Campbell Gonzalez en Ryan Wallace

[Brenda]

Ryan had amper een oog dicht gedaan die nacht. Gedachten aan zijn kunstwerken die tentoongesteld zouden worden in de avond, hielden hem wakker. Het voelde gewoon niet alsof ze voldoende afgewerkt waren, niet zijn beste werk. Een heel erge perfectionist was hij meestal niet, maar nu… Dit was gewoon zo ontzettend belangrijk voor hem, en nu leek het een onmogelijke taak om naar de kunstgalerij te gaan omdat hij gefaald had…. Alweer. De laatste tijd leek hij enkel te falen.
De band met Campbell was nog steeds niet hersteld. Ryan was niet meer zo ziek als de eerste dagen, maar hij voelde dat hij nog steeds niet helemaal fit was zoals hij voordien was geweest. Het was een langzaam helingsproces, en dit baarde hem zorgen. Niet dat hij deze zorgen met Campbell deelde. Nee, hij wilde zijn Soulmate er niet mee belasten. Net zomin dat hij praatte over hoe waardeloos hij zijn werken vond van de afgelopen tijd. Er was slechts een werk waar hij écht tevreden over was, en dit was het werk dat hij gemaakt had in betere tijden, dat nog net op tijd klaar was geweest voor die gevreesde nacht had plaatsgevonden. Het enige wat hij echt tentoon wilde stellen… Maar hij had de galerij meerdere werken beloofd, dus moest hij de rest ook meenemen. Helaas.
Vroeg in de ochtend was Ryan al zijn atelier in gedoken, in de hoop toch nog een wonder te kunnen verrichten. De wallen onder zijn ogen en zijn uitgestreken gelaatsuitdrukking sprak echter boekdelen. Het lukte niet, het lukte niet… De negatieve gedachten werden onderbroken toen Campbell plotseling voor de deur stond. Onverwacht, hij had gedacht dat zijn vriend pas later op de dag zou komen. Ryan sloeg snel een doek voor het kunstenaarsdoek zodat Campbell het werk niet te zien kreeg. Hij had nog niemand laten zien wat hij allemaal gemaakt had, deels uit gewoonte omdat hij liever voltooide werken liet zien en deels door schaamte omdat het maar niet wilde lukken de afgelopen weken.
“Hey Cam,” zei hij met een zwakke glimlach. De omhelzing beantwoordde hij door Cam even stevig tegen zich aan te drukken. Het voelde zoveel beter als hij de jongeman bij zich had, hij wilde hem elke dag zien… Iets wat door school niet altijd had gekund, maar nu het vakantie was… Een zucht rolde van zijn lippen toen Campbell aangaf dat ze moesten praten, hem vroeg wat er mis was. Er is zoveel mis, had hij willen zeggen, maar hij zei het niet. Het klonk te negatief. Hij wilde geen pessimist zijn, echt niet, maar hij werd helaas wel steeds somberder over de toekomst. “Ik… Het is gewoon niet zoals ik gehoopt had.” Een nieuwe zucht rolde van zijn lippen. “Ik heb niet het gevoel dat dit mijn beste werk is, en daar baal ik van, want dit is mijn moment… En ik ga het verpesten… Wat als ik geen nieuwe kans krijg?” Ryan ging op de bank zitten, zijn handen in het haar. Toen hij weer op keek, stak hij zijn hand uit naar Cam en zodra zijn Soulmate deze vastpakte, trok hij zijn geliefde bij hem op schoot. Hij sloeg zijn armen om hem heen en drukte zijn gezicht tegen Cam aan. “Ik vraag me gewoon af… Of het niet beter is het af te zeggen. Beter een geschikter moment afwachten in plaats van mijn kans te verspillen nu… Ik weet het gewoon niet, Cam. Ik wil jullie niet teleurstellen en volgens mij ga ik dat wel doen.” Dat laatste sloeg niet eens op alleen zijn kunst, het ging over heel de situatie.

