Michael Gould en Manuel McCarthy

[Brenda]

Een stad bezoeken voor de eerste keer, voelde als een marathon. Een eindelijke rush om alles te zien wat er te zien viel op een zo kort mogelijke tijd. Michael had alle hotspots in Amsterdam reeds bezocht, deze marathon was niet onbekend terrein, maar toch genoot hij er even erg van als de eerste keer. Dit lag volledig aan Manu. Zijn jeugdvriend die zijn ogen uitkeek en alles op camera vastlegde zodat ze dit nog lang zouden herinneren. Het was heerlijk om bij hem te zijn. Nog geen seconde had hij spijt gehad dat hij Manu had uitgenodigd op dit avontuur.
De dag na de vrijpartij had hij zich wel nog enigszins zorgen gemaakt of dit een goede keuze was geweest of niet, maar na die dag was hij er al overtuigd van geweest dat het wel degelijk een goede actie was. Manu leek eindelijk zijn verdriet aan de kant geschoven te hebben, leek quasi een andere persoon dan degene die Michael na zoveel jaren opnieuw ontmoet had op het trouwfeest van zijn zus. Het maakte hem gelukkig om de jongeman zo te zien. Heel erg gelukkig.
Michael grinnikte zachtjes om Manu’s opmerking over het accent. “Ja, het Nederlandse accent is er eentje die ze nooit echt kunnen verbergen, in eender welke taal ze spreken,” lachte hij. De afgelopen dagen waren zo uitputtend geweest dat hij blij was dat ze vandaag iets rustiger op de planning hadden staan.
Om luidruchtige toeristen te vermijden had hij een privétoer geboekt. Het was het extra geld zeker waard, hij bedankt in stilte de dame die gisteren wat extra geld op zijn rekening gestort had. Tot zover had Michael nog steeds niet de moed gevonden om Manu de werkelijke bron van zijn welvaart te vertellen. Bijna iedere avond loog hij dat hij eventjes met zijn ouders ging bellen, om vervolgens een andere persoon in zijn contactenlijst te kiezen. Het begon hem toch een beetje dwars te zitten, die leugens, maar hoe kon hij dit in hemelsnaam vertellen zonder het risico daarmee deze prachtige vriendschap te verpesten?
Voorzichtig pakte hij Manu’s hand in de zijne, speelde zachtjes met zijn vingers. De tattoo op zijn eigen vinger was gelukkig goed genezen, Michael was zeer tevreden over het design. Misschien was dit wel een goed moment om erover te beginnen, over het geld. Op deze boot kon Manu moeilijk ver weg rennen. “Mannie, ik vind deze trip met jou echt heerlijk.” Hij schonk Manu een klein glimlachje. “Je hebt me veel gegeven om over te schrijven, op de blog, je geeft me een heel nieuw perspectief op dingen die ik meende reeds te kennen. Nu pas merk ik dat… Ik toch wel een beetje eenzaam begon te worden op al mijn reizen. Dat ondanks de vele vrienden die ik overal gemaakt heb, een vast reisgenootje die ik ken en vertrouw een grote meerwaarde is. Iemand waar ik van hou.” Hij beet zachtjes op zijn lip, probeerde de woorden te zoeken waarmee hij verder kon gaan.

[Joyce]

