Nicola Oakley en Bridge Roberts

[Brenda]

De preek aan de vreemde jongeman die hem had lastiggevallen, was vreemd genoeg de perfecte uitlaatklep voor de vele frustraties die zich doorheen de dag hadden opgestapeld. En dat waren er een heleboel. Bridge voelde de negatieve energie van hem afstromen nu hij de koffiebar had verlaten, de wandeling naar huis was perfect om de laatste restjes te doen verdwijnen. Echter niet alleen de negatieve energie verliet zijn lichaam; hij voelde zich uitgeput. Het liefst kroop hij nu in bed met een leuke film en vergat alles wat er vandaag gebeurd was door een lekker dutje te doen.
Het was dom om te denken dat de dag vanaf nu een keerpunt zou kennen. Aan de voordeur ontstond er immers een nieuw probleem; zijn sleutels bleken spoorloos te zijn. Bridge keerden zijn broekzakken, achterzakken en rugzak binnenstebuiten maar hij vond ze nergens. Een luide vloek verliet zijn mond, een vloek die blijkbaar de aandacht van zijn vader trok, want opeens vloog de deur open en kreeg hij een berisping dat hij niet mocht vloeken. Alsof zijn vaders zelf zich hier nooit schuldig aan maakten, ze vloekten de hele tijd! Zeker als ze weer eens van bil gingen, dan kon heel de buurt het horen…
“Laat me met rust!” Zei hij dan ook bits tegen zijn vader, zijn biologische vader, die hem de berisping had gegeven. Bridge was niet het type dat snel uit zijn slof schoot, echt niet, waardoor papa Julian natuurlijk besloot hem niet met rust te laten. Hij was echt het soort vader dat overbezorgd was, al wist hij gelukkig nog wel een beetje de grenzen te respecteren. Aangezien Bridge zichzelf niet langer groot kon houden en wist dat zijn vader niet zomaar zou ophoepelen, begon hij te klagen over zijn dag terwijl ze plaats namen in de woonkamer. Zijn koffie had hij onderweg al opgedronken, waardoor hij niets wilde drinken toen zijn vader aanbood wat te gaan halen uit de keuken. Hij had meer nood aan een goed luisterend oor, ondanks dat hij eerst had gedacht er niet te willen over praten… Zo bleek maar weer dat zijn vader hem beter kende dan hij zichzelf kende.
“… En dan had je nog die gast in de koffiebar! Hij kwam naar me toe, wist hoe ik heette ondanks dat ik hem totaal niet ken! Vast weer een of andere journalist die alles over pap wilt weten, die bloedzuigers!” Ondanks dat zijn woede grotendeels bekoeld was, was zijn zure mening over de media dit niet. De haat voor de media zat nou eenmaal diepgeworteld, aangezien Bridge de vele artikels over zichzelf en zijn gezin beu was. Meer dan de helft bestond uit leugens, en toen hij een jaar geleden ook nog eens vals beschuldigd werd van een eetstoornis… Nee, hij had werkelijk geen goed woord te zeggen over de paparazzi. Al moest hij toegeven dat nu hij terugdacht aan de jongeman, hij begon te twijfelen of hij daadwerkelijk een journalist was geweest. De jongen was immers wel erg jong geweest, rond zijn leeftijd…. Wat als hij zich vergist had?
De deurbel ging, net op het moment dat Bridge klaar was met zijn verhaal te delen aan papa Julian. Aangezien hij zich nog steeds ellendig voelde, ging zijn vader naar de deur om hun gast te verwelkomen. Het duurde echter maar enkele minuten of hij hoorde zijn naam en dat hij dringend moest komen. Julian keek hem bestraffend aan. “Bridge, deze jongeman heeft jouw sleutels gevonden. Is hij soms degene waar je zo onbeschoft tegen was in de koffiebar?” Ow shit. Bridge had een ernstige inschattingsfout gemaakt… Nu was het zijn beurt om beschaamd naar de jongen te kijken. “Uhm… Het spijt me. Bedankt voor het terugbrengen van mijn sleutels…”

[Joyce]

