Campbell Gonzalez en Ryan Wallace

[Brenda]

Het water en de koelte die er bij de toiletten heerste, hielpen hem om te kalmeren. Hij trilde nog steeds een beetje maar had wel het gevoel dat het weer zou overwaaien als hij hier even bleef staan, weg van de menigte die hem levend leek te willen opeten. Waarom liep nou niks zoals hij gehoopt had? Verdiende hij niet beter dan dit? Zijn leven hoorde makkelijker te zijn met zijn Soulmate aan zijn zijde… Al was het niet Campbells schuld dat hij zich zo beroerd voelde. Hij had gewoon… Nee. Hij had ook niet gewoon Griffin moeten laten sterven. Dat was ook een foute keuze geweest. Dylan zou voor altijd gebroken zijn geweest als hij… Ryan zat met zijn handen in het haar. Dit was echt een hel voor hem.
Campbell had hem gevonden, leek zich zorgen over hem te maken. Zorgen die niet misplaatst waren, want Ryan voelde zich totaal niet lekker. De peptalk die hij kreeg, drong amper binnen. Ryan liet zich op de vloer zakken, maakte zich klein. “Dit werkt gewoon niet, Campbell… Mijn lichaam herstelt zich niet, onze band herstelt zich niet, ik ben een grap van een kunstenaar!” Het was de eerste keer dat hij zo zijn stem verhief, iets waar hij direct spijt van had zodra het zijn mond uit was. Hoewel, het luchtte hem ook wel op. Soort van. Het waren al zijn twijfels en zorgen in één zin.
Hij zuchtte, strekte zijn hand uit naar die van Campbell om deze vast te nemen. “Ik hou van jou, Cam. Dit is niet het leven dat ik je wil geven. Ik wil terug naar hoe het eerst was… Naar de boerderij met knuffeldieren, naar RJ, naar die avond dat jij plots in mijn leven kwam. Maar ik vind de weg terug niet…” Hij begon te huilen. Hard te huilen. “Ik maak jou niet gelukkig. Je moet steeds voor mij zorgen en dat hààt ik, en ik weet dat jij dit ook niet wilt. Ik kan niet eens over jou praten, over het schilderij van jou en RJ, zonder dat ik overspoeld word door schuldgevoel en rouw. Hij veegde wat tranen weg met zijn mouw. “Het is vast nog maar een kwestie van tijd voordat je bij me weg wilt… Als dat niet al het geval is…”
Het was helemaal niet zijn bedoeling om zo tekeer te gaan tegen Campbell, totaal niet, en het zadelde Ryan op met enkel meer spijt. Het schuldgevoel liet hem haast stikken in zijn tranen. Hij wilde Campbell niet kwijt. Hij wilde niet in elkaar storten.

[Joyce]

