"I feel like a part of my soul has love you since the beginning of everything. Maybe we're from the same star."
Campbell Gonzalez en Ryan Wallace
Moderator: Brenda
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
Campbell Gonzalez en Ryan Wallace
Ryan Zachary Wallace
"I feel like a part of my soul has love you since the beginning of everything. Maybe we're from the same star."
"I feel like a part of my soul has love you since the beginning of everything. Maybe we're from the same star."
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
Dylan
Het optreden van vanavond had een grote opkomst. Er waren meer bezoekers dan anders leek het wel. De eerste seconden op het podium had hij zich nietig en zenuwachtig gevoeld. Alsof dit kleine café al te veel was voor hem, alsof hij en zijn band Forever Yours dit optreden totaal niet verdienden. Maar dat deden ze wel. Zijn zelfvertrouwen had maar een paar minuten en een blik op een grijnzende Ryan die twee duimen omhoog stak in het publiek nodig. Het was prettig om een bekend gezicht te zien in de menigte. De broers waren zo hecht met elkaar dat ze altijd op de steun van de ander konden rekenen. Ryan kende hem beter dan wie dan ook en andersom was dat net zo.
Vergeet niet te glimlachen, Dyllie, hoorde hij dan ook op een plagerige toon in zijn hoofd weerklinken. Dylan grinnikte kort waarna hij even tegen de microfoon tikte om zeker te zijn dat deze werkte. Vervolgens keek hij achterom naar de rest van de band om zeker te zijn dat ook zij klaar waren om van start te gaan. Een knikje naar de drummer was voldoende om deze te laten aftellen waarna ze van start gingen met het eerste nummer. De jongens treden één keer per maand op in dit cafe, een regeling die ze met moeite hadden gekregen. Dylan wist dat het niet geheel eerlijk was verlopen, maar dat hoefde niemand anders te weten. Wat had je nou aan een gave als je hem niet een beetje voor je eigen profijt kon gebruiken immers? De cafébaas had gewoon een extra duwtje in de rug nodig gehad om toe te stemmen, dat had iedereen gezien die aanwezig was in de ruimte waar ze gespeeld hadden. Trots was hij er niet op, schuldgevoel had hem snel getroffen en Ryan en hun ouders waren erg teleurgesteld in hem geweest. Maar na drie optredens wist hij dat hij het verdiende hier te staan, en hij wist ook dat de cafébaas het nu wist. Anders zouden ze niet steeds opnieuw mogen komen, zo sterk was zijn hypnose nou ook weer niet geweest.
Dylan zong de longen uit zijn lijf tijdens de stevigere nummers en hield zich ingetogen en teder tijdens een rustig nummer. Hij wist goed hoe hij emoties kon overbrengen via zijn stem, daar was hij altijd al goed in geweest. Net zoals zijn broer dit het beste op papier kon. De kunstenaarsbroertjes waren ze. Dylan liet zijn blik door de ruimte glijden tijdens de nummers, zag bekende gezichten van de kleine fanclub die ze verworven hadden maar voornamelijk onbekende gezichten. Mensen die uitbundig meededen en mensen die eruit zagen alsof ze ieder moment weg konden lopen. Verveling, vreugde... Het was allemaal terug te zien als je maar goed genoeg keek. Dylans blik was helemaal afgegleden naar de bar, waar zijn aandacht gevangen werd door een jongeman. Een aantrekkelijke jongeman. En ondanks dat hij daar vanavond niet enig in zijn soort in was, bleef Dylans aandacht toch af en toe terug glijden naar deze ene jongeman aan de bar. Alsof ze magneten waren. Onverklaar was het, maar Dylan was vastbesloten om erachter te komen wat er aan de hand was. Want wie weet... Wie weet was dit wel degene waar hij al zijn hele leven naar zocht.