[Joyce]

Bedroefd keek Campbell naar zijn Soulmate. Het was foute boel. De hele mindset van de jongeman was negatief en dat raakte hem recht in het hart. Hij kon ter plekke wel in huilen uitbarsten, zoveel deed het hem om te horen dat Ryan van mening was dat hij zijn kans verpestte door dit werk aan te leveren. Waar kwam al deze onzekerheid vandaan? Het was nergens voor nodig. Campbell had een aantal oudere werken van de jongen mogen aanschouwen en deze waren allemaal adembenemend geweest. Het was simpelweg onmogelijk dat de nieuwere werken dat niet waren. Het betrof een talent waarop gebouwd kon worden. Ook in moeilijke tijden.
Voorzichtig was hij naar Ryan toegelopen, zodat hij de uitgestoken hand kon vastpakken. Ondanks de afwezigheid van hun band, was er nog altijd een intense aantrekking tussen hen. Er was echter een groot verschil tussen deze aantrekking en de aantrekking die er geweest was voor die ene nacht.. Deze nieuwe aantrekking bracht diepgaande somberheid met zich mee, terwijl de oorspronkelijke aantrekking een en al geluk had gebracht. Het was lastig uit te leggen aan een buitenstaander. Het was iets dat je mee moest maken. Alleen Ryan en hij begrepen wat ze voelden. Ondanks het verdriet die aanwezig was, had hij gewillig op de schoot van de ander plaatsgenomen. Misschien was er wel sprake van een vreemd soort verslaving aan deze somberheid. Het verbond hen op een manier die hun band niet meer deed.
“Ryan, houd op..” bracht Campbell zacht uit. Hij kroelde troostend met een hand door Ryan zijn haar heen. “Je bent veel te streng voor jezelf, je moet daarmee ophouden. Ik vind dat niet leuk. Je hebt talent, heel veel talent.. Die talent laat je echt niet zomaar in de steek. Het komt goed. Ik weet het zeker..” fluisterde hij. Hij drukte een kus op Ryan zijn kruin. “Jouw werk gaat iedereen omver blazen, ik durf mijn leven daar zelfs om te verwedden. Je gaat ons niet teleurstellen, dat doe je nooit. Je bent geweldig. Echt. Je gaat het geweldig doen.” Hoewel hij ieder woord meende, betwijfelde hij of het genoeg ging zijn. De ontevredenheid zat te diep bij zijn geliefde.
De sfeer in het atelier was bedrukt. Een gegeven dat hem verdrietig maakte. “Ryan.. Waarom is dit allemaal zo moeilijk?” vroeg hij. Het was waarschijnlijk niet echt het juiste moment om hierover te beginnen, maar toch deed hij het. “In alle boeken die ik lees, wordt er gezegd dat zielsverwantschap een intens geluk met zich meebrengt.. Het wordt telkens zo mooi omschreven.. Ik heb alleen niet het gevoel dat het voor ons geldt. Ik maak jou enkel ongelukkig. Ik wil dat niet, Ryan. Ik vind het vreselijk om je zo te zien, zo verdrietig en zo onzeker. Het is mijn schuld. Ik wil jou zo intens gelukkig maken als er in de boeken omschreven staat, maar het lukt me niet.. Mijn aanwezigheid wakkert verdriet in jou op en dat spijt me zo erg. Het spijt me dat ik faal..”

[Brenda]

