Zullen we dan maar op date gaan..? Het was niet bepaald het enthousiasme waarmee iemand op date gevraagd wilde worden. Campbell kon een grimas niet onderdrukken, maar was wel op tijd om zijn gezicht weg te draaien en daarmee hopelijk zijn onvrede af te schermen. “Ja, ja.. Een date is een goede manier om te ontspannen.” zei hij, terwijl hij terug naar Ryan keek. “Maar niet de dierentuin, je bent nog niet helemaal de oude en je hebt een belangrijke avond voor de boeg. Je moet je energie sparen. De dierentuin doen we een andere keer, oké?”
Voorzichtig stak hij zijn hand naar Ryan uit, zodat hij een pluk van zijn ietwat vettige haar achter zijn oor kon duwen. Eén oogopslag op zijn zielsverwant en je zag dat het niet zo goed ging met de jongeman. Iedereen kon het zien. Het was geen goed bewaard geheim. Het raakte Campbell recht in het hart. Hij vond het verschrikkelijk om zijn geliefde in deze staat te zien. Het feit dat hij zichzelf er verantwoordelijk voor hield, maakte het enkel maar erger. Hij probeerde echter sterk te blijven voor zijn vriend, hij wilde er voor hem zijn in deze moeilijke tijd. Het was bovendien het minste wat hij kon terug doen voor de grote hoeveelheid liefde die hij de afgelopen weken ontvangen had van Ryan en diens familie. Ondanks alles voelde hij zich welkom in de familie Wallace.
“Ik denk dat het het beste is om hier te blijven. Als we nu op pad gaan, ben jij vanavond helemaal gesloopt en dat is niet de bedoeling. We kunnen hier toch ook een date hebben?” Hij was zich ervan bewust dat een date in de werkruimte van één van de twee eigenlijk niet echt een date genoemd mocht worden, maar ze moesten het nou eenmaal doen met de middelen die ze hadden. Zo zag hij het tenminste. “We moeten gewoon iets bedenken om hier te doen, iets ontspannens..” Terwijl hij dit zei, begon hijzelf alvast na te denken. Hij probeerde de teleurstelling van niet naar de dierentuin gaan te onderdrukken. Het was in het belang van Ryan zijn welzijn om het niet te bont te maken en daar moest hij zich aan vasthouden.
Zijn blik bleef hangen op een leeg canvasdoek. Een idee kwam in hem op. Hij stond op en schuifelde naar het doek toe. “Wel door blijven eten, ja? Je broodjes moeten op.” zei hij, toen hij op zoek ging naar een kwast. Zijn geliefde had vele verschillende soorten kwasten. In Campbell zijn ogen waren ze allemaal hetzelfde en daarom pakte hij er één op goed geluk. Eenmaal hij de kwast had, pakte hij een tube verf. Hij hoopte er maar op dat het niet al te dure verf was. Terug bij het canvas begon hij in de hoek van het doek een klein tekeningetje te maken met verf.
“Tada!” gilde hij trots, opzij stappend om aan zijn metgezel te tonen wat hij gemaakt had. Het had hem slechts enkele minuten gekost om zijn kunstwerk te maken. Hij wierp een blik op de tekening, wetende dat het een leeuw moest voorstellen. “Als jij raad wat het is, dan mag je me een opdracht geven die ik moet uitvoeren. Als je het niet raad, dan geef ik jou de opdracht.” Het was een stom spel om tijd mee te verdrijven, maar hopelijk kon het Ryan ook afleiden van zijn zorgen. “Nou, wat is het?”
Campbell Gonzalez en Ryan Wallace
Moderator: Brenda
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
Blijkbaar vertrouwde zijn lief er niet op dat hij een uitje als de dierentuin aan zou kunnen, iets wat Ryan best jammer vond maar hij besloot er niks tegenin te brengen. Hij ging niet aandringen, dat was niks voor hem en hij moest toegeven dat er een zekere kans bestond dat Cam gelijk zou hebben dat hij het nog niet aan kon. “Je hebt gelijk, ik wilde je gewoon nog eens buiten de deur meenemen… Misschien volgende week? Dan vertrekken we vroeg in de ochtend en kunnen we lekker rustig aan doen en voldoende rusten,” stelde hij dan ook voor, omdat hij wist dat Campbell teleurgesteld was dat ze nu niet konden gaan. Hij hoefde geen telepathie te gebruiken om de teleurstelling van de ander aan te voelen.
