Anders Patel en Eloy Solloway

[Brenda]

De vele vragen die zijn vrouw stelde, leken de jonge meester niet van zijn stuk te brengen. Eén voor een beantwoordde hij hen met een antwoord dat meer dan volstond. Hij was zo geduldig met haar, zo vriendelijk en hartelijk… Het was zo verkeerd van hem om iemand anders dan zijn echtgenoot zo te bewonderen, maar hij hield zichzelf voor dat zolang het bij inwendig, geheim bewonderen bleef het geen groot probleem was. Iedereen fantaseerde wel eens over iemand anders dan zijn of haar geliefde, toch? Zeker als het al een tijdje niet meer zo goed zat in de relatie. Anders hoopte nog steeds op een goede afloop voor hen, dat dit enkel een dal was in hun relatie die ze zouden overbruggen naar een stevigere, nog betere relatie dan ze voordien hadden…
Anders was afgeleid geweest tijdens de informatie die ze kregen, het uiterlijk van de ander was gewoon veel interessanter dan hoe deze basisschool in elkaar zat qua werking, maar toen de meester achter hun niet-bestaande kind vroeg, sloeg zijn hart een slag over. Shit. Nee. Hij wilde helemaal niet voor schut staan, en als Melanie nu eerlijk zou antwoorden dat ze nog niet eens zwanger was… Dan zouden ze direct bestempeld worden als een vreemd, wanhopig koppel. Daarom snoerde hij zijn vrouwlief snel de mond voordat ze antwoord kon geven. “Het duurt nog wel even voordat we hier naartoe zullen komen, maar we bekijken alvast hoe het in elkaar zit. We hebben namelijk een huis in de buurt op het oog, maar willen enkel het beste onderwijs. Dat speelt toch wel een meebepalende rol in onze beslissing.” Hij zag hoe Melanie naar hem keek, vol trots en enthousiasme dat hij eindelijk leek bij te draaien over het idee naar deze opendag te komen, maar eigenlijk loog hij. Dit was totaal onnodig. Ze zouden hier nog jàren niet aan toe zijn.
De vraag wat hun indruk van de school was, liet hij weer aan Melanie over. Er leek hem niks gevaarlijk aan die vraag aan haar over te laten. “Het lijkt me een heerlijke plek, helemaal perfect voor ons kindje. Volgens mij staat ons besluit wel vast na vandaag, niet lief?” Vroeg ze aan Anders, die enkel maar knikte waarna ze hem een zoen gaf. Anders gaf haar nog een kusje op haar slaap. “Bedankt voor alle uitleg,” zei Anders tegen de meester.
“Bent u zelf ook uit deze buurt?” Vroeg zijn vrouw nu, Anders had stiekem gehoopt dat zijn bedankje het einde van dit gênant gesprek zou betekenen maar helaas leek Melanie hun gastheer nog niet te willen laten gaan. Al kon hij ook weer niet al te erg klagen, met dat lekker ding voor zijn neus. Toch merkte hij dat hij even moest kalmeren, dus besloot hij zich even te excuseren om naar de wc te gaan. Het was een risico om Melanie alleen te laten, maar hij besloot dit risico voor nu maar even te nemen. Wat was het ergste dat er kon gebeuren, nu hij net de vraag over hun niet-bestaande kind had ontweken.

[Joyce]