De afgelopen maanden probeerde Campbell zich zo sterk mogelijk te houden, aangezien dat duidelijk niet verwacht kon worden van zijn geliefde. Het was iets dat niet echt bij hem paste, sterk zijn voor een ander. Hij was meer een persoon die vertroeteld en verzorgd werd, zijn gehele leven hadden er mensen klaargestaan om voor hem te zorgen, maar nu was hij in de andere rol beland. Hij moest er voor iemand zijn waar hij zielsveel van hield. Het ging niet goed met die persoon. Hij moest daarom de verzorgende rol op zich nemen. Het was een rol waar hij zich niet thuis in voelde en toch deed hij er alles aan om deze rol te vervullen. Helaas leek dat niet voldoende te zijn. Hoe erg hij ook zijn best deed, Ryan takelde steeds verder af.
Zwijgend trok hij zijn huilende zielsverwant in de armen. Voorzichtig streelde hij over de jongeman zijn rug. Het was vast en zeker een vreemd gezicht door het verschil in hun grootte. Een kleine jongen die een grote huilende jongen in zijn armen hield in een poging hem bij elkaar te houden. Een poging die grandioos aan het mislukken was. Stukje bij beetje viel Ryan uit elkaar en er was niets wat hij daar tegen leek te kunnen doen. Nog nooit had hij zich zo machteloos gevoeld.
De deur van de herentoiletten vloog op en de enige persoon die hij op dit moment voor geen goud wilde zien, verscheen in de deuropening. Bellamy. Blijkbaar was de jongeman hem gevolgd. Een kilte overspoelde hem. Nog nooit in zijn leven was hij zo boos geweest op zijn oudere broer. Het liefst liep hij naar hem toe om hem een klap in het gezicht te geven. Het was een eigenaardige ervaring voor hem om overspoeld te worden door zoveel haat, maar het ging om het welzijn van zijn zielsverwant en blijkbaar maakte dat het beest in hem los. Zijn broer kon hem alles flikken wat hij maar wilde en hij zou het hem binnen een mum van tijd vergeven. Hetzelfde gold niet als zijn broer aan Ryan zat. Als zijn geliefde de dupe werd, werd het menens.
“Ga weg.” siste hij woedend, terwijl hij Ryan losliet en kwaad naar zijn broer keek. Bellamy liep op hen af en wierp een moeilijk doordringbare blik op het huilende hoopje mens dat tegen de wasbak aan hing. Zelfs Campbell kon niet inschatten wat er door het hoofd van zijn broer heen ging, ook al kende hij hem nog zo goed. “Ik zei, ga weg.” herhaalde hij. Er kwam geen reactie en dat maakte hem zo vreselijk boos. “Ja, godverdomme Bellamy, ik zei dat je moest oprotten! Je hebt alles verpest en ik vergeef je dat nooit!” Met gevaar voor eigen leven besprong hij de man die als politieman genoeg vaardigheden bezat om deze aanval af te weren. Vrijwel direct had zijn broer het dan ook voor elkaar om hem in de houdgreep te nemen. “Jezus, Campbell. Doe eens rustig, dit gedrag lost echt niets op. Wat bezielt jou in hemelsnaam?” Campbell vocht tegen de greep van Bellamy, maar het was zinloos en uiteindelijk gaf hij zich over.

[Brenda]

Het hoorde een avond vol vreugde te zijn. Ryan had zo naar dit moment uitgekeken… Maar het lukte hem niet om zichzelf bij elkaar te houden. Campbell was het enige wat ervoor zorgde dat hij niet op de grond neerviel en verdween. Wat moest hij doen? Hoe konden ze dit probleem oplossen? Het ging duidelijk niet vanzelf verdwijnen, zoals de dokter hen voorspeld had. Er was meer nodig dan gewoon geduld…
Plots verscheen de jongeman die hem zonet had doen breken. Het absoluut slechtste moment om terug op het toneel te verschijnen. Ryan haatte de jongeman. Hij moest weg. De felle reactie van Campbell had hij echter nooit verwacht. Zijn soulmate leek nog bozer te zijn op de onbekende. Tenminste, Ryan dacht dat het over een onbekende ging. Tot Campbell de jongeman bij naam aansprak. Bellamy… Dat was niet de naam die Ryan eerder had gehoord, toen de jongeman zich had voorgesteld aan hem en de eigenares van de galerij.
Ryan probeerde dit even te verwerken, de missende link te ontdekken, tot het hem duidelijk werd dat deze vreemde wel heel erg leek op Campbell… Een soort van grotere, oudere, ruwere versie van Campbell. Een versie die zijn eigen Campbell in de houdgreep hield. “Laat hem los,” zei Ryan aandringend, terwijl hij zijn best deed rechter te gaan staan. Hij voelde zich nog steeds wankel, maar de explosie aan emotie van enkele minuten eerder zorgde wel dat zijn hoofd leek te kalmeren. Hij voelde verdoofd. Veel beter. “Campbell, wie is dit?”

