Anders Patel en Eloy Solloway

[Joyce]

De spanning was om te snijden. Het was de derde ronde en dat betekende dat de winnaar van deze ronde ook direct de winnaar van het spel was. Harrison knipperde met zijn ogen en Eloy zag dat. In plaats van zijn overwinning te vieren, hield hij zijn mond waardoor de wedstrijd vervolgd werd alsof er niets gebeurd was. Na nog eens dertig seconden hield hij het niet meer en knipperde hij verslagen. “Ja!! Jij knipperde! Ik heb gewonnen!” Zijn negenjarige neefje danste in het rond. Hun staarwedstrijd was daarmee tot zijn einde gekomen. Hij glimlachte. “Ja, jij hebt gewonnen. Ik ben de loser.” Als zijn verlies zoveel vreugde bij een ander bracht, verloor hij graag.
“De nieuwe buren zijn er.” Zijn achtentwintigjarige zus Felicia stond bij het raam van de woonkamer naar buiten te kijken, wat een reactie van haar zoontje teweegbracht. “Mama is een gluurder!” Eloy lachte en kwam overeind om ook een kijkje te nemen. “En oom Eloy ook!” Het jeugdige gesnerp ging door merg en been, maar het was niets dat zijn zus en hij niet gewend waren. In de straat stond een busje schots en scheef geparkeerd. Naar alle waarschijnlijkheid deed het als verhuiswagen dienst deze prachtige lentedag. Hij speurde de omgeving af op zoek naar de nieuwe buren en vond hen voor het huis op een geïmproviseerde veranda.
Het kon niet anders dan dat hij onwillekeurig naar adem gehapt had, want opeens keken twee paar nieuwsgierige ogen zijn kant uit. “Wat is er, El?” Felicia zocht oogcontact. “Ik ken hen. Ze waren op de opendag vorige week. Het was een enigszins raar stel. Ik kon mijn vinger er niet op leggen. Er was iets dat niet klopte.” lichtte hij toe. In tegenstelling tot zijn moeder deed dit nieuws Harrison nog een rondje door de kamer dansen. “Dus ze hebben kinderen!” riep hij door het dolle heen, waarna hij het huis uit sprintte zonder toestemming om zijn mogelijke nieuwe vriendjes te ontmoeten. “Harry!! Blijf hier! Harry!”
Harrison stond al lang en breed met hun nieuwe buren te praten, toen Eloy de voordeur uitstapte om het ontsnapte boefje terug het huis in te halen. Na links, rechts en links gekeken te hebben, stak hij de straat over om zich bij het drietal te voegen. “Ze hebben helemaal geen kinderen.” Nog voordat hij goed en wel tot stilstand gekomen was, had zijn neefje hem dit verwijt naar zijn hoofd geslingerd. “Oh..” antwoordde hij oprecht verward. Hij keek op naar het koppel dat hem enigszins betrapt aan leek te staren. Zo interpreteerde hij de blikken tenminste. Plots voelde hij zich ongemakkelijk. Dit was een abnormale situatie.
Zijn hand legde hij in een onbedoeld vaderlijk gebaar op de schouder van het negenjarige jochie dat voor hem stond. Harrison leek sprekend op zijn moeder en Eloy leek op zijn beurt weer op zijn zus. Hierdoor waren de gelijkenissen tussen hen tweeën ook gigantisch. Het zou dan ook geen vreemde vergissing zijn als onbekenden dachten dat ze vader en zoon waren. Het enige dat deze conclusie in de weg stond, was het minimale leeftijdsverschil dat er tussen hen bestond. Als Eloy de vader was, zou hij op twaalfjarige leeftijd een meisje zwanger gemaakt hebben en dat was onwaarschijnlijk. Onwaarschijnlijk, maar niet onmogelijk.
Bij gebrek aan een betere optie, had Eloy zijn ogen afgewend naar het glas frisdrank dat de man in zijn handen had. Hij was de namen van het koppel vergeten. “Een welverdiende pauze ingelast, zie ik? Zou ik anders zo even helpen met de dozen?” vroeg hij, terwijl hij een blik wierp op de achterbak van het busje dat nog behoorlijk vol stond. “Jullie kunnen wel een helpende hand gebruiken, zo te zien. Als jullie voor vannacht klaar willen zijn tenminste.” Harrison knikte hevig. “Ik help ook!”

