Burn
Horror. Pijn. Helse pijn. Ze schreeuwde haar longen uit haar lijf. Dit kon niet echt zijn, het kon niet. Hoe konden ze dit doen? Hoe konden ze dit godverdomme doen?! Het moest een nachtmerrie zijn. Het moest gewoon. Maar haar zintuigen stonden op scherp, ze hielden haar niet voor de gek. De geur… Oh die afschuwelijke geur… Haar leven dat in vlammen opging. De lucht… De anders zo blauwe lucht kleurde grijs door assen. Haar ouderlijk huis stond in brand, met al haar familieleden erin. Ze hoorde hun schreeuwen. Ze wilde hen helpen, maar ze kon het niet. Er was niets wat ze kon doen… Tot haar ogen een beweging zagen aan de achterdeur.
Ze had op een heuvel staan toekijken, maar toen ze iemand naar buiten zag strompelen, kwam ze meteen naar beneden gerend. Haar blik was zo gefocust op de persoon die ze zag, dat het een wonder was dat ze niet naar beneden gevallen was. Haar zusje. Ze leefde nog. Ze was ontsnapt. Het was een wonder. “Selena! Selena!” Ze schreeuwde, tilde haar zusje op, iets wat enkel mogelijk was door alle adrenaline die door haar lijf gierde. Ze begon te rennen naar de heuvels, de enige plek waar ze veilig zouden zijn. Het zou vast niet lang duren voordat de dorpelingen zouden door hebben dat ze ontsnapt waren. Ze zouden in de assen van het huis op zoek gaan naar lichamen, merken dat er twee stel beenderen zouden ontbreken, en dan begon de heksenjacht. “Mama… Papa…” Haar zusje huilde de hele weg tussen het hoesten door. Serafina kon niets zeggen, ze was te druk met rennen. Ze wist toch niet wat ze kon zeggen om dit beter te maken. Niets kon dit beter maken… Behalve wraak. Wraak op de Zieners die dit veroorzaakt hadden. Wraak op de mensen die hen geen eerlijke kans hadden gegeven.
De ellende die tot de brand leidde, begon een week eerder. Er was een nieuweling in het dorp, een reiziger die enkele dagen bleef plakken. Een Ziener, zeiden de mensen. Iemand die geboren was met een gave om in de toekomst te kijken. Serafina had al eerder gehoord van dit soort mensen, maar ze had er nog nooit eentje ontmoet. Haar nieuwsgierigheid was dan ook groot, maar haar grootmoeder waarschuwde haar om bij de Ziener weg te blijven. “Zieners en heksen zijn vijanden, Sera. Al eeuwenlang zorgen Zieners er voor dat heksen op de brandstapel belanden, of ze nou goed zijn of niet. Ze zien altijd twee mogelijkheden voor onze toekomst en gaan van de slechtste optie uit. Iedere heks heeft het in zich om de keuze te maken tussen goed of kwaad.”
Haar grootmoeder was bezig met een geneesmiddel te maken. Ze was een van de onofficiële helers in het dorp, ze maakte allerlei middeltjes om de kwaaltjes van de dorpelingen te verhelpen. Ze waren goede heksen, die hun natuurkennis gebruikte om de mensen rond hen te helpen. Serafina droomde er van om een Heler te worden, net zoals haar grootmoeder. Het leek haar een nobel doel. “Beloof me dat je hem nooit zal opzoeken,” zei haar grootmoeder streng. Serafina knikte, ze beloofde het… Maar wist haar grootmoeder dan niet dat ze het eens zo aantrekkelijk maakte om toch een kijkje te gaan nemen?
