Campbell Gonzalez en Ryan Wallace

Joyce · Bericht door **Joyce** » 05-08-2018 19:00

“Eigenlijk valt het wel mee hoe ingewikkeld het is.” merkte Campbell aarzelend op. Hij glimlachte zwakjes naar Ryan. Hopelijk ging hij niet te betweterig overkomen op de ander. “Volgens mij zijn jullie wel degelijk magiërs, maar weigeren jullie dat zelf in te zien. Ik bedoel.. Jij zegt immers dat magiërs magie kunnen manipuleren en dat jullie dat niet kunnen, maar ik zie niet in hoe je het gebruik van jullie gaves dan wilt noemen?” Hij haalde hulpeloos zijn schouders op. “Als het niet het manipuleren van magie is, wat is het dan wel?” vroeg hij zich hardop af. “Mijn conclusie is dat het in jullie gemeenschap uit den boze is om jullie als magiërs te beschrijven, maar heel simpel gezegd zijn jullie dat eigenlijk wel.. Ontkenningsfase.”
Ryan zat overduidelijk in over hetgeen dat hij gisteravond gedaan had. De schuldbewuste blik in zijn ogen zei genoeg. Zijn verontschuldigingen zeiden nog meer. Toch bleef alles rondom dit onderwerp enigszins vaag. Eerlijk gezegd begreep Campbell nog steeds niet wat er precies gebeurd was. Hij wist alleen dat zijn geliefde er heel ziek door was geworden en dat hij.. Tja.. hij voelde zich redelijk oké, misschien voelde hij zich een beetje leeg vanbinnen, maar meer ook niet. Het leek erop dat hij de dans goed ontsprongen was. “Ik begrijp niet zo goed wat je bedoelt, Ryan.” gaf hij aarzelend toe. “Je zegt dat je het verpest hebt, maar.. Het zegt mij allemaal zo weinig. Ik begrijp niet wat er dan zo fout is gegaan. Ja, ik weet dat onze band oververhit is geraakt, want dat is mij verteld, maar ze zeggen ook dat het allemaal wel weer goed komt. Ik zie dus ook niet in waarom ik je geen kans meer zou geven. Misschien mis ik iets belangrijks, maarja.. Ik weet het niet.”
Slaperig legde hij zijn hoofd op Ryan zijn borst. Er leken nog zoveel gaten te zitten in het verhaal dat hem was verteld door de familie Wallace. Waarschijnlijk miste hij nog essentiële informatie. Zin om actief achter deze informatie aan te gaan, had hij momenteel echter niet. Hij was moe. Ryan was ook moe. Het was beter als ze de gebeurtenissen van de afgelopen nacht lieten rusten en er voorlopig niet over spraken. Voor nu was het het belangrijkste dat Ryan er weer helemaal bovenop kwam. Al het andere deed er niet toe. “Laten we afgelopen nacht maar even vergeten. Ik wil het er niet meer over hebben. Nu niet. Later, oké? Later mag je me vertellen wat er precies gebeurd is. Nu wil ik eerst jouw wereld beter gaan begrijpen.” gaf hij dan ook aan.
Zijn woorden werden gelukkig ter harte genomen. Een lichter onderwerp werd aangesneden. De gave van Ryan. Campbell schudde zijn hoofd als antwoord op de vraag. “Ik heb wel begrepen dat het iets met je passie voor kunst te maken heeft.” zei hij. “Je vader zei zoiets, maar hij is er niet verder op ingegaan. Ik heb ernaar gevraagd, toen hij iets liet ontvallen. Hij wilde het alleen niet zeggen. Ik denk dat hij jou die eer wilde geven.” Hij drukte zijn lippen zacht in Ryan zijn hals voor een klein kusje. “Ga je het me nu vertellen?” vroeg hij vervolgens nieuwsgierig. “Alsjeblieft?” Hij keek met puppyogen naar zijn metgezel op. Hij probeerde een mogelijke gave te bedenken, zodat hij iets kon gokken. Er kwam echter geen enkele gave in hem op. Helaas. “Ik heb geen flauw idee namelijk..”