De felle zon scheen op hun gezicht. Het was prachtig weer voor een rondvaart over de Amsterdamse grachten met een boot zonder dak. Hoewel er niets was dat de pret kon bederven, lag er wel degelijk een gevaar op de loer: verbranding. Het was iets waar ze serieus rekening mee moesten houden als ze niet als twee kreeften wilden eindigen. Vandaar dat Manu zijn rugtas op zijn schoot gezet had en op zoek was gegaan naar zonnebrand. Zijn zoektocht staakte hij, toen plotseling zijn hand beet werd genomen. Hij keek op, zijn ogen samenknijpend tegen de zon, en glimlachte bij de woorden die hem toegesproken werden.
“Sinds wanneer ben jij zo sentimenteel?” vroeg hij zich hardop af. Hij stak de hand die hij nog vrij had naar Michael zijn lip uit om deze te bevrijden van de wurggreep waarin deze zich bevond. “Niet op je lip bijten, gek. Is er iets wat je me moet vertellen? Ben je soms bang voor het water? Ben je daarom de hele dag al zo gespannen? Dit is niets voor jou.” Het ietwat vreemde gedrag van zijn metgezel was hem niet ontgaan. Al speelde het niet sinds vandaag. Het was al langer aan de gang en hij begreep niet zo goed wat er mis was.
In een poging de sfeer te verlichten, boog Manu zich naar zijn beste vriend toe om hem te trakteren op een kus op de wang. “Ik vind het ook heerlijk met jou, Mikey.” Het koosnaampje dat zijn zusje Alissa aan Michael gegeven had op de dag van de bruiloft was om de een of andere reden bij hem blijven hangen. Voor de bruiloft had hij de jongeman nog nooit zo genoemd, nu noemde hij hem nooit anders. Het voelde goed om hem zo te noemen. “Ik verjaag graag jouw eenzaamheid. Al ben ik nog steeds van mening dat jij de gelukschenker bent en niet ik.”
Na deze woorden trok hij zijn hand los. Hij vervolgde zijn zoektocht. “Je hebt je niet goed ingesmeerd of wel soms?” merkte hij op. Ergens was hij zich er wel van bewust dat hij nu als een overbezorgde moeder klonk, maar dat deerde hem niet. Bescherming tegen de zon was belangrijk, zo simpel was het. “Kom, dan smeer ik je in.” zei hij, terwijl hij de zonnebrand tevoorschijn haalde uit zijn tas. “Doe je shirt uit, dan smeer ik je rug ook direct in. We weten allebei dat jij in dit zonnetje de verleiding om in je blote barst rond te lopen niet kan weerstaan.” Hij kon zich nog hoe goed herinneren hoe zijn beste vriend als klein jochie altijd al zonder shirt rondbanjerde. Nu hij er zo over nadacht, had het hem altijd al wat gedaan om Michael zo te zien. Het lukte hem niet om een glimlach te onderdrukken bij deze gedachte.

[Brenda]

Was het sentimenteel van hem op Manu te bedanken voor dit grootste avontuur dat zij samen beleefden? Ja, waarschijnlijk wel. Het kon Michael echter niets schelen dat hij zo genoemd werd. Soms was het gewoon belangrijk om iemand te tonen hoe erg je die persoon waardeerde. Mensen zeggen zelden genoeg hoeveel ze van hun belangrijke metgezellen houden. Michael lachte zachtjes over de opmerking van het water. “Ja, ik heb koudwatervrees,” gaf hij toe, iets wat totaal anders was dan wat Manu bedoelde maar wat meer bij de waarheid aanleunde. Hij wilde niet dat hun gezamenlijke reis ten einde zou komen.
Het moment van de waarheid bleek echter nog even op zich te moeten laten wachten. Manu maakte een terechte opmerking over het insmeren, Michael vergat dit steevast te doen waardoor hij meermaals in zijn leven ernstig verbrand was geraakt. Zonder schroom trok hij zijn shirt uit, het voelde veel natuurlijker om zonder rond te lopen, en liet zich insmeren door Manu. Nadat deze klaar was, verleende hij dezelfde diensten aan zijn beste vriend. Ze verdienden het beiden om beschermd te worden tegen de zon.
Opnieuw schraapte hij al zijn moed bij elkaar toen Manu terug op zijn plek zat. Ze hadden nog een halfuur voordat de rondvaart ten einde kwam en hij wilde die tijd goed gebruiken om erover te zorgen dat zijn beste vriend niet wegrende zodra hij de kans kreeg. “Manu… Ik heb je verteld hoe ik aan het geld kom voor deze reis, toch? Voor deze leuke… Extra’s? De blog?” Ongemakkelijk keek Michael naar zijn handen. Hij wist dat hij zich niet hoorde te schamen voor hetgeen dat hij deed. Er was immers niemand die er slechter van werd door te doen wat hij deed. Hij was gelukkig, zijn dames waren gelukkig, iedereen was happy… Maar toch wist hij dat veel mensen zouden afkeuren wat hij deed, en hij vreesde dat Manu een van die mensen zou zijn. God, wat hoopte hij dat die vrees onterecht was.
Diep ademhalen. Gooi het eruit. “Het is een leugen. Of nouja, niet echt een leugen, maar niet de hele waarheid. Ik verdien een beetje geld met de blog, maar lang niet voldoende om alle kosten te dekken… Er is nog een andere bron van inkomsten, eentje die minder… Conventioneel is. Ik wil graag eerlijk tegen je zijn, maar ik ben bang om de magie van de trip te verpesten… Dus wat wil je dat ik doe? Wil je de hele waarheid, of de halve waarheid? Het is niets illegaals, dat kan ik je verzekeren, we lopen geen gevaar.”

