Ryan had dit heel anders gepland. Het vertellen over hun zielsverwantschap. Hij had het idee gehad om er een romantische avond van te maken met zijn tweeën, een leuke sfeer creëeren waarna hij deze bom kon lossen zodat hij zeker was dat Campbell zich zou openstellen voor de mogelijkheid dat hij de waarheid sprak. Maar nu… Nu was hij niet geloofwaardig genoeg. Nu keek Campbell hem aan alsof hij niet goed bij zijn verstand was, en misschien was hij dat ook wel. De ziekte verspreidde zich in hem. De leegte viel zijn lichaam aan. Campbell geraakte in paniek, en er was niks dat Ryan kon doen in deze situatie. Hij lag gewoon te trillen op zijn plekje, sloeg zijn handen voor zijn ogen en rolde zich op in foetushouding. “Nee… Geen ziekenhuis! Dat is niet nodig… Cam… Echt niet…” Hij klonk lang niet zo overtuigend als hij wilde, shit.
Aangezien hij zelf niks kon betekenen voor Campbell op dit moment, stuurde hij een mentaal bericht naar zijn moeder met de vraag of ze hem kwam helpen. Binnen de minuut stond ze in het atelier, en ze nam bezorgd de situatie in zich op. “Cam, liefje, rustig maar,” probeerde ze hem gerust te stellen terwijl ze zich over hem ontfermde. Ze probeerde geruststellend over zijn armen te wrijven en hem te knuffelen, als een moeder die haar baby troostte. Ze kenden elkaar dan nog niet zo heel goed of lang, maar Ryan hoopte dat het toch zou werken. Moeders hadden altijd een rustgevend effect, zelfs als het niet je eigen moeder was.
“Campbell, ik denk dat je even met mij moet meekomen.” De zware stem van zijn vader sneed door de paniek heen. “Evelyn gaat voor Ryan zorgen, en ondertussen gaan wij even met elkaar praten.” Zijn vader gaf Campbell vervolgens niet echt een keuze meer, nam hem gewoon mee het atelier uit, en Ryan jammerde zachtjes door dit afscheid. De band was er dan wel niet, hij miste Campbell zodra hij uit de ruimte was. Zijn moeder kwam naast hem op de bank zitten en streelde zachtjes door zijn haren. “Lieverd, rustig… Je moet even kalmeren. Jullie allebei. Je bent ziek, maar we gaan je genezen, oké? Wees niet bang, alles komt goed,” zei ze zachtjes, waarna ze iemand wenkte. De dokter had blijkbaar buiten staan wachten op zijn cue om naar binnen te mogen komen. Ryan zag een schim aan het raam bewegen. “Ik heb hem nodig… Niets anders,” jammerde hij zachtjes terwijl zijn moeder en de dokter zich over hem ontfermden. Hij had geen idee wat ze met hem aan het doen waren, tot hij plotseling het bewustzijn verloor.
Campbell Gonzalez en Ryan Wallace
Moderator: Brenda
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
Voor geen mogelijkheid lukte het Campbell om zichzelf te herpakken. Hij was niet in staat om de sterke vriend te zijn die zijn geliefde momenteel nodig had. Dit gegeven maakte hem alleen maar harder aan het huilen. Trillend als een rietje stond hij daar midden in het atelier. Aangezien hij zo op ging in zijn eigen snikken, had hij niet door dat iemand zich bij hen voegde. Plotseling vouwde een paar warme vrouwenarmen zich om hem heen, om hem vervolgens in een troostende omhelzing te trekken. Gewillig drukte hij zich tegen de persoon aan die zich om hem ontfermde. “Ryan, het.. het gaat niet goed met hem..” snifte hij. Meer dan dat kon hij echter niet uitbrengen. Hij was teveel van streek om van nut te zijn in deze situatie.
De warme omhelzing bleek slechts voor korte duur te zijn. Voor Campbell het goed en wel doorhad, werd hij door een andere hand de kamer uit geleid. Dit was overduidelijk een mannenhand, het ging iets ruwer.. Harder. Een hand dat geen tegenspraak duldde. Als een mak lammetje liet Campbell zich meevoeren. Nog altijd liepen de tranen over zijn wangen. “Maar Ryan..” zei hij zacht. “Ryan.. Ryan..” Zijn gesnik werd volkomen genegeerd door degene die hem meevoerde en misschien was dat maar beter ook, zijn gesnik voegde toch geen enkele waarde toe.
