Happy holidays

[Brenda]

Twee januari. De dag dat alle officiële feestdagen achter de rug waren. Eindelijk. Arnold hield van gezelligheid, maar feestdagen hadden altijd iets geforceerd over zich heen hangen. Zeker de afgelopen jaren… Vandaag was er een kerst/nieuwjaarsreceptie op zijn stageplaats die hij niet kon skippen. Het was immers tijd voor hem om afscheid te nemen. Hij had eindelijk besloten voor zichzelf te kiezen. En voor iemand anders.

“Hallo, mijn naam is Arnold.” Het was een koude septemberochtend en Arnold was aan de vroege kant. Hij wilde nog even koffie tanken voordat hij aan de slag ging en was blijkbaar niet de enige. De man tegenover hem was ouder dan hem, dat zag hij meteen, maar hij was aantrekkelijk en had een vriendelijke uitstraling. Het type man dat hij wilde leren kennen. “Simon,” stelde de ander zichzelf kort voor, voordat ze elkaar kort de hand schudde. Zo ging dat immers op een formeel kantoor als deze, dan moest je honderden handjes schudden per dag. “Mag ik je gezelschap houden?” stelde Arnold te vraag, alsof hij niet al lang was gaan zitten op de stoel tegenover de ander. “Natuurlijk.”

Het kleine kantoortje dat de afgelopen weken zijn werkruimte was geweest, was leeg. Het gelach, de muziek en het feestgedruis was nog steeds hoorbaar, maar gedempt. Hopelijk zou niemand hen horen, want Arnold was geen stil type. Het was veel te creepy om het te doen en geen geluid te maken. Alsof het hem niets deed wat ze nu van plan waren om te doen. Het deed hem heel veel. Hij had hier al weken naar uit gekeken. “Kus me,” zei hij zachtjes. Meer was er niet voor nodig om de anders discipline te doen breken. Hun lippen knalden tegen elkaar.

“Hou je hoofd erbij, Arnold! Ik verwacht meer van de stagiaires dan dit, dit lijkt wel het werk van een achtjarige! Je zit toch in je laatste jaar? Waar zit je met het hoofd!” Ver weg van deze plek, zoveel was zeker. Arnold kon zijn ergernis tegenover de ander amper verbergen en hij wist het. Het kon hem echter niet schelen. “Ik ben niet dom,” merkte hij kil op, voordat hij de ruimte verliet zonder om toestemming te vragen. Op de gang kwam hij Simon tegen, alsof de ander het had aangevoeld dat er iets mis was. “Wil je erover praten?” Stelde hij voor. “Graag, laten we weggaan.” En ze gingen.

Arnold snakte naar adem, maar Simon liet hem niet los. Geen seconde. Het werd vreselijk warm en daardoor waren ze genoodzaakt om hun kleren uit te trekken. Met trillende vingers maakte hij de stropdas met rendieren los en werd zijn foute sneeuwman kerstrui uitgetrokken. Hij moest iets doen om een adempauze te krijgen of hij zou van zijn stokje gaan. Arnold zakte op zijn knieën.

Secret santa was een kantoortraditie. Stagiaires werden uitgenodigd om mee te doen, en met enige argwaan had Arnold zijn naam in het doosje gedropt. Toen het moment aankwam om een kaartje te trekken, bad hij tot alle goden dat hij iemand zou kiezen die hij aardig vond. Blijkbaar was God hem goed gezind. De dag dat ze cadeaus uitwisselden, klopte hij aan bij Simon. De man was verbaasd, want blijkbaar had hij ook Arnolds naam getrokken. Ze lachten en wisselden cadeautjes uit. Een foute trui en stropdas, ze waren duidelijk te vinden voor dezelfde humor.

Simon smaakte naar meer, veel meer. Arnold kreunde luid en wilde nooit meer stoppen. Het was veel te lekker. De ander kreeg het echter moeilijk en maande hem te stoppen, zei dat het moment nog niet daar was om voor de eindsprint te gaan. Waarschijnlijk had hij gelijk, maar Arnold pruilde en stond met tegenzin recht. Moeiteloos tilde Simon hem op en zette hem op het bureau, dat gelukkig leeg was. Al zou Arnold er geen moeite mee hebben om belangrijke dossiers te verpesten. Wat hem betrof mocht alles in de vuilbak.

“Je kan niet met je studies stoppen, Arnold! Wie denk je wel niet dat je bent? Jouw moeder en ik hebben zoveel geld in jouw educatie gestoken en nu wil je alles weggooien voor een belachelijke show! Wees nou niet dom, jongen! Als je dit doet, ben je mijn zoon niet meer!” Zijn hart brak op exact dat moment. Zijn vader haatte hem al jaren, maar ze hadden nog nooit zulke verwijten naar elkaars hoofd geslingerd. Hij had nog nooit gedreigd om hem te onterven, hem te ontnemen van de titel die hem bij geboorte was gegeven. Hij keek naar zijn vader en zag een compleet vreemde voor zich staan. Niemand begreep hoe dit exacte moment voor hem voelde… Behalve Simon. Simon begreep hem, Simon begreep alles.

Puur genot vloeide door hem heen toen ze een werden. Het waren heel erg slordige zoenen, het waren quasi pijnlijk harde stoten, maar het geheel was hemels. Wat hem betrof mocht het nog urenlang doorgaan, maar die tijd hadden ze niet. De ontlading was groot toen ze samen tot een hoogtepunten kwamen, slechts enkele seconden in tijd van elkaar verwijderd. “Ik wil meer,” zei Arnold tegen Simons lippen aan toen ze elkaar loom zoenden en bedankten voor dit heerlijke moment. En meer zou hij ook krijgen.