Nicola Oakley en Bridge Roberts

[Joyce]

Voor een doorsnee jongen zoals hij was het surreëel om de schoollunch door te brengen met een van de zonen van een wereldberoemde drummer. Niemand zou het dan ook raar vinden als hij het later deze dag zou omschrijven als een droom. Het ging hem er echter niet om dat de jongeman tegenover hem de zoon was van Travis Howell. Travis Howell kon hem niets schelen. Het gegeven dat het Bridge was, gewoon Bridge, maakte het zo bijzonder voor hem.
Bridge at content van zijn lunch, terwijl Nicci dit op zijn beurt tevreden gadesloeg. Zijn eigen lunch had hij al op, omdat hij een kleinere portie had opgeschept dan zijn metgezel. Vandaar dat hij de taak om het gesprek gaande te houden op zich had genomen. Niet direct het beste plan, maar het ging zo slecht nog niet. De talentenjacht was een uitstekend onderwerp. Al raakte hij enigszins van zijn stuk toen bleek dat de ander niet van talentenjachten hield. Gelukkig kon hij zijn shock verbergen door te lachen om Bridge zijn voorstel te helpen met zijn twee linkerhanden. Eenmaal zijn lachbui over was, was er een diepzinnige vraag om te beantwoorden.
“Als ik eerlijk ben, zou ik niet zomaar een talent of een superkracht in mijn schoot geworpen willen krijgen. Ik werk er liever voor. Als je ergens voor gewerkt hebt, is het veel waardevoller dan wanneer je het gekregen hebt zonder er iets voor te doen. Daarbij, werkt de wereld ook niet zo. Natuurlijk zijn er verschillen. Er zijn mensen die in betere omstandigheden geboren zijn dan anderen, maar als je als persoon iets wilt bereiken dan zou je er zelf voor moeten werken.”
Onzeker of dit het antwoord was waarop gehoopt werd, pakte hij zijn laptop uit zijn rugtas om een wellicht gewenster antwoord te formuleren. Hij schoof over de grond heen naar Bridge toe, zodat hij naast hem kwam te zitten, en opende op zijn laptop een zelf geprogrammeerd spelletje. Het was erg simpel, niets ingewikkelds, maar toch was hij trots op zijn creatie. Zonder uitleg te geven deed hij het eerste level voor, waarna hij zijn laptop aan Bridge overhandigde als uitnodiging om ook een poging te wagen. Dit resulteerde tot zijn ontsteltenis tot een wereldrecord snel game-over gaan. Misschien hadden Tanya en hij het te moeilijk gemaakt.
Om niet te lang stil te staan bij de game-over opende Nicci zijn mond. “Ik vind het leuk om spelletjes te programmeren. Het is redelijk simpel.. Ik bedoel, het programmeren van het spel is simpel..” Het spel zelf was naar zijn ervaring ook simpel, dat besloot hij echter in het midden te laten. “Maar ik vind het leuk om te doen. Als ik een talent zou willen krijgen, is dat het. Tanya en ik werken al een tijdje aan dit spel. Zij doet de graphics, ik het programmeren. Vorige week hebben we de hele nacht aan een eindbaas gewerkt. Een soort Bowser uit Mario, alleen dan onze eigen versie. Hij is echt zo vet geworden! Tanya is zo getalenteerd! Het is een eer om met haar te mogen werken. Toen mijn vader thuiskwam van zijn nachtdienst en haar en mij samen aantrof na ons nachtje doorhalen.. Echt, je had zijn gezicht moeten zien. Hij kon het niet waarderen, maar hé, hij snapt niet hoe belangrijk het was. Wil je die baas proberen? Wacht, dan cheat ik je naar het eindlevel.” Hij pakte zijn laptop terug over om daad bij woord te voegen.

[Brenda]

Nicci was een harder werker, die niet zomaar een talent in de schoot geworpen wilde krijgen. Een mooie kwaliteit, Bridge kon het wel waarderen. Hijzelf had immers ook hard moeten werken om goed piano te leren spelen. De uren die hij aan de vleugel thuis had gespendeerd, terwijl zijn vaders en broer langzaamaan gek werden of oordoppen begonnen te dragen om de eindeloze riedeltjes niet meer te horen… Het harde werk maakte alle mooie resultaten enkel van grotere waarde.
Nieuwsgierig naar wat Nicci hem wilde tonen, keek Bridge toe hoe de jongeman dichterbij kwam zitten en de laptop opstartte. Een of ander spelletje werd opgestart en Bridge begreep er slechts weinig van. Hij was nooit echt een gamer geweest en begreep slechts weinig van hoe sommige leeftijdsgenoten geobsedeerd konden worden door een fictieve wereld met fictieve missies… De uitleg die Nicci gaf was simpel, maar Bridge was zo een digibeet dat het meteen lukte om zijn character te vermoorden.
“Wie is Tanya? Is dat jouw vriendinnetje?” Het was waarschijnlijk niet de vraag die Nicci verwacht had, en erg beleefd was het ook niet om het zo rechtuit te vragen… Nog voordat hij een antwoord op deze vraag kreeg, werd hem de laptop weer aangeboden en moest Bridge het opeens opnemen tegen een veel groter, gemener mannetje dan degene die hij zonet had moeten trotseren. Met lichte paniek probeerde Bridge om de aanvallen te ontwijken, maar dat leverde hem slechts een tien seconden langer leven op… “Jezus, ik weet niet hoe je dit gemaakt hebt, maar het ziet er inderdaad best cool uit! Ik zou zoiets nooit kunnen, computers mogen mij niet. Ik heb ooit een nieuwe Macbook gekregen van mijn vaders en deze binnen een dag laten crashen… Daar was papa Travis toen behoorlijk kwaad over, maar ik kreeg alsnog een nieuwe… Maar hoe dan ook…” Bridge merkte dat hij weer begon af te dwalen, een gewoonte die hij maar niet afgeleerd kreeg… “Ga je deze game proberen uit te geven? Noemen ze dat zo, een game uitgeven? Zoals een boek? Moet je een of andere spelletjes redacteur ontmoeten die beoordeeld of ze de game gaan uitbrengen op de markt?”