is doing what people say you cannot do.
Michael Darren Gould
You only live once? Wrong. You live every day. You only die once.
Michael Gould en Manuel McCarthy
Moderator: Brenda
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
Michael Gould en Manuel McCarthy
The greatest pleasure in life
is doing what people say you cannot do.
Michael Darren Gould
You only live once? Wrong. You live every day. You only die once.
is doing what people say you cannot do.
Michael Darren Gould
You only live once? Wrong. You live every day. You only die once.
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
Het was vandaag de dag dat Julian Müller en Jennifer Gould elkaar de eeuwige trouw gingen beloven. De gehele familie McCarthy was uitgenodigd op deze bruiloft, maar dat was in principe niet heel gek. De McCarthy’s en de Goulds waren tenslotte al meer dan twintig jaar heel goed bevriend met elkaar. Het was dan ook meer dan logisch dat de McCarthy’s erbij waren als de oudste en enigste dochter van de Goulds ging trouwen met de liefde van haar leven. Dit werd naar alle waarschijnlijkheid bijna een net zo’n emotionele dag voor de McCarthy’s als voor de Goulds. Bijna. De kinderen van de Goulds waren gevoelsmatig namelijk ook een beetje de kinderen van de McCarthy’s. Andersom gold natuurlijk precies hetzelfde. De families waren close. Of althans, de ouders waren close. Bij de kinderen was het de laatste tijd iets minder. Elk van de kinderen ging nou eenmaal zijn eigen weg en daarom verloren ze elkaar uit het oog. Helaas.
“Manuel, lieverd!” Manu schrok op uit zijn gedachten, toen hij zijn officiële naam hoorde. Hij werd haast nooit Manuel genoemd en natuurlijk trok dat nu dan ook zijn aandacht. Zijn moeder had hem blijkbaar al meerdere keren geroepen, waardoor ze uiteindelijk maar besloten had om zijn officiële naam te gebruiken. Dat trok namelijk altijd zijn aandacht. Met een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht keek Manu naar zijn moeder, die naar hem toe stapte. De vrouw had haar dochtertje van drie in haar armen. “Wil jij alsjeblieft even op Alissa passen? Ik ga samen met Veronica bij Jennifer kijken.” vroeg ze hem. Manu knikte. “Ja, natuurlijk.” antwoordde hij, waarna zijn moeder geen moment aarzelde om hem zijn zusje in de armen te duwen. “Dankjewel, lieverd.” zei ze nog even snel, waarna ze zich omdraaide en weg beende.
Manu keek haar na. Hij stond op dit moment in een receptiehal. Als het goed was gingen ze zo met zijn allen naar buiten, waar de plechtigheid vervolgens in het zonnetje ging plaatsvinden. De meeste gasten stonden nu echter nog binnen, omdat er buiten nog het een en ander moest worden klaar gezet. Verbaasd keek Manu naar zijn zusje, toen hij twee kleine vingertjes tegen zijn mondhoeken aan voelde prikken. “Manu niet blij zijn?” vroeg Alissa aan hem, terwijl ze nog altijd probeerde om zijn mondhoeken omhoog te duwen in een glimlach. Manu liet het even toe, maar draaide zijn gezicht uiteindelijk toch van haar weg. “Ik ben hartstikke blij, Lissy. Hoe kan ik nou niet blij zijn in jouw gezelschap?” antwoordde hij. “Je liegt.” mompelde ze een tikkeltje beteuterd. Ze sloeg vervolgens haar kleine armpjes om zijn nek heen om hem een dikke knuffel te geven. Hij knuffelde haar terug.