Ryan zuchtte en knaagde met tegenzin verder op zijn broodjes terwijl Cam aan de slag ging met een leeg canvas en verf. Aangezien Cam voor het doek stond, blokkeerde hij zo Ryans uitzicht en kon hij niet zien waar zijn vriend mee bezig was. Pas toen het klaar was en hij een pas opzij zette kon hij het zien. “Is het… Een… Zonnetje?” Raadde Ryan, aangezien hij een gele cirkel zag met daarrond allerlei wolkige lijntjes. Het was een zon of het was een leeuw, een van die dingen. Blijkbaar had hij net het verkeerde gegokt, waardoor hij een opdracht voorgeschoteld kreeg in de vorm van een kusje geven. Iets wat hij maar al te graag gaf, daarvoor moest hij geen opdracht verliezen.
De rest van de middag spendeerden ze met het zelfbedachte spel van Campbell spelen. Het was ontzettend grappig en leuk om te doen, Ryan genoot ervan om samen met Campbell plezier te maken en even hun zorgen aan de kant te zetten. Het liet hem haast vergeten dat ze gebroken waren, al sluimerde die ellende altijd wel op de achtergrond. Na een uurtje of twee moest hij wel dringend even gaan rusten, hij had zichzelf teveel uitgeput en moest wel fris voor de dag komen bij de voorstelling die deze avond plaats zou vinden. Campbell nam hij natuurlijk gewoon mee naar zijn bed, hij liet zijn lief tv kijken terwijl hij een dutje deed. Hij sliep altijd een stuk beter als zijn zielsverwant in de buurt was, gebroken band of niet.
Het was zover. Het moment waar hij maanden naartoe gewerkt had was eindelijk daar. Hij had het doodsbenauwd door de zenuwen. Wat als mensen zijn werk afschuwelijk zouden vinden, hem zouden afkraken? Dan was zijn carrière al afgelopen voordat hij wel en goed begonnen was… Voor vertrek had Ryan zich nog gedoucht en een nette broek en hemd aangetrokken. Hij moest er natuurlijk goed uitzien. Het was aardig druk rond de badkamers ten huize Wallace, aangezien ze met zijn zessen waren om zich klaar te maken, allemaal rond dezelfde tijd. Griffin had immers besloten bij hen te blijven. Blijkbaar was alles tussen Dylan en zijn Soulmate ook eindelijk opgelost, iets waar Ryan heel blij om was. Hij gunde zijn tweelingbroer alle geluk van de wereld.
De werken waren de mensen van de galerij in de middag al komen ophalen, zodat ze netjes gepresenteerd konden worden ter plaatse. Ondanks dat Ryan er ontevreden over was geweest, kon hij niet wachten tot hij ze weer zou zien, tentoongesteld aan de muur terwijl tientallen mensen ze zouden bestuderen. Er was een aardige opkomst, zagen ze toen ze arriveerden ter plaatse. De galerij had duidelijk veel reclame gemaakt voor hun tentoonstelling van enkele jonge kunstenaars. Ryan zag zijn naam op de poster staan die deze dag aankondigde. “Wauw…” Hij werd er sprakeloos van, voelde zich vereerd. Samen met zijn familie ging hij naar binnen, waar hij begroet werd door de eigenares. “Wat vind je ervan?” Vroeg ze enthousiast aan hem toen ze de plek wees waar zeven van zijn werken op hingen. “Indrukwekkend, volgens mij droom ik,” antwoordde hij met een kleine glimlach. Hij keek opzij naar Campbell, die aan zijn arm hing natuurlijk. De mening van zijn lief was de belangrijkste voor hem. “Wat vind jij er van?” Vroeg hij zachtjes. Het waren grotendeels natuurwerken, met eentje die hij gemaakt had na hun eerste date; Campbells hand en de spin, RJ, waar hij verliefd op was geworden.
Ryan zuchtte en knaagde met tegenzin verder op zijn broodjes terwijl Cam aan de slag ging met een leeg canvas en verf. Aangezien Cam voor het doek stond, blokkeerde hij zo Ryans uitzicht en kon hij niet zien waar zijn vriend mee bezig was. Pas toen het klaar was en hij een pas opzij zette kon hij het zien. “Is het… Een… Zonnetje?” Raadde Ryan, aangezien hij een gele cirkel zag met daarrond allerlei wolkige lijntjes. Het was een zon of het was een leeuw, een van die dingen. Blijkbaar had hij net het verkeerde gegokt, waardoor hij een opdracht voorgeschoteld kreeg in de vorm van een kusje geven. Iets wat hij maar al te graag gaf, daarvoor moest hij geen opdracht verliezen.
De rest van de middag spendeerden ze met het zelfbedachte spel van Campbell spelen. Het was ontzettend grappig en leuk om te doen, Ryan genoot ervan om samen met Campbell plezier te maken en even hun zorgen aan de kant te zetten. Het liet hem haast vergeten dat ze gebroken waren, al sluimerde die ellende altijd wel op de achtergrond. Na een uurtje of twee moest hij wel dringend even gaan rusten, hij had zichzelf teveel uitgeput en moest wel fris voor de dag komen bij de voorstelling die deze avond plaats zou vinden. Campbell nam hij natuurlijk gewoon mee naar zijn bed, hij liet zijn lief tv kijken terwijl hij een dutje deed. Hij sliep altijd een stuk beter als zijn zielsverwant in de buurt was, gebroken band of niet.