[Joyce]

Als Michael daadwerkelijk dacht dat hij weg zou komen met de halve waarheid, dan was hij een idioot. Met een vragende blik in zijn ogen beval Manu om de hele waarheid. Wat het ook was, het kon nooit zo erg zijn als de onwetendheid die bij de halve waarheid kwam kijken. Toch was er die onzekerheid, de angst dat dit moment alles voorgoed zou veranderen.
Toen ze jong waren, hadden ze geen geheimen voor elkaar. Ze kenden elkaar door en door, zoals beste vrienden dat hoorden te doen. Nu was dat wel anders en dat maakte Manu verdrietig. Hij wilde dat het weer was zoals toen. Het gevoel om precies te weten wat in het hoofd van de ander omging, was het meest geweldige gevoel dat er bestond. Het bracht een zekerheid die niet was te omschrijven. Ergens hoopte hij dat deze biecht hen terug naar deze vorm van verbondenheid zou brengen.
“Wat is je andere bron van inkomsten?” vroeg hij aarzelend, aangezien het antwoord op deze vraag niet leek te komen als hij het niet hardop vroeg. Onwillekeurig ademde hij diep in om vervolgens zijn adem in te houden. De sfeer op de boot was omgeslagen en hij vermoedde dat zijn neiging om in het vieze grachtenwater te springen enkel groter zou worden wanneer hij eindelijk de waarheid te horen kreeg. De ander had niet voor niets koudwatervrees.
De woorden die de waarheid vormden maakten hem in de war. Het kwartje viel niet meteen bij hem. Of wellicht wilde hij het niet begrijpen. “Hoe bedoel.. je..? Je.. Jouw twee vriendinnen.. betalen voor je reis? Als een.. lening.. die je terugbetaalt in.. natura?” Terwijl hij het uitsprak, begon hij zijn hoofd te schudden. Dit klopte niet. “Ik.. Waarom.. Je houdt van hen? Maar.. wat doe je dan met mij!?” Er was chaos in zijn hoofd en daarmee kwam paniek. Hij kwam overeind en wankelde gedesoriënteerd. Hij wilde hier weg, niets liever, maar dat ging niet. Waarom moest Michael hem dit vertellen op dit verdomde bootje. “Wat wil je van me..?”

[Brenda]

Het was niet makkelijk om zijn hele verhaal uit de doeken te doen voor Manu. De angst dat de ander van hem zou walgen was immens groot. Michael zette zich schrap voor het ergste scenario. “Manu… Zo zit het niet in elkaar…” Maar het was wel zo. Vanuit een bepaald perspectief kon men stellen dat Michael een prostituee was. Zijn ‘wederdiensten’ omvatte echter veel meer dan alleen maar zijn lichaam, en geen van beiden partijen ervaarde dit als een zakelijke transactie. Het was een bijzondere vriendschap waar ze niemand kwaad mee deden.
“Manu, ga alsjeblief terug zitten,” smeekte hij zijn beste vriend toen deze overeind kwam. De jongeman stond wankel op zijn benen en dat was nooit een goed ding wanneer men zich op een boot bevond. “Het spijt me, ik neem het terug oké? Het was maar een grap, het is niet echt, ga alsjeblieft zitten…” Normaal was hij nooit zo laf, maar op dit moment was Manu’s veiligheid belangrijker dan dapper zijn. Michael stond recht om zijn vriend tegen te houden.