Na een korte wandeling, werd hij op een bank geplaatst. Een groot gevaarte kroop naast hem om met hem te knuffelen. Campbell sloeg zijn armen om het warme zachte lichaam heen. “Heey Luna.” snifte hij een zielige begroeting tegen de hond van de familie Wallace. Vervolgens verborg hij zijn gezicht in de vacht van de dame. Het was dan misschien geen moederlijke omhelzing die hij kreeg, maar deze knuffel kwam dicht in de buurt bij de warmte die een moederlijke omhelzing met zich meebracht. Vandaar dat hij langzaam maar zeker kalmeerde. Zijn gesnik werd minder en minder, totdat het helemaal verdwenen was en het trillen van zijn lichaam stopte ook. Luna bleek goed te zijn in het troosten van zielige hoopjes mens.
Nu Campbell ietwat gekalmeerd was, begon hij zich meer bewust te worden van zijn omgeving. Hij zat op een bank, maar niet op de bank in de woonkamer. Na kort om zich heen gekeken te hebben, kwam hij tot de conclusie dat hij in de werkkamer van meneer Wallace zat. Nog nooit was hij in deze kamer geweest.. Hij was er wel eens langsgelopen, had ook wel eens stiekem naar binnen gegluurd, maar hij was nog nooit effectief binnen geweest. Meneer Wallace zat aan zijn studeertafel en keek hem met een onleesbare blik aan. Na een moment van stilte kwam de man overeind. Hij pakte het glas water dat op zijn bureau stond beet en bracht deze naar hem toe. Campbell pakte het glas aan, dankbaar, en nam gulzig een aantal slokken. “We moeten praten.” En met deze mededeling werd het zware gesprek in gang gezet.
In het begin van zijn relatie met Ryan had Campbell research naar het fenomeen van zielsverwanten gedaan. Compleet zonder reden had hij dat destijds nodig gevonden. Eigenlijk had hij hetgeen dat hij toen gelezen had niet zo serieus genomen. Misschien had hij dat wel moeten doen. Door zijn eerdere onderzoek kwam hetgeen dat hij nu aan het lezen was enigszins bekend voor. Hij zat aan het bureau van meneer Wallace en bladerde de boeken door die de man aan hem gegeven had. Het lukte hem echter niet om zich te focussen. Zijn hoofd zat te vol van de informatie die hij tijdens het gesprek met meneer Wallace had gekregen. Ryan en hij waren voor elkaar gemaakt.. Soulmates. En blijkbaar had Ryan de afgelopen nacht iets groots gedaan met Dylan en voelde hij zich daardoor zo ziek. Campbell begreep alles tot op een zekere hoogte.. Na die hoogte werd alles een grote blur.
Luna lag naast zijn voeten te slapen en straalde een rustgevende warmte uit. Meneer Wallace had hem ongeveer een uur geleden alleen gelaten, zodat hij de rust had om alles te verwerken. Dit wilde echter niet lukken. Campbell zijn gedachten bleven afdwalen naar zijn zieke Soulmate. Er was hem op het hart gedrukt dat alles goed kwam met die jongen, maar hij was er nog niet over uit of hij dat wel geloofde. Na lang geaarzeld te hebben, besloot Campbell om een kijkje te gaan nemen bij zijn vriend. Hij wilde hem namelijk heel graag zien, ook als hij in een slechte staat verkeerde. Misschien kon hij hem zelfs wel een beetje beter laten voelen door een knuffel.. Vandaar dat hij als een verloren puppy op weg ging naar de kamer van Ryan. Hij hoopte de jongeman daar te vinden. Als dat niet het geval was, zou hij nog wel even in het atelier gaan kijken. Hij zou blijven zoeken totdat hij hem vond.
De warme omhelzing bleek slechts voor korte duur te zijn. Voor Campbell het goed en wel doorhad, werd hij door een andere hand de kamer uit geleid. Dit was overduidelijk een mannenhand, het ging iets ruwer.. Harder. Een hand dat geen tegenspraak duldde. Als een mak lammetje liet Campbell zich meevoeren. Nog altijd liepen de tranen over zijn wangen. “Maar Ryan..” zei hij zacht. “Ryan.. Ryan..” Zijn gesnik werd volkomen genegeerd door degene die hem meevoerde en misschien was dat maar beter ook, zijn gesnik voegde toch geen enkele waarde toe.
