Civan - New Life

[Brenda]

Een droom… Het moest een droom zijn. De afgelopen vijf jaar waren niet echt gebeurd, nee, het was allemaal een comadroom. Iemand had hem tot moes geslagen in de gevangenis en de dokters zouden elk moment de stekker eruit kunnen trekken omdat ze de hoop hadden opgegeven, of het geld van zijn vader om de behandeling voort te zetten was op… Nee, Cooper wist wel beter. Het was werkelijkheid, het was zijn werkelijkheid, en hij wist nog steeds niet waaraan hij dit leven verdiend had. Misschien stond karma eindelijk aan zijn kant, na achttien jaar lijden onder emotionele verwaarlozing – hoewel hij bij zijn moeder het wel beter had gehad, al was zij ook niet altijd aanwezig.
De afgelopen vijf jaar waren er veel belangrijke hoogtepunten geweest; hij was gaan samenwonen met zijn grote liefde, die eindelijk ook van hem hield, en was verhuisd naar Italië om daar een nieuw leven op te bouwen. Hij had de taal geleerd en was terug beginnen studeren, ditmaal in een heel andere sector, namelijk de gezondheidszorg. Verpleegkunde, iets wat waarschijnlijk nooit iemand van hem verwacht had. Hijzelf ook niet. Het was gewoon op zijn pad gekomen. Hun buurvrouw, die hem direct in zijn armen had gesloten ondanks dat hij toen der tijd nog geen woord Italiaans sprak, had deze passie in hem weten aan te wakkeren. Toen zij slecht ter been was na een val, had hij haar erbovenop geholpen en was hij in contact gekomen met zijn zorgzame kant. Cooper Malone die voor iemand kon zorgen… Niemand uit zijn oude leven die dat zou geloven. Ivan echter wel. Hij was meteen aan boord met het idee, iets wat Cooper tot op de dag van vandaag een van de mooiste momenten uit hun jonge huwelijk vond. Hoeveel vertrouwen Ivan in hem had, hoeveel steun hij hem bood bij een keuze die compleet uit onverwachts was…
Een geheel nieuwe studie aangaan was lastig, de leerstof van de middelbare school zat ontzettend diep en Cooper moest ontzettend hard werken om bij te benen. De taal bleef wel een beetje een struikelblok, al kreeg hij bijlessen in het Engels en had hij docenten die hem altijd ter woord wilde staan. Het had hem een halfjaartje langer geduurd dan anderen om af te studeren, maar dit viel nog best mee, vond hij zelf dan toch. Zijn mentoren waren heel tevreden over hem, maar toch… Toch was er iets wat hem tegenwerkte toen hij besloot op zoek te gaan naar een baan. Iets waar hij vreemd genoeg zelf nog niet over had nagedacht tot dat moment.
Iemand aannemen met een strafblad. Het was het ultieme struikelblok, hetgeen waardoor hij al maanden sollicitatiegesprekken af liep maar nooit met positief nieuws naar huis kwam… Cooper haatte het. Hij haatte zichzelf, om de sukkel die hij ooit was geweest en welk effect dit had in zijn heden. Het zorgde ervoor dat hij moedeloos werd. Hij vertelde Ivan niet eens meer wanneer hij opnieuw een gesprek had, want hij wilde zijn grote liefde niet steeds teleurstellen. Niet na alle steun die hij van Ivan had gekregen, na jarenlang op de kost van Ivan gewoond te hebben omdat hij geen bijbaantje met zijn zware studie kon combineren… Zijn spaargeld had Ivan immers geweigerd, zo was zijn echtgenoot wel… Cooper had een foute keuze gemaakt en moest daarvoor boeten, maar omdat ze door het huwelijk verbonden waren, moest Ivan dat ook en dat haatte hij nog het meeste van allemaal…
Het was avond, Ivan had een lange dag op kantoor gehad en Cooper zat – zoals altijd – de hele dag thuis. Of nouja, hij was ook een wandeling gaan maken met de buurvrouw en haar hondje, maar voor de rest had hij niet veel gedaan. Soms had hij echt het gevoel dat de muren langzaam op hem af begonnen te komen… Om zich toch een beetje nuttig te maken, had hij een uitgebreid diner gemaakt voor zijn lief, alles wat Ivan lekker vond. Het was niet enkel bezigheidstherapie, maar zo kon hij Ivan ook nogmaals bedanken voor zijn geduld… Cooper had besloten dat hij vanaf nu gewoon eender welke baan zou gaan solliciteren, dat het niet langer uitmaakte of het binnen zijn studie paste of niet. Hij had het opgegeven. En dat zou hij Ivan vanavond ook vertellen, zodat deze wist dat Cooper niet veel langer meer een financiële last zou zijn die hele dagen thuis zat. Vanavond, na het dessert, zodat ze hopelijk toch nog een beetje een leuke avond zouden hebben.
Doen alsof alles goed zat was echter heel lastig, en er hing een spanning die Cooper niet kon negeren. Ivan vroeg hem enkele keren wat er mis was, maar iedere keer stelde Cooper de waarheid uit… Wat een leuk avondje tussen hen tweeën moest worden, werd een ongemakkelijk etentje waar Cooper geen einde aan durfde te maken. In stilte bad hij tot God, smeekte hem om een gunst waarvan hij betwijfelde of hij die ooit zou krijgen. Tot zijn telefoon opeens begon te trillen…
Cooper excuseerde zich en ging van tafel, liep even naar de keuken omdat het een onbekend nummer was die hem opbelde. Het bleek een van zijn oude stagementoren te zijn, die hem vroeg hoe het met hem ging en of hij al ergens aan de slag was. Cooper had weinig zin in een gezellig gesprekje, maar forceerde toch een glimlach ondanks dat deze niet gezien kon werden en sloeg het gebruikelijke vriendelijke praatje. Hij dacht immers dat even bijkletsen alles was wat achter dit telefoontje zat… Tot hij voor een grote verrassing kwam te staan.
Na het telefoontje, kwam Cooper de eetkamer terug in, en liep recht op Ivan op. Zonder een woord te zeggen ging hij op diens schoot zitten en begon hem hartstochtelijk te zoenen. Ivan, verward omdat hij natuurlijk geen idee had wie Cooper had opgebeld en waarom, was zo verrast dat de stoel achteroverviel en ze op de grond terecht kwamen. Toch ging zijn echtgenoot er gelukkig in mee, de laatste tijd was intimiteit zeker een beetje tekortgeschoten omdat Cooper met zichzelf in de knoop zat. Cooper kon het zelfs zo ver trekken dat ze ter plekke de liefde bedreven, op de grond, langs de tafel waar hun eerder zo ongemakkelijke etentje had plaatsgevonden. Tevreden en nagenietend kroop Cooper tegen Ivan aan, tranen rolden over zijn wangen van puur geluk. “Goed nieuws, mag ik veronderstellen?” Vroeg Ivan, en Cooper bespeurde zowaar een sprankje spot in de stem van zijn echtgenoot. “Het beste.” Hij had een baan. Hij had eindelijk een baan! Op zijn oude stageplaats, zijn mentor had voor hem gestreden dat ze hem moesten aannemen, ondanks zijn fouten.