Ho-ho-ho-Howell!

[Brenda]

Twee uur vertraging. Jackson vloekte luid. Normaal zou hij dit geen probleem vinden, hij had zelden een afspraak waar hij echt op tijd voor probeerde te zijn, maar nu was het toch net wat anders. Hij had nog zoveel te doen voor vanavond! Hoe ging hij dit ooit voor elkaar krijgen? En om het allemaal nog een beetje erger te maken, was zijn telefoon ook op zijn laatste loodjes aan het gaan. De batterij leek de afgelopen week steeds meer kuren te hebben en zo was Jackson een uur geleden nog beloofd dat deze tachtig procent was, tot het plotseling een kwartier geleden op tien procent sprong. Klote apparaat. Met zijn laatste procenten probeerde hij Bridge te bellen, in de hoop dat zijn broertje hem uit de nood kon helpen.
Het duurde echter drie pogingen en twee procent voordat Bridge zijn telefoon besloot op te nemen. “Bridge, je moet me helpen. Ik stuur je een lijst door met alles wat er moet gebeuren, oké? Het vliegtuig is vertraagd, ik zit nog steeds in Italië.” Zijn slaperige broertje leek er weinig van te begrijpen, waardoor Jackson hem mentaal vervloekte, maar gelukkig bleek het trage brein van Bridge het toch op tijd te beseffen waardoor Jackson de lijst kon doorsturen met plaatsen en spullen die opgehaald dienden te worden. Jackson was trots op zichzelf dat hij op zijn minst alles tijdig besteld had zodat het nu enkel rondrijden en afhalen was. Iets wat Bridge hopelijk klaar zou spelen… Maar er viel nu niets meer aan te doen. Jacksons lot lag volledig in Bridge zijn handen.

“H… Hallo… Ik kom… Bestelling voor… Jackson Howell… Ophalen…” De dame achter de balie keek hem fronzend aan. Bridge zag er dan ook rood aangelopen uit omdat hij een heel eind had moeten lopen, de stad was zo druk geweest door mensen met hun laatste inkopen dat hij mijlenver had moeten parkeren. Tien minuten voordat de juwelierszaak gesloten werd, was hij gearriveerd. In zijn ooghoek zag hij dat er iemand een foto van hem maakte en druk begon te typen, waarschijnlijk iemand die hem herkende als de zoon van Travis Howell, maar hij besloot zich daar nu even niet druk over te maken. Hij moest nog naar de bakker en de kledingwinkel, dus hij had er simpelweg de tijd niet voor.
De juwelierster nam haar tijd met het zoeken tussen de vele doosjes, waarna ze een doosje voor hem neerzette. Ze opende de doos en Bridge keek met grote ogen naar de halsketting en oorbellen set die tevoorschijn kwam. Ongetwijfeld een cadeau voor Rune. “Wauw,” bracht hij zachtjes uit. “Zal ik het inpakken?” Vroeg de dame hem, waarbij Bridge knikte en de doos snel dichtklapte. Hij keek toe hoe ze het pakje behendig inpakte, waarna Bridge het van de toonbank graaide en haar bedankte terwijl hij de deur uitliep. Tijd, tijd, tijd!
Bij de bakker haalde hij het dessert voor deze avond en in de kledingwinkel lag een nette outfit voor zijn grote broer klaar. Het was hem gelukt alles op tijd te halen! Nu enkel nog zijn grote broer van de luchthaven halen en dan hadden ze nog net genoeg tijd om zich om te kleden voor het kerstfeest vanavond. Jackson had hem ondertussen op de hoogte gehouden met zijn reisvooruitgang, die gelukkig niet verder in gedrang kwam waardoor Jackson kon instappen en wegwezen zodra Bridge arriveerde. Of nouja, eerst dwong hij nog zijn broertje achter het stuur uit met het nodige gekibbel, want helaas was gebleken dar Julians vreselijke rijstijl ook erfbaar is.

Eenmaal aangekomen in hun ouderlijk huis renden ze direct de trap op om zich om te kleden. Bridge had niet in de gaten dat Nicci hem gebombardeerd had met duizenden berichten, daar was hij veel te druk voor geweest de afgelopen uren. Tijdens het afdrogen hoorde hij wel dat de deurbel enkele malen ging, waardoor hij zachtjes vloekte en nog wat sneller tewerk ging. Met zijn hemd verkeerd dichtgeknoopt rende hij naar beneden, waar hij direct terecht gewezen werd door zijn grootvader en iedereen met hem lachte. Met blozende wangen begon hij zijn hemd opnieuw te knopen, waarna hij zich bij Nicci op de bank voegde. Nicci die er onweerstaanbaar verrukkelijk uit zag. Bridge voelde zich de gelukkigste man op aarde met deze knappe verschijning, en na een paar lieve complimentjes kuste hij zijn lief. Zijn lief die er nerveuzer dan anders uit zag, iets wat Bridge niet goed begreep, maar waar hij niet te veel over probeerde na te denken…
Jackson kwam pas twintig minuten later naar beneden, duidelijk minder gehaast omdat hij toch wel wist dat ze op hem zouden wachten. Glimlachend begroette hij iedereen en gaf hij Rune een kus. Ze zag er prachtig uit. “Die jurk ziet er fantastisch uit,” zei hij dan ook, waarna hij naar haar oor toeboog om haar iets stouts in te fluisteren “maar hij ziet er straks vast nog veel beter uit op de vloer.” Ondertussen greep zijn dochtertje met haar handjes naar hem toe, waardoor hij haar overnam van Rune en haar ook een kusje gaf. Hij hield echt ontzettend veel van zijn gezinnetje.
Het kerstdiner was heerlijk, iedereen praatte gezellig met elkaar en de sfeer zat er goed in. Iedereen leek te stralen, al merkte Bridge steeds meer dat zijn vriendje de nervositeit van eerder niet verloren leek te hebben. Sterker nog; hij leek nerveuzer met iedere minuut die verstreek. Wat was er toch aan de hand? Nicci beweerde dat er niets was, waardoor Bridge steeds meer en meer zorgen begon te kweken. Alles ging toch goed tussen hen, de afgelopen maanden? Of toch niet? Had zijn vriendje zich bedacht en wilde hij hun relatie stopzetten? Nee, dat kon toch niet…
Toen het tijd was voor de cadeautjes, ging iedereen terug naar de woonkamer waar een grote, machtige kerstboom stond. De cadeautjes werden rondgedeeld en toen Jackson het juwelierstasje pakte met het cadeautje voor Rune, zag Bridge Nicci met grote ogen er naar kijken, waarna zijn vriend opgelucht adem haalde. “Wat is er nou aan de hand?” Vroeg Bridge, toch wel een tikkeltje geërgerd, waarna zijn vriend eindelijk opbiechtte wat er aan de hand was. Hij toonde een verslag van een of ander teen magazine online waarbij een foto van Bridge bij de juwelier stond. “GAAT DE JONGSTE TELG VAN DE FAMILIE HOWELL VANAVOND OP EEN KNIE?!” was de enthousiaste titel, waarna een artikel volgde. Bridge staarde er in shock naar, waarna hij begon te lachen. Nicci gelukkig ook. “Sorry Nic, geen aanzoek vanavond, daar zijn we toch nog echt te jong voor,” zei hij giechelend met een vette knipoog. Ondertussen had Jackson zijn cadeautje al om Runes hals gedaan en stond het tweetal elkaar op te vreten alsof ze helemaal alleen in de ruimte waren. “Al zal het vast niet lang duren voordat er huwelijksklokken luiden.”