Na een korte wandeling, werd hij op een bank geplaatst. Een groot gevaarte kroop naast hem om met hem te knuffelen. Campbell sloeg zijn armen om het warme zachte lichaam heen. “Heey Luna.” snifte hij een zielige begroeting tegen de hond van de familie Wallace. Vervolgens verborg hij zijn gezicht in de vacht van de dame. Het was dan misschien geen moederlijke omhelzing die hij kreeg, maar deze knuffel kwam dicht in de buurt bij de warmte die een moederlijke omhelzing met zich meebracht. Vandaar dat hij langzaam maar zeker kalmeerde. Zijn gesnik werd minder en minder, totdat het helemaal verdwenen was en het trillen van zijn lichaam stopte ook. Luna bleek goed te zijn in het troosten van zielige hoopjes mens.
Nu Campbell ietwat gekalmeerd was, begon hij zich meer bewust te worden van zijn omgeving. Hij zat op een bank, maar niet op de bank in de woonkamer. Na kort om zich heen gekeken te hebben, kwam hij tot de conclusie dat hij in de werkkamer van meneer Wallace zat. Nog nooit was hij in deze kamer geweest.. Hij was er wel eens langsgelopen, had ook wel eens stiekem naar binnen gegluurd, maar hij was nog nooit effectief binnen geweest. Meneer Wallace zat aan zijn studeertafel en keek hem met een onleesbare blik aan. Na een moment van stilte kwam de man overeind. Hij pakte het glas water dat op zijn bureau stond beet en bracht deze naar hem toe. Campbell pakte het glas aan, dankbaar, en nam gulzig een aantal slokken. “We moeten praten.” En met deze mededeling werd het zware gesprek in gang gezet.
In het begin van zijn relatie met Ryan had Campbell research naar het fenomeen van zielsverwanten gedaan. Compleet zonder reden had hij dat destijds nodig gevonden. Eigenlijk had hij hetgeen dat hij toen gelezen had niet zo serieus genomen. Misschien had hij dat wel moeten doen. Door zijn eerdere onderzoek kwam hetgeen dat hij nu aan het lezen was enigszins bekend voor. Hij zat aan het bureau van meneer Wallace en bladerde de boeken door die de man aan hem gegeven had. Het lukte hem echter niet om zich te focussen. Zijn hoofd zat te vol van de informatie die hij tijdens het gesprek met meneer Wallace had gekregen. Ryan en hij waren voor elkaar gemaakt.. Soulmates. En blijkbaar had Ryan de afgelopen nacht iets groots gedaan met Dylan en voelde hij zich daardoor zo ziek. Campbell begreep alles tot op een zekere hoogte.. Na die hoogte werd alles een grote blur.
Luna lag naast zijn voeten te slapen en straalde een rustgevende warmte uit. Meneer Wallace had hem ongeveer een uur geleden alleen gelaten, zodat hij de rust had om alles te verwerken. Dit wilde echter niet lukken. Campbell zijn gedachten bleven afdwalen naar zijn zieke Soulmate. Er was hem op het hart gedrukt dat alles goed kwam met die jongen, maar hij was er nog niet over uit of hij dat wel geloofde. Na lang geaarzeld te hebben, besloot Campbell om een kijkje te gaan nemen bij zijn vriend. Hij wilde hem namelijk heel graag zien, ook als hij in een slechte staat verkeerde. Misschien kon hij hem zelfs wel een beetje beter laten voelen door een knuffel.. Vandaar dat hij als een verloren puppy op weg ging naar de kamer van Ryan. Hij hoopte de jongeman daar te vinden. Als dat niet het geval was, zou hij nog wel even in het atelier gaan kijken. Hij zou blijven zoeken totdat hij hem vond.
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
De dokter had hem verteld dat de eerste dagen het ergst zouden zijn. Dat de pijn die hij nu ervaarde, erg gelijkend was met een definitief verlies van een Soulmate, waardoor de man een beetje verder ging op hoe zo een verlieservaring in elkaar zat om Ryan te helpen. Het beviel hem niks dat dit het referentiepunt was voor zijn behandeling, hij wilde er niet aan denken dat hij Campbell voor eeuwig kwijt was. Ze zouden de weg naar elkaar terugvinden. Dat moest gewoon. Het was mogelijk, werd hem beloofd, maar eerst zou hij door deze rouwperiode heen moeten. Als dit was hoe het voelde om je Soulmate definitief te verliezen, dan begreep Ryan maar al te goed waarom de meesten Savants zelfmoord pleegden zodra hun partner stierf. Het was ondraaglijk. De ergste pijn die men ooit kon voelen.