Eenmaal het optreden was afgelopen, was het tijd voor een volgende band. Zij waren immers niet de enige die vanavond hun stem mochten laten horen. De cafébaas had ingezien dat het verstandig was om plaatselijke bandjes een kans te geven nadat hij zijn winst had berekend na zo een optreden. Dylan hielp zijn maten met hun spullen naar het bandbusje te brengen, waarna ze gezamelijk terug naar binnen liepen. Ryan voegde zich al snel bij hem om hen te feliciteren en zijn broer een vuistje te geven. De jongeman die hem eerder was opgevallen speelde nog steeds een voorname rol in zijn gedachten, waardoor Dylan aanbood drankjes te gaan halen. Hopelijk bevond de jongen zich nog steeds bij de bar. En ja hoor, zijn gebeden werden verhoofd want hij zag de blondharige met zijn rug naar hem toegedraaid staan, nog steeds in gezelschap van drie andere jongens die hij eerder had opgemerkt. Ze hoorden waarschijnlijk samen. Hopelijk zat er geen bezitterig vriendje bij van deze aantrekkelijke verschijning. Tijd om een originele benadering te gebruiken, door één van de zinnetjes uit een van hun songtexten te gebruiken. Dylan ging kort bij de jongen staan zodat hij in diens oor kon fluisteren. 'Your body is Wonderland and I'd like to be Alice so I can explore,' zei hij dan ook met een grijns. Ondertussen ging hij op zoek naar een klik, een vonkje die zou bevestigen dat dit zijn soulmate was. Of dat hij weer te veel hoop had gekregen door een hoge dosis aantrekkingskracht.[/i]
Het optreden van vanavond had een grote opkomst. Er waren meer bezoekers dan anders leek het wel. De eerste seconden op het podium had hij zich nietig en zenuwachtig gevoeld. Alsof dit kleine café al te veel was voor hem, alsof hij en zijn band Forever Yours dit optreden totaal niet verdienden. Maar dat deden ze wel. Zijn zelfvertrouwen had maar een paar minuten en een blik op een grijnzende Ryan die twee duimen omhoog stak in het publiek nodig. Het was prettig om een bekend gezicht te zien in de menigte. De broers waren zo hecht met elkaar dat ze altijd op de steun van de ander konden rekenen. Ryan kende hem beter dan wie dan ook en andersom was dat net zo.
Vergeet niet te glimlachen, Dyllie, hoorde hij dan ook op een plagerige toon in zijn hoofd weerklinken. Dylan grinnikte kort waarna hij even tegen de microfoon tikte om zeker te zijn dat deze werkte. Vervolgens keek hij achterom naar de rest van de band om zeker te zijn dat ook zij klaar waren om van start te gaan. Een knikje naar de drummer was voldoende om deze te laten aftellen waarna ze van start gingen met het eerste nummer. De jongens treden één keer per maand op in dit cafe, een regeling die ze met moeite hadden gekregen. Dylan wist dat het niet geheel eerlijk was verlopen, maar dat hoefde niemand anders te weten. Wat had je nou aan een gave als je hem niet een beetje voor je eigen profijt kon gebruiken immers? De cafébaas had gewoon een extra duwtje in de rug nodig gehad om toe te stemmen, dat had iedereen gezien die aanwezig was in de ruimte waar ze gespeeld hadden. Trots was hij er niet op, schuldgevoel had hem snel getroffen en Ryan en hun ouders waren erg teleurgesteld in hem geweest. Maar na drie optredens wist hij dat hij het verdiende hier te staan, en hij wist ook dat de cafébaas het nu wist. Anders zouden ze niet steeds opnieuw mogen komen, zo sterk was zijn hypnose nou ook weer niet geweest.