Het was een van Bridge zijn vaders die hem binnenliet. Als hij zich het goed herinnerde, heette de man Julian. Ongemakkelijk had Nicci met de sleutels gezwaaid en vreemd genoeg was er niet meer voor nodig geweest. De blik van Julian was verzacht, waarna hij hem het landhuis in had geleid. Het ging allemaal zo gemakkelijk, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat een wildvreemde voor de deur verscheen met de sleutels van het huis in zijn hand. Het verbaasde hem behoorlijk. Het hoorde niet zo simpel te zijn om binnen te komen in het huis van een beroemdheid, toch? Waar was alle beveiliging? Was het er niet of was het gewoon goed verstopt? Hij hoopte op dat laatste. Het idee dat iedere gek zomaar de slaapkamer van zijn grote liefde in kon lopen, stond hem totaal niet aan. De jongen moest wel veilig zijn in zijn huis.
Nicci kromp ineen, toen Bridge naar de hal geroepen werd. Het klonk zo streng. “Het was mijn fout, niet de zijne..” mompelde hij angstig. Hij moest er niet aan denken dat zijn crush nu door hem in de problemen kwam. Straks kreeg de jongeman huisarrest of iets dergelijks! Hij zou het vreselijk vinden als dat gebeurde. Zijn woorden werden echter volledig genegeerd door Julian. Bridge voegde zich bij hen en werd vrijwel direct terechtgewezen door zijn vader. Het liefst zakte Nicci terplekke door de grond. Hij voelde zich niet op zijn plaats. Het was fout dat hij getuige was van dit intieme moment tussen vader en zoon. Uiteindelijk richtte Bridge zich op hem.
Met een ietwat onzeker handgebaar verwierp Nicci de verontschuldiging die hij kreeg. “Het is niets, Bridge. Ik begrijp het, het was mijn schuld..” zei hij zacht. Hij realiseerde zich dat hij nog steeds de sleutels in zijn hand geklemd had. Gegeneerd drukte hij het item in Bridge zijn handen. Bij deze handeling ontstond per ongeluk huidcontact. Een elektrische shock was het gevolg. De vlinders in zijn buik ontwaakten. Wat was het eigenlijk ook oneerlijk hoe aantrekkelijk deze jongeman was.. Hij was voor even helemaal van zijn stuk gebracht en daardoor was hij vergeten zijn hand terug te trekken. Toen deze fout eindelijk tot hem doordrong, kleurden zijn wangen rood. Vlug trok hij zijn hand terug, alsof hij zijn hand in het vuur had gehouden. Verlegen richtte hij zijn blik naar de grond. In het bijzijn van Bridge was hij zich pijnlijk bewust van zijn eigen imperfecties.
“Ik ga maar weer..” fluisterde hij bijna onverstaanbaar. Terwijl hij sprak, hield hij zijn blik gericht op zijn voeten. “Het spijt me, het was niet mijn bedoeling om je het gevoel te geven dat ik je grenzen niet respecteerde. Ik wilde je niet lastigvallen, maar deed dat wel.” verontschuldigde hij zich. “Je sleutels vielen uit je zak en ik wilde ze aan je teruggeven, maar dat gaf me niet het recht om je aan te raken. Het was ongepast, sorry..” Zijn stem was hoger dan anders, iets dat simpelweg kwam door zijn zenuwen, maar waar hij zich desondanks dat vreselijk voor schaamde. “Ik hoop dat je het me kan vergeven. Ik had geen slechte bedoelingen..” Inmiddels was hij helemaal weggedoken in zijn jas. Hij wilde zich verstoppen. “Nou.. Doei Bridge..”

[Brenda]