Ryan was naar zijn slaapkamer gedragen, lag terug in zijn oude, vertrouwde bed te slapen. Ze hadden hem aardig wat medicatie gegeven tegen pijn om hem kalm te houden, hij was werkelijk gedrogeerd. Er was echter iets dat zijn bewustzijn prikkelde, een aanwezigheid in de kamer die ervoor zorgde dat hij toch langzaam zijn ogen begon te openen. Alles was wazig in die paar eerste seconden, maar gelukkig leek zijn zicht zich eindelijk scherp te stellen. Het zou wat zijn moest hij nu ook nog eens blind worden… Nee, niet aan denken. Ryan zag Campbell in de deuropening staan. Twijfelend, alsof hij niet zeker wist of hij binnen mocht komen. Absurd natuurlijk, want Campbell mocht werkelijk overal in dit huis verkeren, zeker Ryans kamer. Hij mocht wat Ryan betrof zelfs in zijn badkamer komen wanneer hij op de wc zat of zich aan het douchen was, er was geen sprake van nood aan privacy als het op zijn Soulmate aankwam.
Met een klein handgebaar dat ‘kom hier’ betekende, zorgde hij ervoor dat Campbell eindelijk de drempel over kwam en naar het bed toe stapte. Zodra Campbell dichtbij genoeg was, strekte hij zijn arm naar hem uit en pakte zijn hand vast. Zachtjes trok hij hem dichterbij zodra hij plaats zou nemen op het bed, zodat hij bij hem zou komen liggen. Het was heel anders dan toen hij uit pure wanhoop Campbell bovenop zich getrokken had, dit was veel lieflijker en minder dwingend. Eerder een vriendelijke suggestie. Zodra Campbell bij hem kwam liggen, sloeg hij zijn armen om hem heen en trok hem tegen zich aan. Ryan had nog geen woord gezegd tegen zijn Soulmate, maar hij vertrouwde zijn stem niet echt op het moment. Zijn keel voelde ontzettend droog aan, hij had al een hele tijd niet meer gedronken.
Zachtjes streelde hij over Campbells rug, legde zijn hoofd tegen het zijne en drukte een zachte kus op zijn haren. De aanwezigheid van zijn zielsverwant werkte heel rustgevend, iets wat Ryan wel hoop gaf. Cams uitwerking op hem moest immers betekenen dat hun band er nog steeds was, maar alleen heel, heel erg verzwakt was zodat ze er geen gebruik van konden maken. Iets waar hij toch wel een beetje van baalde op dit moment, want hij had graag geweten wat er allemaal in Campbells hoofd afspeelde. Hij herinnerde zich nog vaag het tafereel in het atelier, met zijn plotse uitbarsting dat Campbell zijn zielsverwant was en dat de jongen hem niet geloofd had en in diepe paniek was verzeild geraakt. Ging dit nog steeds gaande in Campbell, of was hij echt gekalmeerd? Had hij het als een leugen afgeschreven of hadden zijn ouders verder gepraat over hun verwantschap? Ryan wist het niet, meer hij genoot te erg van het moment om als eerste erover te beginnen. Als Cam met hem wilde praten, dan zou hij dat doen, maar anders genoot hij gewoon in stilte van zijn aanwezigheid.
Ryan was naar zijn slaapkamer gedragen, lag terug in zijn oude, vertrouwde bed te slapen. Ze hadden hem aardig wat medicatie gegeven tegen pijn om hem kalm te houden, hij was werkelijk gedrogeerd. Er was echter iets dat zijn bewustzijn prikkelde, een aanwezigheid in de kamer die ervoor zorgde dat hij toch langzaam zijn ogen begon te openen. Alles was wazig in die paar eerste seconden, maar gelukkig leek zijn zicht zich eindelijk scherp te stellen. Het zou wat zijn moest hij nu ook nog eens blind worden… Nee, niet aan denken. Ryan zag Campbell in de deuropening staan. Twijfelend, alsof hij niet zeker wist of hij binnen mocht komen. Absurd natuurlijk, want Campbell mocht werkelijk overal in dit huis verkeren, zeker Ryans kamer. Hij mocht wat Ryan betrof zelfs in zijn badkamer komen wanneer hij op de wc zat of zich aan het douchen was, er was geen sprake van nood aan privacy als het op zijn Soulmate aankwam.