Dylan zong de longen uit zijn lijf tijdens de stevigere nummers en hield zich ingetogen en teder tijdens een rustig nummer. Hij wist goed hoe hij emoties kon overbrengen via zijn stem, daar was hij altijd al goed in geweest. Net zoals zijn broer dit het beste op papier kon. De kunstenaarsbroertjes waren ze. Dylan liet zijn blik door de ruimte glijden tijdens de nummers, zag bekende gezichten van de kleine fanclub die ze verworven hadden maar voornamelijk onbekende gezichten. Mensen die uitbundig meededen en mensen die eruit zagen alsof ze ieder moment weg konden lopen. Verveling, vreugde... Het was allemaal terug te zien als je maar goed genoeg keek. Dylans blik was helemaal afgegleden naar de bar, waar zijn aandacht gevangen werd door een jongeman. Een aantrekkelijke jongeman. En ondanks dat hij daar vanavond niet enig in zijn soort in was, bleef Dylans aandacht toch af en toe terug glijden naar deze ene jongeman aan de bar. Alsof ze magneten waren. Onverklaar was het, maar Dylan was vastbesloten om erachter te komen wat er aan de hand was. Want wie weet... Wie weet was dit wel degene waar hij al zijn hele leven naar zocht.
Eenmaal het optreden was afgelopen, was het tijd voor een volgende band. Zij waren immers niet de enige die vanavond hun stem mochten laten horen. De cafébaas had ingezien dat het verstandig was om plaatselijke bandjes een kans te geven nadat hij zijn winst had berekend na zo een optreden. Dylan hielp zijn maten met hun spullen naar het bandbusje te brengen, waarna ze gezamelijk terug naar binnen liepen. Ryan voegde zich al snel bij hem om hen te feliciteren en zijn broer een vuistje te geven. De jongeman die hem eerder was opgevallen speelde nog steeds een voorname rol in zijn gedachten, waardoor Dylan aanbood drankjes te gaan halen. Hopelijk bevond de jongen zich nog steeds bij de bar. En ja hoor, zijn gebeden werden verhoofd want hij zag de blondharige met zijn rug naar hem toegedraaid staan, nog steeds in gezelschap van drie andere jongens die hij eerder had opgemerkt. Ze hoorden waarschijnlijk samen. Hopelijk zat er geen bezitterig vriendje bij van deze aantrekkelijke verschijning. Tijd om een originele benadering te gebruiken, door één van de zinnetjes uit een van hun songtexten te gebruiken. Dylan ging kort bij de jongen staan zodat hij in diens oor kon fluisteren. 'Your body is Wonderland and I'd like to be Alice so I can explore,' zei hij dan ook met een grijns. Ondertussen ging hij op zoek naar een klik, een vonkje die zou bevestigen dat dit zijn soulmate was. Of dat hij weer te veel hoop had gekregen door een hoge dosis aantrekkingskracht.[/i]
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
Het was het einde van het semester. Een belangrijk project was met een hoog resultaat afgerond en dat moest gevierd worden. Althans, dat was de mening van Campbell zijn studiegenoten van de opleiding ‘Culturele antropologie en ontwikkelingssociologie’. Dat hij dat zelf niet noodzakelijk had gevonden, was door zijn drie studiegenoten weggewuifd. Hier had hij zich in eerste instantie niet bij neergelegd. De smoes dat hij al een ‘Netflix and Chill’-avondje had ingepland met zijn beste vriend Remy had helaas niet zijn werk gedaan. Zijn studiegenoten hadden namelijk als reactie hierop contact opgenomen met Remy, die toen zo lief was geweest om aan te geven dat het avondje wat hem betreft verplaatst mocht worden. De award voor de slechtste beste vriend ging ongetwijfeld naar hem toe. Campbell had vervolgens nog geprobeerd om er onderuit te komen door te zeggen dat hij de volgende dag vroeg moest werken. Zijn studiegenoten hadden dit niet geloofd en hij had het daarom maar opgegeven. Hij kon het vast wel aan, één avondje in een café.