Het leek erop dat zijn droeve stemming aanstekelijk was, want Campbell leek net zo gepijnigd door zijn gevoel van falen als hijzelf. Vreemd genoeg gaf dit hem wel een sprankje hoop dat ze op de goede weg waren… Dat de band langzaam aan het herstellen was… Dat ze nog steeds intense emoties met elkaar konden delen, zelfs al waren het de negatieve op dit moment. Het was beter dan niets met elkaar te delen, ongevoelig te zijn voor hoe de ander zich voelde…
Ryan zuchtte zachtjes toen Cam zijn peptalk gaf. Het was goed bedoeld, en misschien voelde hij zich er ook wel iets beter door dat de jongen nog steeds blindelings vertrouwen in hem had, maar helaas was de peptalk geen wondermiddel waardoor hij er opeens weer volledig zin in had gekregen vanavond op te dagen op de tentoonstelling. “Ik ben bang, Cam… Bang om teleur te stellen. Ik zou niet eens meer in jouw hoofd kunnen duiken om te weten wat je er echt van vindt,” flapte hij eruit, waarna hij op zijn lip beet. Vast geen goed plan om boven te halen dat hij wel eens in Campbells hoofd had lopen ronddwalen in het begin, de meeste mensen vonden dat een akelig idee… “Het contact met mijn familie is ook een beetje vervaagd, de telepathie is niet zoals het geweest is…,” probeerde hij het onderwerp handig af te leiden, maar hij betwijfelde of het echt zou werken. Daarom verstopte hij zijn hoofd even in Campbells hals, zodat hij hem hier zachtjes kon kussen.
En toen werd het gesprek aangesneden wat Ryan de afgelopen tijd een beetje had proberen te ontwijken. Alles rondom hun verbroken band was moeilijk te bespreken… Zeker nu zijn lief nog aan het leren was over zijn wereld. “Campbell, je maakt me ook gelukkig, echt… Weet je nog hoe het was voor die avond? Hoe mooi we het samen hadden? Ons zielsverwantschap was toen in bloei, en dat zal het terug worden… Echt. Ik weet zeker dat we de weg naar elkaar terug zullen vinden… Het moet gewoon,” zei hij vastbesloten, terwijl hij Cam geruststellend over zijn rug begon te strelen. “Zelfs als… En ik acht de kans niet groot… Het niet zou herstellen… Dan nog ben jij degene waarmee ik mijn leven wil delen, begrepen? Ja, ik ben de afgelopen tijd verdrietig geweest, maar ik acht jou op geen enkele manier schuldig hieraan. Ik ben te ver gegaan, ik heb de grenzen overschreden en het spijt me zo erg dat wij daar beiden voor moeten boeten…”
Voor even stopte hij met praten, drukte hij Campbell gewoon stevig tegen zich aan. Hij wilde niet dat zijn lief opeens weg zou blijven, denkend dat zijn aanwezigheid enkel verdriet veroorzaakte. Ryan wilde er niet aan denken dat hij Campbell volledig zou verliezen. “Ik hou van je, Campbell Gonzalez. Heel mijn hart behoord aan jou toe. Ik kan enkel rust vinden wanneer jij veilig in mijn armen ligt. Het spijt me zo ontzettend erg dat ik het verpest heb, ik zou alles doen wat mogelijk is om onze band weer te herstellen. Ik wil niets liever dan jou tonen wat wij allemaal zouden kunnen bereiken samen.”

[Joyce]

Ondanks het ontbreken van hun band, kon Ryan enkel maar lof over hem spreken. Het bleef raar om zulke grootse complimenten te ontvangen. Blijkbaar was hij degene die het hart van deze talentvolle kunstenaar in bezit had. Hoewel zijn onzekerheid hem nog steeds probeerde wijs te maken dat deze woorden simpelweg niet gemeend konden zijn, was er iets in de manier waarop zijn geliefde hem in de ogen aankeek dat ervoor zorgde dat hij het toch geloofde. Het was sterker dan zijn onzekerheid en dat was heel wat.
“Ik hou ook van jou, Ryan Wallace.” zei Campbell. “Met heel mijn hart en heel mijn ziel.” Het was zijn antwoord op de hartverwarmende liefdesverklaring die hij had mogen ontvangen. Het was niet de eerste keer dat hij zo een liefdesverklaring in ontvangst nam. Ryan had de gewoonte ontwikkeld om iedere keer dat ze samen waren zijn liefde voor hem op deze manier te uiten. Elke keer weer slaagde de jongeman erin om hem helemaal op te warmen vanbinnen.
De houding waarin ze zaten, was niet bepaald comfortabel. Althans, niet comfortabel genoeg om bij in slaap te vallen en slaap leek op dit moment precies hetgeen te zijn dat zijn geliefde nodig had. Na een zacht kusje op de wang te hebben gegeven, een kus waarmee hij wilde vertellen dat hij terug zou komen, ging Campbell van Ryan zijn schoot af. “Ik ben zo terug.” verduidelijkte hij, waarna hij zijn lief voor enkele minuten alleen liet. Hij had besloten dat een kop kalmerende thee geen overbodige luxe was momenteel.
In huize Wallace draaide alles op dit ogenblik rondom de Soulmate van Ryan zijn tweelingbroer, die vandaag klaarblijkelijk ontslagen was uit het denkbeeldige ziekenhuis. Campbell vond de betreffende jongeman nogal intimiderend, op zijn zachtst gezegd, en vanwege die reden had hij er een sport van gemaakt om uit de buurt te blijven van de patiënt des huizes. Hier was hij best succesvol in, vreemd genoeg. Wie had ooit gedacht dat hij goed zou zijn in een bepaalde sport? Hij niet in ieder geval. Hoe dan ook, hij leek momenteel geluk te hebben, want op zijn weg naar de keuken kwam hij niemand tegen. Hij maakte de thee klaar, stal wat broodjes van de gedekte tafel en keerde vervolgens terug naar zijn grote liefde met een dienblad vol lekkers.
Zoals beloofd was hij redelijk snel terug in het atelier. Tot zijn grote genoegen zat Ryan nog op zijn plaats op de bank. “We gaan eerst wat eten..” deelde hij mee. Hij vermoedde namelijk dat de ander vandaag nog bijna niets gegeten had. “En lekkere thee drinken..” Het dienblad zette hij op een klein bijzettafeltje, waarna hij naast zijn vriend op de bank ging zitten. “Daarna kunnen we twee dingen doen. Of we gaan samen een dutje doen, of we gaan iets doen om jou af te leiden van vanavond. Ik ben van mening dat je kunstwerken klaar zijn, je hoeft er niets meer aan te doen, en mijn mening is het enige dat telt.” Na dit gezegd te hebben, deed hij een poging om een strenge blik naar Ryan toe te werpen. “Heb je dat begrepen?”