Zijn sleutels verloren… Bridge wist al dat dit gebeurd was, aangezien hij zelf niet naar binnen had kunnen komen toen hij thuiskwam, maar hij had nooit verwacht dat de jongeman in de koffiebar zijn sleutels gevonden had. Anders was hij nooit zo tekeergegaan… Hij schaamde zich echt diep over zijn inschattingsfout en wou dat hij het ongedaan kon maken dat hij zijn frustraties over deze dag had uitgewerkt op de verkeerde persoon. De jongen had dit echt helemaal niet verdiend met zijn goede intenties…
“Hoe kan dit jouw schuld zijn?” Vroeg Bridge een tikkeltje verbaasd, aangezien hij niet inzag wat voor schuld de ander zou hebben. “Je wilde mijn sleutels teruggeven, dat was heel aardig van je… Zeker aangezien…,” Bridge schudde zijn hoofd en zei even niks meer. Het had geen zin om te zeggen dat de sleutels best wat geld zouden waard zijn omdat hij de eigenaar ervan was. Hij moest niet benadrukken dat hij de zoon van een beroemdheid was, dat wist iedereen wel ondertussen…
Bridge kreeg zijn sleutels terug, de jongen raakte hem langer dan noodzakelijk aan maar hij zocht hier niks achter. Hij was gewoon niet het type dat snel conclusies trok uit zulke details. Het was hem wel duidelijk dat de jongen zich heel erg op zijn ongemak voelde, iets wat Bridge wel kon begrijpen. Hij schudde zijn hoofd toen de jongen zich weer verontschuldigde. “Je wilde mij een dienst bewijzen door mij mijn sleutels terug te geven, ik heb een inschattingsfout gemaakt... Het spijt me ontzettend dat ik zo snel mijn conclusies heb getrokken,” benadrukte Bridge nog eens omdat hij het schuldgevoel van de anders heel erg misplaatst vond en hij niet wilde dat de ander hier veel onder zou lijden.
“Waarom blijf je niet even? Wat is jouw naam? Zit je bij Bridge op school? Je mag wel blijven voor het avondeten,” stelde zijn vader voor, en Bridge keek Julian met grote ogen aan. Sinds wanneer nodigden ze wildvreemden uit in huis? Was dit soms een manier om hem te straffen? Het zou hem niks verbazen, zijn vader had immers wel vaker van die gekke ideeën om hem of zijn broer Jackson te straffen. Hij keek de andere jongen aan, die blijkbaar geen nee durfde te zeggen, ondanks dat hij duidelijk op zijn ongemak was. Arme gozer, Bridge had het echt met hem te doen… “Gaan jullie maar even in de woonkamer zitten,” wuifde Julian hen weg, en Bridge kon niet anders dan zijn vader gehoorzamen. “Kom maar mee,” zei hij dan ook tegen de jongen, waarna hij hem naar de woonkamer begeleidde en daar op de bank ging zitten. “Sorry, ik verstond je naam net niet zo goed, wat was het ookal weer? Nico?”

[Joyce]

Voor de verontschuldigingen die Bridge naar hem maakte, was Nicci doof. Hij wilde ze simpelweg niet horen. In zijn ogen kon zijn crush niets verkeerd doen. Het was misschien geen realistisch beeld, maar voor hem was het de waarheid. Wellicht was het ietwat ongezond om op zo een manier naar iemand op te kijken, maar hij kon het niet helpen. Bridge was perfect en niemand kon hem op een andere gedachte brengen. Zelfs de jongeman zelf niet.
“Ik heet Nicci.” Hij had het uitermate zacht gezegd, behoorlijk geïntimideerd door het gegeven dat de vader van zijn grote liefde iets aan hem had gevraagd. In staat om het verzoek om te blijven eten af te wijzen, was hij dan ook niet. Shit. Hij wilde helemaal niet blijven! Het idee dat hij de familie nog langer tot last was, vond hij verschrikkelijk. Om dan maar te zwijgen over zijn angst om in het bijzijn van Bridge te eten. Zijn manier van eten was nou niet bepaald charmant te noemen, vond hij zelf dan toch, en hij wilde niet dat de jongeman van zijn dromen dat zag. Er onderuit komen, leek echter een onmogelijke opgave te zijn. Shit, shit, shit!
Ondanks zijn inwendige paniek glimlachte hij naar Bridge, toen hij achter hem aan liep. Op de weg naar de woonkamer toe, voelde Nicci zich kleiner en kleiner worden. Het landhuis was van buiten al prachtig geweest, maar van binnen.. Het was van een totaal ander niveau dan hij gewend was. Het was nog een reden om nerveus te zijn. Wat als hij straks per ongeluk iets omstootte? Hoe duur was het interieur van dit huis wel niet? Hoe konden mensen in zo een omgeving leven? Hij durfde eerlijk gezegd geeneens adem te halen. Het was een hel om hier te zijn.
In de woonkamer aangekomen, had Nicci voorzichtig plaatsgenomen op de bank. Vervolgens had hij zijn blik op zijn handen gericht. Het liefst was hij voor de rest van zijn tijd hier zo blijven zitten. Als hij niet bewoog, kon hij ook niets stuk maken. Helaas kon dat niet. Bridge vroeg namelijk iets aan hem. Met grote ogen keek hij op. Hoe hij heette.. Blijkbaar was hij zonet in de gang niet goed te verstaan geweest. Of hij Nico heette. De gedachte om Bridge te verbeteren, maakte hem misselijk. Vandaar dat hij knikte. “Ja, klopt. Nico.” beaamde hij. Vrijwel direct had hij spijt. Wat als de vader van Bridge zijn naam wel goed verstaan had?! Dan had hij een groot probleem! Hij kon zichzelf wel voor het hoofd slaan. Wat was hij toch een sukkel.
Terwijl hij daar zo op de bank zat, naast de jongen waar hij de afgelopen jaren oneindig veel over gedroomd had, kromp hij steeds iets meer ineen. Hij zat als verkrampt op de bank. Het was stom, hij was zich ervan bewust dat hij zo een hele vreemde indruk wekte, maar hij kon er niets aan doen. Het was gewoon veel te veel voor zijn broze hartje om hier te zitten! Hoe graag hij ook een gesprek aan wilde knopen met zijn metgezel die dacht dat hij Nico heette, hij had geen idee hoe. Wat moest hij in hemelsnaam zeggen?! Maar hij kon ook niet als een idioot blijven zwijgen! Het zou Bridge vast heel ongemakkelijk maken. Shit, shit, shit, en nog eens shit!
Uiteindelijk schraapte hij zijn keel. “Duss.. uhm.. Hoe is het eigenlijk? Om jeweetwel.. om uhm..” Ja, om wat? Om zo ongelooflijk heet te zijn dat iedereen over je droomt? “Om.. uhm.. om twee vaders te hebben in plaats van.. een vader en een moeder?” Hij keek naar Bridge op, zijn wangen knalrood. “Sorry, verkeerde vraag.” piepte hij. Hij zat te trillen op zijn plek. “Sorry, sorry.. Zo bedoelde ik het niet.. Ik heb niets tegen.. tegen.. tegen jeweetwel.. Twee mannen..”