En dat was het verhaal over hoe hij, totaal tegen zijn zin in, in een stampvol café terechtgekomen was. Hij vond het verschrikkelijk. Het feit dat hij last had van claustrofobie hielp niet bepaald. Alle op elkaar geplakte lichamen gaven hem een benauwd gevoel. Bij het idee alleen al dat hij zich in deze mensenmassa moest mengen, brak het zweet hem uit. Misschien was één avondje in een café toch al te veel voor hem. Toen zijn studiegenoten zich in de mensenmassa hadden willen mengen om zo dichter bij het podium te kunnen komen, was de paniek bij Campbell toegeslagen. Hij wilde niet dichter naar het podium toe, niet als dat betekende dat hij geen ruimte had om zijn kont te keren. Zijn studiegenoten hadden zijn paniek opgemerkt en hadden begripvol gereageerd. Ze vonden het opeens prima om de rest van de avond bij de bar te blijven hangen. Hoewel Campbell het idee had dat ze het jammer vonden om aan de bar gebonden te zijn, was hij ze dankbaar dat ze rekening met hem wilden houden. Door de gedachten dat de uitgang slechts een paar meters verderop was, was hij in staat toch nog enigszins te genieten van de avond.
Een voor hem onbekende band was momenteel aan het optreden op het podium van het café. Een van zijn studiegenoten vertelde hem dat deze band wel vaker optrad. De bandnaam bleek ‘Forever Yours’ te zijn. Hoe cliché… Hoe dan ook, Campbell moest toegeven dat de muziek zo verkeerd nog niet was. De muziek was tevens niet het enigste dat niet verkeerd was aan de band. De liedzanger mocht er ook wel zijn, op zijn zachtst gezegd. De jongeman was uitermate aantrekkelijk te noemen. Zo aantrekkelijk zelfs dat Campbell moeite had zijn ogen van hem af te houden. Misschien vond hij het voor enkele seconden hierdoor zelfs jammer dat hij zo ver van het podium afstond. Het was een vreemd gevoel, maar dat was nog niet eens het aller vreemdste. Het vreemdste was het feit dat hij de liedzanger er meerdere keren op betrapte hem ook een blik toe te werpen. De liedzanger was overduidelijk een aantal niveaus te hoog voor hem gegrepen en daarom was het een onbegrijpelijke waarneming. Uiteindelijk besloot Campbell er maar niet te veel achter te zoeken. Waarschijnlijk zag hij gewoon spoken.
Iets minder dan een uur later bleek echter dat hij geen spoken had gezien. Inmiddels was Forever Yours van het podium af en was een andere band aan het optreden. Campbell stond nog altijd bij de bar. Een van zijn studiegenoten was een verhaal aan hem aan het vertellen. Hij voelde hoe iemand dicht achter hem kwam staan, maar hij durfde niet direct te kijken. Angsthaas die hij was. Een stem fluisterde in zijn oor, de gefluisterde woorden bezorgden hem kippenvel. Hij herkende de songtekst van de band Forever Yours, maar dat was niet het enige dat hij herkende. De stem herkende hij ook, of dat dacht hij in ieder geval. De liedzanger, maar dat kon toch niet? Dit moest een vergissing zijn. Hij draaide zich om en keek recht in de ogen van een uitermate knappe jongeman. Het was inderdaad de liedzanger van de band. Waarom zei de jongen dit tegen hem? Was dit een of andere stomme grap? Wat gebeurde er?
“Uhmm… Hey?” begroette hij ietwat terughoudend. Hij hoorde hoe zijn studiegenoten grinnikten, maar hij besloot hier geen aandacht aan te besteden. Al zijn aandacht ging uit naar degene die hem had aangesproken. Wat moest hij hier in hemelsnaam op zeggen? Hij was het niet gewend dat jongens zulke brutale en uitdagende dingen tegen hem zeiden. Het was hem nog nooit overkomen. “Ik denk dat je je vergist hebt. Je dacht vast dat ik iemand anders was..” merkte hij aarzelend op. Tyler, de studiegenoot die het dichtst bij hem stond, lachte hartelijk. “Nee, Cam. Hij heeft zich niet vergist. Dit is nou het fenomeen dat men ‘flirten’ noemt.” zei de jongen droog. Tyler keek op naar de liedzanger. “Je moet zijn socially awkward houding niet persoonlijk opnemen, dat heeft hij bij iedereen. Neem het hem alsjeblieft niet kwalijk.” lachte de jongen. Campbell wilde door de grond heen zakken. Dit was gênant.