Met een klein handgebaar dat ‘kom hier’ betekende, zorgde hij ervoor dat Campbell eindelijk de drempel over kwam en naar het bed toe stapte. Zodra Campbell dichtbij genoeg was, strekte hij zijn arm naar hem uit en pakte zijn hand vast. Zachtjes trok hij hem dichterbij zodra hij plaats zou nemen op het bed, zodat hij bij hem zou komen liggen. Het was heel anders dan toen hij uit pure wanhoop Campbell bovenop zich getrokken had, dit was veel lieflijker en minder dwingend. Eerder een vriendelijke suggestie. Zodra Campbell bij hem kwam liggen, sloeg hij zijn armen om hem heen en trok hem tegen zich aan. Ryan had nog geen woord gezegd tegen zijn Soulmate, maar hij vertrouwde zijn stem niet echt op het moment. Zijn keel voelde ontzettend droog aan, hij had al een hele tijd niet meer gedronken.
Zachtjes streelde hij over Campbells rug, legde zijn hoofd tegen het zijne en drukte een zachte kus op zijn haren. De aanwezigheid van zijn zielsverwant werkte heel rustgevend, iets wat Ryan wel hoop gaf. Cams uitwerking op hem moest immers betekenen dat hun band er nog steeds was, maar alleen heel, heel erg verzwakt was zodat ze er geen gebruik van konden maken. Iets waar hij toch wel een beetje van baalde op dit moment, want hij had graag geweten wat er allemaal in Campbells hoofd afspeelde. Hij herinnerde zich nog vaag het tafereel in het atelier, met zijn plotse uitbarsting dat Campbell zijn zielsverwant was en dat de jongen hem niet geloofd had en in diepe paniek was verzeild geraakt. Ging dit nog steeds gaande in Campbell, of was hij echt gekalmeerd? Had hij het als een leugen afgeschreven of hadden zijn ouders verder gepraat over hun verwantschap? Ryan wist het niet, meer hij genoot te erg van het moment om als eerste erover te beginnen. Als Cam met hem wilde praten, dan zou hij dat doen, maar anders genoot hij gewoon in stilte van zijn aanwezigheid.
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
In de slaapkamer van Ryan vond Campbell wat hij zocht. Zijn zieke Soulmate lag in zijn bed. Van zijn plaats bij de deur kon hij echter moeilijk inschatten of de jongeman sliep. Uit angst om hem wakker te maken, bleef hij in de deuropening staan. Hij staarde naar het bed, sabbelend op zijn onderlip. Op een gegeven moment, ongeveer vijf minuten na zijn aankomst, gingen de ogen van Ryan haperend open. Campbell zijn hart maakte een verschrikt sprongetje. Verder deed hij echter niets. Hij bleef staan waar hij stond, kijkend naar zijn geliefde. Er werd oogcontact gemaakt, waarna hij naar het bed gewenkt werd. Dit kleine gebaar zorgde ervoor dat hij in beweging kwam. Aarzelend schuifelde hij naar het bed toe. Bij het bed aangekomen werd hij op een liefdevolle wijze in de armen van de ander getrokken. Dit voelde veel fijner dan de wanhopige gedwongen omhelzing van eerder die dag. Dit was geruststellend. Gewillig kroop Campbell dicht tegen Ryan aan.
Er kwam een verstikkende warmte van de patiënt af. Het kon niet anders dan dat de jongeman te maken had met koorts. Dit gegeven wakkerde toch wel enige zorgen bij Campbell op. Hij probeerde zich alleen niet aan deze zorgen over te geven. Zijn Soulmate werd uitvoerig in de gaten gehouden door een speciale dokter, dus hij was in goede handen. Aan deze gedachten probeerde hij zich vast te houden. Hij moest. Ook al vertrouwde hij de dokter eigenlijk niet helemaal. Het was een vreemde irritante man. Toch wist hij dat de man te vertrouwen moest zijn. De familie Wallace zou nooit een onbetrouwbaar persoon het leven van hun kinderen laten monitoren..