Alissa had wel gelijk gehad toen ze hem een leugenaar had genoemd. Manu was momenteel niet bepaald blij, gelukkig. Dat kwam voornamelijk door het feit dat hij niet wist wat hij met zijn leven wilde. Tot op voor kort had hij alles voor elkaar gehad; hij deed een opleiding, hij had een vriendin en hij huurde samen met haar een klein appartement. Het was het perfecte plaatje. Toch was Manu niet gelukkig geweest. In tegenstelling tot Olivia, zijn ex-vriendin, had hij zich niet helemaal op zijn plaats gevoeld. Het idee dat dit alles was, benauwde hem verschrikkelijk. Huisje, boompje, beestje… Toen Olivia had aangegeven misschien met de pil te willen stoppen, was het tot Manu doorgedrongen dat dit zo niet verder kon. Ze hadden beide duidelijk een totaal andere toekomstvisie. Hij had de relatie daarom beëindigd. Niet omdat hij niet van haar hield, maar omdat het gewoon niet ging werken. Het was onmogelijk dat ze elkaar gelukkig gingen maken. Manu was vervolgens weer bij zijn ouders terug ingetrokken, die hem natuurlijk met open armen hadden ontvangen. Het duurde daarna niet lang voordat hij ook nog eens stopte met zijn opleiding, omdat hij het daar eigenlijk ook helemaal niet naar zijn zin had. Deze beslissing hadden zijn ouders minder gesteund, maar ze hadden hem niet tegen kunnen houden. Zijn besluit had vast gestaan. Dit wilde hij niet met zijn leven. Wat hij dan wel wilde, was de grote vraag. Hij wist niet wat hij wilde. Deze onwetendheid maakte hem onrustig. Wat moest hij nou verder? Hij zag het ook niet zitten om de rest van zijn leven bij zijn ouders te blijven wonen en gebruikt te worden als een persoonlijke nanny. Er moest dus verandering komen in zijn situatie, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.
“Auw!” bracht Manu geschokt uit, toen hij een vinger in zijn oog voelde prikken. “Lissy!” voegde hij er verontwaardigd aan toe. “Je had een dagmerrie.” zei ze hem. Manu trok een wenkbrauw. “Een dagmerrie is geen bestaand woord.” vertelde hij haar. “Jawel.. dat is een nachtmerrie die je overdag hebt.” antwoordde Alissa wijselijk. Manu rolde kort met zijn ogen. “Zet me eens op de grond.” eiste Alissa vervolgens. Hij keek haar even vragend aan, waarna hij deed wat hem gezegd werd. Hij zakte door zijn knieën heen en zette haar op de grond neer. Vervolgens ging hij weer recht staan en keek hij naar het kleine meisje voor zich. Alissa zette een stap van hem vandaan en draaide daarna een klein rondje voor hem. “Wat vind je van mijn jurk?” vroeg ze hem. Manu glimlachte lichtjes. “Hij is prachtig. En die kleur roze staat je echt perfect.” complimenteerde hij zijn kleine zusje. Het meisje glunderde van trots, na het horen van de lovende woorden van haar grote broer.
“Manuel, lieverd!” Manu schrok op uit zijn gedachten, toen hij zijn officiële naam hoorde. Hij werd haast nooit Manuel genoemd en natuurlijk trok dat nu dan ook zijn aandacht. Zijn moeder had hem blijkbaar al meerdere keren geroepen, waardoor ze uiteindelijk maar besloten had om zijn officiële naam te gebruiken. Dat trok namelijk altijd zijn aandacht. Met een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht keek Manu naar zijn moeder, die naar hem toe stapte. De vrouw had haar dochtertje van drie in haar armen. “Wil jij alsjeblieft even op Alissa passen? Ik ga samen met Veronica bij Jennifer kijken.” vroeg ze hem. Manu knikte. “Ja, natuurlijk.” antwoordde hij, waarna zijn moeder geen moment aarzelde om hem zijn zusje in de armen te duwen. “Dankjewel, lieverd.” zei ze nog even snel, waarna ze zich omdraaide en weg beende.
