Time to decide

[Brenda]

Het was al maanden geleden steeds ze afscheid genomen hadden op de luchthaven. Er waren geen tranen gevloeid, geen dramatisch afscheid met allerlei beloftes en verwijten. Enkel een ‘tot snel’, een knuffel en een kus. Alsof het maar om een korte trip ging, waarbij hij binnen de week terug in de armen van zijn Soulmate zou liggen. Misschien had Basile het ook wel op die manier verkocht aan Francisco. Een korte trip voordat ze de rest van hun leven samen zouden spenderen. Een soort vrijgezellenuitje in zijn eentje. Basile had echter nooit de intentie gehad om snel terug te komen. Hij had zichzelf in slaap gehuild de avond voor vertrek omdat het voelde alsof hij tegen zichzelf aan het liegen was. Het was vreselijk wat hij gedaan had, wat hij nog steeds aan het doen was. En toch kon hij nog niet terug naar huis.

“Nog een drankje, monsieur?” Vroeg de man achter de bar aan hem. Basile knikte kort, staarde naar zijn glas. De eerste dagen waren het ergst geweest. Een hartverscheurende pijn die erger werd met iedere seconde die verstreek zonder Francisco. Hij wist dat het zou gebeuren, en toch werd hij er door overmand. Basile had altijd de dag gevreesd dat hij zijn wederhelft zou vinden. Waar anderen halsreikend uitkeken naar hun Soulmate, kon Basile enkel maar denken aan alle risico’s die eraan verbonden waren. Het was de hele reden dat hij achter zijn doel had gestaan om Soulmates van elkaar te kunnen scheiden. Om ervoor te zorgen dat iedereen zijn potentieel kon bereiken en niet kapot ging van verdriet als zijn zielsverwant stierf. Het was een wrede grap van het lot dat hij gekoppeld was aan iemand die zo roekeloos was als Francisco. Woeste, gevaarlijke, onbevreesde, aantrekkelijke Francisco.

“Zware avond?” Vroeg een man hem die langs hem kwam zitten. Basile had de man al eerder gezien, ze verbleven beiden in dit hotel en hadden beiden bijna iedere avond gebruik gemaakt van de bar. Drinken hielp immers, en blijkbaar was hij niet de enige die drank nodig had als troost. “Je zou eens moeten weten,” zei hij met een zwakke glimlach. De man had een uitstraling die hem meteen geruststelde en ervoor zorgde dat hij zijn hart luchtte. Nog nooit was hij iemand tegen gekomen waar hij zich zo op zijn gemak bij voelde. Het was dan ook iemand die het net zo zwaar als hem leek te hebben.

Hun huwelijk was nooit van een leien dakje gelopen. Toch had Charlie altijd hoop gehad dat het op een dag allemaal achter hen zou liggen. Dat alle problemen die ze getrotseerd hadden, slechts een vage herinnering zouden worden en dat ze vanaf dat moment gewoon gelukkig zouden zijn.
Charlie dacht dat dit geluk eindelijk bereikt was, tot die vreselijke avond. De avond waarop hij verkracht werd door een vreemde man. De gedachte alleen al zorgde ervoor dat hij wilde wegkruipen in een hoekje en er nooit meer uit komen. Het had zijn hele wereld weer op zijn kop gezet, had weer gezorgd voor een nieuwe hindernis… Een hindernis die hij niet kon overwinnen. De kracht ontbrak hem. Soms herkende hij zichzelf niet meer als hij in de spiegel keek... Het was zo cliché om zo te denken, maar toch kon hij het niet helpen. Het hele gebeuren achter zich laten was ontzettend lastig, en daarom had hij hetgeen gedaan wat hij het best kon; hij was op de vlucht geslagen. En zo kwam hij terecht in Parijs, in een bar vlak bij het hotel, waar hij zijn hart uitstortte bij een vreemde.


Basile en Charlie vertelden elkaar alles die avond. Al hun leed, al hun gevoelens. Waarom ze dat deden, God mocht het weten. Het was alsof ze elkaar gevonden hadden toen ze dit het meest nodig hadden. Verloren zielen die elkaar vonden. Ze wisten niet dat er een kunstenaar erg dichtbij zat die al hun verhalen hoorden, tot deze zich bij hen voegden. Er was nog een jongeman met een gebroken hart in de bar, die hen stiekem had afgeluisterd, en die besloot zich bij hen te voegen, omdat hij hoopte dat hij ook troost kon vinden…

Hij had het moeten weten. Hij had het moeten weten en toch was hij als een blinde idioot begonnen aan een relatie met zijn jarenlange crush. Zijn eerste echte relatie, die al snel uitmondde in zijn eerste huwelijk. Een huwelijk dat de eerste maanden zo puur, zo fantastisch was geweest. Tobias kon het enkel als een sprookje omschrijven. Maar zoals in elk sprookje, was er een slechterik, een strijd die de geliefden zouden vechten, een draak die verslagen moest worden. Hij had het moeten weten dat Lindsey haar slag zou slaan wanneer ze de kans kreeg… Hij had moeten weten dat Jesse hem ontrouw zou zijn. Wat hij echter nooit had zien aankomen, was dat Lindsey zwanger zou worden, en dat hij nu op een belangrijke tweesplitsing in zijn leven zou staan. Welke kant hij op moest, wist hij nog steeds niet, zou hij misschien nooit weten…

De twee mannen vingen de jonge Tobias met veel liefde en begrip op. Hun verhalen waren verschillend en toch ook zo gelijk. Ze waren alle drie wanhopig en weggelopen van de persoon waarvan ze het meest hielden. Weggelopen van het leven dat ze samen hadden gedeeld, het leven dat nog steeds op hen lag te wachten als ze terug zouden keren. En dat was de grote vraag van die avond; zouden ze terugkeren? Dat besluit lag in hun handen. Het was al vroeg in de ochtend toen ze alle drie terug naar hun hotel keerden. Aan de receptie hadden ze ieder een postkaart gekocht, een idee van de jonge Tobias, die ze zouden richten aan de liefdes van hun leven. Nu was het aan ieder van hen om te beslissen wat er zou gebeuren. Het was tijd.