“Ik zag dokter Larson vanmiddag..” merkte Campbell op, ook al was het vrij vanzelfsprekend dat hij de dokter vandaag gezien had. Die man had tenslotte zijn hele dag in huize Wallace gespendeerd om de gezondheid van de jonge Wallaces te monitoren. “Niet zo lang geleden, daarnet toen ik hier heen kwam om precies te zijn.. Volgens mij wilde hij met me praten. Maar ik wilde eigenlijk niet met hem praten, dus ik heb gedaan alsof ik hem niet zag.. Hij riep me nog, maar ik ben gewoon doorgelopen. Ik zocht jou.. Niet hem. Ik wilde niet met hem praten. Ik wilde jou zien.. Hij vindt me nu vast een heel erg onbeleefd joch..” vertelde hij zacht. “Maar dat geeft niet. Ik vind hem toch ook niet zo aardig.. Dus het is wederzijds.. Hij geeft me de rillingen.. Alsof hij alles van me weet. Ik wil niet dat hij alles van me weet.. Alleen jij mag dat.”
Na zijn monoloog viel Campbell voor een kort moment stil. Hij wilde niet de oren van Ryan zijn hoofd praten, dus was het beter als hij even zweeg. Met zijn ogen dicht luisterde hij naar de hartslag van zijn Soulmate. Er waren nog zoveel onbeantwoorde vragen waar hij momenteel mee zat. Hoewel hij inmiddels het een en ander gelezen had over de band tussen zielsverwanten, was het nog steeds heel moeilijk om te begrijpen. Aan deze onduidelijkheden probeerde hij echter zo weinig mogelijk aandacht te besteden. Het enige dat telde, was het hart dat voor hem klopte. Het hart van Ryan.. Het klopte alleen voor hem.
“Dus.. Jij bent een Savant?” vroeg hij aan Ryan. “Een Saaaaavant? Savaant? Sevant? Sevent? Savent?” Hij speelde met de uitspraak van het woord. Het was een vreemd begrip, als je het aan hem vroeg. “Waarom gebruiken jullie dat begrip eigenlijk? In theorie zijn jullie toch gewoon magiërs?” Het betrof een oprechte vraag. “Ik bedoel.. Ik denk dat jullie magisch zijn. Ik weet het niet zeker. Ik vind jou wel magisch in ieder geval, dat weet ik dan wel weer heel zeker..”
Langzaam drong het tot hem door dat hij misschien iets te veel sprak. “Sorry.. Jij bent natuurlijk heel erg moe. Ik hou mijn mond wel.. Het spijt me.” piepte hij beschaamd.
Er kwam een verstikkende warmte van de patiënt af. Het kon niet anders dan dat de jongeman te maken had met koorts. Dit gegeven wakkerde toch wel enige zorgen bij Campbell op. Hij probeerde zich alleen niet aan deze zorgen over te geven. Zijn Soulmate werd uitvoerig in de gaten gehouden door een speciale dokter, dus hij was in goede handen. Aan deze gedachten probeerde hij zich vast te houden. Hij moest. Ook al vertrouwde hij de dokter eigenlijk niet helemaal. Het was een vreemde irritante man. Toch wist hij dat de man te vertrouwen moest zijn. De familie Wallace zou nooit een onbetrouwbaar persoon het leven van hun kinderen laten monitoren..
“Ik zag dokter Larson vanmiddag..” merkte Campbell op, ook al was het vrij vanzelfsprekend dat hij de dokter vandaag gezien had. Die man had tenslotte zijn hele dag in huize Wallace gespendeerd om de gezondheid van de jonge Wallaces te monitoren. “Niet zo lang geleden, daarnet toen ik hier heen kwam om precies te zijn.. Volgens mij wilde hij met me praten. Maar ik wilde eigenlijk niet met hem praten, dus ik heb gedaan alsof ik hem niet zag.. Hij riep me nog, maar ik ben gewoon doorgelopen. Ik zocht jou.. Niet hem. Ik wilde niet met hem praten. Ik wilde jou zien.. Hij vindt me nu vast een heel erg onbeleefd joch..” vertelde hij zacht. “Maar dat geeft niet. Ik vind hem toch ook niet zo aardig.. Dus het is wederzijds.. Hij geeft me de rillingen.. Alsof hij alles van me weet. Ik wil niet dat hij alles van me weet.. Alleen jij mag dat.”