Het gesprek werd gaande gehouden door Melanie. Zij stelde de vragen en zij anticipeerde op de antwoorden. Haar echtgenoot leek zich in een heel andere wereld te bevinden. Het ontging Eloy niet dat de ogen van de man zijn lijf meermaals scanden. Hij stoorde zich hier niet aan. Als hij eerlijk was, vond hij het gebaar zelfs wel vleiend. Het verbaasde hem hierdoor echter wel dat de onoplettende Anders opeens behoorlijk alert was door de vraag naar hun koter. De manier waarop hij antwoord gaf, had wat defensiefs. Althans, voor Eloy zijn gevoel. Het zag er niet naar uit dat Melanie het ook zo ervaarde. Zij keek trots naar haar geliefde.
Ietwat van zijn stuk gebracht stond hij daar. Hij keek van Melanie naar Anders en toverde vervolgens een glimlach rond zijn lippen als reactie op het goede nieuws. “Ik ben blij dat jullie dat zo voelen. Het is altijd een grote eer voor ons als twee ouders onze school als de perfecte plek omschrijven.” zei hij met de glimlach nog steeds rond zijn lippen. “We kunnen niet wachten hem of haar te verwelkomen op onze school.” Het geslacht van het kindje was hem niet duidelijk geworden, maar het leek hem beter om er niet verder naar te vragen. Blijkbaar was het een gevoelig onderwerp.
Anders excuseerde zich en was vervolgens binnen enkele seconden verdwenen. Eigenaardig was het zeker. “Is alles oké met hem? Hij leek een beetje.. uit zijn doen.” Hij schudde zijn hoofd. “Ach, laat ook maar. Het zijn mijn zaken niet. Ik woon hier inderdaad in de buurt. Het is een goede buurt, kan ik je wel uit ervaring vertellen. Een goede plek om je kind op te laten groeien. Niet alleen vanwege de goede scholen in de buurt, maar ook vanwege de sfeer die hier hangt. Iedereen heeft het beste met elkaar voor, als je begrijpt wat ik bedoel.. Het is altijd fijn om te weten dat de buurtbewoners ook de buurt in de gaten houden. Als er iets gebeurt, sta je er nooit alleen voor.. Een goede sociale cohesie, daar is hier zeker sprake van en dat is positief als je het mij vraagt.”
Nog een korte woordenwisseling volgde, waarna Eloy zich excuseerde. Er waren nog meer ouders die met prangende vragen zaten. Hij kon zich niet veroorloven om de hele middag bij één paar ouders te blijven hangen, zeker als deze ouders hun beslissing al gemaakt leken te hebben. Bovendien moest hij nodig naar het toilet. Als eerst zou hij dat dus gaan doen en daarna zou hij zich opnieuw mengen tussen de menigte ouders met vragen die niet onbeantwoord mochten blijven. Het klonk als een uitstekend plan van aanpak.
Zacht neuriënd begaf hij zich naar de herentoiletten. Bij binnenkomst zag hij een bekend gezicht. Het was Anders. Hij fronste licht. Mannen hadden meestal toch niet zo lang de tijd nodig om naar het toilet te gaan? “Alles goed met je?” informeerde hij. “Je was net opeens zo snel weg. Ik hoop niet dat ik iets verkeerds gezegd heb..” voegde hij eraan toe, terwijl hij plaatsnam bij een urinoir en zijn broek nonchalant los begon te maken.

[Brenda]