Manu keek haar na. Hij stond op dit moment in een receptiehal. Als het goed was gingen ze zo met zijn allen naar buiten, waar de plechtigheid vervolgens in het zonnetje ging plaatsvinden. De meeste gasten stonden nu echter nog binnen, omdat er buiten nog het een en ander moest worden klaar gezet. Verbaasd keek Manu naar zijn zusje, toen hij twee kleine vingertjes tegen zijn mondhoeken aan voelde prikken. “Manu niet blij zijn?” vroeg Alissa aan hem, terwijl ze nog altijd probeerde om zijn mondhoeken omhoog te duwen in een glimlach. Manu liet het even toe, maar draaide zijn gezicht uiteindelijk toch van haar weg. “Ik ben hartstikke blij, Lissy. Hoe kan ik nou niet blij zijn in jouw gezelschap?” antwoordde hij. “Je liegt.” mompelde ze een tikkeltje beteuterd. Ze sloeg vervolgens haar kleine armpjes om zijn nek heen om hem een dikke knuffel te geven. Hij knuffelde haar terug.
Alissa had wel gelijk gehad toen ze hem een leugenaar had genoemd. Manu was momenteel niet bepaald blij, gelukkig. Dat kwam voornamelijk door het feit dat hij niet wist wat hij met zijn leven wilde. Tot op voor kort had hij alles voor elkaar gehad; hij deed een opleiding, hij had een vriendin en hij huurde samen met haar een klein appartement. Het was het perfecte plaatje. Toch was Manu niet gelukkig geweest. In tegenstelling tot Olivia, zijn ex-vriendin, had hij zich niet helemaal op zijn plaats gevoeld. Het idee dat dit alles was, benauwde hem verschrikkelijk. Huisje, boompje, beestje… Toen Olivia had aangegeven misschien met de pil te willen stoppen, was het tot Manu doorgedrongen dat dit zo niet verder kon. Ze hadden beide duidelijk een totaal andere toekomstvisie. Hij had de relatie daarom beëindigd. Niet omdat hij niet van haar hield, maar omdat het gewoon niet ging werken. Het was onmogelijk dat ze elkaar gelukkig gingen maken. Manu was vervolgens weer bij zijn ouders terug ingetrokken, die hem natuurlijk met open armen hadden ontvangen. Het duurde daarna niet lang voordat hij ook nog eens stopte met zijn opleiding, omdat hij het daar eigenlijk ook helemaal niet naar zijn zin had. Deze beslissing hadden zijn ouders minder gesteund, maar ze hadden hem niet tegen kunnen houden. Zijn besluit had vast gestaan. Dit wilde hij niet met zijn leven. Wat hij dan wel wilde, was de grote vraag. Hij wist niet wat hij wilde. Deze onwetendheid maakte hem onrustig. Wat moest hij nou verder? Hij zag het ook niet zitten om de rest van zijn leven bij zijn ouders te blijven wonen en gebruikt te worden als een persoonlijke nanny. Er moest dus verandering komen in zijn situatie, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.
“Auw!” bracht Manu geschokt uit, toen hij een vinger in zijn oog voelde prikken. “Lissy!” voegde hij er verontwaardigd aan toe. “Je had een dagmerrie.” zei ze hem. Manu trok een wenkbrauw. “Een dagmerrie is geen bestaand woord.” vertelde hij haar. “Jawel.. dat is een nachtmerrie die je overdag hebt.” antwoordde Alissa wijselijk. Manu rolde kort met zijn ogen. “Zet me eens op de grond.” eiste Alissa vervolgens. Hij keek haar even vragend aan, waarna hij deed wat hem gezegd werd. Hij zakte door zijn knieën heen en zette haar op de grond neer. Vervolgens ging hij weer recht staan en keek hij naar het kleine meisje voor zich. Alissa zette een stap van hem vandaan en draaide daarna een klein rondje voor hem. “Wat vind je van mijn jurk?” vroeg ze hem. Manu glimlachte lichtjes. “Hij is prachtig. En die kleur roze staat je echt perfect.” complimenteerde hij zijn kleine zusje. Het meisje glunderde van trots, na het horen van de lovende woorden van haar grote broer.