[Joyce]

De spanning was om te snijden. Het was de derde ronde en dat betekende dat de winnaar van deze ronde ook direct de winnaar van het spel was. Harrison knipperde met zijn ogen en Eloy zag dat. In plaats van zijn overwinning te vieren, hield hij zijn mond waardoor de wedstrijd vervolgd werd alsof er niets gebeurd was. Na nog eens dertig seconden hield hij het niet meer en knipperde hij verslagen. “Ja!! Jij knipperde! Ik heb gewonnen!” Zijn negenjarige neefje danste in het rond. Hun staarwedstrijd was daarmee tot zijn einde gekomen. Hij glimlachte. “Ja, jij hebt gewonnen. Ik ben de loser.” Als zijn verlies zoveel vreugde bij een ander bracht, verloor hij graag.
“De nieuwe buren zijn er.” Zijn achtentwintigjarige zus Felicia stond bij het raam van de woonkamer naar buiten te kijken, wat een reactie van haar zoontje teweegbracht. “Mama is een gluurder!” Eloy lachte en kwam overeind om ook een kijkje te nemen. “En oom Eloy ook!” Het jeugdige gesnerp ging door merg en been, maar het was niets dat zijn zus en hij niet gewend waren. In de straat stond een busje schots en scheef geparkeerd. Naar alle waarschijnlijkheid deed het als verhuiswagen dienst deze prachtige lentedag. Hij speurde de omgeving af op zoek naar de nieuwe buren en vond hen voor het huis op een geïmproviseerde veranda.
Het kon niet anders dan dat hij onwillekeurig naar adem gehapt had, want opeens keken twee paar nieuwsgierige ogen zijn kant uit. “Wat is er, El?” Felicia zocht oogcontact. “Ik ken hen. Ze waren op de opendag vorige week. Het was een enigszins raar stel. Ik kon mijn vinger er niet op leggen. Er was iets dat niet klopte.” lichtte hij toe. In tegenstelling tot zijn moeder deed dit nieuws Harrison nog een rondje door de kamer dansen. “Dus ze hebben kinderen!” riep hij door het dolle heen, waarna hij het huis uit sprintte zonder toestemming om zijn mogelijke nieuwe vriendjes te ontmoeten. “Harry!! Blijf hier! Harry!”
Harrison stond al lang en breed met hun nieuwe buren te praten, toen Eloy de voordeur uitstapte om het ontsnapte boefje terug het huis in te halen. Na links, rechts en links gekeken te hebben, stak hij de straat over om zich bij het drietal te voegen. “Ze hebben helemaal geen kinderen.” Nog voordat hij goed en wel tot stilstand gekomen was, had zijn neefje hem dit verwijt naar zijn hoofd geslingerd. “Oh..” antwoordde hij oprecht verward. Hij keek op naar het koppel dat hem enigszins betrapt aan leek te staren. Zo interpreteerde hij de blikken tenminste. Plots voelde hij zich ongemakkelijk. Dit was een abnormale situatie.
Zijn hand legde hij in een onbedoeld vaderlijk gebaar op de schouder van het negenjarige jochie dat voor hem stond. Harrison leek sprekend op zijn moeder en Eloy leek op zijn beurt weer op zijn zus. Hierdoor waren de gelijkenissen tussen hen tweeën ook gigantisch. Het zou dan ook geen vreemde vergissing zijn als onbekenden dachten dat ze vader en zoon waren. Het enige dat deze conclusie in de weg stond, was het minimale leeftijdsverschil dat er tussen hen bestond. Als Eloy de vader was, zou hij op twaalfjarige leeftijd een meisje zwanger gemaakt hebben en dat was onwaarschijnlijk. Onwaarschijnlijk, maar niet onmogelijk.
Bij gebrek aan een betere optie, had Eloy zijn ogen afgewend naar het glas frisdrank dat de man in zijn handen had. Hij was de namen van het koppel vergeten. “Een welverdiende pauze ingelast, zie ik? Zou ik anders zo even helpen met de dozen?” vroeg hij, terwijl hij een blik wierp op de achterbak van het busje dat nog behoorlijk vol stond. “Jullie kunnen wel een helpende hand gebruiken, zo te zien. Als jullie voor vannacht klaar willen zijn tenminste.” Harrison knikte hevig. “Ik help ook!”