Brenda · Bericht door **Brenda** » 09-09-2018 22:27

Campbell had duidelijk goed nagedacht over alles wat hij gelezen had, want hij had een mening gevormd over wat Savants waren die hij goed kon verdedigen. Ryan vond het wel grappig om een magiër genoemd te worden, omdat hij dan automatisch aan Merlijn de Tovenaar moest denken. “Je hebt gelijk, we zitten in een ontkenningsfase, heel onze wereldwijde gemeenschap… Niemand die het durft toe te geven,” merkte hij grinnikend op. Wederom was het grinniken geen prettig gevoel, maar ach, hij vond het wel degelijk prettig dit gesprek. Het stemde hem minder somber en het stelde hem gerust dat Campbell nog steeds in zijn gezelschap wilde verkeren. Zonder zijn Soulmate zou het herstellen van de bang onmogelijk zijn.
Het leek er niet op dat Cam alles van de vorige avond begreep, maar Ryan was ook niet in de stemming het nog verder uit te leggen. Zelf moest hij immers ook nog nadenken over wat er precies allemaal gebeurd was, hij had een hoop te verwerken. Heel het gezin. De broers Wallace kregen hun Soulmates niet voor niets, er waren een hoop hindernissen te overbruggen. Ryan die zijn Soulmate ziek maakte, Dylans Soulmate die zichzelf voor een beer geworpen had… Het lot was hard voor hen, maar geen van beiden zou erover klagen. Een slecht begin betekende geen slecht einde, ze hadden tenminste het geluk hun liefdes gevonden te hebben op een relatief jonge leeftijd. Campbell leek de zaak ook liever even aan de kant te zetten tot hij de basis van zijn wereld beter begreep, en dat was waarschijnlijk ook de beste aanpak. Ryan kon met zoveel termen en uitleg gooien als hij wilde, als Campbell de basis niet begreep, dan zou hij de rest zeker niet begrijpen. “Later,” zei hij ter bevestiging dat ze de zaak voor nu even aan de kant zouden schuiven.
Ryan knikte toen Campbell zei dat zijn gave iets met zijn passie voor kunst te maken had. Zijn Soulmate was erg nieuwsgierig, iets wat hem liet glimlachen. “Wil je me even een papiertje en pen geven?” Vroeg hij,” Die liggen op het nachtkastje naast je.” Een kleine demonstratie zou hem al veel moeite kosten, maar dat kon hem niet zoveel schelen. Voor Campbell deed hij alles. Zodra hij het papiertje en de pen had, begon hij te tekenen. Een kleine schets, niet ontzettend gedetailleerd maar toch duidelijk zichtbaar wat hij tekende. Een vlinder verscheen op papier en Ryan legde de pen aan de kant. “Wat ik creëer op papier kan tot leven komen,” zei Ryan, waarna hij met zijn vingers in het blad verdween, zich erg concentreerde op dit karwei, waarna hij zijn vinger weer terug trok. Een kleine, blauwe vlinder zat op zijn vinger, een exacte replica van degene die hij getekend had, alleen was deze levend en wel. Ryan blies zachtjes en het kleine beestje vloog van zijn vinger af, om een rondje door zijn kamer te maken. Met een glimlach keek hij even naar de vlinder, en vervolgens naar Campbell. Hij had ook nog een spinnetje getekend op het papier, en deze plukte hij nu ook tussen wijsvinger en duim uit het papier. Het spinnetje kroop direct naar Campbell toe. Ryan voelde een stekende hoofdpijn opkomen door deze kleine creaties, maar dat was slechts een kleine prijs om zijn Soulmate te verrassen.