-
Brenda
- Site Admin
- Berichten: 1391
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:37
Nog geen twee dagen geleden was Michaels vliegtuig geland, waardoor hij zich weer op Britse grond bevond. Het was al enkele maanden geleden sinds dit voor het laatst het geval was, en Michael moest toegeven dat het wel prettig had gevoeld om weer thuis te zijn. Pas op de luchthaven had zich een vorm van heimwee naar de voorgrond gewerkt, iets wat hij daarvoor zelden gevoeld had. Hij had het veel te druk met plezier maken en nieuwe ervaringen op doen om continue met verdriet aan huis te denken. En eigenlijk had hij ook wel regelmatig contact met zijn ouders via Skype en Facetime en dat soort dingen, tegenwoordig had je genoeg manieren om contact met elkaar te houden. Zijn ouders, zus en broertje waren ook waarschijnlijk de meest trouwe volgers van zijn blog, want haast op elke post zette ze wel wat in de commentaar. Een gebaar dat Michael altijd enorm waardeerde, het voelde dan altijd alsof zijn familie hem omhelsde en een dikke duim omhoog gaven dat hij deze reizen ondernam. Al waren ze in het begin niet denderend enthousiast geweest dat hij zijn studie na één jaar al stop zette om erop uit te trekken, ze hadden al snel zijn enthousiasme gedeeld toen ze merkten hoe gelukkig deze keuze hem maakte.
Zijn ouders hadden hem opgehaald van de luchthaven, zijn moeder natuurlijk in tranen omdat haar oudste zoon eindelijk terug thuis was en haar dochter binnen enkele dagen zou trouwen. Allemaal ontzettend emotionele gebeurtenissen natuurlijk die veel van de dame vergde. Eenmaal thuis gekomen, was Michael al redelijk snel in bed gedoken omdat hij best wel moe was van de reis. Er was zelfs sprake van een klein tijdsverschil, maar dat was nog verwaarloosbaar.
Vandaag was het eindelijk zo ver, zijn grote zus Jennifer zou trouwen met haar geliefde. Michael had Julian altijd wel gemogen al vanaf het begin, waardoor hij blij was dat deze twee in het huwelijksbootje zouden stappen. Mocht hij zijn toekomstige schoonbroer ongeschikt gevonden hebben, dan zou hij toch nog even een goed gesprekje met zijn zus gevoerd hebben. Hij vond immers dat ze enkel het beste verdiende, dat soort broer was hij wel. Maar er was geen vuiltje aan de lucht, letterlijk en figuurlijk, waardoor de prachtige bruiloft gewoon buiten kon plaatsvinden. Eerlijk gezegd was hij blij dat de plechtigheid niet in een kerk plaats zou vinden, want kerken gaven hem toch een onprettig gevoel. Velen zouden zijn leven immers als "zondig" omschrijven, en de kerk had ook wel het een en ander te zeggen over zijn geaardheid.
Als man zijnde had hij niet veel werk op deze mooie dag. De voorbereidingen betroffen enkel een douche nemen en een net pak aantrekken, waarna hij zich op tijd naar de receptiehal moest begeven. Zijn zus en moeder waren echter al veel langer bezig vandaag. Manicure, pedicure, kapster, jurk,... Michael had zich wijselijk uit die drukte en chaos gehouden. Zijn broertje dacht er net zo over, want ze stonden gewoon gezellig buiten te kletsen met de andere bruidsjonkers. Uit zijn broekzak haalde hij een pakje sigaretten om hier vervolgens eentje uit te vissen, waarna hij deze in zijn mond stak om hem te ontbranden met zijn aansteker. Michael inhaleerde een keer diep, waarna hij de lucht weer tussen zijn lippen naar buiten liet glijden. Roken was geen goede gewoonte, maar helaas wel ontzettend verslavend. Eenmaal ermee begonnen, was stoppen haast onmogelijk leek het wel. Al probeerde Michael zichzelf wijs te maken dat hij het niet nodig had, toch had hij het zo nu en dan nodig. Een echte kettingroker was hij echter ook niet, zo hield hij het toch twee dagen uit met één pakje sigaretten, en soms ook langer. Het hing er maar van af hoeveel vrije tijd hij had en hoeveel stress hij ervaarde.