Het was zover. Het moment waar hij maanden naartoe gewerkt had was eindelijk daar. Hij had het doodsbenauwd door de zenuwen. Wat als mensen zijn werk afschuwelijk zouden vinden, hem zouden afkraken? Dan was zijn carrière al afgelopen voordat hij wel en goed begonnen was… Voor vertrek had Ryan zich nog gedoucht en een nette broek en hemd aangetrokken. Hij moest er natuurlijk goed uitzien. Het was aardig druk rond de badkamers ten huize Wallace, aangezien ze met zijn zessen waren om zich klaar te maken, allemaal rond dezelfde tijd. Griffin had immers besloten bij hen te blijven. Blijkbaar was alles tussen Dylan en zijn Soulmate ook eindelijk opgelost, iets waar Ryan heel blij om was. Hij gunde zijn tweelingbroer alle geluk van de wereld.
De werken waren de mensen van de galerij in de middag al komen ophalen, zodat ze netjes gepresenteerd konden worden ter plaatse. Ondanks dat Ryan er ontevreden over was geweest, kon hij niet wachten tot hij ze weer zou zien, tentoongesteld aan de muur terwijl tientallen mensen ze zouden bestuderen. Er was een aardige opkomst, zagen ze toen ze arriveerden ter plaatse. De galerij had duidelijk veel reclame gemaakt voor hun tentoonstelling van enkele jonge kunstenaars. Ryan zag zijn naam op de poster staan die deze dag aankondigde. “Wauw…” Hij werd er sprakeloos van, voelde zich vereerd. Samen met zijn familie ging hij naar binnen, waar hij begroet werd door de eigenares. “Wat vind je ervan?” Vroeg ze enthousiast aan hem toen ze de plek wees waar zeven van zijn werken op hingen. “Indrukwekkend, volgens mij droom ik,” antwoordde hij met een kleine glimlach. Hij keek opzij naar Campbell, die aan zijn arm hing natuurlijk. De mening van zijn lief was de belangrijkste voor hem. “Wat vind jij er van?” Vroeg hij zachtjes. Het waren grotendeels natuurwerken, met eentje die hij gemaakt had na hun eerste date; Campbells hand en de spin, RJ, waar hij verliefd op was geworden.
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
De opkomst voor de tentoonstelling was een stuk hoger dan hij verwacht had. Het was een drukte van jewelste in de galerij. Campbell kreeg het er benauwd van. Overal stonden mensen met elkaar te praten. Mannen in pak en vrouwen in deftige jurken. Het was niet het soort volk waar hij met zijn achtergrond tussen paste. Hij was daar veel te gewoontjes voor. Zelfs in het pak waarin Ryan zijn moeder hem deze middag had gehesen, was hij overduidelijk het zwarte schaap van dit gezelschap. Het gaf hem een heel ongemakkelijk gevoel.
Als een angstig hondje hing hij aan de arm van zijn zielsverwant. Hij klemde zich aan de jongen vast, alsof het zijn laatste reddingsboei was. Een vrouw kwam naar hen toe en sprak Ryan aan. Campbell keek naar haar en volgde vervolgens met zijn ogen haar wijzende vinger. De kunstwerken die hij een eindje verderop zag hangen, waren onmiskenbaar van Ryan zijn hand. De jongeman had een eigen manier van schilderen en in elke creatie kwam deze manier duidelijk terug. Al was er wel iets loos met de meeste werken. Wat het precies was, kon Campbell niet zeggen. Het klopte gewoon niet, alsof ze gemaakt waren met minder liefde. Waarschijnlijk waren deze creaties van na de rampzalige nacht. Het kon bijna niet anders.
“RJ..” piepte hij opgewekt. Zijn lief vroeg naar zijn mening, net op het moment dat hij dit betreffende werk zag hangen. Zijn hart maakte een sprongetje. Glunderend keek hij naar Ryan op. “RJ, Ryan, je hebt RJ geschilderd.” verduidelijkte hij, waarna hij terug naar de spin op het doek keek. Het portret van RJ was veruit het beste werk dat er van zijn zielsverwant hing. In tegenstelling tot de zes andere werken, zat in dit schilderij heel veel liefde verwerkt. Campbell zijn wangen begonnen te gloeien. “Ik vind.. hem.. prachtig, de rest ook..”