Het was kerstavond. Het hele dorp was aan het vieren, iedereen was opgetogen en blij. Het was een drukte van jewelste, waardoor Serafina ervan uit ging dat het wel veilig zou zijn om de Ziener te naderen. Hij zou haar er niet uit pikken in deze menigte, toch? Ze moest hem gewoon niet in de ogen kijken, dan kwam het vast goed… Ze glipte weg in de avond en ging naar het feest. Iedereen was aan het dansen, ze bleef zelf aan de zijlijn staan en speurde de menigte af naar die persoon die hier niet thuis hoorde. Ze kende deze mensen allemaal al haar hele leven. Niemand viel hen ooit lastig, niemand wist dat zij en haar familie heksen waren. Ze verborgen het goed, gewoon voor het geval dat. Mensen die bang waren, deden soms gekke dingen…
“Mag ik deze dans?” Een onbekende mannenstem liet haar schrikken, ze draaide zich om en zag een aantrekkelijke jongeman voor zich staan. De Ziener. Ze voelde het. Shit, dit was dichterbij dan ze verwacht had. Moest ze wegrennen? Nee, dat zou te verdacht zijn. En mannen kennende, zou hij haar achterna rennen, mannen waren gek op de jacht… Ze kon dus beter een dans met hem doen, en daarna zouden hun wegen weer scheiden. “Ja... Natuurlijk…” Ze pakte zijn hand aan, haar vingers trilden een beetje van de spanning, en samen gingen ze de dansvloer op.
Serafina focuste zich zodanig op haar blik in de verte te houden, dat ze bijna struikelde over haar eigen voeten. De Ziener moest hierdoor lachen. “Heb ik soms iets verkeerd gedaan?” Vroeg hij. “Ben ik zo lelijk dat je me niet durft aan te kijken?” Serafina schudde haar hoofd. “Nee, u heeft niets verkeerd gedaan… Het lied kwam ten einde, ze haalde opgelucht adem, wilde net een smoesje bedenken om weg te glippen, maar hij hield haar tegen. Hij legde een hand onder haar kin en draaide haar gezicht naar zich toe, zodat ze hem wel moest aankijken. Zijn blik doorboorde haar, het was alsof ze naakt was en hij alles kon zien. Een rilling trok door haar hele lichaam.
Hij glimlachte naar haar, warm en vriendelijk, waardoor ze toch weer wat ontspande. “Je hebt heel erg mooie ogen,” zei hij tegen haar. Blijkbaar had haar grootmoeder het mis, hij zag niet dat ze een heks was, anders zou hij niet zo aardig doen, toch? “Laten we nog dansen.” En dansen deden ze, de hele avond. Serafina voelde zich op haar gemak, nu bleek dat hij haar niet als heks had geïdentificeerd. Ze praatten de hele avond, ze hoorde over al zijn reizen en de dingen die hij gezien had. Het klonk zo wonderbaarlijk, zo mooi… Ze hoopte ook ooit verre reizen te kunnen maken, avonturen mee te maken zoals de Ziener. Oh wat leek haar dat toch mooi…
De dagen nadien spendeerde ze al haar vrije tijd met Rowan, de Ziener. Ze kreeg geen genoeg van zijn verhalen, hing steeds aan zijn lippen… Eerst figuurlijk, maar nadien ook letterlijk. Er was een vonk tussen hen die niet te verklaren was, behalve dat het liefde moest zijn. Op slechts een week tijd wist ze het zeker. Ze hield van hem. Dit was iets bijzonders. Ze konden over werkelijk alles praten, en ze wist zeker dat hij het ook voelde…
Hun afspraakjes waren natuurlijk in het geheim, want haar grootmoeder zou haar opsluiten als ze het wist. Hij verstopte overal briefjes voor haar die haar leidde tot de plek waar hij haar opwachtte. Zo was het op die dag een mooie open plek boven op de heuvel, waar een picknick voor hen klaar stond. Serafina kon het niet geloven, hoe romantisch was dit wel niet? Rowan was er nog niet, maar ze nam alvast plaats op het dekentje en keek naar de wolken. Vroeger als kind herkende ze er altijd figuurtjes in, en ook niet weer. Een schaapje, een leeuw, een olifant… En dat was het moment dat ze de rookpluim had gezien, de donkere wolk die anders was dan alle andere wolken. De wolk die het einde van haar familie betekende, van haar domme verliefdheid op Rowan, die haar om de tuin had geleid. Hij had haar familie uitgeleverd, ervoor gezorgd dat ze in hun eigen huis verbrand werden… Haar ouders, broers, zussen… Enkel Selena en zijzelf bleven over. Ze bleven over zonder iets, samen op de vlucht. Selena had brandwonden die nooit meer volledig zouden verdwijnen. Littekens voor het leven. Rowan zou ervoor boeten, hij en zijn hele soort. Daar zou Serafina persoonlijk voor zorgen.