Raven McQueen en Déon O'Donnell

[Brenda]

“Het was mijn moeder. Ze wilde weten hoe de reis verlopen was,” lichtte Déon kort toe, al vond hij niet dat hij zich echt hoefde te verantwoorden tegenover Raven. De voorwaarde was immers zijn idee geweest, hij zou zich er echt wel aan houden. Op Déons woord kon je rekenen.
Aangezien Raven niet van schoenen leek te willen veranderen – een domme beslissing – stond Déon recht en trok nog snel zijn jas aan. De sleutels van het huisje stak hij in zijn jaszak, zo was hij zeker dat Raven hem straks niet buiten kon sluiten of achter kon laten. Je wist immers maar nooit met deze McQueen. Déon stapte naar buiten, haalde diep adem en begon in de juiste richting te lopen. Overal om hen heen waren de prachtige natuurgeluiden en frisse buitenlucht waar de streek bekend om stond. Heerlijk.

[Joyce]

Schamper lachte Raven. Het was Déon zijn moeder. “Jouw moeder weet dat je al meer dan twintig jaar niet meer in haar baarmoeder zit, toch?” had hij vervolgens gelachen. Gisteravond had hij op de telefoon van zijn echtgenoot gezien dat de vrouw al contact met haar zoon had gezocht. Nu deed ze dat nogmaals. Het leek erop dat Déon een verslag ging bijhouden van hun huwelijksreis. Absurd. Wat was hij blij dat zijn moeder uit zijn leven was.
Natuurlijk was dat absoluut niet waar. Hij mist haar en zijn broer meer dan wie dan ook. Al ging dit gevoel gepaard met verachting. Ze had hem in de steek gelaten.
Raven volgde Déon naar buiten. Aangezien hij geen idee had waar de stad zich bevond, liet hij zijn metgezel de weg leiden. “Is het een grote stad? Of meer een dorpje? Gaan we daar nog wat kunnen beleven?” Hopelijk wel.

[Brenda]

“Het is niet echt een grote stad maar ook geen klein dorpje. Er zijn een paar winkels, restaurants en bars, volgens mij zelfs een club.” Het was een gezellige plek en Déon keek er naar uit zich onder de mensen te begeven. Samen met zijn nieuwe echtgenoot… Die vast volledig uit de toon zou vallen met zijn vele tatoeages.
Onderweg maakte Déon enkele foto’s met zijn telefoon, die hij later naar zijn familie zou sturen. Die vonden het vast leuk om zo nu en dan nog wat van hem te horen. Zeker zijn moeder, die altijd wilde weten waar hij was en wat hij deed. Ravens opmerking over de baarmoeder had hij genegeerd. Ja, hij was close met zijn moeder, maar daar ging hij zich echt niet voor verontschuldigen. “Het is hier echt prachtig, vind je niet?”

[Joyce]

Het kostte Raven moeite om geen sarcastische opmerking te maken over de vele foto’s die Déon van hun omgeving maakte. Ieder onkruidje kreeg de spotlight die het niet bepaald verdiende. Het lukte hem om zijn mond te houden, tot zijn echtgenoot hem naar zijn mening vroeg. “Ja, beeldschoon. Ik dacht dat makelaars alleen foto’s maakte van huizen?”
Zijn opmerking werd vast niet gewaardeerd. Geen van zijn opmerkingen kregen waardering en eerlijk was eerlijk, dat was hem zoveel meer waard dan welke vorm van waardering dan ook. “Goed, nu je al die plantjes hun spotlight gegund hebt, vind ik dat jouw kersverse echtgenoot ook wat van die spotlight verdient. Maak een foto van mij. Ik hoor tenslotte net zo goed bij deze huwelijksreis als deze omgeving. Leg mij nou eens vast. Erken mijn aanwezigheid.” Nadat hij dit gezegd had, stapte hij de bosjes in om daar te poseren.

[Brenda]

“Ik maak in mijn vrije tijd ook graag foto’s van andere dingen,” antwoordde Déon op de arrogante opmerking van zijn echtgenoot. Niet dat Raven echt een antwoord had gewild, maar dat kon hem niet schelen. “Je wilt poseren?” Déon was behoorlijk verbaasd, hij had immers geen model in zijn echtgenoot gezien. Niet dat de jongeman niet aantrekkelijk was, maar hij dreef zo te spot met zijn fotografie…
Maar toch ging Raven echt poseren, dus besloot Déon foto’s van hem te maken. Raven leek totaal niet in de omgeving thuis te horen, hij was totaal niet gekleed voor deze natuurwandeling. Het contrast was echter eerder intrigerend dan storend. Déon vond de foto’s dan ook mooi. “Deze gaan in het fotoalbum hoor, of misschien laat ik ze wel in het groot afdrukken zodat we ze in ons toekomstig huis aan de muur kunnen hangen.”