Carper - Rune

[Brenda]

Het was een warme, zwoele zomerdag. Eén uit een reeks van velen, zoveel was zeker. Een hittegolf teisterde al enkele weken het hele land en verkoeling was zeldzaam. Het was een afschuwelijke periode om zwanger te zijn, Cory had het vanop de eerste rij mogen meemaken. Harper had immers elke dag geklaagd over haar nare toestand en hoe ze maar geen verkoeling leek te vinden. Alsof de baby in haar buik een kacheltje was dat non-stop werkte, zelfs nu het een hittegolf was. In het begin konden ze er nog wel grapjes over maken, maar door het toenemend ongemak werd ze steeds snibbiger en leken de hormonen in haar lichaam voor de minste irritatie op te laaien. Cory werd er gek van, maar wist op één of andere manier toch nog zijn kalmte te bewaren. Zijn vriendin kon er niets aan doen dat ze zich zo gedroeg. Het waren de zwangerschapshormonen. Na de bevalling zou alles beter gaan…
De baby leek echter geen haast te hebben om uit haar veilige nestje te kruipen, want een week na de uitgerekende datum was er nog steeds geen sprake van een klein meisje in hun armen. Harper liep niet echt meer op wolkjes en leek dolgraag verlost te worden. Het was ook gewoon zo dat alle voorbereidingen voor de baby al hadden plaatsgevonden. Ze hadden een prachtige babykamer in elkaar getimmerd met allemaal nieuwe meubeltjes, alle kleertjes voor de komende tijd waren gekocht, werkelijk alles stond klaar om gebruikt te worden. Als hun meisje nu maar snel kwam…
Om Harper op te vrolijken, had Cory iets bedacht. Het was een grapje van hen geweest dat ze Harper maar in een ijs bad moesten plaatsen, maar na een hele nacht gebruik gemaakt te hebben van de diepvriezers van zowel zijn als haar ouders en een voorraad ijsblokjes uit de winkel te plunderen, was het Cory gelukt om een kinderbadje in de tuin volledig te vullen met ijs. Zijn vriendin had nog heerlijk liggen slapen, maar eenmaal alles klaar stond moest het natuurlijk snel gaan, en daarom kuste hij haar liefjes wakker en beloofde haar een leuke verrassing in petto te hebben. Enkel in een lang t-shirt en haar slippers nam hij haar mee naar buiten, haar ogen bedekt met zijn handen tot het allerlaatste moment. “Tadaa!” Riep hij trots waarna hij zijn handen weghaalde. Hij zag dat ze enkele keren verwoed moest knipperen met haar ogen tegen het felle zonlicht, maar toen ze eenmaal zag wat hij gedaan had… Ze keek hem met grote ogen aan en schudde het hoofd. “Je bent een idioot.”
Cory zag de twijfel tussen een klap of een kus op haar gezicht, en haalde opgelucht adem toen het een kus werd. “Hier koel je wel van af.” Zei hij grijnzend waarna hij handje ijsblokjes achter haar shirt in gooide. Harper slaakte een gilletje en ging onmiddellijk in de tegenaanval. Als een stelletje kleine kinderen begonnen ze met ijsblokjes te gooien. Er kwam overal ijs terecht, werkelijk overal, en uiteindelijk vielen ze beiden lachend op het gras neer. Beiden waren nat door het gesmolten ijs, maar dat deerde hen niet bij deze temperaturen. Cory zoende rustig met zijn vriendin, streelde over haar prachtige lichaam, tot ze plots een pijnkreet gaf. Geschrokken keek hij haar aan, waarna het hoge woord eruit kwam. “Cory… Volgens mij is mijn water net gebroken.” Het was eindelijk tijd. Ze keken elkaar veel betekend aan en na nog een snelle zoen gedeeld te hebben, stonden ze op en haasten zich naar de auto voor de langverwachte rit naar het ziekenhuis. Tijd om hun meisje te ontmoeten.

De bevalling duurde lang, erg lang. Ze hadden hen al gewaarschuwd dat een eerste bevalling lang kon duren en heel zwaar was, maar Cory had niet verwacht dat na veertien uur er nog steeds geen sprake was van hun kleine meisje. Harper was aan het lijden en het was afschuwelijk dat hij haar niet kon helpen, op de paar tips en tricks van de zwangerschapscursus die ze gevolgd hadden na dan. Voor de geboorte hadden ze al besproken dat Harper een natuurlijke bevalling wilde zonder rugprik… Maar hoe langer het duurde, hoe aantrekkelijker het idee haar leek te worden…
“Hier is de chocolade, lief,” zei hij, terwijl hij wat losse haren uit haar gezicht wreef. “Zal ik je haar even opnieuw vlechten?” De vlechtlessen leken nu wel van pas te komen, want zo kon hij even door haar haren strelen en haar haren vlechten, iets waar ze altijd van genoot. “Ik hou het niet lang meer vol Cory… “ Ze begon te snikken, waardoor hij haar in zijn armen trok. “Natuurlijk wel, je kan het. Ik geloof in je, we doen dit samen.” Hij kuste haar zachtjes, probeerde haar moed te geven die hijzelf ook langzaam aan het verliezen was. Waar bleef hun kindje toch…
Twee uur later was het eindelijk zo ver. Samen naar de verloskamer, waar een halfuur later eindelijk hun wondertje ter wereld kwam. Uitgeput maar voldaan keken ze toe hoe de vroedvrouw hun meisje toonde, bedekt onder viezigheid maar toch prachtig. Cory kon het niet droog houden toen het kleine meisje op de borst van haar moeder gelegd werd. Enkele tranen van geluk stroomden over zijn wangen terwijl hij zijn vriendin kuste. “Ze is prachtig. Jij bent prachtig.”
Na een paar minuten werd de baby weer meegenomen zodat ze haar konden schoonmaken en meten. De gynaecoloog feliciteerde hen met het ouderschap, waarna de grote vraag kwam; hoe zouden ze haar noemen? “Rune,” zei Cory met een glimlach. De naam hadden ze samen uitgekozen en paste perfect bij het kleine meisje. “Rune Zi…” Harper onderbrak hem. “Rune Fisher,” zei ze, waarna ze hem afwachtend maar vastberaden aankeek. Over de achternaam hadden ze het immers niet gehad, Cory was er vanuit gegaan dat de baby naar Harper zou genoemd worden aangezien hij niet de biologische vader was… Hij voelde zich vereerd, knikte zwakjes en sprak met gebroken stem. “Ja, kleine Rune Fisher.” Hij kuste zijn prachtige vriendin kort en liefdevol, waarna hij voor het eerst zijn dochtertje mocht vasthouden. Haar oogjes openden zich voorzichtig en Cory verdronk erin. “Ik zal er altijd voor je zijn, mijn kleine meisje, mijn dochter. Jouw mama en ik houden zo ontzettend veel van je.”