Raven McQueen en Déon O'Donnell

[Brenda]

Life isn't about waiting for the storm to pass.
It's about learning to dance in the rain.

Déon Alexander O'Donnell
It's not about what it is, it's about what it can become.
[/list]

[Joyce]

Raven Ace McQueen
Let's settle this argument like adults; in the bedroom. Naked.

[Brenda]

Het diner zou over een uur opgediend worden. Hun gasten werden over een halfuur verwacht. Déon werd over een kwartier verwacht. Hij had tien minuten om zich om te kleden, vijf om als een klein kind mokkend en treuzelend zijn weg naar de grote inkomhal te vinden. Tijd om zich te haasten dus... En toch kon Déon zichzelf er niet toe zetten zich aan te kleden. Zijn goudblonde haren plakten tegen zijn hoofd, nog steeds vochtig van de douche die hij niet zo lang geleden had genomen. Een handdoek hing rond zijn heupen, maar voor de rest was hij naakt.
De tattoo op zijn borstkas was eentje die hij al sinds zijn twintigste bij zich droeg, maar vanavond trok hij zijn aandacht weer. De kronkels van de takken en wortels, de maan op de achtergrond, de zwaluwen die wegvlogen... Hij had het design ooit zelf getekend, en het was het mooiste wat hij ooit in zijn leven had gemaakt. Daar was hij niet eens bescheiden over, zo tevreden was hij over het resultaat. Het was op een avond als deze dat hij het getekend had. Een slapeloze nacht had hem uit bed gehaald, waarna hij plaats had genomen aan zijn bureau die vlak voor het raam stond. De bomen die het immense huis omringden, de volle maan en de vogels - of waren het vleermuizen geweest? - waren zijn inspiratie geweest. De tattoo voelde als een afbeelding van thuis. Van zijn kamer, zijn raam, zijn leven hier. Zijn wortels.
Het vooruitzicht dat hij deze plek binnenkort zou verlaten deed Déon meer pijn dan hij had verwacht. Hij had niet eens zijn hele leven hier gespendeerd, aangezien zijn moeder en hij hierheen verhuisd waren toen hij vijf was. Voordien had hij op een heel andere plek gewoond waar hij geen enkele herinnering meer aan had. Het voelde gewoon alsof hij hier gewoond had heel zijn leven. Hij wilde hier niet weg.
Maar zijn verloofde zou hier helaas nooit volledig thuis horen, en daarom waren ze verplicht een eigen plek te zoeken. Dat was deel van de afspraak die zijn grootvader had gemaakt met het hoofd van de McQueen familie. Neutraal terrein voor het jonge echtpaar en het verbond dat zij maakten tussen beide families. Déon begreep het wel, maar nog steeds was hij er niet ontzettend blij mee. Gelukkig werd er wel ingestemd met dat ze tijdelijk op het domein van zijn grootvader zouden verblijven tot ze samen een geschikte woning hadden gevonden. Déon zou zich veel te ongemakkelijk voelen als het andersom zou zijn.
'Lieverd, ben je bijna klaar?' Riep zijn moeder aan de deur, waarna Déon opschrok uit zijn gedachten. Zijn blik schoot onmiddelijk naar de klok, hij had drie minuten staan dagdromen sinds de laatste keer dat hij gekeken had. Nog zeven minuten om zich aan te kleden. Shit. 'Ja, ik kom er zo aan,' zei hij gehaast waarna hij een onderbroek uit één van de lades trok en deze aantrok. Vervolgens trok hij een nette pantalon en een wit hemd aan. Zijn grootvader wilde ongetwijfeld dat hij nog een blazer, das of strikje zou aantrekken zodat het er nog formeler uit zag, maar hij vond dit al verstikkend genoeg. Hij was veel te zenuwachtig om meer kleren te dragen. Hiermee zouden ze het maar moeten doen. Sokken en schoenen volgden nog, waarna hij nog een snelle stop bij de badkamer maakte om zijn haren in model te brengen.
Een minuut later dan gepland verliet hij zijn kamer, waardoor hij toch nog een beetje haast moest maken om op tijd te zijn. Zijn grootvader stond hem al op te wachten met zijn ouderwetse zakhorloge in zijn hand. De oude man hield van stiptheid en kon behoorlijk tieren over slechts enkele minuten te laat komen, zelfs toen Déon nog een klein kind was dat geen weet van kloklezen had. Doorheen de jaren had hij snel het besef van tijd weten op te nemen. 'Goedeavond,' begroette hij zijn grootvader, moeder, tante, oom en diens twee kinderen. Alle mensen die woonden in deze villa. Zijn moeder stapte direct op hem af om nog een verdwaald plukje haar naar achteren te vegen zodat deze zoals de rest netjes in model zat. 'Je ziet er heel knap uit vanavond,' becomplimenteerde ze haar zoon met een trotse, weemoedige glimlach. Zij had net zo weinig zin in vanavond als hijzelf, maar ze probeerde het voor hem te verbergen. Hij kende haar echter te goed om het niet te merken, al zei hij er niks van. Hij kon haar steun vanavond goed gebruiken.

