Happy Birthday!

[Joyce]

[5/5]

[Joyce]

Vrijdag, 08:06 pm

Bijtend op de dop van haar pen zat ze daar, volledig gefocust op haar studieboek. Maandag had ze een belangrijk tentamen. Dit was niet het moment om haar in te lichten. Toch kon hij niet langer meer wachten. “Je had gelijk.” Een paar ogen keek naar hem op. Er was verwarring in te bespeuren. Deze mededeling vereiste context. Nu hij haar uit haar concentratie gehaald had, was er ook geen reden meer om verder te zwijgen. “Ik vind hem leuk. Casper, bedoel ik. Ik vind hem echt heel erg leuk. Je had gelijk, ik val op jongens. Of in ieder geval, op één jongen.” Rosalie lichtte op, alsof hij haar zonet het mooiste nieuws ooit verteld had.
Oorspronkelijk had Levi het idee van zijn beste vriendinnetje maar niets gevonden. Hem op een date sturen met een onbekende was zoiets als vuur maken zonder zuurstof; gedoemd te mislukken. Om haar een plezier te doen, was hij gegaan. Wellicht had hij gehoopt haar op deze manier duidelijk te maken dat hij een hopeloos geval was. Liefde lag voor hem niet in het verschiet. Althans, dat dacht hij toen. Alles liep anders dan verwacht.
De date was een wervelend succes, ook al maakte hij het zoals verwacht onnodig ongemakkelijk. Er bestond een onmiskenbare klik tussen hen en dat leidde tot zijn eerste kus. Een kus waar hij nooit van zijn leven spijt van zou krijgen. Net zoals dat hij geen spijt zou krijgen van de afspraakjes die na die dag volgden. Samen dingen ondernemen, samen in één bed slapen, samen wonen. Alles ging in een sneltreinvaart. Het ene moment had hij nog geen thuis, geen plek waar hij zich veilig voelde, en het andere moment lag hij iedere nacht veilig in de sterke armen van een knappe jongeman. Nachten die ze deels slapend en deels flikflooiend doorbrachten. Toegeven dat er meer dan een connectie was, had Levi echter nog niet aangedurfd. Niet aan zijn beste en enige vriendin en niet aan zichzelf. Tot aan dit moment. Het hoge woord was eruit en euforie overspoelde hem.
Lachend ving hij Rosalie in zijn armen op. Uit het niets was ze hem besprongen, dat was haar reactie op dit grote nieuws. Gelukzalig knuffelde hij haar. Allebei wisten ze hoe bijzonder dit was. “Je moet het hem vertellen! Hij moet dit weten, Levi.” Hij liet zijn vriendinnetje los en keek haar aan, waarna hij instemmend knikte. “Ik ga hem dit vertellen. Morgen. Op zijn verjaardag. Ik ga hem vertellen dat ik hem wil en daarna pak ik hem vol op zijn bek.”

[Joyce]

Zaterdag, 00:04 am

11:57 pm, zijn wekker liep een minuut of zeven achter, dat wist hij. Dit betekende dat de dag van zijn liefdesverklaring officieel was aangebroken. Over vierentwintig uur was zijn leven mogelijkerwijs voor goed veranderd. Vanzelfsprekend zorgde dit vooruitzicht voor zenuwen. Toch viel het al bij al nog mee. Het waren vooral fijne kriebels. Hij had er zin in en kon eigenlijk niet meer wachten totdat hij de jongeman terug in zijn armen kon sluiten.
In de afgelopen weken hadden ze elkaar niet vaak gezien. Levi had expres afstand genomen, omdat hij ruimte nodig had gehad om alles op een rijtje te zetten. Aanvankelijk had hijzelf net zo goed niet geweten waarop hij uit ging komen. De optie een punt achter hun relatie te zetten, had hij voor een lange tijd open gehouden. Inmiddels was hij dat stadium echter voorbij. Alle twijfels waren weg. Zijn besluit stond vast. De spanning was over, voor hem dan toch. Voor Casper was deze helderheid er nog niet en dat zou nog even zo blijven.
Op zijn telefoon zocht hij een verjaardags-GIF uit. Het was een lastige keuze. Uiteindelijk hakte hij de knoop door en stuurde hij een kat met een feestmuts naar de jarige job. ‘Fijne verjaardag, Casper, ik hoop dat je een leuke dag hebt.’ Tevreden herlas hij zijn bericht. De nonchalance straalde ervan af en dat was precies hetgeen waarvoor hij ging. Zijn plannen moesten een verrassing blijven. Met een glimlach legde hij zijn telefoon weg, waarna hij onder zijn dekens kroop. Hopelijk voor de laatste keer in dit bed, voor de laatste keer alleen.

[Joyce]