De vrouw die naar hen toe was gelopen, vervolgde haar gesprek met Ryan. Dit gaf Campbell de kans om de andere kunstwerken van zijn vriend beter te bekijken. Ook al voelde hij zich minder tot deze werken aangetrokken, ze verdienden het om bekeken te worden. Ze waren ook helemaal niet slecht, er miste enkel wat.. liefde. De liefde die hem in het portret van RJ juist zo aantrok. Het was jammer, maar hopelijk zouden de aanwezige kunstliefhebbers zich niet storen aan het gebrek aan deze liefde in de schilderijen. Wellicht was dit enkel een zielsverwant-dingetje. Zwijgend bekeek hij elk stuk voor enkele seconden, bij het laatste stuk werd zijn aandacht echter getrokken door iets anders. Hij zoog geschrokken een hap lucht naar binnen.
Bij het laatste kunstwerk stond een donkerharige jongeman van eind dertig. Zijn blik was gericht op het informatiebordje dat naast het schilderij hing. Aandachtig las hij de tekst. Op het blote oog leek hij een kunstliefhebber, hij paste perfect binnen het volk dat hierbinnen vertoefde, maar Campbell wist wel beter. Dit was geen kunstliefhebber, dit was zijn oudere broer Bellamy. Zijn komst beloofde weinig goeds. Het was niet voor niets dat hij de ontmoeting tussen Ryan en zijn familie al maanden aan het uitstellen was. Hij deed dat juist vanwege zijn broer, die een echte ‘pain in the ass’ kon zijn als het om zijn geliefde jongere broertje ging.
Campbell wierp aarzelend een blik op Ryan, die druk in gesprek was met de onbekende vrouw. “Ik ga je werken even van dichtbij bekijken..” deelde hij zachtjes mee, zo normaal mogelijk. Normaal was het echter niet. Als er geen noodgeval was geweest, was hij nooit van de zijde van zijn reddingsboei geweken. Nu kon hij echter niet anders. Hij moest zijn zielsverwant redden van een afgang! Het was zijn taak om dat te doen. Zo zelfzeker mogelijk, wat niet heel zelfzeker was, stapte hij naar zijn broer toe. Blijkbaar zag Bellamy hem aankomen, want hij keek zijn kant op met een waarschuwende blik in zijn ogen. Het maakte Campbell een klein beetje bang.
“Wat doe jij hier?” siste hij naar zijn oudere broer, toen hij hem bereikt had. Hij probeerde zo kwaad mogelijk naar hem op te kijken, maar heel succesvol was hij hier niet in. Angstaanjagend zijn was niet zijn specialiteit. “Ik ben Yves Bells, een kunstliefhebber die geïnteresseerd is in dit werk en daarom een aantal kritische vragen aan de maker van het werk gaat stellen.” antwoordde zijn broer zonder een spier in zijn gezicht te vertrekken. Campbell schudde zijn hoofd. “Nee, niet waar, je houdt geen eens van kunst!” bracht hij uit. Bellamy grijnsde. “Nu wel.”
Vol horror staarde Campbell naar Yves Bells. “Je kan dit niet doen, Ryan is niet helemaal zichzelf, het is niet eerlijk om hem nu aan zo een test te onderwerpen! Niet eerlijk, hoor je me!? Alsjeblieft, Bell, ga weg. Je mag hem leren kennen wanneer hij eraan toe is. Ga gewoon weg, ga nou niet zo een stunt uithalen!” Bellamy leunde naar hem toe. “Als hij mijn broertje wil daten, moet hij eerst bewijzen dat hij weet wat hij doet. Zo simpel is het. Ontspan een beetje. Als hij ook maar half zo goed is als jij de hele tijd beweert, slaagt hij zonder problemen. Oké? Nou, als je me nu wilt excuseren, Yves wil even met Ryan Wallace praten over dit meesterwerk, graag nu de eigenares van deze galerij nog bij hem staat.” En met die woorden verliet Bellamy hem, om met een zelfzekere pas naar Ryan en de vrouw toe te stappen. Panikerend keek Campbell toe hoe zijn broer zijn hand uit stak naar beiden en zich waarschijnlijk, hij stond buiten gehoorsafstand en dus kon hij het niet met zekerheid zeggen, als Yves Bells voorstelde. Hij slikte de brok in zijn keel weg en deed een schietgebedje, hopelijk ging zijn vriend de juiste antwoorden geven. Anders kon dit nog wel eens een rampzalig einde hebben voor Ryan, die zo hard gewerkt had..