En dat was het verhaal over hoe hij, totaal tegen zijn zin in, in een stampvol café terechtgekomen was. Hij vond het verschrikkelijk. Het feit dat hij last had van claustrofobie hielp niet bepaald. Alle op elkaar geplakte lichamen gaven hem een benauwd gevoel. Bij het idee alleen al dat hij zich in deze mensenmassa moest mengen, brak het zweet hem uit. Misschien was één avondje in een café toch al te veel voor hem. Toen zijn studiegenoten zich in de mensenmassa hadden willen mengen om zo dichter bij het podium te kunnen komen, was de paniek bij Campbell toegeslagen. Hij wilde niet dichter naar het podium toe, niet als dat betekende dat hij geen ruimte had om zijn kont te keren. Zijn studiegenoten hadden zijn paniek opgemerkt en hadden begripvol gereageerd. Ze vonden het opeens prima om de rest van de avond bij de bar te blijven hangen. Hoewel Campbell het idee had dat ze het jammer vonden om aan de bar gebonden te zijn, was hij ze dankbaar dat ze rekening met hem wilden houden. Door de gedachten dat de uitgang slechts een paar meters verderop was, was hij in staat toch nog enigszins te genieten van de avond.
Een voor hem onbekende band was momenteel aan het optreden op het podium van het café. Een van zijn studiegenoten vertelde hem dat deze band wel vaker optrad. De bandnaam bleek ‘Forever Yours’ te zijn. Hoe cliché… Hoe dan ook, Campbell moest toegeven dat de muziek zo verkeerd nog niet was. De muziek was tevens niet het enigste dat niet verkeerd was aan de band. De liedzanger mocht er ook wel zijn, op zijn zachtst gezegd. De jongeman was uitermate aantrekkelijk te noemen. Zo aantrekkelijk zelfs dat Campbell moeite had zijn ogen van hem af te houden. Misschien vond hij het voor enkele seconden hierdoor zelfs jammer dat hij zo ver van het podium afstond. Het was een vreemd gevoel, maar dat was nog niet eens het aller vreemdste. Het vreemdste was het feit dat hij de liedzanger er meerdere keren op betrapte hem ook een blik toe te werpen. De liedzanger was overduidelijk een aantal niveaus te hoog voor hem gegrepen en daarom was het een onbegrijpelijke waarneming. Uiteindelijk besloot Campbell er maar niet te veel achter te zoeken. Waarschijnlijk zag hij gewoon spoken.
Iets minder dan een uur later bleek echter dat hij geen spoken had gezien. Inmiddels was Forever Yours van het podium af en was een andere band aan het optreden. Campbell stond nog altijd bij de bar. Een van zijn studiegenoten was een verhaal aan hem aan het vertellen. Hij voelde hoe iemand dicht achter hem kwam staan, maar hij durfde niet direct te kijken. Angsthaas die hij was. Een stem fluisterde in zijn oor, de gefluisterde woorden bezorgden hem kippenvel. Hij herkende de songtekst van de band Forever Yours, maar dat was niet het enige dat hij herkende. De stem herkende hij ook, of dat dacht hij in ieder geval. De liedzanger, maar dat kon toch niet? Dit moest een vergissing zijn. Hij draaide zich om en keek recht in de ogen van een uitermate knappe jongeman. Het was inderdaad de liedzanger van de band. Waarom zei de jongen dit tegen hem? Was dit een of andere stomme grap? Wat gebeurde er?