'De plechtigheid gaat zo beginnen,' meldde zijn broer Cameron nadat deze een blik op zijn horloge geworpen had. Michael haalde zijn schouders op. 'Ze roepen ons wel wanneer ze ons nodig hebben,' besloot hij dan ook, want eigenlijk moesten ze niet zoveel doen behalve een bruidsmeisje naar het altaar begeleiden. Een vrij simpele taak die niet veel tijd in beslag nam, dat vond hij het beste bij bruiloften. Verantwoordelijkheden zoals het bewaren van de ringen of dergelijke had hij niet op zich willen nemen, want dat zou geheid mislopen bij hem.
Zijn ouders hadden hem opgehaald van de luchthaven, zijn moeder natuurlijk in tranen omdat haar oudste zoon eindelijk terug thuis was en haar dochter binnen enkele dagen zou trouwen. Allemaal ontzettend emotionele gebeurtenissen natuurlijk die veel van de dame vergde. Eenmaal thuis gekomen, was Michael al redelijk snel in bed gedoken omdat hij best wel moe was van de reis. Er was zelfs sprake van een klein tijdsverschil, maar dat was nog verwaarloosbaar.
Vandaag was het eindelijk zo ver, zijn grote zus Jennifer zou trouwen met haar geliefde. Michael had Julian altijd wel gemogen al vanaf het begin, waardoor hij blij was dat deze twee in het huwelijksbootje zouden stappen. Mocht hij zijn toekomstige schoonbroer ongeschikt gevonden hebben, dan zou hij toch nog even een goed gesprekje met zijn zus gevoerd hebben. Hij vond immers dat ze enkel het beste verdiende, dat soort broer was hij wel. Maar er was geen vuiltje aan de lucht, letterlijk en figuurlijk, waardoor de prachtige bruiloft gewoon buiten kon plaatsvinden. Eerlijk gezegd was hij blij dat de plechtigheid niet in een kerk plaats zou vinden, want kerken gaven hem toch een onprettig gevoel. Velen zouden zijn leven immers als "zondig" omschrijven, en de kerk had ook wel het een en ander te zeggen over zijn geaardheid.
Als man zijnde had hij niet veel werk op deze mooie dag. De voorbereidingen betroffen enkel een douche nemen en een net pak aantrekken, waarna hij zich op tijd naar de receptiehal moest begeven. Zijn zus en moeder waren echter al veel langer bezig vandaag. Manicure, pedicure, kapster, jurk,... Michael had zich wijselijk uit die drukte en chaos gehouden. Zijn broertje dacht er net zo over, want ze stonden gewoon gezellig buiten te kletsen met de andere bruidsjonkers. Uit zijn broekzak haalde hij een pakje sigaretten om hier vervolgens eentje uit te vissen, waarna hij deze in zijn mond stak om hem te ontbranden met zijn aansteker. Michael inhaleerde een keer diep, waarna hij de lucht weer tussen zijn lippen naar buiten liet glijden. Roken was geen goede gewoonte, maar helaas wel ontzettend verslavend. Eenmaal ermee begonnen, was stoppen haast onmogelijk leek het wel. Al probeerde Michael zichzelf wijs te maken dat hij het niet nodig had, toch had hij het zo nu en dan nodig. Een echte kettingroker was hij echter ook niet, zo hield hij het toch twee dagen uit met één pakje sigaretten, en soms ook langer. Het hing er maar van af hoeveel vrije tijd hij had en hoeveel stress hij ervaarde.
'De plechtigheid gaat zo beginnen,' meldde zijn broer Cameron nadat deze een blik op zijn horloge geworpen had. Michael haalde zijn schouders op. 'Ze roepen ons wel wanneer ze ons nodig hebben,' besloot hij dan ook, want eigenlijk moesten ze niet zoveel doen behalve een bruidsmeisje naar het altaar begeleiden. Een vrij simpele taak die niet veel tijd in beslag nam, dat vond hij het beste bij bruiloften. Verantwoordelijkheden zoals het bewaren van de ringen of dergelijke had hij niet op zich willen nemen, want dat zou geheid mislopen bij hem.