Na zijn monoloog viel Campbell voor een kort moment stil. Hij wilde niet de oren van Ryan zijn hoofd praten, dus was het beter als hij even zweeg. Met zijn ogen dicht luisterde hij naar de hartslag van zijn Soulmate. Er waren nog zoveel onbeantwoorde vragen waar hij momenteel mee zat. Hoewel hij inmiddels het een en ander gelezen had over de band tussen zielsverwanten, was het nog steeds heel moeilijk om te begrijpen. Aan deze onduidelijkheden probeerde hij echter zo weinig mogelijk aandacht te besteden. Het enige dat telde, was het hart dat voor hem klopte. Het hart van Ryan.. Het klopte alleen voor hem.
“Dus.. Jij bent een Savant?” vroeg hij aan Ryan. “Een Saaaaavant? Savaant? Sevant? Sevent? Savent?” Hij speelde met de uitspraak van het woord. Het was een vreemd begrip, als je het aan hem vroeg. “Waarom gebruiken jullie dat begrip eigenlijk? In theorie zijn jullie toch gewoon magiërs?” Het betrof een oprechte vraag. “Ik bedoel.. Ik denk dat jullie magisch zijn. Ik weet het niet zeker. Ik vind jou wel magisch in ieder geval, dat weet ik dan wel weer heel zeker..”
Langzaam drong het tot hem door dat hij misschien iets te veel sprak. “Sorry.. Jij bent natuurlijk heel erg moe. Ik hou mijn mond wel.. Het spijt me.” piepte hij beschaamd.
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
Het duurde niet lang voordat Campbell begon te praten. Blijkbaar was hij niet zo een fan van de dokter, iets wat Ryan zachtjes deed grinniken. Deze beweging deed hem echter geen goed, hij kreunde zachtjes van de pijn, waarna hij probeerde zich weer zo stil mogelijk te houden. Grinniken en lachen was nou eenmaal een gebeuren dat trillingen in het hele lichaam veroorzaakte, en zijn hele lichaam voelde als een grote, pijnlijke blauwe plek aan. Dit terwijl hij niet eens echte kneuzingen opgelopen had ofzo, hij had gewoon hoge koorts… Zijn lichaam leek gewoon niet te beseffen wat er aan de hand was en voelde daarom maar gekke dingen.
“Ik heb hem wel een beetje over jou verteld… Over ons, maar niet alles. Ik zou je nooit volledig uit de doeken voor een ander,” beloofde Ryan Campbell. Hij had de jongen nog niks verteld over hun sterke band, die in het begin voor de nodige problemen had gezorgd. Dit leek hem echter een nieuwtje dat nog even kon wachten, zeker aangezien die sterke band momenteel toch afwezig was. Ze konden perfect 24/24 bij elkaar blijven zolang dit probleem zich voordeed, een klein voordeel aan deze nare situatie.
Ryan haalde kort zijn schouders op toen Campbell vroeg waarom ze precies Savants heette en niet een andere naam hadden, zoals magiërs. Dit was wel een beetje lachwekkend, maar Ryan probeerde zichzelf koest te houden. “We zijn niet echt magisch, Cam. Magiërs kunnen immers magie manipuleren op heel veel verschillende manieren, gebruiken spreuken of magische objecten zoals een staf of stok om de magie op te roepen en te commanderen… Zo werkt het niet bij ons,” legde Ryan hem uit. Het was geen domme vraag van zijn Soulmate, echt niet, maar er waren wel degelijk veel verschillen tussen een magiër en een Savant. Het grootste verschil was waarschijnlijk dat magiërs niet eens bestonden en Savants wel degelijk, ze werden gewoon verkeerd begrepen door mensen.
“Het geeft niet lieverd, ik praat graag met je. Je hebt nog zoveel te leren over mijn wereld… Onze wereld. Jij hoort immers in mijn wereld. Alles wat ik ben, ben jij en andersom. Maar wat Savants dus Savants maakt… We hebben gaves die ons uniek maken. Er zijn mensen die met dezelfde gave rondlopen, maar toch, dan scheelt de sterkte van de gave meestal een hoop. Shapeshifters gaves zijn vaak erfelijk, maar ook niet altijd. Hoe dan ook, we worden geboren met onze gave en het is onmogelijk om de gave van een andere te leren. Het enige wat ieder van ons kan, is telepathie, en dit enkel met mensen waarmee je in verbinding staat. Een verbinding zoals een ouder en kind, broers en zussen, Soulmates… Mensen waarmee je een diepgaande band hebt opgebouwd buiten de familie of Soulmateband kan ook, maar dit komt veel minder vaak voor. Een vriendschap die zo diepgaat, komt zelden voor. Maar jij kan bijvoorbeeld wel via mij een band aanleggen met Dylan en mijn ouders, dat soort dingen… Het klinkt ingewikkeld, is het ingewikkeld? Het spijt me, ik was niet van plan om je het op zo een manier uit te leggen… Ik ben niet voorbereid. Maar ik was ook nooit van plan geweest te doen wat ik gisterenavond gedaan heb met ons… Het spijt me dat ik het verpest heb Cam. Ik beloof je dat ik alles goed zal maken, ooit, als je me maar de kans wilt geven,” zei hij, en hij klonk een beetje verdrietig hierbij. Campbell lag dan nu wel in zijn armen, Ryan zou niks kunnen doen als de jongen nu opsprong en zijn kamer uitliep omdat hij besloot dat dit alles te veel voor hem was. “Hebben ze je al verteld welke gave ik heb?” Besloot hij het daarom over een “lichtere” boeg te gooien, om Cams nieuwsgierigheid naar zijn wereld verder aan te moedigen.