Het lukte hem niet om terug te gaan. Iedere keer als hij een stap richting de uitgang van de toiletten wilde zetten, blokkeerde hij omdat hij zich zo verloren voelde. Niemand hier begreep wat voor een last hij met zich meedroeg. Zelfs Melanie niet. Hij begreep niet hoe zijn echtgenote nog steeds zo enthousiast kon worden over kinderen. Ondertussen waren ze al zo vaak teleurgesteld dat Anders de tel kwijtgeraakt was. Om maar niet te spreken over hoeveel geld ze verloren hadden aan deze hopeloze zaak… Al het spaargeld dat ze ooit hadden bezeten was verdwenen doorheen de tijd aan dokters, hormoonbehandelingen, IVF, … Hij kon het niet helpen dat op een dag als deze hij enorm geconfronteerd werd met deze gegevens. Het spookt de hele tijd door zijn hoofd… Tot het gesprek met de jonge meester dan, toen leek zijn hoofd opeens een heel ander onderwerp veel belangrijker gevonden te hebben…
Anders stond bij de wasbak, in gedachten verzonken, toen hij plots een stem naast zich hoorde. Als je over de duivel spreekt… Hij keek even naar de jongeman, tot hij zag dat deze plaats nam aan het urinoir. Hij keerde snel zijn blik af om de jongen een beetje privacy te gunnen. “Ja, niets aan de hand… Gewoon slecht geslapen,” verzon hij ter plekke, waarna hij gaapte om zijn statement aan te sterken. Totaal geloofwaardig op die manier. “Ik hoop dat Melanie je niet te erg heeft lastiggevallen met al haar vragen? Je hebt vast wel meer te doen…” Zich excuseren voor het gedrag van zijn vrouw was een zeer vervelende gewoonte geworden.
Een ongemakkelijk gevoel begon zich in zijn binnenste te verspreiden. Hoe kon hij hier eigenlijk staan en iedereen beliegen dat hij een kind had? Niet zomaar een kind, maar een kind dat naar de basisschool zou gaan… Het was absurd eigenlijk. En daarbij zou hij wel erg jong vader geworden zijn mocht dit het geval zijn dat hij een kind van die leeftijd had, al vonden sommigen tweeëntwintig jaar niet jong, maar dat ter zijde. Hij moest de waarheid bij iemand kwijt, iemand die hem zou vertellen dat het allemaal zo erg niet is… Niet zo bizar als hij in gedachten had… Iemand die niet Melanie was, want zij vond dit allemaal perfect normaal. Anders draaide zich om, richting de jonge meester, eenmaal hij zeker was dat deze klaar was met zijn behoefte te doen.
“Eloy, was het toch?” Hij schraapte ongemakkelijk zijn keel. Hoe moest hij dit nou het beste formuleren? “We zijn niet helemaal eerlijk geweest… Zonet…” Fuck, wat was dit lastig om te doen. Waarom dacht hij ook dat iemand dit zou begrijpen? Anders kneep zijn hand tot een vuist. Abord mission. “We zijn bij nog een school in de omgeving geweest, eentje die ze net zo perfect vond, dus onze keuze is nog helemaal niet zeker.”

[Joyce]

Ongegeneerd deed Eloy zijn behoefte. Als mannen onder elkaar moest dat toch kunnen. De urinoirs waren niet uitgevonden om preuts te wachten totdat je de toiletten voor jezelf had. Dat zou absurd zijn en het hele achterliggende idee van de urinoir teniet doen. Eenmaal zijn blaas leeg was, trok hij zijn onderbroek terug omhoog en maakte hij zijn broek dicht. De wijze waarop zijn metgezel zich van hem afgewend had, was hem niet ontgaan. Blijkbaar was zijn nonchalance omtrent het doen van zijn behoefte voor de ander niet zo vanzelfsprekend.
Toen hij naast Anders bij de wasbak plaatsnam om zijn handen te wassen, opende de man opnieuw zijn mond. Hij knikte kort ter bevestiging dat dat inderdaad zijn naam was. Het plotse begin van de biecht die daarop volgde, deed hem zijn hoofd berekenend een kwartslag draaien. De innerlijke strijd waarmee de persoon naast zich kampte, was niet over het hoofd te zien. Er was iets ernstigs aan de hand, maar Eloy kon moeilijk inschatten wat het was.
“Oh.. oké.” bracht hij verbaasd uit. Het hoge woord was er eindelijk uit en het was niet hetgeen wat hij verwacht had. Eigenlijk had hij niet eens het gevoel dat dit daadwerkelijk hetgeen was wat Anders aan hem had willen vertellen. Het begin en het einde van de biecht leken niet met elkaar verbonden te zijn, alsof twee biechten door elkaar heen liepen. Het klopte simpelweg niet. Desondanks dat nam hij genoegen met hetgeen dat hij te horen had gekregen. “Dat is toch geen probleem? Ik begrijp dat wel. Jullie willen het beste voor jullie kind en om het beste te vinden moeten jullie alle mogelijke opties overwegen. Natuurlijk komen jullie meerdere goede opties tegen. Eerlijk gezegd ben ik juist blij dat er zoveel goede scholen in de omgeving zitten, goed onderwijs is het begin van alles, niet waar? De vooruitgangen de laatste tijd op dat gebied zijn geweldig.”
De papieren handdoekjes waarmee hij zijn handen afgedroogd had, gooide hij in de prullenbak. Als wijze van geruststelling klopte hij vervolgens op Anders zijn schouder. “Succes met jullie beslissing, ik weet zeker dat jullie de juiste gaan nemen.” zei hij. “Tot kijk, wie weet zien we elkaar hier wel weer, en anders wens ik jullie het beste toe. No hard feelings.” Hij knipoogde naar de man, waarna hij de toiletten verliet. Het was de hoogste tijd om terug aan het werk te gaan. Het was niet netjes van hem om zoveel ouders met prangende vragen te laten staan.