Als een angstig hondje hing hij aan de arm van zijn zielsverwant. Hij klemde zich aan de jongen vast, alsof het zijn laatste reddingsboei was. Een vrouw kwam naar hen toe en sprak Ryan aan. Campbell keek naar haar en volgde vervolgens met zijn ogen haar wijzende vinger. De kunstwerken die hij een eindje verderop zag hangen, waren onmiskenbaar van Ryan zijn hand. De jongeman had een eigen manier van schilderen en in elke creatie kwam deze manier duidelijk terug. Al was er wel iets loos met de meeste werken. Wat het precies was, kon Campbell niet zeggen. Het klopte gewoon niet, alsof ze gemaakt waren met minder liefde. Waarschijnlijk waren deze creaties van na de rampzalige nacht. Het kon bijna niet anders.
“RJ..” piepte hij opgewekt. Zijn lief vroeg naar zijn mening, net op het moment dat hij dit betreffende werk zag hangen. Zijn hart maakte een sprongetje. Glunderend keek hij naar Ryan op. “RJ, Ryan, je hebt RJ geschilderd.” verduidelijkte hij, waarna hij terug naar de spin op het doek keek. Het portret van RJ was veruit het beste werk dat er van zijn zielsverwant hing. In tegenstelling tot de zes andere werken, zat in dit schilderij heel veel liefde verwerkt. Campbell zijn wangen begonnen te gloeien. “Ik vind.. hem.. prachtig, de rest ook..”
De vrouw die naar hen toe was gelopen, vervolgde haar gesprek met Ryan. Dit gaf Campbell de kans om de andere kunstwerken van zijn vriend beter te bekijken. Ook al voelde hij zich minder tot deze werken aangetrokken, ze verdienden het om bekeken te worden. Ze waren ook helemaal niet slecht, er miste enkel wat.. liefde. De liefde die hem in het portret van RJ juist zo aantrok. Het was jammer, maar hopelijk zouden de aanwezige kunstliefhebbers zich niet storen aan het gebrek aan deze liefde in de schilderijen. Wellicht was dit enkel een zielsverwant-dingetje. Zwijgend bekeek hij elk stuk voor enkele seconden, bij het laatste stuk werd zijn aandacht echter getrokken door iets anders. Hij zoog geschrokken een hap lucht naar binnen.
Bij het laatste kunstwerk stond een donkerharige jongeman van eind dertig. Zijn blik was gericht op het informatiebordje dat naast het schilderij hing. Aandachtig las hij de tekst. Op het blote oog leek hij een kunstliefhebber, hij paste perfect binnen het volk dat hierbinnen vertoefde, maar Campbell wist wel beter. Dit was geen kunstliefhebber, dit was zijn oudere broer Bellamy. Zijn komst beloofde weinig goeds. Het was niet voor niets dat hij de ontmoeting tussen Ryan en zijn familie al maanden aan het uitstellen was. Hij deed dat juist vanwege zijn broer, die een echte ‘pain in the ass’ kon zijn als het om zijn geliefde jongere broertje ging.
Campbell wierp aarzelend een blik op Ryan, die druk in gesprek was met de onbekende vrouw. “Ik ga je werken even van dichtbij bekijken..” deelde hij zachtjes mee, zo normaal mogelijk. Normaal was het echter niet. Als er geen noodgeval was geweest, was hij nooit van de zijde van zijn reddingsboei geweken. Nu kon hij echter niet anders. Hij moest zijn zielsverwant redden van een afgang! Het was zijn taak om dat te doen. Zo zelfzeker mogelijk, wat niet heel zelfzeker was, stapte hij naar zijn broer toe. Blijkbaar zag Bellamy hem aankomen, want hij keek zijn kant op met een waarschuwende blik in zijn ogen. Het maakte Campbell een klein beetje bang.
“Wat doe jij hier?” siste hij naar zijn oudere broer, toen hij hem bereikt had. Hij probeerde zo kwaad mogelijk naar hem op te kijken, maar heel succesvol was hij hier niet in. Angstaanjagend zijn was niet zijn specialiteit. “Ik ben Yves Bells, een kunstliefhebber die geïnteresseerd is in dit werk en daarom een aantal kritische vragen aan de maker van het werk gaat stellen.” antwoordde zijn broer zonder een spier in zijn gezicht te vertrekken. Campbell schudde zijn hoofd. “Nee, niet waar, je houdt geen eens van kunst!” bracht hij uit. Bellamy grijnsde. “Nu wel.”
