Civan - Welcome to the family

[Joyce]

Een geblinddoekte Cooper, gefrustreerd door de manier waarop hij in het duister gehouden werd, was het meest aandoenlijke dat er bestond. Ivan kon niet anders dan grijnzen. Een grijns van oor tot oor stond op zijn gezicht. Gelukkig kon zijn lief dat door de blinddoek niet zien. De hel zou losbarsten als zijn vriend wist hoeveel hij genoot van deze hulpeloosheid. "We zijn er." deelde hij mee. Vrijwel direct gingen de handen van zijn metgezel naar de blinddoek toe. "Hohoho, stop!" Vlug pakte hij de handen van de jongen beet. "Dat we er zijn, betekent niet dat je je blinddoek af mag doen." zei hij. Een grom was de reactie die hij hierop kreeg. Het maakte hem aan het lachen. "Soms ben je echt nog een klein kind.. Het sleutelwoord is geduld, mijn lief.”
Inmiddels waren Cooper en hij officieel een halfjaar samen, dolgelukkig. Op de dag dat de jongeman uit de gevangenis kwam, had hij hem gevraagd de zijne te worden en bij hem in te trekken. Sindsdien waren ze onafscheidelijk. Het leeftijdsverschil vormde geen enkel probleem bij hen. Negentien jaar en eenendertig jaar, het leek misschien onmogelijk, maar dat was het niet. Ze vulden elkaar perfect aan. Ze zaten op één lijn wat betreft de belangrijkste zaken van het leven. Het was dus logisch dat het tijd werd voor de volgende stap. Een stap die ze op deze prachtige eerste kerstdag gingen zetten. Het ontmoeten van de schoonfamilie.
Om de twee jaar vierde de familie Montague samen kerst op het schip waar Ivan zijn vader en diens jongere broer op dat moment werkten als muzikanten. Het was een traditie. Iedereen was altijd van de partij, afzeggen vanwege wat voor een reden dan ook werd niet geaccepteerd. Ivan hield van deze traditie. Het gaf hem de mogelijkheid om zijn familieleden te zien die hij anders nooit zag, omdat hij aan de andere kant van het land woonde. Ooms, tantes, neven, nichten, plus aanhang.. En natuurlijk zijn ouders. Het was speciaal voor hem, maar dit jaar was het extra speciaal, aangezien hij de persoon waarmee hij de rest van zijn leven wilde delen eindelijk aan zijn familie kon voorstellen. Spannend was het zeker, maar hij had er zin in.
Twee dagen geleden waren Cooper en hij op weg gegaan. De informatie die hij zijn geliefde gegeven had, was miniem. Ze gingen een stukje reizen, meer had hij niet gezegd. De vragen die hij kreeg, had hij weggewuifd. Een vliegreis, een huurauto en twee nachten in een hotel verder en nu zaten ze hier.. Ivan had de auto geparkeerd en had een prachtig uitzicht op het cruiseschip waar ze de eerste en de tweede kerstdag op gingen spenderen. Zijn lief moest dit uitzicht missen, aangezien hij hem deze ochtend na het kerstontbijt in hun hotel had geblinddoekt met de mededeling dat hij een verrassing had. Een verrassing zou het zeker worden als hij straks op één knie ging.
Lachend om de onhandigheid, maar toch behoedzaam, loosde Ivan zijn geliefde het cruiseschip op. De beweging van het schip, op en neer, gaf mogelijk hun locatie prijs, maar dat was niet anders. Als Cooper een vermoeden kreeg, was dat prima. Binnen nu en dertig minuten ging hij de jongeman toch verlossen van zijn blinddoek. Eerst moesten ze echter een tussenstop maken in de passagiershut die ze deze twee dagen tot hun beschikking hadden. Ze moesten zich namelijk omkleden. “Je vertrouwt me, niet waar?” zei hij, toen ze eenmaal in de hut waren en hij zijn geliefde begon uit te kleden. Hij kleedde Cooper in nette kleding, maar niet te net. De jongen moest zich nog wel comfortabel voelen in zijn outfit. “Je ziet eruit om op te vreten.” meldde hij, woorden die gevolgd werden met een kort liefdevol kusje. Vervolgens verkleedde hij zichzelf ook. Een net zwart pak en een bordeauxrood overhemd met zilveren sterretjes om in de kerstsfeer te komen.
Hand in hand verlieten ze hun hut. Cooper zijn onzekerheid door zijn ontbrekende zicht maakte hem nog steeds aan het lachen. Om de een of andere reden leek hij er niet aan te kunnen wennen. Het was te schattig. Hij probeerde zijn lach echter zo goed mogelijk in te houden. Om zijn lief nog wat meer gedesoriënteerd te maken, nam hij hem mee naar het dek. Oké, dat was een leugen. Ze hadden nog wat tijd over en hij wilde graag even genieten van het prachtige uitzicht op zee. Op de rand van het dek aangekomen, sloeg hij zijn armen beschermend om Cooper heen. “Het uitzicht is prachtig..” zei hij op een ondeugend toontje. Om de ander niet echt geïrriteerd te maken, drukte hij een aantal liefkozende kusjes in de jongen zijn nek.
Toen het dan eindelijk tijd was, begeleidde Ivan zijn toekomstige verloofde naar de ruimte waar de kerstviering plaats zou vinden. Enkele gangen verwijderd van hun bestemming, kon hij al de muziek van zijn vader en zijn oom horen. Het gaf hem een gevoel van thuiskomen. Het maakte hem gelukkig. “Wat vind je van de muziek?” vroeg hij, wetende dat dit zijn enige kans was op een eerlijk antwoord. Als Cooper straks wist dat de muzikant zijn schoonvader was, zou hij het nooit zeggen als hij het een vreselijk geluid vond.
Bij binnenkomst werd het gevoel van thuiskomen enkel maar groter bij Ivan. Hij zag allerlei bekende gezichten. Velen had hij al twee jaar niet meer gezien. De geur van eten kwam hen tegemoet, dit in combinatie met de muziek van zijn vader en de prachtig versierde ruimte zorgde voor een kerstsfeer. Na nog een laatste kus op Cooper zijn wang gedrukt te hebben, maakte hij de blinddoek los en gaf hij de jongen zijn zicht terug. Hij wachtte tien seconden met praten, zodat hij zijn vriend de tijd gaf om de ruimte in zich op te nemen. “Welkom bij de familie Montague, lieverd.”