Raven McQueen en Déon O'Donnell

[Joyce]

De opmerking over een fotoportret aan de muur maakte Raven aan het lachen. Echt aan het lachen. Geen schamper spottend lachje dat zijn normale lach was, maar een lach die oprecht was. Een lach die van diep uit zijn buik kwam. Hij boog dubbel van het lachen en opeens was het altijd aanwezige dreigende aura rondom hem compleet verdwenen. Nu was hij een doodgewone jongeman die in een lachbui verwikkeld geraakt was. Enkel zijn tatoeages verraadde het tegendeel.
“Fuck, Déon, dat plan.. Dat plan is geweldig. Word ik zo een persoon? Een persoon met portretten van zichzelf aan de muur? Gewoon geweldig. Kom op, dan maak ik een foto van jou. Jij moet er dan natuurlijk ook naast. Jij hoort er ook bij.” Hij wankelde toen hij overeind kwam, maar hervond vrij snel zijn evenwicht en wist zich vervolgens zonder problemen bij Déon te voegen. “Ga zitten, poseer voor me.”

[Brenda]

De lachbui kwam geheel onverwacht. Déon had dan wel een grap gemaakt, maar hij had niet verwacht dat deze van dusdanig kaliber was dat Raven werkelijk dubbel zou liggen van het lachen. Het was schattig, en die gedachte maakte hem aan het lachen. Raven, schattig, echt? Wat een vreemde uitwerking had deze magie toch op hem, hij kreeg er waanideeën van.
“Hmm, vooruit dan, ik zal ook poseren.” Déon nam plaats op een rots en deed zijn best om te poseren, toonde zijn mooiste glimlach. Een nieuw plannetje voor nog meer lachjes vormde zich in zijn hoofd, een plan dat hij ten uitvoer bracht. Eerst deed hij zijn jas open, om vervolgens mijn hemd open te knopen. Als kers op de taart trok hij de twee kledingstukken uit, zodat hij enkel nog een dun shirt aan had. Vervolgens nam hij de meest onnozele poses aan om zijn armspieren te showen.

[Joyce]

Het verraste Raven toen Déon zich begon uit te kleden. Gedeeltelijk dan toch. Verward keek hij toe, zich afvragend wat precies de bedoeling was. Hij begon te lachen, eenmaal hij het begreep. Het was een leuke situatie en hij liet de kans om hier foto’s van te maken dan ook niet aan zich voorbij gaan. Zijn lach bleek aanstekelijk geweest te zijn, want zijn echtgenoot lachte ook. De foto’s die hij maakte van de ander straalde plezier uit. Puur plezier.
“Trek jouw shirt nou ook eens uit. Laat me sexy foto’s van je maken.” Raven was inmiddels half in de bosjes gaan zitten om foto’s van de juiste hoek te kunnen maken. “Kleed je compleet uit en laat me je fotograferen. De omgeving leent zich er perfect voor! En op dit tijdstip komt er hier toch niemand voorbij. Het kan prima.” Het was leuk. Waarom had hij nou zoveel plezier?

[Brenda]

“Oh echt niet! Mijn shirt gaat uit, maar de broek blijft aan hoor,” zei Déon al lachend. Het was een beetje vroeg om naaktfoto’s te maken, en al helemaal op deze openbare plek. Er was inderdaad een grote kans dat er niemand langs zou komen… Maar Déon wilde het lot niet tarten. Er zou maar net een verdwaalde wandelaar langs moeten komen die hem in zijn adamskostuum spotte…
Zoals beloofd, trok Déon zijn shirt uit, waardoor zijn tatoeage en tepelpiercings zichtbaar werden. Opnieuw nam hij poses aan die zijn spieren het beste lieten uitkomen en hij keek zonder schroom recht in de camera van Ravens telefoon. Na enkele kliekjes, begon hij het wel koud te krijgen, zijn tepels stonden dan ook stijf. Snel trok Déon al zijn kleren weer aan en ging over Ravens schouder mee kijken naar het resultaat.

[Joyce]

Met een verlekkerde blik bekeek Raven het resultaat van hun spontane fotoshoot. Zijn echtgenoot was vreselijk knap. Hij hield halt bij een van de foto’s waarop Déon met een ontbloot bovenlichaam stond. Deze zag hij wel in hun slaapkamer hangen. Onbewust likte hij zijn lippen af, waarna hij opzij naar zijn man keek. “Je bent fotogeniek. En die tepelpiercing. Fuck. Wij belanden vanavond samen in bed. Dat is een ding dat zeker is.”
Zijn telefoon stopte hij terug in zijn broekzak. Ze hervatten hun wandeltocht. De sfeer was compleet omgeslagen. Al hing er nog steeds spanning rondom hen. Het was enkel andere spanning. Seksuele spanning in plaats van ongemakkelijke spanning.
Zonder al te veel problemen bereikten ze de stad. Toegegeven, Raven zijn voeten deden pijn, maar dat was niet iets waar hij zich aan stoorde. Pijn was tenslotte zijn grootste vriend. Grijnzend keek hij om zich heen. “En nu?”