[Brenda]

Het ongemak van de ander straalde enorm van hem af, Bridge had echt medelijden met de jongen. Hij had hem echt de stuipen op het lijf gejaagd met zijn uitbarsting in de koffiebar, Bridge zag geen enkele andere reden waarom de jongen eruitzag als een prooi die in de val zat. Het was eigenlijk echt een slechte straf van zijn vader, want hij leek de jongen er veel meer mee te straffen dan Bridge zelf… Het leek er dus op dat Bridge het van geen vreemde had, dat hij situaties soms helemaal verkeerd inschatte.
“Aangenaam alsnog kennis met je te maken, Nico. Mijn naam ken je al,” merkte Bridge met een kleine glimlach op. Het had geen zin om zichzelf nog formeel voor te stellen. Iedereen in de buurt wist al hoe hij heette, al voor de tijd dat hij zelf kon spreken. Het leven van een wereldberoemd kind te zijn.
Bridge keek een beetje vreemd op toen Nico hem een vraag stelde over het hebben van twee vaders. Dat was wel erg random om daar een gesprek mee te starten. Niet dat het Bridge provoceerde, totaal niet. Hij vond het wel grappig, want meestal werd er meer gesproken over hoe het was om een beroemde vader te hebben in plaats van dat hij twee vaders had. Nico leek zich echter dood te schamen en begon nog meer te trillen. Jezus, wat had hij deze jongen toch aan gedaan…
“He, ik bijt niet… Kalmeer, ik ga je geen pijn doen… Ik was deze middag heel boos en dat spijt me, maar ik ben kalm nu en zo slecht ben ik echt niet, beloofd,” zei hij in een poging om de jongen gerust te stellen. Bridge deed er zelfs een schepje bovenop door Nico’s hand vast te pakken en hier zachtjes over te strelen om hem gerust te stellen.
“Ik weet niet hoe het is om een vader en een moeder te hebben, maar volgens mij verschilt het weinig met het hebben van twee vaders… Of nouja, ik heb nooit echt het gevoel gehad dat ik een moeder miste. Mijn vaders houden van mij, elk op hun eigen manier, zoals elke ouder op zijn eigen unieke manier van zijn kind houdt. Het geslacht van de ouder is slechts bijzaak in dat geval. Ik moet wel toegeven dat ik met mijn ene vader wat beter overweg kan dan met de andere, maar dat is vaak het geval, toch? Dat ieder kind net dat tikkeltje meer naar de ene ouder trekt?” Vroeg hij aan Nico met een glimlach. “Maar ik snap wel dat het niet de normaalste zaak van de wereld is en dat het intrigerend voor andere mensen kan zijn… Hopelijk stel ik je niet te erg teleur dat alles vrij normaal is,” grinnikte hij zachtjes. Ondertussen had hij nog steeds Nico’s hand vast, hij besloot dat nu wel een goede tijd was om deze eens los te laten. “Zit je bij mij op school, eigenlijk? Ik kan me jou niet echt herinneren, maar er gaan zoveel mensen bij mij op school, het is onmogelijk ze allemaal te kennen, toch?”