Vol horror staarde Campbell naar Yves Bells. “Je kan dit niet doen, Ryan is niet helemaal zichzelf, het is niet eerlijk om hem nu aan zo een test te onderwerpen! Niet eerlijk, hoor je me!? Alsjeblieft, Bell, ga weg. Je mag hem leren kennen wanneer hij eraan toe is. Ga gewoon weg, ga nou niet zo een stunt uithalen!” Bellamy leunde naar hem toe. “Als hij mijn broertje wil daten, moet hij eerst bewijzen dat hij weet wat hij doet. Zo simpel is het. Ontspan een beetje. Als hij ook maar half zo goed is als jij de hele tijd beweert, slaagt hij zonder problemen. Oké? Nou, als je me nu wilt excuseren, Yves wil even met Ryan Wallace praten over dit meesterwerk, graag nu de eigenares van deze galerij nog bij hem staat.” En met die woorden verliet Bellamy hem, om met een zelfzekere pas naar Ryan en de vrouw toe te stappen. Panikerend keek Campbell toe hoe zijn broer zijn hand uit stak naar beiden en zich waarschijnlijk, hij stond buiten gehoorsafstand en dus kon hij het niet met zekerheid zeggen, als Yves Bells voorstelde. Hij slikte de brok in zijn keel weg en deed een schietgebedje, hopelijk ging zijn vriend de juiste antwoorden geven. Anders kon dit nog wel eens een rampzalig einde hebben voor Ryan, die zo hard gewerkt had..
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
Het maakte Ryan aan het lachen, de manier waarop Campbell reageerde op de vertoning van RJ. Alsof hij zelf niet wist dat daar Ryan Junior op zou hangen… Het verwarmde zijn gebroken hart dat Campbell het kunstwerk zo mooi vond, dat hij zijn zielsverwant gelukkig had gemaakt met zijn kunst. Het was meer dan waar hij op had durven hopen. Er stonden ook meer gasten bij zijn werken dan hij verwacht had, aangezien hij nog steeds vond dat de andere zes werken ondermaats waren. Blijkbaar was niet iedereen het daar mee eens, want de eigenaresse van de galerij vertelde hem dat ze al enkele geïnteresseerde kopers had voor drie van hen. De bedragen die geboden waren… Ryan kon zijn oren niet geloven.
Ondertussen was Campbell op verkenning gegaan naar de rest van de werken, en Ryan was nog aan het praten met de dame toen plots een onbekende jongeman hun gesprek kwam verstoren. De jongeman in kwestie stelde zich beleefd voor als Yves Bells, en Ryan schudde hem kort de hand. Hij bekeek de man even kort, nu hij hem beter bekeek schatte hij dat hij toch wat jaartjes ouder was dan hem, en zag iets vaags bekends aan hem, ondanks dat ze elkaar nog nooit ontmoet hadden… Tenminste, dat dacht Ryan toch. Misschien schoot het hem zo nog wel te binnen waarvan hij Yves meende te herkennen.
“Je hebt echt geweldig werk geleverd, Ryan. Ik ben vooral geïntegreerd door het middelste werk, door de spin. Wat is het verhaal? Gaat de hand hem doden? Heeft iemand net de spin vrijgelaten? Vertel op,” zei de man glimlachend, maar heel comfortabel voelde Ryan zich niet. Er was ook iets… Gluiperigs en uitdagend in de blik van Yves. Alsof Ryan maar beter een goed antwoord kon geven, anders zou er iets naars gebeuren. Ryan wist even niet goed wat hij moest zeggen. De eigenaresse stond ondertussen ook nog steeds bij hen, blijkbaar was ze ook geïnteresseerd in het verhaal achter het doek. Ryan wilde niet te veel kwijt over het intieme moment tussen hem en Campbell op date.
“Het is een vriendelijke hand, een hand die de spin net vrijlaat. De eigenaar van de hand was heel gefascineerd door de spin. Spinnen zijn ook fascinerende wezens, nietwaar? Kunstzinnig zelfs, hoe ze een web weven,” probeerde Ryan af te dwalen, maar blijkbaar wilde Yves daar niet van weten. “Van wie is die vriendelijke hand dan? De manier waarop je spreekt over het moment, het is duidelijk iemand die je kent.” Ryan moest zijn gezicht in de plooi houden. Waarom probeerde Yves in zijn privézaken te neuzen? “Van iemand die mij heel dierbaar is. Nou, als jullie me willen excuseren, ik moet even naar de toiletten,” zei hij, waarna hij Yves en de eigenaresse achter liet. Of nouja, bijna toch. Yves legde een hand op zijn arm en hield hem tegen. “Het is onbeleefd om zomaar weg te lopen, Ryan,” zei de man hem met een grijns die Ryan rillingen bezorgde. “Ik loop niet zomaar weg, ik moet nodig… Mijn excuses.” Ryan trok zich zachtjes maar resoluut los uit de grip van Yves en haastte zich vervolgens naar de toiletten. Hij ging direct aan de wasbak staan, draaide de kraan open en spetterde een beetje water in zijn gezicht. Een licht duizelig gevoel had de ander hem net bezorgd, en Ryan wist zelf niet eens zo goed waarom hij zich zo druk aan het maken was. Mensen mochten best vragen stellen over het verhaal achter een schilderij, toch? Waarom voelde hij zich dan als een insect onder de microscoop? Het sloeg nergens op. Hij was gewoon nog ziek, dat was het. Uitputtingsverschijnselen.
