zachtjes, om de nare gevoelens die bij deze herinnering kwamen te onderdrukken.
“Oja ik heb wat op te biechten, ik knuffel heel veel met een coyote.” Dylan knipoogde naar Griffin, waarna hij nog een kleine kus op de jongen zijn lippen drukte. “Maar ik ben onbewust misschien ook wel begonnen met dagelijks gaan joggen in de ochtend. Een beetje aan mijn conditie werken zodat ik jou bij kan houden.” Zijn conditie was nog lang niet zo goed dat hij maar in de buurt kwam van de topsnelheid die Griffin had in zijn coyotevorm, maar het gebaar telt, toch?
Dylan zette weer een stap dichterbij, legde zijn hoofd tegen de schouder van zijn zielsverwant en sloot zijn ogen. Tevreden bleef hij zo eventjes staan, gewoon genietend van Griffin en de band die hij eindelijk gevonden had na een jarenlange zoektocht. “Zullen we weggaan? Terug naar huis? Een wandeling maken? Kunst is niet echt jouw ding hé?” Het was niet netjes van hem om er vandoor te willen gaan op Ryans grote avond, zeker nu zijn broer zich slecht voelde, maar Dylan kon het niet helpen dat hij door Griffin een heel stuk egoïstischer werd. Dat was misschien wel een kantje dat hij via de zielsband overkreeg, het zou zomaar kunnen.
Zachtjes liet hij zijn hand in die van Griffin glijden, waarna ze hand in hand het steegje verlieten. Beiden waren een beetje meer verfomfaaid dan voordien, maar niemand kon dat echt wat schelen. Dylan was veel te gelukkig om zich druk te maken over wat de mensen dachten die ze voorbijliepen. De avond was koel, maar Griffins aanwezigheid hield hem warm. “Griff, mag ik je wat vragen?” Vroeg Dylan na een tijdje in stilte langs hem gelopen te hebben. “Hoe is het eindelijk geëindigd met… Jamie? Jackson? Jason? Hoe heette die vriend van je ookal weer?” Dylan was oprecht de naam even vergeten. “Hoe ging hij er mee om dat je het uitmaakte?” De afgelopen maanden was Griffin bij hem geweest, dus hij ging ervanuit dat hij Jason ondertussen wel gedumpt had. De relatie tussen die twee was gedoemd sinds het moment dat Dylan en Griffin elkaar ontmoet hadden elkaar aanschouwden als hun zielsverwant.

[Joyce]

De invloed die hij op zijn zielsverwant had, intrigeerde hem. De beslissing om meer te bewegen om zo een betere conditie te krijgen, lag in het verlengstuk van de wens om meer in zijn coyotewereld te passen. Het voorstel om eerder weg te gaan van de kunstvoorstelling was er één die nooit gemaakt zou zijn als hij er niet geweest was. Via hun band vernam hij dat ook zijn metgezel zich er bewust van was dat dit een egoïstisch besluit was die hij nooit gemaakt zou hebben als het niet voor zijn geliefde geweest was. Griffin vond deze macht heerlijk. Genieten deed hij ervan. In de zevende hemel bevond hij zich, totdat die ene vraag kwam. Zijn humeur sloeg om.
“Zijn naam is Jason.” Terwijl hij dit zei, trok hij zijn hand los en stopte hij met lopen. Een vrouw botste bijna tegen hem op, omdat hij zo abrupt midden op het voetpad stil bleef staan. Dylan keek verward naar hem om. Met een felle blik in zijn ogen keek Griffin de jongeman aan. “Geloof het of niet, maar Jason heeft meer voor mij betekend dan wie dan ook. Hij is er altijd voor me geweest, al ver voordat we überhaupt een relatie met elkaar aangingen. Zijn naam is er één om te onthouden. Waag het niet om hem ooit nog eens als Jamie of Jackson aan te spreken.”
Na deze uitbarsting kwam hij terug in beweging. “Bovendien heb ik de afgelopen maanden bij jullie in huis gezeten. Ik was herstellende. Wanneer zou ik het uitgemaakt moeten hebben met hem? Zoiets doe ik niet via de telefoon. Ik neem aan dat je dat zelf ook wel kan bedenken.” Zijn irritatie was nog steeds overduidelijk aanwezig. Moeite om het te verbergen deed hij ook niet. Sterker nog, hij toonde het met opzet. Het vergeten van de naam van die persoon die zo belangrijk voor hem geweest was in zijn leven, was iets dat hij niet kon waarderen. Als het al een kwestie van vergeten was. Het zou hem niets verbazen als de ander deed alsof hij het niet meer wist, om zo de impact die Jason op het leven van zijn zielsverwant gehad had te ondermijnen.
Aan Dylan zijn houding merkte Griffin dat zijn antwoord geen voldoening gaf. Opnieuw hield hij halt, zich vervolgens omdraaiend. “Als je het per se wilt horen. Je hoeft je geen zorgen te maken. Ik ben van plan om deze week bij hem langs te gaan. Het wordt sowieso tijd dat ik mijn gezicht weer eens bij hem laat zien. We hebben de afspraak dat hij zich zorgen om me mag gaan maken als hij me drie maanden niet ziet. Niet eerder. De tijd begint te dringen. Wat betreft hetgeen dat jij je afvraagt. Ja, ik ga de relatie met hem beëindigen. Waar haal je het lef vandaan om te insinueren dat ik jou met hem zou bedriegen? Dat is iets dat ik nooit zou doen. Ik ben er enkel nog niet aan toe gekomen om het uit te maken. Meer wil ik er niet over kwijt. Oké? Begrepen? Is de lucht geklaard? Kunnen we er nu over op houden?”