“Uhmm… Hey?” begroette hij ietwat terughoudend. Hij hoorde hoe zijn studiegenoten grinnikten, maar hij besloot hier geen aandacht aan te besteden. Al zijn aandacht ging uit naar degene die hem had aangesproken. Wat moest hij hier in hemelsnaam op zeggen? Hij was het niet gewend dat jongens zulke brutale en uitdagende dingen tegen hem zeiden. Het was hem nog nooit overkomen. “Ik denk dat je je vergist hebt. Je dacht vast dat ik iemand anders was..” merkte hij aarzelend op. Tyler, de studiegenoot die het dichtst bij hem stond, lachte hartelijk. “Nee, Cam. Hij heeft zich niet vergist. Dit is nou het fenomeen dat men ‘flirten’ noemt.” zei de jongen droog. Tyler keek op naar de liedzanger. “Je moet zijn socially awkward houding niet persoonlijk opnemen, dat heeft hij bij iedereen. Neem het hem alsjeblieft niet kwalijk.” lachte de jongen. Campbell wilde door de grond heen zakken. Dit was gênant.
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
Dylan
Hun blikken waren meermaals gekruisd tijdens het optreden zelf, waardoor Dylan zeker was dat de jongen hem net zo interessant vond als andersom. Dat hij mogelijk ook een onverklaarbare band voelde die tussen hun zielen gesmeed was nog voordat ze elkaar ontmoeten. Dit zou wel eens het belangrijkste moment in hun levens kunnen zijn. Het was echter niet de eerste keer dat Dylan zulke gedachtes had. Hoe vaak had hij een jongen of meisje niet al aangezien voor zijn zielsverwant zonder dat het waar was? Hij was de tel kwijt geraakt. Het maakte hem altijd triest als bleek dat hij fout zat. Triest, maar zeker niet wanhopig. De moed verliezen stond gewoon niet in zijn woordenboek.
De jongeman verstrakte toen Dylan tegen hem was beginnen te praten, een reactie uit angst mogelijk omdat dit onverwacht kwam. Het was echter niet de slechtst mogelijke reactie op zijn gefluister. Een klap in zijn gezicht was ook wel eens voorgekomen. Niet dat hij altijd mensen vanachter besloop, maar dat even terzijde. Dylan grijnsde breed naar de jongen toen deze verdwaasd hem begroette. Nog voordat Dylan op deze begroeting kon reageren, begon de ander over een vergissing. Dylan schudde zachtjes zijn hoofd en grinnikte toen één van de jongen zijn vrienden uitlegde wat er aan het gebeuren was, om zich vervolgens te verontschuldigen voor "Cam's" socially awkward houding. Dylan vond het niet echt iets waarover verontschuldigd moest worden, het was net ontzettend schattig. 'Don't worry, ik vind het net cute. Misschien helpt een drankje wel om van die houding wat te verzachten?' Stelde Dylan met een grijnsje voor. Wederom was het niet de jongen in kwestie die sprak, maar diens vriend. Jaaa, natuurlijk wil Cam een drankje,' zei deze met een grijns waarna hij Cam een plagend duwtje gaf, dat wel erg subtiel in de zanger zijn richting was. Dylan had moeite om zijn lach in te houden.
Nadat hij van Cam zelf een bestelling had doorgekregen, ging Dylan aan de toog hangen zodat hij een barman kon roepen. De barman van vandaag was een kennis van hem, waardoor hij op een snellere bediening kon rekenen dan de andere klanten. Sommigen waren duidelijk verontwaardigd, maar Dylan negeerde dit. Hij gaf zijn bestelling gewoon door en kreeg vervolgens twee drankjes in zijn handen gedrukt. Betalen hoefde niet, dat werd gewoon van het "loon" van vanavond afgehouden. De band kreeg immers een deeltje van de winst van vanavond voor de moeite. Met twee drankjes in zijn handen draaide hij zich weer om naar zijn gezelschap, ondertussen weer op zoek naar een teken dat dit hem was. Cam voelde nog steeds als een magneet voor hem, maar de gemeenschappelijke gedachten bleven uit. Had hij het dan toch bij het verkeerde eind, alweer? Nee, hij wilde het nog niet opgeven. Nog. Niet.