Ondertussen was Campbell op verkenning gegaan naar de rest van de werken, en Ryan was nog aan het praten met de dame toen plots een onbekende jongeman hun gesprek kwam verstoren. De jongeman in kwestie stelde zich beleefd voor als Yves Bells, en Ryan schudde hem kort de hand. Hij bekeek de man even kort, nu hij hem beter bekeek schatte hij dat hij toch wat jaartjes ouder was dan hem, en zag iets vaags bekends aan hem, ondanks dat ze elkaar nog nooit ontmoet hadden… Tenminste, dat dacht Ryan toch. Misschien schoot het hem zo nog wel te binnen waarvan hij Yves meende te herkennen.
“Je hebt echt geweldig werk geleverd, Ryan. Ik ben vooral geïntegreerd door het middelste werk, door de spin. Wat is het verhaal? Gaat de hand hem doden? Heeft iemand net de spin vrijgelaten? Vertel op,” zei de man glimlachend, maar heel comfortabel voelde Ryan zich niet. Er was ook iets… Gluiperigs en uitdagend in de blik van Yves. Alsof Ryan maar beter een goed antwoord kon geven, anders zou er iets naars gebeuren. Ryan wist even niet goed wat hij moest zeggen. De eigenaresse stond ondertussen ook nog steeds bij hen, blijkbaar was ze ook geïnteresseerd in het verhaal achter het doek. Ryan wilde niet te veel kwijt over het intieme moment tussen hem en Campbell op date.
“Het is een vriendelijke hand, een hand die de spin net vrijlaat. De eigenaar van de hand was heel gefascineerd door de spin. Spinnen zijn ook fascinerende wezens, nietwaar? Kunstzinnig zelfs, hoe ze een web weven,” probeerde Ryan af te dwalen, maar blijkbaar wilde Yves daar niet van weten. “Van wie is die vriendelijke hand dan? De manier waarop je spreekt over het moment, het is duidelijk iemand die je kent.” Ryan moest zijn gezicht in de plooi houden. Waarom probeerde Yves in zijn privézaken te neuzen? “Van iemand die mij heel dierbaar is. Nou, als jullie me willen excuseren, ik moet even naar de toiletten,” zei hij, waarna hij Yves en de eigenaresse achter liet. Of nouja, bijna toch. Yves legde een hand op zijn arm en hield hem tegen. “Het is onbeleefd om zomaar weg te lopen, Ryan,” zei de man hem met een grijns die Ryan rillingen bezorgde. “Ik loop niet zomaar weg, ik moet nodig… Mijn excuses.” Ryan trok zich zachtjes maar resoluut los uit de grip van Yves en haastte zich vervolgens naar de toiletten. Hij ging direct aan de wasbak staan, draaide de kraan open en spetterde een beetje water in zijn gezicht. Een licht duizelig gevoel had de ander hem net bezorgd, en Ryan wist zelf niet eens zo goed waarom hij zich zo druk aan het maken was. Mensen mochten best vragen stellen over het verhaal achter een schilderij, toch? Waarom voelde hij zich dan als een insect onder de microscoop? Het sloeg nergens op. Hij was gewoon nog ziek, dat was het. Uitputtingsverschijnselen.
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
Hulpeloos sloeg Campbell het tafereel gade. Zijn maag draaide rondjes. Het ging helemaal verkeerd, dat zag hij vrijwel direct, ook al kon hij vanaf hier niet verstaan wat er gezegd werd. Het vragenvuur overviel Ryan, waardoor de jongeman niet in staat was de juiste antwoorden te formuleren. Bellamy was niet onder de indruk, maar dat was het ergste nog niet. Het ergste was dat de eigenaresse van de galerij ook niet helemaal tevreden leek te zijn met de antwoorden die ze van Ryan kregen. Een ontevredenheid die enkel groeide, toen de jonge kunstenaar zomaar de benen nam. Shit, shit, shit! Dit was allemaal zijn schuld. Shit!
Zijn broer wierp een blik zijn kant op, een blik die duizenden woorden sprak. De eikel was voldaan, de eikel had het gevoel gewonnen te hebben en vond dat maar al te leuk. ‘Zie je, broertje van me, het is een loser, je kan beter krijgen, zoek verder, neem niet genoegen met dit geval.’ Het was ongelooflijk. Woedend keek Campbell terug. Aan Bellamy zijn gezicht zag hij dat de jongen van plan was om naar hem toe te komen, maar daar had hij helemaal geen zin. Daarbij had iemand hem nodig. Ryan. Ryan had hem nodig. Gehaast maakte hij zich uit de voeten.