Het daaropvolgende halfuur bleef het drietal nog in de toiletten hangen. Waarschijnlijk een van de vreemdste plekken om dit soort gesprekken te voeren. De situatie werd uitgelegd, blijkbaar was Bellamy de oudere broer van Campbell die hem had uitgetest. Hij was duidelijk gefaald voor de test door geen antwoord te geven op de vragen van ‘Yves Bells’. Het was een zeer onaangenaam idee dat iemand van Campbells familie hem afkeurde, het was niet bepaald goed voor zijn reeds verdwenen zelfvertrouwen… Maar toch bleef Ryan staan, luisteren en ging hij niet meteen in de tegenaanval.
Hij wisselde even een blik met Campbell uit, die ondertussen weer losgelaten was uit de vervelende greep van zijn oudere broer, en besloot toen een leugen te vertellen die deels waarheid was. “Ik ben heel erg ziek. Daarom ben ik een beetje uit mijn doen en waren die vragen zo lastig. Het koste me ontzettend veel energie om naar deze opening te komen, maar als een van de kunstenaars kon ik natuurlijk niet ontbreken. Jouw broertje heeft mij geholpen om aanwezig te zijn. Hij is werkelijk de beste geliefde die ik me maar kan wensen, en ik hoop dat ik alles kan zijn wat hij nodig heeft eenmaal ik terug beter ben.”

[Joyce]

De onthulling van Ryan bracht een hoop emoties teweeg. Deze betreffende emoties werden echter niet getoond. In plaats daarvan bleef het ijzingwekkend stil in de toiletten. Bellamy staarde oprecht geschrokken naar zijn schoonbroer, terwijl Campbell net zo erg in shock was als zijn broer. Dit was net zo goed nieuwe informatie voor hem. “Je bent ziek?” herhaalde hij vol ongeloof. Waarom was hem dit nooit verteld? Het was essentiële informatie dat willens en wetens voor hem achter was gehouden door de hele familie Wallace.
Er knapte iets binnenin hem. Normaal had hij sporadisch last van woede-uitbarstingen, maar nu voelde hij de tweede uitbarsting van de dag al in zich opborrelen. Dit keer was het echter niet gericht op zijn broer. Dit keer was zijn zielsverwant aan de beurt. “En je vond het niet nodig om mij daar ook even over in te lichten!? Nee, natuurlijk niet, want Campbell zou het toch niet begrijpen! Het is beter om hem in het ongewisse te laten!” schreeuwde hij furieus door het toilet heen. “Jullie zijn leugenaars! Jullie allemaal! Ik ben het zo zat om als klein kind behandeld te worden! Horen jullie me!? Ik ben het zat! Ik ben het zat dat jullie me blijven beschermen!”
Zijn uitbarsting leek zowel Ryan als Bellamy met stomheid geslagen te hebben. Beiden leken haastig op zoek te zijn naar woorden om hun motieven toe te lichten, maar Campbell was hier niet meer in geïnteresseerd. Hij draaide zich om en beende de toiletten uit. Aangezien hij wist dat de mannen waarvan hij nu wegliep hem niet zomaar zouden laten gaan, puur en alleen omdat ze dachten dat hij dan binnen een mum van tijd zijn eigen dood tegemoet liep, zette hij het op een rennen. Vluchten voor deze leugenaars was zijn enige optie.
Pas toen hij compleet buiten adem was, hield hij halt. Hij leunde met zijn handen op zijn knieën, in een wanhopige poging om terug op adem te komen. Uiteindelijk vond hij de wilskracht om recht te gaan staan en om zich heen te kijken. Enkel om tot de conclusie te komen dat hij geen flauw benul had waar hij zich bevond. Deze plek in de stad kwam hem op geen enkele manier bekend voor. De winkels, de cafés, de mensen.. Niets. Alles leek af te stammen uit een vreemd land. Zijn maag kneep zich pijnlijk samen.
Plotseling werd hij ruw opzij geduwd. Een persoon passeerde hem. Blijkbaar had Campbell in de weg gestaan. Wat absurd was, want er was genoeg ruimte om hem heen om langs hem heen te lopen zonder hem aan te raken. Ontgoocheld keek hij om, om de betreffende onbeleefde persoon na te kunnen kijken. Hij staarde naar het steeds kleiner wordende figuur in de verte, totdat het figuur plots bleef staan en zich naar hem om draaide. Ze maakten oogcontact. De wereld leek voor een paar seconden stil te staan. Instinctief wist hij dat het mis was. Vandaar dat hij het op een rennen zette. Hij vervolgde zijn vlucht, maar dit keer hoopte hij dat hij zo de veilige armen van Ryan in zou rennen.