[Joyce]

Het was een understatement om te zeggen dat Raven op dit moment niet zo blij was. Zijn dierbaarste bezit, zijn vrijheid, was op een brute wijze van hem afgenomen en hij had er helemaal niets tegen kunnen doen. Het hoofd van de familie McQueen, toevallig ook zijn vader, had hem uitgehuwelijkt alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Vanaf vandaag was hij daarom officieel de verloofde van Déon O’Donnell. Die naam alleen al gaf Raven de neiging om te kolkhalzen, zo vreselijk bekakt. Het huwelijk kon als een soort vredesakkoord gezien worden. Het was de bedoeling dat het huwelijk aan alle leden van de twee families liet zien dat ze bondgenoten van elkaar waren en géén vijanden. Bijna iedereen wist echter dat het een schijnverbond betrof, dat de families O’Donnell en McQueen in werkelijkheid voor altijd elkaars aartsvijanden bleven. Dit gegeven maakte Raven zijn opdracht om met Déon te trouwen alleen maar ondankbaarder. Eerlijk gezegd begreep hij ook niet waarom hij per se degene moest zijn die ‘geschonken’ werd aan de aartsvijand. Had een nieuweling uit de familie niet opgeofferd kunnen worden?
Natuurlijk was Raven in eerste instantie tegen het besluit ingegaan. Hij liet het heus niet zomaar toe dat hij werd uitgehuwelijkt. Hij verdiende het niet om als een stuk oud vuil behandeld te worden. Hij was notabene de zoon van het familiehoofd! Vandaar dat hij naar zijn vader was toegestapt en had gezegd dat hij niet akkoord ging, dat hij het weigerde om te trouwen met Déon O’Donnell. De man had hem recht in zijn gezicht uitgelachen. Raven had vervolgens gedreigd om weg te gaan, uit de familie te stappen. Dit had voor nog meer gelach gezorgd. Nadat zijn vader was uitgelachen, had de man op een onheilspellende manier gezegd dat het huwelijk dan niet doorging. Het was meer dan duidelijk geweest dat er een addertje onder het gras zat. En inderdaad, er was een ‘maar’ geweest. Als de man niet door middel van een huwelijk vrede kon sluiten met de familie O’Donnell, dan moest hij maar vrede sluiten door de familie een tip te geven over het bestaan van een bepaald halfbloedje. Toen Raven zich gerealiseerd had dat het leven van zijn dochtertje op het spel stond, hij wist maar al te goed dat zijn vader in staat was om zijn kleindochter op deze manier op te offeren, was hij vrijwel direct overstag gegaan. Hij zal trouwen met Déon O’Donnell als zijn vader dan beloofde zijn mond te houden over Pandora. Met deze deal had de man uiteraard ingestemd.
De gedachten aan de manier waarop zijn vader zijn zin had gekregen, deed Raven zijn bloed opnieuw koken. Het liefst draaide hij terplekke de nek van zijn vader om, maar dat kon helaas niet. Hij kon het risico niet nemen dat de man hem overmeesterde. Als dat namelijk gebeurde, dan was Pandora de pineut. Vandaar dat hij zijn woede probeerde te vergeten door zijn omgeving aandachtig in zich op te nemen. Op dit moment stond hij samen met zijn vader en een van diens vrouwen in een ruime hal te wachten tot ze opgehaald werden. De hal paste perfect in het beeld dat Raven zich van de familie O’Donnell had gevormd: traditioneel, strak en vooral heel saai. Overal waar hij keek zag hij wel een vorm van kunst: schilderijen, beelden. Hoewel het er allemaal niet uitzag, had hij het idee dat het bij elkaar een vermogen kostte. Niet te geloven waar sommige personen hun geld aan uitgaven.
“Ik vind nog steeds dat je de mouwen van je overhemd niet moet oprollen. Het is beter als zo min mogelijk van je lichaamsversieringen te zien zijn.” zei Charlotte, een van de vele vrouwen van zijn vader. De vrouw die vandaag de eer had gekregen om mee te mogen naar deze officiële gelegenheid. Raven keek naar haar op. De vrouw glimlachte verleidelijk naar hem. “Mijn verloofde moet me nemen zoals ik ben. Mijn lichaamsversieringen horen bij mij.” antwoordde Raven op een norse toon. Charlotte was als begonnen met het ontrollen van één van zijn mouwen, vandaar dat hij genoodzaakt was haar handen weg te duwen. “Ik meen het.” zei hij, waarna hij de mouw van zijn lichtgrijze overhemd weer oprolde. De tatoeage die op zijn arm stond, werd hierdoor opnieuw zichtbaar. Met een glimlach keek hij naar de raaf op zijn onderarm. Zijn teken. Hij was trots op al zijn tatoeages, vandaar dat hij ze ook graag showde, maar zijn raaf was toch wel speciaal voor hem. Heel speciaal.
Charlotte wierp hem nog een blik toe, waarna ze terug liep naar zijn vader. Raven stak zijn handen in de zakken van zijn zwarte spijkerbroek, hij had geweigerd een pantalon aan te trekken, terwijl hij toekeek hoe Charlotte haar armen om zijn vader heen sloeg. Het was om misselijk van te worden. Op dat moment kwam er gelukkig een jongedame hun kant op, waarschijnlijk een bediende van de O’Donnells, die hen vertelde dat ze haar moesten volgen. Aangezien Raven geen seconde langer dan nodig was in deze hal wilde blijven, deed hij wat hem gevraagd werd. Hij volgde de jongedame, die hen waarschijnlijk naar de eetkamer toe leidde. Hij wist dat het niet lang meer ging duren voordat hij zijn verloofde ontmoette. Zenuwachtig was hij echter niet. Zijn verwachtingen waar zo laag, dat hij niets had om nerveus voor te zijn. Hij ging een verwende snotneus ontmoeten, whatever..

