Happy late birthday

[Brenda]

Bridge was nooit goed geweest in dingen organiseren. Studeren voor een examen ging nooit goed, want hij begon veel te laat aan voorbereidingen maken. Dit resulteerde in heel veel avondjes tot laat doorgaan en in slaap vallen bovenop zijn schoolboeken… Kort gezegd; hij kon amper zijn eigen leven runnen, laat staan dat hij iets in elkaar kon steken zoals een succesvolle date of feestje. Misschien lag het wel aan zijn aandachtstoornis, of omdat zijn vaders altijd alles perfect voor hem geregeld hadden en hij daar zelf nooit wat voor hoefde te doen… Of misschien was hij wel gewoon een complete mislukkeling die nooit zelfstandig op eigen benen zou kunnen staan omdat hij anderen nodig had om niet te ontsporen. Oke, niet bij nadenken. Blijven. Ademen.
Een halfjaar geleden stond plotseling zijn hele wereld op zijn kop. Nicci, de jongen die op een dag voor zijn deur had gestaan met zijn sleutels, was zijn vriend geworden. Niet gewoon een vriend, maar zíjn vriend. Ze waren een koppel. Een gebeurtenis die hij nog steeds niet helemaal kon bevatten. De ene dag was Nicci nog gewoon zijn rare, soms was suffige en nerdachtige beste vriend geweest, en de andere dag… Was Nicci zíjn Nicci geworden. De liefde van zijn leven, de reden waarom hij iedere dag uit bed kwam… Meestal met de jongeman in kwestie naast zich, want ze waren haast elke dag samen, maar dat even terzijde. Hij dwaalde weer af.
Als beste vriend was hij niet de beste geweest in Nicci’s verjaardag onthouden. Datums onthouden waren gewoon een hel, en het was niet zo dat Nicci heel erg naar zijn verjaardag toeleefde dat hij weken op voorhand begon af te tellen… Het resulteerde quasi elk jaar tot een verjaardagscadeau dat een maand later werd bezorgd. Nu de jongen zijn vriend was, moest Bridge echt beter zijn best doen. Hij moest alle schade van voorgaande jaren inhalen om te tonen hoeveel zijn vriend voor hem betekende.
Wekenlang had hij voorbereidingen gedaan voor een perfecte avond, en nu was het eindelijk zo ver. De afgelopen dagen was hij zo druk geweest, dat hij Nicci niet meer gezien had. Nu had hij de jongen uitgenodigd bij hem thuis. Voor de gelegenheid had hij een nieuwe outfit gekocht en zijn haren netjes in de plooi gedaan, zodat zijn vriend hem onweerstaanbaar zou vinden.
Bridge was zo enthousiast en blij, dat hij even van zijn stuk gebracht was toen hij de deur opende om een huilende Nicci aan te treffen. “Lieverd, wat is er?” Vroeg hij meteen en hij sloeg zijn armen om de jongeman heen. Het duurde even voordat Nicci zichzelf terug bij elkaar had om hem te antwoorden. “W… Wil je het met me uitmaken?” Bridge keek Nicci gechoqueerd aan. “Uitmaken? Hoezo? Waarom zou ik het ooit uitmaken met jou?” Nicci haalde zijn neus op en veegde zijn tranen weg met zijn mouw. “Ik heb je al een week niet gezien… Je hebt mijn verjaardag gemist…” Ongelovig schudde Bridge het hoofd. “Nee, jouw verjaardag is vandaag… Toch?” Deze keer was het Nicci’s beurt om het hoofd te schudden, Bridge vloekte. Hoe kon hij het nou weer bij het verkeerde eind hebben? Hij had het weer verpest…
Nee, hij had het niet verpest. Hij kon de avond nog redden. “Kom met me mee,” zei hij resoluut, en hij nam de hand van zijn vriend vast. Samen baanden ze zich een weg door het grote landhuis, naar de tuin. Hier stond een grote tent voor hen klaar, die Bridge heel gezellig had ingericht met lampjes en een hele berg dekentjes en kussens zodat ze daar konden slapen. Buiten stond er een tafeltje voor twee die mooi gedekt was en overal stonden kaarsjes. Bridge draaide zich naar Nicci om, de jongeman begreep er duidelijk niets van. “Ik dacht dat het vandaag jouw verjaardag was… Ik heb gekookt voor ons, jouw favoriete maaltijd. Rosa heeft het me de afgelopen weken geleerd. Gelukkige late verjaardag, Nicci. Vergeef het me alsjeblieft...?” Nicci keek hem nog even aan en voordat Bridge het wist, werd hij omvergesprongen door zijn vriend. Al zoenend lagen ze in het gras, de avond was gered.