-
Joyce
- Berichten: 1685
- Lid geworden op: 07-01-2018 20:50
“Manu..” begon Alissa voorzichtig. Manu keek zijn zusje afwachtend aan. “Jij ziet er ook goed uit. In je nette kleding.” zei het meisje verlegen. “Dankjewel, Lissy. Dat betekent veel voor me, dat je dat zegt.” antwoordde hij glimlachend. Hij hield echt idioot veel van dat kleine meisje. Zij was degene die nog een beetje geluk in zijn leven bracht. Een trillende telefoon leidde hem af van het gelukzalige gevoel dat zijn zusje hem bracht. Hij haalde zijn telefoon uit zijn broekzak en keek op het scherm. Olivia. Een diepe zucht verliet zijn lippen, waarna hij de telefoon beantwoordde. “Met Manu.” Zwijgend luisterde hij naar wat zijn ex-vriendin hem te zeggen had. De jongedame gaf aan de dag vrij gehouden te hebben en het dus geen probleem te vinden om samen met hem naar de bruiloft van Jennifer te gaan. De manier waarop ze het zei, deed Manu vermoeden dat ze waarschijnlijk een aantal straten verderop al in een prachtige jurk klaar stond. Deze gedachte gaf hem de rillingen. Het was psychopathisch. “Olivia. Het is echt niet nodig dat je komt. Het is een kleine intieme bruiloft en het..” Manu werd midden in zijn zin onderbroken. Olivia vertelde hem dat zij ook uitgenodigd was. “Dat klopt, maar toen waren wij nog samen. Er is nu geen reden voor jou om…” Manu stopte midden in zijn zin. Dit keer niet, omdat hij werd onderbroken. Nee, dit keer stopte hij midden in zijn zin, omdat hij de grootste schok kreeg te verduren die hij ooit in zijn leven had ervaren. Op de plaats waar Alissa zonet nog had gestaan, was nu een angstaanjagende lege ruimte aanwezig. Shit.
Zonder iets te zeggen drukte hij zijn gesprek met Olivia weg. Opeens was zijn ex-vriendin helemaal niet belangrijk meer. Totaal in paniek keek hij om zich heen, op zoek naar zijn kleine zusje. “Alissa?!” riep hij uit. Geen antwoord, uiteraard. Fuck, fuck, fuck! “Lissy!” herhaalde hij, terwijl hij zich een weg door de andere bruiloftsgasten begon te banen. Een driejarig meisje kon toch nooit ver gekomen zijn? Hij had haar hoogstens voor een halve minuut uit het oog verloren! Hij had haar voor geen enkele seconde uit het oog mogen verliezen. Hij was een verschrikkelijke broer. Als haar iets overkwam, ging hij zichzelf dat nooit vergeven. Zijn blik liet hij nog eens om zich heen glijden, op zoek naar het kenmerkende roze jurkje dat het meisje droeg. Helaas vond hij niet wat hij zocht. Met de seconde nam zijn paniek toe. Er kon haar zoveel overkomen! Straks werd ze meegenomen door een of andere kinderlokker, of liep ze onder een auto. Ooh god… ze zal toch niet naar buiten toe gelopen zijn? Ze was toch wel verstandig genoeg om dat niet te doen? Ze wist toch dat dat niet mocht, dat dat ten strengste verboden was? Maar ze was hier binnen nergens te bekennen, dus..
Met een hartslag dat veel te hoog was om gezond te zijn, rende Manu naar de grote deuren toe die naar buiten toe leidde. De deuren stonden wagenwijd open, waardoor het gemakkelijk was voor Alissa om naar buiten te lopen. Verdomme.. Hij rende naar buiten toe. Eenmaal buiten keek hij om zich heen. Waar was dat kleine meisje nou? Allerlei horrorscenario’s begonnen zich in zijn hoofd te vormen. Een klein levenloos lichaampje dat op de grond lag naast een auto. Met een angstige blik keek hij naar de plaats waar alle bruiloftsgasten hun auto’s konden parkeren. Wat als een van die gasten even niet goed oplette? Een onoplettend moment was zo gebeurd. De tranen begonnen in Manu zijn ogen te prikken. Wat een waardeloze sukkel was hij ook. Hij kon niet eens op zijn kleine zusje passen. Er mocht haar echt niets overkomen.