'Here you go. Ik ben Dylan trouwens,' stelde hij zichzelf voor aangezien dit nog niet gebeurd was. Vervolgens nipte hij van zijn flesje bier. De drank voelde heerlijk verfrissend aan in zijn keel, die toch wat aan de droge kant was geweest na al het zingen dat hij vanavond had gedaan. 'Hebben jullie genoten van het optreden? Volgens mij heb ik jullie nog nooit eerder gezien hier, anders had ik jou zeker wel onthouden,' zei hij met een knipoogje naar Cam toe.
Hun blikken waren meermaals gekruisd tijdens het optreden zelf, waardoor Dylan zeker was dat de jongen hem net zo interessant vond als andersom. Dat hij mogelijk ook een onverklaarbare band voelde die tussen hun zielen gesmeed was nog voordat ze elkaar ontmoeten. Dit zou wel eens het belangrijkste moment in hun levens kunnen zijn. Het was echter niet de eerste keer dat Dylan zulke gedachtes had. Hoe vaak had hij een jongen of meisje niet al aangezien voor zijn zielsverwant zonder dat het waar was? Hij was de tel kwijt geraakt. Het maakte hem altijd triest als bleek dat hij fout zat. Triest, maar zeker niet wanhopig. De moed verliezen stond gewoon niet in zijn woordenboek.
De jongeman verstrakte toen Dylan tegen hem was beginnen te praten, een reactie uit angst mogelijk omdat dit onverwacht kwam. Het was echter niet de slechtst mogelijke reactie op zijn gefluister. Een klap in zijn gezicht was ook wel eens voorgekomen. Niet dat hij altijd mensen vanachter besloop, maar dat even terzijde. Dylan grijnsde breed naar de jongen toen deze verdwaasd hem begroette. Nog voordat Dylan op deze begroeting kon reageren, begon de ander over een vergissing. Dylan schudde zachtjes zijn hoofd en grinnikte toen één van de jongen zijn vrienden uitlegde wat er aan het gebeuren was, om zich vervolgens te verontschuldigen voor "Cam's" socially awkward houding. Dylan vond het niet echt iets waarover verontschuldigd moest worden, het was net ontzettend schattig. 'Don't worry, ik vind het net cute. Misschien helpt een drankje wel om van die houding wat te verzachten?' Stelde Dylan met een grijnsje voor. Wederom was het niet de jongen in kwestie die sprak, maar diens vriend. Jaaa, natuurlijk wil Cam een drankje,' zei deze met een grijns waarna hij Cam een plagend duwtje gaf, dat wel erg subtiel in de zanger zijn richting was. Dylan had moeite om zijn lach in te houden.
Nadat hij van Cam zelf een bestelling had doorgekregen, ging Dylan aan de toog hangen zodat hij een barman kon roepen. De barman van vandaag was een kennis van hem, waardoor hij op een snellere bediening kon rekenen dan de andere klanten. Sommigen waren duidelijk verontwaardigd, maar Dylan negeerde dit. Hij gaf zijn bestelling gewoon door en kreeg vervolgens twee drankjes in zijn handen gedrukt. Betalen hoefde niet, dat werd gewoon van het "loon" van vanavond afgehouden. De band kreeg immers een deeltje van de winst van vanavond voor de moeite. Met twee drankjes in zijn handen draaide hij zich weer om naar zijn gezelschap, ondertussen weer op zoek naar een teken dat dit hem was. Cam voelde nog steeds als een magneet voor hem, maar de gemeenschappelijke gedachten bleven uit. Had hij het dan toch bij het verkeerde eind, alweer? Nee, hij wilde het nog niet opgeven. Nog. Niet.
'Here you go. Ik ben Dylan trouwens,' stelde hij zichzelf voor aangezien dit nog niet gebeurd was. Vervolgens nipte hij van zijn flesje bier. De drank voelde heerlijk verfrissend aan in zijn keel, die toch wat aan de droge kant was geweest na al het zingen dat hij vanavond had gedaan. 'Hebben jullie genoten van het optreden? Volgens mij heb ik jullie nog nooit eerder gezien hier, anders had ik jou zeker wel onthouden,' zei hij met een knipoogje naar Cam toe.