“Ik heb hem wel een beetje over jou verteld… Over ons, maar niet alles. Ik zou je nooit volledig uit de doeken voor een ander,” beloofde Ryan Campbell. Hij had de jongen nog niks verteld over hun sterke band, die in het begin voor de nodige problemen had gezorgd. Dit leek hem echter een nieuwtje dat nog even kon wachten, zeker aangezien die sterke band momenteel toch afwezig was. Ze konden perfect 24/24 bij elkaar blijven zolang dit probleem zich voordeed, een klein voordeel aan deze nare situatie.
Ryan haalde kort zijn schouders op toen Campbell vroeg waarom ze precies Savants heette en niet een andere naam hadden, zoals magiërs. Dit was wel een beetje lachwekkend, maar Ryan probeerde zichzelf koest te houden. “We zijn niet echt magisch, Cam. Magiërs kunnen immers magie manipuleren op heel veel verschillende manieren, gebruiken spreuken of magische objecten zoals een staf of stok om de magie op te roepen en te commanderen… Zo werkt het niet bij ons,” legde Ryan hem uit. Het was geen domme vraag van zijn Soulmate, echt niet, maar er waren wel degelijk veel verschillen tussen een magiër en een Savant. Het grootste verschil was waarschijnlijk dat magiërs niet eens bestonden en Savants wel degelijk, ze werden gewoon verkeerd begrepen door mensen.
“Het geeft niet lieverd, ik praat graag met je. Je hebt nog zoveel te leren over mijn wereld… Onze wereld. Jij hoort immers in mijn wereld. Alles wat ik ben, ben jij en andersom. Maar wat Savants dus Savants maakt… We hebben gaves die ons uniek maken. Er zijn mensen die met dezelfde gave rondlopen, maar toch, dan scheelt de sterkte van de gave meestal een hoop. Shapeshifters gaves zijn vaak erfelijk, maar ook niet altijd. Hoe dan ook, we worden geboren met onze gave en het is onmogelijk om de gave van een andere te leren. Het enige wat ieder van ons kan, is telepathie, en dit enkel met mensen waarmee je in verbinding staat. Een verbinding zoals een ouder en kind, broers en zussen, Soulmates… Mensen waarmee je een diepgaande band hebt opgebouwd buiten de familie of Soulmateband kan ook, maar dit komt veel minder vaak voor. Een vriendschap die zo diepgaat, komt zelden voor. Maar jij kan bijvoorbeeld wel via mij een band aanleggen met Dylan en mijn ouders, dat soort dingen… Het klinkt ingewikkeld, is het ingewikkeld? Het spijt me, ik was niet van plan om je het op zo een manier uit te leggen… Ik ben niet voorbereid. Maar ik was ook nooit van plan geweest te doen wat ik gisterenavond gedaan heb met ons… Het spijt me dat ik het verpest heb Cam. Ik beloof je dat ik alles goed zal maken, ooit, als je me maar de kans wilt geven,” zei hij, en hij klonk een beetje verdrietig hierbij. Campbell lag dan nu wel in zijn armen, Ryan zou niks kunnen doen als de jongen nu opsprong en zijn kamer uitliep omdat hij besloot dat dit alles te veel voor hem was. “Hebben ze je al verteld welke gave ik heb?” Besloot hij het daarom over een “lichtere” boeg te gooien, om Cams nieuwsgierigheid naar zijn wereld verder aan te moedigen.