Hij keek nog eens om zich heen. Ze was echt nergens te bekennen. Inmiddels kon ze overal wel zijn. De kans dat hij haar op tijd nog terug ging vinden, werd kleiner en kleiner. Hij had hulp nodig, en snel ook. Zijn blik viel op een groep bruidsjonkers. Meer specifieker, op twee jongens die bij de groep stonden. Cameron en Michael. Die zullen hem wel helpen toch? Hij sprintte gehaast hen kant op, om daar aangekomen Cameron haast aan te vliegen. “Jullie moeten me helpen!” riep hij Cameron in totale paniek toe. “Ik ben Alissa kwijt. Ik moest op haar letten en ik ben haar gewoon kwijtgeraakt! Ik weet niet meer waar ze is, ze kan overal wel zijn!”
Zonder iets te zeggen drukte hij zijn gesprek met Olivia weg. Opeens was zijn ex-vriendin helemaal niet belangrijk meer. Totaal in paniek keek hij om zich heen, op zoek naar zijn kleine zusje. “Alissa?!” riep hij uit. Geen antwoord, uiteraard. Fuck, fuck, fuck! “Lissy!” herhaalde hij, terwijl hij zich een weg door de andere bruiloftsgasten begon te banen. Een driejarig meisje kon toch nooit ver gekomen zijn? Hij had haar hoogstens voor een halve minuut uit het oog verloren! Hij had haar voor geen enkele seconde uit het oog mogen verliezen. Hij was een verschrikkelijke broer. Als haar iets overkwam, ging hij zichzelf dat nooit vergeven. Zijn blik liet hij nog eens om zich heen glijden, op zoek naar het kenmerkende roze jurkje dat het meisje droeg. Helaas vond hij niet wat hij zocht. Met de seconde nam zijn paniek toe. Er kon haar zoveel overkomen! Straks werd ze meegenomen door een of andere kinderlokker, of liep ze onder een auto. Ooh god… ze zal toch niet naar buiten toe gelopen zijn? Ze was toch wel verstandig genoeg om dat niet te doen? Ze wist toch dat dat niet mocht, dat dat ten strengste verboden was? Maar ze was hier binnen nergens te bekennen, dus..
Met een hartslag dat veel te hoog was om gezond te zijn, rende Manu naar de grote deuren toe die naar buiten toe leidde. De deuren stonden wagenwijd open, waardoor het gemakkelijk was voor Alissa om naar buiten te lopen. Verdomme.. Hij rende naar buiten toe. Eenmaal buiten keek hij om zich heen. Waar was dat kleine meisje nou? Allerlei horrorscenario’s begonnen zich in zijn hoofd te vormen. Een klein levenloos lichaampje dat op de grond lag naast een auto. Met een angstige blik keek hij naar de plaats waar alle bruiloftsgasten hun auto’s konden parkeren. Wat als een van die gasten even niet goed oplette? Een onoplettend moment was zo gebeurd. De tranen begonnen in Manu zijn ogen te prikken. Wat een waardeloze sukkel was hij ook. Hij kon niet eens op zijn kleine zusje passen. Er mocht haar echt niets overkomen.
Hij keek nog eens om zich heen. Ze was echt nergens te bekennen. Inmiddels kon ze overal wel zijn. De kans dat hij haar op tijd nog terug ging vinden, werd kleiner en kleiner. Hij had hulp nodig, en snel ook. Zijn blik viel op een groep bruidsjonkers. Meer specifieker, op twee jongens die bij de groep stonden. Cameron en Michael. Die zullen hem wel helpen toch? Hij sprintte gehaast hen kant op, om daar aangekomen Cameron haast aan te vliegen. “Jullie moeten me helpen!” riep hij Cameron in totale paniek toe. “Ik ben Alissa kwijt. Ik moest op haar letten en ik ben haar gewoon kwijtgeraakt! Ik weet niet meer waar ze is, ze kan overal wel zijn!”