De zoektocht naar zijn zielsverwant verliep soepel. Vreemd genoeg, want vandaag leek niets soepel te verlopen. Toch had hij Ryan binnen een mum van tijd gevonden, alsof iemand hem de weg wees. Heel misschien was dat ook wel het geval. Wellicht was het hun band die hen naar elkaar leidde. Zou dat zo kunnen zijn? Als dat zo was, dan was dat een goed teken. Het betekende dan namelijk dat de band nog altijd aanwezig was. Het was dat hij momenteel zo kwaad was, anders had hij een gat in de lucht gesprongen van blijdschap.
“Ryan?” zei hij zachtjes, terwijl hij de deur van de toiletten achter zich dicht deed. Hij schuifelde naar de wastafel waar zijn zielsverwant tegenaan stond geleund. “Gaat het wel? Ryan?” Hij legde in een troostend gebaar een hand op de jongeman zijn bovenarm. “Hé, het is allemaal zo erg nog niet. Er zijn heel veel mensen enthousiast over je werken. Je onzekerheid was duidelijk nergens voor nodig. Ze zijn laaiend enthousiast, Ryan. Echt waar. Jij ziet het misschien niet, maar ik wel en ik ben niet de enige die dat ziet..” Wanhopig probeerde hij tot de ander door te dringen, maar het leek geen zin te hebben. Zijn geliefde was te veel van slag.
Misschien was dit het juiste moment om te vertellen dat Yves Bells geen kunstkenner was, dat de man zijn naam geen eens Yves Bells was. Hij durfde het echter niet te zeggen, bang voor de reactie die hij zou krijgen. De schaamte was te groot en daarbij betwijfelde hij of het iets zou veranderen aan de situatie. Het kwaad was nu toch al geschiet. Er was niets meer aan te doen. Door nu eerlijk te vertellen dat Yves Bells zijn broer was en toe te geven dat het slechts een stomme test was geweest, het zou alles waarschijnlijk enkel maar erger maken. Bovendien was hij bang dat Ryan hem dan de schuld zou geven van de situatie, iets wat ook zo was. Het was zijn stomme schuld.
Zijn broer wierp een blik zijn kant op, een blik die duizenden woorden sprak. De eikel was voldaan, de eikel had het gevoel gewonnen te hebben en vond dat maar al te leuk. ‘Zie je, broertje van me, het is een loser, je kan beter krijgen, zoek verder, neem niet genoegen met dit geval.’ Het was ongelooflijk. Woedend keek Campbell terug. Aan Bellamy zijn gezicht zag hij dat de jongen van plan was om naar hem toe te komen, maar daar had hij helemaal geen zin. Daarbij had iemand hem nodig. Ryan. Ryan had hem nodig. Gehaast maakte hij zich uit de voeten.
De zoektocht naar zijn zielsverwant verliep soepel. Vreemd genoeg, want vandaag leek niets soepel te verlopen. Toch had hij Ryan binnen een mum van tijd gevonden, alsof iemand hem de weg wees. Heel misschien was dat ook wel het geval. Wellicht was het hun band die hen naar elkaar leidde. Zou dat zo kunnen zijn? Als dat zo was, dan was dat een goed teken. Het betekende dan namelijk dat de band nog altijd aanwezig was. Het was dat hij momenteel zo kwaad was, anders had hij een gat in de lucht gesprongen van blijdschap.
“Ryan?” zei hij zachtjes, terwijl hij de deur van de toiletten achter zich dicht deed. Hij schuifelde naar de wastafel waar zijn zielsverwant tegenaan stond geleund. “Gaat het wel? Ryan?” Hij legde in een troostend gebaar een hand op de jongeman zijn bovenarm. “Hé, het is allemaal zo erg nog niet. Er zijn heel veel mensen enthousiast over je werken. Je onzekerheid was duidelijk nergens voor nodig. Ze zijn laaiend enthousiast, Ryan. Echt waar. Jij ziet het misschien niet, maar ik wel en ik ben niet de enige die dat ziet..” Wanhopig probeerde hij tot de ander door te dringen, maar het leek geen zin te hebben. Zijn geliefde was te veel van slag.
Misschien was dit het juiste moment om te vertellen dat Yves Bells geen kunstkenner was, dat de man zijn naam geen eens Yves Bells was. Hij durfde het echter niet te zeggen, bang voor de reactie die hij zou krijgen. De schaamte was te groot en daarbij betwijfelde hij of het iets zou veranderen aan de situatie. Het kwaad was nu toch al geschiet. Er was niets meer aan te doen. Door nu eerlijk te vertellen dat Yves Bells zijn broer was en toe te geven dat het slechts een stomme test was geweest, het zou alles waarschijnlijk enkel maar erger maken. Bovendien was hij bang dat Ryan hem dan de schuld zou geven van de situatie, iets wat ook zo was. Het was zijn stomme schuld.