FEESTDAGEN VOL GAVES EN DRAMA (2)

[Joyce]

HET ONOMKEERBARE EFFECT VAN EEN BOZE STEM

Sav
De pure blijdschap van zijn zielsverwant met betrekking tot zijn complete verzameling was de afgelopen week in de lucht blijven hangen. Wayne straalde van geluk en ging dansend door het leven. Helaas kon Sav er onmogelijk van genieten. Zijn schuldgevoel brak hem op. Zo kon het niet langer. Vandaar dat hij besloten had om deze oudejaarsavond zijn misstap op te biechten. Een nieuw jaar, een nieuw begin. Nu hij Wayne apart genomen had, liet zijn stem hem echter in de steek. Daarom biechtte hij zijn fout op via hun gedachten. Hij gaf alles toe, eindigend met: ‘Het spijt me zo.’

Wayne
‘Het spijt me zo.’ Nog nooit in zijn leven hadden deze woorden zo een boosheid bij Wayne aangewakkerd. Zijn handen trilden, ondanks zijn poging dit tegen te gaan door ze tot vuisten te ballen. “Hoe kon je?! Je bent walgelijk! Ik haat je!” De tranen die hierop volgden, waren onvermijdelijk geweest. Zijn hart lag in duizenden stukken. Sav had niet met hem willen vrijen, maar wel met die hond? Huilend rende hij naar buiten, waar zijn benen het begaven en hem onverbiddelijk ten gronde richtten. De grond was hard en koud. Hij schreeuwde de longen uit zijn lijf. “Wayne, Wayne!?”

Campbell
“Wayne, Wayne!?” Campbell had zijn beste vriend het huis uit zien rennen. Vanzelfsprekend was hij hem gevolgd. Het ineengestorte hoopje mens dat hij buiten had aangetroffen, brak zijn hart. Het geschreeuw dat uit Wayne zijn keel kwam, ging door merg en been. Met de voorzichtigheid waarmee je een gewond dier benaderde, wikkelde Campbell zijn armen om Wayne heen. Wiegend fluisterde hij geruststellende woorden. Het bleek te helpen. Zijn beste vriend opende zijn mond en sprak met een piepstemmetje: “Tijdens.. de ontvoering.. hadden Sav.. en Griffin seks..” In shock herhaalde Campbell deze bekentenis in zijn hoofd. ‘Sav en Griffin hadden seks.’

Ryan
‘Sav en Griffin hadden seks.’ De misselijkmakende waarheid overviel Ryan. Toch wist hij dat het waar was. Alle puzzelstukken vielen op hun plaats. Griffin die ten tijden van de ontvoering opvallend veel naar Sav toe trok, welke op zijn beurt sinds de terugkeer van zijn zielsverwant overduidelijk een zware last met zich meezeulde. Daarentegen toonde Griffin geen enkele vorm van berouw. Momenteel lag hij zelfs op de bank met Dylan te flikflooien. Ryan kon het niet aan zien. Furieus stormde hij op het koppel af om daar de afschuwelijke verrader van zijn tweelingbroer af te sleuren. “Seks met onze neef!?”

Griffin
“Seks met onze neef!?” De valse beschuldiging kwam totaal onverwachts. Het ene moment had hij zijn geliefde nog liggen treiteren door steeds opnieuw zachtjes in zijn hals te bijten, het andere moment werd hij ruw overeind getrokken. De manier waarop hun moment verstoord werd, maakte Griffin woest. “Jezus, blijf van me af.” siste hij dan ook met een dodelijke blik in zijn ogen, terwijl hij zich los trok. Hij stond op het punt zijn zwager ervan langs te geven, toen hij zich besefte dat het geen valse beschuldiging was geweest. Niettemin schudde hij grommend het hoofd. “Het betekende verdomme niets.”

Dylan
“Het betekende verdomme niets.” Dat was de seconde waarop zijn wereld instortte. Dylan had het voor zijn zielsverwant willen opnemen. Hij had zijn tweelingbroer willen verbieden ooit nog zoiets absurds te beweren. Een golf van emoties overspoelde hem. Woede, afschuw, verslagenheid. Griffin had hem verraden en had het lef om nogmaals te zeggen dat het niets voorstelde. Het brak iets in Dylan. “Hou je mond! Waag het niet! Ik wil je nooit meer zien. Rot op en kom nooit meer terug!” Zijn bevelende stem. Zijn gave. Hij zag rood voor zijn ogen en gebruikte hem daarom. Griffin moest wel gehoorzamen.