[Brenda]

Het verwarmde Ryans hart dat zijn liefdesverklaring werd beantwoord door Campbell door te zeggen dat hij van hem hield met heel zijn hart en ziel. Vooral dat laatste was zo ontzettend belangrijk… Hun zielen die van elkaar hielden. Het werd tijd dat hun connectie terug zou komen voordat hun zielen vergaten dat ze van elkaar hielden… Voordat hun zielen kapotgingen van verdriet omdat de connectie zo lang afwezig was… Nee, dat zou niet gebeuren. Niet zolang ze samenbleven en bleven proberen dit te laten werken. Er waren Savants die gek werden zonder hun Soulmate, maar dat stond hen niet te wachten, die toekomst. Ryan probeerde hoop te houden.
Zelfs al was het maar voor een kort afscheid, Ryan voelde zich leeg en verlaten toen Campbell wegging om ontbijt te halen. Hij telde de seconden tot Campbell terugkwam en probeerde zichzelf op te peppen zodat zijn lief zich minder zorgen zou maken. Ryan hoefde geen telepathie te gebruiken om te weten dat Cam zich heel veel zorgen om hem maakte. Het kwam haast iedere dag voor dat Ryan de zorgen probeerde weg te nemen door Campbell zijn liefde te verklaren. Iets wat gelukkig iedere keer ook lukte, maar toch zou het niet voor eeuwig blijven werken…
Ryan zuchtte zachtjes toen hij het ontbijt zag. Zijn maag keerde zich om. Hij at de laatste tijd heel erg weinig, had zelden trek. De strenge toon die zijn vriend aansloeg was echter voldoende om hem toch aan het eten te zetten, hij knaagde op een broodje terwijl hij nadacht over Campbell voorstel om een dutje of wat anders te doen om hem af te leiden. Misschien was dat geen slecht idee… “Zullen we dan maar op date gaan? Dat is al even geleden, dat we nog wat met zijn tweeën zijn gaan doen… En dat is mijn schuld, het spijt me.” De afgelopen weken hadden ze altijd in of rondom het huis gespendeerd, zeker aangezien Ryan in het begin continue in bed bleef liggen omdat hij heel erg ziek was. Nu het weer beter ging en hij voldoende aangesterkt was, konden ze beter nog eens wat gaan doen.
“Wil je naar de dierentuin?” Stelde hij voor. De dierentuin, zo een simpel uitje waar hij zeker van was dat zijn lief het geweldig zou vinden. Campbell was immers zo een grote dierenvriend, dat hij het vast geweldig vond. Het zou wel een inspannend uitje zijn, met veel wandelen, maar dat gaf niet. Ryan zou gewoon rustig aan doen en dan hield hij het vast wel vol… Al moesten ze wel op tijd terug zijn voor de voorstelling. “Of heb je nog een ander idee, iets wat je graag wilt doen…”