[Brenda]

Het kwartier dat volgde, was een herhaling van wat de afgelopen dagen meermaals besproken was; de afspraken die er gemaakt waren met de familie McQueen. De vrede die er gesloten was omdat beiden families al veel te veel verliezen hadden geleden door het toedoen van de andere familie. Verliezen die nooit hadden mogen gebeuren in Déons ogen. Helaas waren de visies van beiden families zo verschillend dat Déon betwijfelde of dit huwelijksverbond echt voor vrede kon zorgen. Of het werkelijk al het leed kon doen vergeten en voorkomen...
Hij had er zijn twijfels over, maar deed het toch. Het was immers wat zijn familie van hem verlangde, hetgeen wat ze hem gevraagd hadden. Niemand anders van de familie was zo geschikt voor dit verbond als hij, had zijn grootvader meermaals bij hem op het hart gedrukt. Déon was niet letterlijk gedwongen om ja te zeggen, maar de druk was zijn familie was wel degelijk voelbaar geweest en aangezien hij opgegroeid was met een zeker plichtsbesef tegenover zijn familie, had hij toegezegd. Zelfs al moest hij zijn eigen hart er voor breken, en dat van zijn geliefde... Dit verbond vroeg veel van hem, maar hij was bereid om voort te zetten. Alles voor zijn familie. Alles voor de vrede.
Het moment van de ontmoeting was eindelijk aangebroken. Zenuwachtig was Déon wel degelijk, maar hij wist dit perfect te verbergen achter een zelfzekere glimlach en trotse houding. Een houding die noodzakelijk was ook op de werkvloer, wanneer hij huizen probeerde te verkopen aan mensen die nog in een staat van twijfeling verkeerden. De familie O'Donnell was één met velen bedrijven, waaronder een makelaarkantoor waarvoor Déon werkte. Zijn familie nam dus een groot deel van zijn leven in beslag, om het nog maar even te verduidelijken.
Uiteindelijk was de familie naar de eetkamer verplaatst, waar zij hun gasten opwachten. Tegen Déons verwachtingen, die zeer gekleurd waren door vooroordelen, was de familie McQueen op tijd voor het diner. Een man van middelbare leeftijd met een jongedame die aanzienlijk jonger was aan zijn arm kwamen als eerste binnen, gevolgd door de jongeman waar deze hele avond om draaide voor Déon. Zijn verloofde. Raven McQueen. Zijn hart sloeg even een tel over, zijn handen knepen even in vuisten, maar hij herstelde zich gelukkig al snel. De jongen straalde gewoon uit wat hij had verwacht van de gehele familie; gevaar. Verleiding. Lust. En nog veel meer gevaar.
'Giovanni, ik spreek volgens mij voor iedereen van mijn familie als ik zeg dat we verheugd zijn jullie te kunnen ontvangen vanavond,' nam Déons grootvader het woord terwijl hij de vader van Raven begroette met een handschudding. Vervolgens begroette hij ook de jongedame met een kus op de hand en schudde hij de hand van Raven. Zijn grootvader, George, keek vervolgens naar hem met een duidelijke boodschap in zijn ogen; stel jezelf eens voor. Déon kwam dan ook naast zijn grootvader staan, zoals het hoorde. 'Welkom in ons huis,' zei hij ook plechtig waarna hij ook ieder begroette. Zijn blik liet hij subtiel even over Raven heen glijden, want dit was de eerste keer dat ze elkaar zagen en ze wisten nu al dat ze voorbestemd waren de rest van hun leven samen te blijven. Tenminste, dat was het doel van dit huwelijk. Tot de dood ons scheidt.