De laatste maanden was Bridge slechts een schim van zichzelf. Het zou ieders vaderhart breken om je telg zo te zien, zodoende ook die van Julian. Gelukkig stond er echter een verrassing op de planning die hopelijk wat licht in de duisternis zou brengen. Al was het maar voor even. Totdat het zover was, zou hij zijn uiterste best doen om zijn zoon de nodige warmte te bieden doormiddel van troostende papaomhelzingen.
29 december
Vandaag bleek de dag te zijn waar Julian met smacht op had zitten wachten. De afgelopen dagen had hij Bridge verplicht de post uit de brievenbus te halen, elke keer hopend dat de brief gearriveerd zou zijn, maar het was pas vandaag dat de jongeman met een brief gericht aan hem de woonkamer terug binnenkwam. Hij glunderde. “Pap! Dit is Nicci zijn handschrift!” riep hij uit, terwijl hij de envelop met weinig voorzichtigheid openmaakte. Hoewel Julian in het complot zat en dus dondersgoed wist wat er in de envelop zat, nam hij achter zijn zoon plaats om mee te kijken. Er vormde zich een brok in zijn keel. “Gefeliciteerd, mannetje.”
30 december
“Nee, Travis, alles is in orde. Echt. Ik hou ook van jou, nee, er is niets. Ja, dat weet ik en ik heb toch al gezegd dat ik dat begrijp? Er komen nog genoeg jaarwisselingen die we samen kunnen vieren. Nee, ik heb niets gepland. Gewoon op de bank met een zak chips en een glas champagne. Ja, ja. Ik weet dat dat een rare combinatie is. Nee, Trav, sorry. Ik moet nu echt ophangen. Ik spreek je.” zei hij, waarna hij inhaakte. Het bleef lastig om tegen zijn echtgenoot te liegen, maar het was noodzakelijk. De man zou niet begrijpen hoe belangrijk dit huwelijk voor hun zoon was.
Glimlachend keek hij op toen Bridge tevoorschijn kwam uit de paskamer in een net maatpak dat met spoed voor hem gemaakt was. “Wauw, Bridge, Nicci gaat ondersteboven zijn.” Meer kon hij niet over zijn lippen krijgen. Het was een emotioneel moment. Hij kwam overeind om zijn kleine jochie stevig te knuffelen. “Jullie verdienen dit. Jullie horen bij elkaar.”
Een halfuur later rekende hij het haast onbetaalbare maatpak af met Travis zijn creditcard.
31 december
De zenuwen zaten Nicci hoog. Tot overmaat van ramp werkte zijn lichaam niet mee. Hij was de hele dag al misselijk. Gelukkig had zijn behandelend arts hem een uur geleden iets tegen de misselijkheid gegeven, waardoor hij zich nu een stuk beter voelde en hij zich eindelijk klaar kon gaan maken voor de komst van zijn grote liefde. Met hulp van een goede vriendin van zijn vader lukte het hem om er ondanks zijn fysieke gesteldheid er adembenemend uit te zien voor zijn Bridge.
Het was bijna tijd, toen hij zich een paar minuten voor acht uit bed hees. De trouwambtenaar die hun huwelijk zou volstrekken stond bij de kerstboom en glimlachte bemoedigend naar hem. Dit gaf hem de kracht om op eigen houtje naar de man toe te lopen om zijn plaats in te nemen. Na nog eenmaal diep ingeademd te hebben, hield hij zijn adem in en keek hij naar de deur waar Bridge ieder moment door zou kunnen verschijnen. Het was maanden geleden dat hij de jongen gezien had, en nog eens maanden geleden dat hij het zien van zijn geliefde bewust had meegemaakt, maar toch wist hij dat het goed zat.
Bridge zou Bridge niet zijn als hij zelfs op de allerbelangrijkste momenten van zijn leven te laat zou komen. Het leidde tot een momentje van paniek bij Nicci, maar deze paniek was al snel verdwenen toen hij de jongeman met een rood gezicht in de deuropening zag verschijnen. Een spontane grijns verscheen rond zijn lippen en voordat hij wist wat hem overkwam, hing zijn geliefde huilend in zijn armen om hem vervolgens tegen alle regels in te kussen. Hij kuste hem liefdevol terug.
De ceremonie was perfect, ondanks hun onvermogen om hun lippen langer dan dertig seconden van elkaar af te houden. Het zorgde voor gelach bij het kleine gezelschap dat bestond uit zijn vader, de goede vriendin van zijn vader en Bridge zijn vader Julian. Niemand nam het hen kwalijk. Uiteindelijk lukte het hen om het jawoord uit te spreken en de ringen bij elkaar om te doen, waarna de officiële kus volgde die in werkelijkheid slechts een van vele was. Natuurlijk was er ook taart. Het gelukkige stel voerde elkaar een paar happen, maar zette de taart vervolgens opzij omdat ze elkaar vele maler lekkerder vonden.
1 januari
Om twaalf uur was er vuurwerk. Bridge en Nicci stonden voor het raam en keken ernaar met hun armen om elkaar heen. Hoewel de toekomst nog onzeker was, waren ze voor het moment allebei volmaakt gelukkig. Het ging beter met Nicci, maar hij was er nog niet. Daarbij had ook Bridge zo zijn geheimen die voor problemen konden gaan zorgen. Voor nu was het echter goed. Voor nu voelde het alsof ze samen alles aan konden. Als man en man. De dood zou hen niet scheiden.