Joyce · Bericht door **Joyce** » 29-09-2018 15:49

De kleine demonstratie bracht verwondering bij Campbell teweeg, heel veel verwondering. Met een mond die een stuk open stond, had hij toegekeken hoe zijn metgezel een vlinder en een spin tekende en deze vervolgens uit het papier tevoorschijn toverde. Het ging allemaal zo gemakkelijk, alsof het niets was. Het spinnetje kroop naar hem toe, waardoor Campbell niet anders kon dan zijn hand in een uitnodigend gebaar op te houden. Toen het beestje op zijn vinger klom, kriebelde dat een beetje. Grinnikend keek hij toe. Na enkele seconden scheurde hij zijn blik los van het tafereel om kort naar de prachtige vlinder te kijken. “Wauw..” fluisterde hij vol ontzag, waarna hij zijn aandacht terug op het spinnetje wilde richten. Een onaangename verrassing wachtte op hem. De spin was verdwenen. Geschrokken keek Campbell op naar de vlinder, net op tijd om deze ook te zien oplossen in de lucht. Zijn hart brak. “Ooh..”
Het was lastig te bevatten wat er zonet gebeurd was. Ryan had een vlinder en een spin gecreëerd, maar deze creaties waren nu alweer verdwenen. Ze hadden geen lang leven mogen hebben.. Nee, er klopte iets niet aan die theorie. Als het echte levende wezens waren geweest, dan hadden ze niet in het niets kunnen oplossen.. In dat geval hadden er overblijfselen moeten zijn, maar die waren er niet. Ryan had geen vlinder en geen spin gecreëerd, nee, hij had slechts een illusie van een vlinder en een spin gecreëerd. Het was niet echt geweest. “Ooh..” herhaalde Campbell. “Je creëert illusies, via je schetsen op papier, dat is jouw gave..”
De conclusie dat zijn twee nieuwe dierenvriendjes slechts illusies waren geweest, was moeilijk te verkroppen. Het deed hem verdriet, hoe idioot dat ook mocht zijn. Hij had de beestjes vrijwel direct in zijn hart gesloten en nu waren ze er meedogenloos uitgerukt. Het maakte hem sip. Wat had hij ze graag langer bij zich gehouden.. Om de een of andere reden voelde hij de behoefte om tegen Ryan aan te kruipen en zich in de jongeman zijn armen te verstoppen om zijn verdriet een plaatsje te geven. Hij gaf zich aan deze behoefte over. Hopelijk vond zijn Soulmate het niet erg dat hij even wat tijd nodig had om dit alles te verwerken.
“Het is heel indrukwekkend..” besloot hij uiteindelijk, nadat hij een minuut of tien zwijgend in de armen van zijn geliefde had gelegen. Hij duwde zichzelf voorzichtig een stukje overeind, zodat hij Ryan aan kon kijken. “Het is echt heel erg indrukwekkend..” Hij glimlachte zwakjes, waarna zijn blik afdwaalde naar het papier waar de schepping van de vlinder en de spin op had plaatsgevonden. Behoedzaam raakte hij het papier aan. “Heb je een speciaal soort papier nodig om je gave op uit te oefenen? Of een speciaal soort pen? Een speciale inkt?” vroeg hij. “Of kan je dit effect op ieder oppervlak met ieder schrijfmiddel nabootsen?” Het was allemaal zo vreselijk surreëel. Hoe was dit allemaal mogelijk? Het hoorde niet mogelijk te zijn, en toch had Ryan bewezen dat het mogelijk was. “Jullie zijn echt magiërs..” mompelde Campbell binnensmonds.

Brenda · Bericht door **Brenda** » 11-10-2018 20:29

De verwondering van zijn geliefde bezorgde hem aangename kriebels. Oh, wat hield hij van die blik in Campbells ogen. Ryan wist nu al dat hij dit nog veel, veel vaker ging doen. Het was iets wat hij ook al veel eerder had willen doen, maar wat natuurlijk nooit had gekund omdat Cam nog niks wist van zijn gave en Ryan niet kon uitleggen waarom al zijn kleine geschenkjes bleken te verdwijnen. Campbell kennende zou hij zich daar heel schuldig over voelen, dus dat kon Ryan zijn geliefde echt niet aandoen.
Ryan knikte toen Campbell zei dat hij illusies creëerde. “Het is me al enkele keren gelukt om iets te tekenen dat blijvend is… Maar dat zijn altijd kleine voorwerpen, kleiner dan mijn handpalm, en dan nog is het een heel vermoeiend proces. Levende wezens blijven nooit lang. Maar nu jij in mijn leven bent… Nu wij samen zijn… En als onze band op volle sterkte is… Zou het best kunnen dat mijn mogelijkheden ook toenemen,” zei Ryan glimlachend. Hij wilde Cam niet te veel hoop geven, dat zou enkel pijnlijk zijn als het toch faalde, maar toch wilde hij dit heugelijke nieuws met hem delen. Als ze tenminste ooit weer zo sterk zouden zijn als nu…
Zachtjes trok hij Campbell nog wat dichter tegen hem aan toen hij het verdriet van zijn geliefde voelde. De jongen had echt een immens groot hart, groter dan wie dan ook. Het was zo prachtig, maar helaas hing er ook een prijskaartje aan, en dat was dat hij verdrietig werd als er iets naars gebeurde…
Ryan schudde zijn hoofd toen Cam vroeg of hij een speciaal soort papier of inkt nodig had. “Alles werkt. Pen, potlood, houtskool, alles. Papier is het makkelijkste oppervlak. Natuurlijk zijn de details wat beter als ik fijnere materialen gebruik. Ik moet het wel zelf getekend hebben, een creatie van iemand anders lukt me niet. Misschien heeft het wel iets te maken met de gebondenheid aan mijn creaties… Ik weet het ook niet…” Een gaap rolde van zijn lippen zonder dat hij er erg in had. De hoofdpijn leek gelukkig al snel weer te verdwijnen, er restte enkel een enorme vermoeidheid. Ryan grinnikte toen Campbell hem weer een magiër noemde. “Als jij het zo wilt noemen, dan mag dat. Dan ben ik jouw magiër,” grinnikte hij, waarna hij een kus op Campbells slaap drukte. Vervolgens liet hij zijn hoofd tegen dat van Cam rusten, hij kon ieder moment in slaap vallen. “Ik hou van je, heel erg veel. Blijf alsjeblieft bij me…,” fluisterde hij nog zachtjes, terwijl zijn oogleden steeds zwaarder werden tot ze niet langer openden. Een diepe, rustige slaap volgde. Band of niet; Cam had een kalmerend effect op hem, beter dan welk slaapmiddel dan ook.

