Raven McQueen en Déon O'Donnell

[Joyce]

Raven voegde zich bij Déon, zodat ook hij de jacuzzi kon bekijken. Het zou de eerste keer zijn voor hem, als hij besloot te genieten van de diensten van de jacuzzi. Deze huwelijksreis ging bestaan uit een hele hoop eerste keren voor hem, terwijl het voor zijn echtgenoot naar allen waarschijnlijkheid allemaal als dagelijkse kost zou aanvoelen. Nu hij zo achter de ander stond, kon hij het niet laten om zijn armen rond de jongeman zijn middel te leggen en zijn kin op zijn schouder te laten rusten. Deze houding deed hem content zuchten.
“Ik had me het land heel anders voorgesteld, wist je dat? Ik bedoel.. Ik weet dat ik eigenlijk nog niets heb gezien, maar ik dacht.. ik dacht dat ik me anders zou voelen. Een ander persoon. Maar nee. Ik ben nog altijd Raven en jij bent nog altijd Déon, mijn echtgenoot. Het wordt een lange reis, niet?”

[Brenda]

Raven knuffelde hem. Het was geheel onverwachts, maar Déon kon het wel waarderen. Hij leunde dan ook tegen zijn echtgenoot aan terwijl ze naar buiten keken. “We hoeven onszelf ook niet te veranderen… Ik bedoel, er is wel bepaald gedrag dat aangepast moet worden, maar in essentie zullen we altijd onszelf blijven.” Wat de essentie van zichzelf was, kon Déon niet meteen onder woorden brengen, maar goed.
Ze bleven nog even staan, waarna Déon zich losmaakte uit de omhelzing. “Dus, ga je mee op pad of niet?” Hij had nog geen reactie gekregen op zijn vraag dus stelde hij deze opnieuw. “Er is een stadje hier vijf kilometer vandaan. Er hoort een leenauto bij het huis, dus we hoeven niet te voet te gaan. Het wordt hier redelijk vroeg donker.”

[Joyce]

“Ik ga mee op pad.” Het idee om van Déon gescheiden te worden, klonk ondragelijk. Het lag aan hun tatoeages, daar was Raven zeker van, maar het maakte het gevoel niet minder. “Maar ik ga liever te voet. Ik ben het gewend om niet al die overbodige luxes te hebben. Kunnen we te voet? Alsjeblieft?” Het woord ‘alsjeblieft’ deed hem schrikken. Hij begon gek te worden, smeken om zijn zin in plaats van zijn zin doordrukken. “We gaan te voet. Punt uit. Ik duld geen tegenspraak.” besloot hij vervolgens.
Na dit enigszins vreemde gesprek was een sigaret geen overbodige luxe. Raven stapte naar buiten en nam plaats op de rand van de jacuzzi, waar hij eigenhandig een sigaretje begon te rollen. “Wil jij ook, mijn echtgenoot?” Het antwoord wist hij natuurlijk al. Déon rookte niet. Althans daar ging hij vanuit. Hij nam de sigaret tussen zijn lippen en stak hem aan.

[Brenda]

Déon rolde met zijn ogen toen Raven zijn beleefde vraag veranderde in een bevel. Natuurlijk, het woord ‘alsjeblieft’ moest vast pijn gedaan hebben om uit te spreken. “Oké, maar dan nemen we straks wel een taxi als het donker is. Ik ga niet heel dat eind te voet lopen met al die wilde dieren die hier in de buurt vrij rondlopen.”
Blijkbaar had Raven wel nog even nood aan een rookstop voordat ze vertrokken. Déon schudde zijn hoofd. “No thanks, gebruik zo wel even een asbak wil je? We gaan niet het hele bos in vuur en vlam zetten.” Aangezien ze gingen wandelen, besloot Déon binnen nog even zijn schoenen te wisselen naar stevige wandelschoenen. Ondertussen kreeg hij ook weer een bericht van zijn moeder met de vraag hoe de reis verlopen was, en hij stuurde haar snel dat alles in orde was en dat het huis prachtig was. Later zou hij nog wel foto’s sturen.

[Joyce]

De rookstop deed hem goed. De vieze smaak van het woord ‘alsjeblieft’ was weggespoeld, zo goed als. Raven smeet de peuk op de grond en trapte hem uit. Het voelde goed om niet te gehoorzamen aan Déon zijn bevel een asbak te gebruiken. Al had hij wel een soort concessie gedaan door het bos onaangebrand te laten.
Toen hij zich terug bij zijn echtgenoot voegde in de woonkamer, was deze druk in de weer met zijn telefoon. “Niet onze voorwaarde vergeten, hè. Hij geldt niet enkel voor mij. We blijven het eerste halfjaar trouw aan elkaar. Geen geflirt met anderen, al helemaal niet op onze huwelijksreis, hoe respectloos kun je het hebben?”
Een stevig paar wandelschoenen had hij niet, vandaar dat een schoenenwissel bij hem niet plaats hoefde te vinden. Hij trok zijn jas terug aan en sloeg zijn armen over elkaar heen. “Klaar met je lover?”