Deck the Halls

[Brenda]

Deck the halls with boughs of holly… “Fa la la la la, lalalalaaaa.” Grace haar hoge, lichtelijk valse engelenstemmetje was zo luid dat menig mensen naar Charlie om keken terwijl hij met zijn vierjarige peuter en eenjarige tweeling door het winkelcentrum tsjeeden om de laatste cadeautje bij elkaar te sprokkelen. Het kon hem niet deren dat iedereen zijn kant op keek. Grace was vrolijk en blij en dat ging hij haar niet afnemen. Daarbij had hij ook gewoon veel te veel haast om zijn dochtertje in toom te houden.
Hoe had hij nou kunnen vergeten om cadeautjes te kopen?! Hij was zo een idioot! Al was hij niet de enige idioot, aangezien dat Simon er ook niet meer aan gedacht leek te hebben. Charlie weet het aan de slapeloosheid, de tweeling was immers in hun pijnlijke tandjes fase… Zijn echtgenoot was al twee weken op zakenreis en had vast heel erg veel kunnen genieten van de heerlijke, rustige nachten zonder gekrijs maar Charlie stond er nu helemaal alleen voor. Het begon hem echt op te breken, zoveel was zeker…
‘Tis the season to be jolly… “Fa la la la laaaaaaa,” zong Grace nog harder waardoor Charlie haar nu toch een berispende blik toewierp. “Gracie, iets zachter, papa heeft hoofdpijn lieverd.” Charlie bleef even stil staan zodat hij opnieuw het hele lijstje in zijn hoofd kon aflopen over wiens cadeautjes hij allemaal moest kopen. Hij keek nog eens in de tientalle winkeltasjes om te zien of alles erin zat…
“Papa papa, daar is de kerstman! Mag ik naar hem toe??? Alsjeblieft???” Charlie wilde net antwoorden, maar Hope zette haar keeltje open en Archie volgde niet veel later. Waarom moest het nou weer een tweeling zijn?! Charlie deed zijn best om hen beiden te troosten door fopspenen, knuffeltjes, sussende woorden… Het duurde hem enkele minuten om hen stil te krijgen, en toen hij zich eindelijk weer kon omdraaien om naar Grace te kijken… Was ze weg.
Paniek overspoelde hem terwijl Charlie om zijn as spinde. “Grace?? Grace waar ben je??” Shit, wat droeg ze nou ookal weer vandaag? Haar roze tutu, paarsje schoentjes en… Charlie haalde zijn handen door het haar en probeerde het zich te herinneren… Wat had ze hem nou ookal weer gevraagd….? “Beste shoppers, over twintig minuten moet de kerstman weer naar zijn workshop vertrekken,” meldde een vrouwenstem die door het hele winkelcentrum klonk. Dat was het! De kerstman! Charlie racede er naartoe en zag net zijn kleine meid bij de kerstman zitten “Gracie, kom hier! Je hebt papa laten schrikken!” Grace leek de ernst van de situatie niet te zien en was nog altijd even vrolijk. “Kijk papa, kerstman!!”

Het was al avond toen Simon eindelijk thuis kwam. Na het rampzalige winkelgebeuren – Charlie had Grace een ijsje gevoerd om te zorgen dat ze nooit iets zou vertellen over hoe ze zonder begeleiding naar de kerstman was gerend – was Charlie naar huis gereden om een lekkere maaltijd te voorzien. Meestal kookte Simon het kerstmaal, maar aangezien zijn man aan de late kant was, stond Charlie er alleen voor. Het werd niets al te lastigs dus, maar goed, wat kon je ook verwachten met drie kleine kinderen in huis…
“Papabeer papabeer!” Grace rende meteen naar Simon toe, die een grote, rode zak vol cadeautjes met zich meegebracht had. “Kijk papa, papabeer! Hij heeft cadeautjes meegebracht! Dubbele cadeautjes!!!” Charlie keek Simon even verbijsterd aan, waarna hij in een bulderende lach schoot. Blijkbaar zou iedereen dubbel zoveel cadeautjes krijgen dit jaar.