Joyce · Bericht door **Joyce** » 11-10-2018 23:14

“Hij is in zijn atelier.” Hetgeen dat gezegd werd, drong niet onmiddellijk tot hem door. Onbegrijpend keek Campbell mevrouw Wallace aan. Hij keek alsof hij water zag branden. “Hoe bedoel je?” vroeg hij uiteindelijk met gefronste wenkbrauwen. Gisteren had Ryan tegen hem gezegd dat alles al lang klaar was. Sterker nog, hij had het gezworen. Waarom zou hij daar in hemelsnaam over liegen? “Volgens mij kan hij wel een paar oppeppende woorden gebruiken, als je begrijpt wat ik bedoel..” Met een blik vol ongeloof keek Campbell de moeder van zijn Soulmate aan. “Ooh, oké.. Ik ga wel even met hem praten. Het komt goed..” zei hij met een onzeker glimlachje. Hij stapte naar mevrouw Wallace toe om haar kort te omhelzen. "Ik praat wel met hem.." herhaalde hij in een poging om zichzelf ervan te overtuigen dat het zo simpel was.
Bij het tuinhuisje aangekomen, klopte Campbell zacht op de deur om zijn komst aan te kondigen. Hij wist eigenlijk niet of dat noodzakelijk was. In één van de vele boeken die hij gelezen had, had gestaan dat zielsverwanten elkaars aanwezigheid voelden. Als dat het geval was, was het dus onnodig om aan te kloppen. Het punt was echter dat hij niet wist of de beschadiging van hun band ervoor zorgde dat Ryan hem niet aanvoelde. Het was een gevoelig onderwerp en vandaar dat hij het ook niet durfde te vragen. Er zat niets anders op dan het zekere voor het onzekere te nemen en zijn aanwezigheid keer op keer aan te kondigen, iets wat normaal was om te doen.
Voorzichtig duwde Campbell de deur open, nadat hij zijn Soulmate genoeg tijd gegeven had om zijn creaties af te schermen. Hij stapte naar binnen toe. “Heey, magiër van me..” begroette hij Ryan. Het was een koosnaampje geworden. Magiër van me. Ryan was zijn magiër. Twijfelend keek Campbell om zich heen. Eigenlijk had hij direct met de deur in huis willen vallen, maar nu leek hem dat toch niet meer zo verstandig. In plaats van een preek te geven, schuifelde hij naar zijn geliefde toe. “Ik heb je gemist.” zei hij, waarna hij de jongeman in een omhelzing trok.
Met tegenzin liet Campbell zijn magiër weer los. “Ik dacht..” begon hij, maar hij kapte zichzelf af door zijn lippen op die van Ryan te drukken voor een passionele zoen. Hij trok zich echter redelijk snel terug. Ze moesten praten. “Ryan, lieverd, wat is er?” vroeg hij zacht. Hij legde zijn handen liefkozend op de jongeman zijn wangen en keek hem recht in de ogen aan. Er stond een verdrietige glimlach rond zijn lippen. Het was moeilijk, de hele situatie. Het wegvallen van hun band had hen beiden een tikkeltje vreugdeloos gemaakt en dat was op elk moment te voelen. “Er is iets aan de hand. Ik voel het. Je maakt je ergens zorgen over. Ik denk dat ik eigenlijk wel weet waarover, maar ik vind dat dat nergens voor nodig is..” zei hij. Hij probeerde overtuiging uit te stralen voor zijn geliefde, maar faalde daar hopeloos in. “Ik begrijp dat het spannend is, maar jij kan dit.”