[Brenda]

De pauze in stilte werd onderbroken toen een negenjarig jongetje naar hem toegerend kwam. Anders hield van kinderen, wie zou anders zoveel moeite doorstaan om er een te krijgen, en glimlachte naar het jochie. De jongen stelde zichzelf voor als Harrison en keek onderzoekend rond alsof hij op zoek was naar iets of iemand. “Aangenaam, ik ben Anders en dit is Melanie,” zei hij toen zijn echtgenote naar buiten kwam, waarschijnlijk uit nieuwsgierigheid wie er een praatje met hem kwam maken. Nog voordat Melanie het jongetje kon begroeten, opende deze zijn mond weer. “Zijn jullie maar met zijn tweeën?” Het klonk quasi beschuldigend, Anders kromp inwendig ineen en knikte. Hij begreep niet zo goed wat er aan de hand was, tot een wel erg bekend gezicht zich bij hen voegde. Shit.
De aantrekkelijke schoolmeester had nog enkele dagen door zijn hoofd gespookt na de opendeurdag. Uiteindelijk was hij echter verdwenen door alle verhuisplannen die zijn aandacht vroegen, maar nu was hij er weer en Anders herkende hem meteen door het sprongetje dat zijn hart maakte. Waarom moest hij nou net in deze buurt wonen? Het was een uiterst ongemakkelijke wederontmoeting. Zelfs Melanie kon zich hier niet snel uit herstellen.
“Dat hoeft…,” reageerde Anders meteen, maar toen de kleine Harrison er zich mee moeide, sprong Melanie direct in. “Dat is heel lief van jullie, dankjewel voor de hulp. Ik zou niet willen dat mijn echtgenoot door zijn rug gaat.” Ze glimlachte stralend en gaf Anders een kus op zijn wang. “Ik zal koekjes bakken voor mijn harde werkers, dat verdienen jullie wel en dan kan ik meteen de nieuwe keuken uittesten!” Opgetogen liep ze naar binnen en Anders kwam moeizaam overeind. Hij rekte even zijn pijnlijke rug en keek naar het tweetal. “Oke… Op de dozen staat wat erin staat, maar als jullie helpen om alles naar de hal te brengen dan is dat al mooi, dan doe ik de rest wel morgen. Het busje moet vanavond nog terug naar het verhuurdepot.”
Zogezegd, zo gedaan. Ze begonnen direct met het verslepen met dozen, een karwei dat gelukkig vermoeiend genoeg was dat het niet abnormaal was dat er geen tussendoor praatje plaats vond. De kleine Harrison deed goed zijn best om te helpen en Anders wees hem alle lichte, niet-breekbare dozen aan die hij naar binnen kon dragen. Hij focuste zich volledig op interactie met hem, tot hij merkte dat het jongetje al zijn interesse in de zaak verloren had. “Volgens mij kan Melanie wel wat hulp gebruiken met de koekjes, ga jij haar even helpen in de keuken?” Harrison was binnen dertig seconden verdwenen, Anders lachte zachtjes. Door Eloys hulp was het busje eindelijk leeg. “Dankjewel voor de hulp… Kan ik wat te drinken voor je halen?”

[Joyce]