[Brenda]

Anders had niet gedurfd om de waarheid met een vreemde te delen. Eerlijk gezegd, had hij het al moeilijk om de waarheid te delen met zijn vrienden. Enkele van hen waren op de hoogte over hoe vergaand Melanie’s kinderwens was, en zelfs zij wisten het hele verhaal niet. Niemand was op de hoogte dat hij scholen zou bezoeken met haar. Ze zouden hem meteen bij het eerste het beste psychiatrisch ziekenhuis inschrijven. Na het hoogst ongemakkelijke toiletbezoek, nam hij zijn vrouw mee naar huis. Haar tegenpruttelen dat de dag nog niet om was, dat ze nog een rondleiding wilde volgen, negeerde hij volkomen. Hij deed geen minuut langer mee met deze onzin.

Een week later verhuisden ze naar de buurt. De school had slechts een klein aandeel in deze beslissing gehad, hield Anders zichzelf voor. Het was gewoon een goede buurt in het algemeen en het was niet de ver van de universiteit waar hijzelf werkzaam was als professor. Het huis opzich was ook een pareltje en perfect hetgeen waar ze naar op zoek waren. Drie slaapkamers, een studeerkamer die helemaal voor hem was en een prachtige tuin met plaats voor een zwembad. Er moesten nog enkele kleine dingen veranderd worden maar de grote lijnen van het huis klopten allemaal.
“Anders, die doos hoort in de keuken!” Melanie keek toe terwijl hij langzaam doos per doos naar binnen bracht. Zelf mocht ze natuurlijk geen doos tillen, dat was gevaarlijk in haar toestand. Ze zouden morgen de uitslag krijgen van hun nieuwe poging om zwanger te geraken. De spanning was hoog. Het was een warme lentedag en Anders zweette zich te pletter door het heen en weer gezeul. Zijn jongere broer Josh zou normaal komen helpen, maar zoals altijd was Josh weer vreselijk te laat. Een zeer onbetrouwbaar persoon op dat vlak, maar Anders had het opgegeven dit te veranderen. Josh was nou eenmaal wie hij was.
Hijgend liet hij een zwarte doos met boeken op de grond zakken. Waarom was papier toch zo een zware materie eenmaal het samengebonden was? Anders rekte zich even uit, kreunde door zijn pijnlijke rug. “Ach lieverd, ik zal je vanavond masseren,” beloofde Melanie hem waarna ze hem een kus gaf en een glas fris voor hem ging halen. Anders glimlachte door dit vooruitzicht, al was het maar de vraag of ze zich aan deze belofte zou houden. Melanie kon ontzettend wispelturig zijn, een gevolg van de vele hormonen die ze slikte.
Anders nam even plaats op een stoel die nog buiten stond, sloot zijn ogen en genoot van het warme zonnetje dat hem tot nu toe had zitten pesten tijdens het dozen verslepen. Het was lekker weer geweest als hij niet zoveel dozen moest verplaatsen. Hij opende zijn ogen weer en keek even naar de omliggende huizen. Het was echt een prachtige buurt.