Zaterdag, 11:08 am

Door de strenge blik van Max wilde hij niets liever dan onder de tafel wegkruipen. Alle zeilen moest hij bijzetten om zelfverzekerd recht overeind te blijven zitten op zijn stoel. “Mijn besluit staat vast. Als hij het ook nog steeds wilt, trek ik bij hem in. Mijn verblijf hier was sowieso enkel een tijdelijke oplossing. Ik weet dat jullie een appartement voor me zouden regelen, maar dat hoeft dus niet meer. Het gaat goed met me. Mijn gave heb ik onder controle, grotendeels. Ik weet wat ik doe. Ik zou hem nooit in gevaar brengen. Als ik dacht dat ik het niet aan kon, zou ik dit besluit niet genomen hebben. Jullie kunnen me niet dwingen hier te blijven.”
In zijn hoofd had hij zijn speech meermaals geoefend. Het was van essentieel belang dat de leiders van Stigma akkoord gingen met zijn plan. Als zij er niet oké mee waren dat hij verkaste naar een andere verblijfplaats, zou dat grote gevolgen hebben voor zijn toekomst met Casper. “Ik moet dit overleggen met de anderen. Jij blijft hier zitten, totdat ik terug ben.” Max duldde geen tegenspraak. Wijselijk knikte Levi. “Ik zou me niet verroeren.”
Zo rustig als hij reageerde, zo onrustig voelde hij zich vanbinnen. Om half twaalf had hij afgesproken met een collega van Casper. Hij zou zijn cadeau afgeven, zodat deze in de lunchpauze bij de jarige job terecht zou komen. Nu hij hier moest blijven, viel zijn plan in duigen. Gelukkig had hij een back-up achter de hand. Een back-up genaamd Rosalie. De jongedame stond altijd voor hem klaar. Een kort bericht met instructies was alles wat nodig was om zijn plan te redden. Het duimpje omhoog dat hij als reactie kreeg, deed hem grijnzen. Zijn cadeau zou tijdig zijn bestemming bereiken.
Het was een fotocollage met als onderwerp de grote liefdes van Casper: de tijgers waarmee hij met veel passie werkte. Levi was een aantal keer gedurende de werkuren van de jongeman meegekomen naar het dierenpark en had zijn tijd doorgebracht met het maken van vele foto’s van de tijgers en hun geliefde trainer. Het was zijn passie, iets waar hij goed in was, en het resultaat mocht er wezen. Met deze prachtige foto’s had hij de collage in elkaar geknutseld. Een geweldig verjaardagscadeau, al zei hij het zelf. De liefde spatte ervan af.

[Joyce]

Zaterdag, 03:41 pm

Elk moment kon Casper thuiskomen. Een halfuur geleden was hij klaar met werken. Het kon niet lang meer duren. Althans, als hij niet besloten had om na zijn werk ergens anders heen te gaan dan naar huis. Als dat zo was, zat Levi hier mooi voor niets. Dan had hij Hannes voor niets gevraagd om hem binnen te laten en vervolgens zelf te vertrekken. Het zou een behoorlijke bummer zijn. Hij kon het zich echter niet voorstellen. De collage was groot en de logische eerste stap was dan ook deze eerst naar huis te brengen. Daar moest hij zich aan vasthouden.
Een sleutel in het slot, het gekraak van een deur. Een paar seconden verstreken en toen was het dan eindelijk zover. Ze stonden oog in oog met elkaar. De verbazing was van Casper zijn gezicht af te lezen. Hij had hem duidelijk hier niet verwacht. “Hoi, geen surpriseparty helaas..” zei hij om de stilte te verbreken. Een verontschuldigende glimlach stond rond zijn lippen. “Morgen, niet vandaag, maar morgen is het geen surpriseparty, want je weet er al van. Je hebt het zelf zelfs geregeld, dus tja.. Ja, oké.. Goed.. Kom hier.. Laat me je feliciteren. Je dacht toch niet dat ik het enkel maar bij een stom bericht liet? Dat is zo niet mijn stijl!” Het was zeker wel zijn stijl. Lachend kwam hij overeind van de bank. Een innige verjaarsdagsomhelzing volgde.
Hoe het gebeurde, was hem niet helemaal duidelijk, maar opeens lagen ze samen op de bank. Hij onderop. Het gewicht bovenop hem was prettig. Toch was dit niet de houding die hij voor ogen had gehad om zijn biecht in te doen. De manier waarop hij vastgehouden werd, was anders dan anders. Het scheelde niet veel of hij werd fijngeknepen. Blijkbaar was Casper onbeschrijflijk blij om hem te zien. Het was niet de jongeman zijn stijl. Normaalgesproken was hij heel ontspannen in alles wat hij deed. Door dit gebaar voelde Levi zich nog zekerder. Het klopte gewoon.
“Ik heb nagedacht, Cas.” Hun ogen ontmoetten elkaar en hij zag een glinstering van hoop in die van Casper. Hoop, maar ook angst. Twee emoties die hand in hand met elkaar gingen. Hij probeerde de nabijheid van het gezicht van zijn eerste en enige liefde voor een ogenblik te negeren. De adem die hij op zijn lippen voelde, maakte dit echter lastig. “Ik wil je, op alle mogelijke manieren. Als vriend, maar ook als mijn vriend. Je bent geweldig en ik ben verliefd op je. Heel erg verliefd. Ik twijfelde, dat geef ik toe, het is allemaal nieuw voor me en ik wist niet wat ik met mijn gevoelens aan moest. Ik had ruimte nodig om erover na te denken. Nu weet ik het zeker. Ik wil jou, Casper Farrell. Ik wil me aan je toewijden.” Ze keken elkaar, de één begon te glimlachen en de ander volgde dit voorbeeld. Er kwam geen mondeling antwoord en dat was ook niet nodig.
Hun lippen vonden elkaar moeiteloos. Passioneel kusten ze. Levi voelde twee handen onder zijn shirt glijden en genoot hiervan. “Zullen we naar de slaapkamer gaan?” Kort had hij zich teruggetrokken uit het vurige tongenspel, zodat hij dit voorstel kon doen. Zijn geliefde keek hem onzeker aan. “Weet je zeker dat je dat wilt?” Zonder te aarzelen knikte hij. “Ik wil dit heel graag, jij ook?” Hoewel het een vraag was, wist hij het antwoord al. Er was geen twijfel over mogelijk, hij voelde aan alles dat het goed zat. Samen kwamen ze overeind en verplaatsten ze zich naar de slaapkamer, waar het spel zich hervatte. Zijn rug raakte het zachte matras en hij realiseerde zich dat hij een ander mens zou zijn wanneer zijn rug terug van het matras af kwam.