Bezweet van het zware sjouwwerk stond Eloy naast Anders bij het lege verhuisbusje. Hij was niet de enige die zweette. De zon was een killer. Met de rug van zijn hand veegde hij wat zweetdruppels van zijn voorhoofd om te voorkomen dat ze in zijn ogen terechtkwamen. “Als je het niet erg vindt, loop ik met je mee naar binnen. Even het koele huis in. De zon is heet. Ik verbrand hier levend.” antwoordde hij. Kort legde hij een hand op de bovenarm van de andere man. “Een glas water zou dus wel fijn zijn, plus een koekje als deze al uit de oven zijn.”
En zo geschiedde. In de keuken waren Melanie en Harrison samen aan de eettafel neergestreken. Een heerlijk aroma van koekjes bereikte Eloy zijn neus. De koekjes zelf waren echter nog nergens te bekennen. Naar allen waarschijnlijkheid stonden ze nog in de oven. “Is het gelukt met de koekjes? Werkte alles in de keuken?” informeerde hij op een beleefde toon bij Melanie, terwijl hij aan de tafel plaatsnam op de stoel naast zijn neefje. Hij zag dat het jongetje zijn neus optrok. Blijkbaar rook hij niet zo fris meer. “Excuses voor mijn geur. Het is warm buiten.” Lachend gaf hij de kleine Harrison een zachte por in de zij.
Melanie was degene die voor het water zorgde. Gulzig dronk Eloy zijn glas leeg, waarna hij deze terug vulde met de kan water die op tafel gezet was. Ondertussen luisterde hij naar de keukenervaringen. “Goed om te horen dat alles werkt.” zei hij met een glimlach. “Als iets niet werkt, moet je niet bij hem zijn, hoor! Hij krijgt nog geen afstandsbediening aan de praat! Ik zweer het je!” Hoewel Harrison zijn toevoeging ietwat hard overkwam, was het wel de waarheid. Vandaar dat Eloy grijnsde. “Daar heeft hij gelijk in. Techniek is niet mijn sterkste kant, maar ik ken wel een goede klusjesman die jullie met liefde zou helpen als jullie een keer hulp nodig hebben.” Aan het gezicht van Melanie te zien werd dit ten zeerste gewaardeerd. Tot zover hadden ze een goede start met hun nieuwe buren en dat maakte hem blij.
De oven piepte. Melanie ging samen met Harrison bij de koekjes kijken en daardoor bleef hij alleen met Anders achter aan de eettafel. Hij keek naar de man op. “Gelukkig hebben Harry en ik je kunnen helpen met die verhuisdozen. Anders was je nog steeds bezig geweest en als je het mij vraagt, was je dan levend verbrand in het zonnetje.” merkte hij grinnikend op. De reactie die hij op deze woorden kreeg, was wat minnetjes. Het bracht hem wat van zijn stuk. Had hij soms iets verkeerds gedaan? Werd zijn hulp dan toch niet zo op prijs gesteld?
Ongemakkelijk schraapte hij zijn keel. “Maar goed, vanwaar de verhuizing? Komen jullie uit de buurt of..? Wat voor werk doen jullie eigenlijk? Ik ben een meester op een school hier in de buurt, zoals jullie wel weten.. Sorry, dat kwam beschuldigend over en zo bedoelde ik het echt niet. Ik ben gewoon benieuwd naar mijn nieuwe buren. Dat is alles.” Schaapachtig keek hij de ander aan, hopend dat hij geen kwaad bloed gezet had.

[Brenda]

De ongemakkelijkheid die Anders had ervaren toen hij Eloy opnieuw tegenkwam, was nog niet helemaal verteerd. Vroeg of laat zouden ze moeten uitleggen waarom ze op de infodag van een basisschool waren zonder kind en Anders keek niet bepaald uit naar dat moment. Tijdens het gesjouw had hij mogelijks honderd verschillende plannen van aanpak bedacht. Geen een leek echt geschikt om niet als ‘dat rare stel dat loog’ omschreven te worden in de toekomst. Anders vond het jammer, heel erg jammer. Eloy bleek een uitstekend sjouwmaatje te zijn en hij was heel erg aardig. Het laagje zweet en de daarbij horende geur stoorde Anders niet. De ander was vreselijk sexy en hij moest zichzelf koest houden of hij zou zometeen een erectie hebben en dat zou alles nog een stuk ingewikkelder maken.
“Nou, we woonden in een appartementje en wilden graag groter gaan wonen… Ongeveer een halfuurtje hiervandaan, dus we zijn niet heel ver verhuisd. Dit huis trok meteen onze aandacht en we hebben de buurt ook uitgebreid onder de loep genomen, waarna ons besluit al snel vaststond. Ik werk op de universiteit, ik ben professor in Geschiedenis. Melanie is momenteel de dame des huizes en houdt hier alles in de hand.” Zijn echtgenote had in het begin van hun getrouwd leven wel gewerkt, ze had zelfs een behoorlijk succesvolle carrière gehad. Totdat alles ontspoorde. Het was jammer en Anders had haar vaak genoeg proberen aan te moedigen om terug een nieuwe baan te zoeken, maar Melanie wilde het niet horen. Ze wilde zich volledig focussen op de baby, zeker als deze eenmaal geboren zou zijn. Als ze ooit zo een dag zouden meemaken tenminste.
Anders nam nog een grote slok van zijn water. De zon had zijn huid enigszins rood gekleurd, maar dat zou vanzelf wel weer wegtrekken. Glimlachend keek hij hoe Harrison en Melanie terugkwamen met een bord vol versgebakken koekjes. Het rook heerlijk en zijn echtgenote straalde helemaal. Ze zou een geweldige moeder zijn. Anders wist het zeker. Omdat het ongemakkelijk was om met Eloy te praten, focuste Anders zich op de kleine Harrison. Hij stelde het jongetje allerlei vragen over wat hij leuk vond om te doen, wat zijn favoriete vak op school was en dergelijke. Het was leuk om te kletsen met hun nieuwe buren.