Nicola Oakley en Bridge Roberts

[Brenda]

Het was lastig om te verklaren in welke situatie Bridge was beland. Vandaag was echt een dag vol verrassingen. In eerste instantie waren het heel nare verrassingen geweest, maar nu bestempelde Bridge het eerder als onverwachtte plottwisten die nergens op sloegen. Zo was er geen enkele seconde in hem opgekomen dat Nicci’s moeder niet meer leefde. De jongeman had hem geen enkele hint daartoe gegeven. Bridge mocht dan wel een plaat voor zijn kop hebben, maar deze keer was hij er toch echt honderd procent zeker van dat hij geen hints over het hoofd gezien had. Nicci had hem tekort geschoten qua informatie…
Als een standbeeld stond Bridge aan de grond genageld toe te kijken hoe Nicci neerknielde bij het graf om zijn moeder te begroeten en haar toe te spreken alsof ze een levende persoon was in plaats van een dame die enkele meters onder de grond lag… Bridge wist niet goed wat hij moet denken of doen. Even schoot de gedachte door zijn hoofd dat Nicci misschien niet zo goed bij zijn hoofd was, dat de jongeman misschien wel een psychopaat was die hem zometeen zou vermoorden als een offer aan zijn gestorven moeder, maar die gedachte schoof hij al snel weer van zich af. Onzin. Hij kon zich onmogelijk zo erg in de jongen vergist hebben.
Aarzelend nam hij de kinderchocolade aan, waarna hij deze in zijn mond stak. Eten bleef immers eten, Bridge zou nooit snoep weigeren… En aangezien ze het net gekocht hadden in de winkel, wist hij ook zeker dat het veilig was om het te eten. Geen met rape-drugs vergiftigde chocolade… Was dat eigenlijk mogelijk, chocolade gebruiken om iemand te drogeren? Bridge had er geen idee van, biologie en chemie waren niet zijn sterkste vakken op school. Gebrek aan wetenschappelijke aanleg.
“Waarom heb je me niet verteld dat…” Bridge hield op, schudde zijn hoofd, en ging door zijn knieën om het graf beter te bekijken. Er stond een foto op, een foto van een prachtige jonge vrouw die duidelijk enkele trekjes door had gegeven aan haar zoon. Ze zag er heel vriendelijk uit, veel te mooi om al dood te zijn… Arme Nicci… “Leuk om kennis te maken… Mevrouw Oakley,” zei Bridge dan ook een beetje aarzelend, omdat hij de ander niet van slag wilde maken. Het was een tikkeltje eigenaardig om te doen alsof ze hen hoorde, maar als dit de beste manier was voor Nicci om er mee om te gaan… Wie was Bridge dan om dat tegen te spreken en het als verkeerd te bestempelen? Hij kon onmogelijk begrijpen hoe het was om een ouder te verliezen, aangezien hij nog zijn beide vaders én zijn biologische moeder in zijn leven had. Zelfs zijn grootouders leefden nog, de drie die toegelaten waren in zijn leven dan toch. Dit soort verdriet was hem tot nu toe dus nog bespaard gebleven.
“Je lijkt erg heel erg op jouw moeder,” merkte Bridge met een zwak glimlachje op, hij wist niet goed wat hij nog meer kon zeggen. Dit was gewoon een bizarre situatie waarvoor hij zichzelf onmogelijk had kunnen voorbereiden. “Kom je vaak bij haar op bezoek?”

[Joyce]

Het ongemak van Bridge was duidelijk merkbaar. Nicci kon het de jongeman niet kwalijk nemen. Het moest erg vreemd zijn om het graf van een vreemde te bezoeken. Des te meer reden voor hem om dankbaar te zijn voor de aanwezigheid van de ander. Het voelde fijn om voor een keer niet alleen te zijn. Zijn moeder zou het vast en zeker ook leuk vinden om te zien dat hij een nieuwe vriend gemaakt had. Alhoewel, waarschijnlijk was het nog veel te vroeg om hem als vriend te bestempelen. Ze waren hooguit kennissen.
“Vind je echt dat ik op mijn moeder lijk?” Het was komisch dat dit uit uitgerekend Bridge zijn mond moest komen. Die jongen was tenslotte de clone van zijn vader. In vergeleken met dat tweetal leek hij op geen enkele manier op zijn moeder. “Zij heeft een schoonheid die ik nooit zou bezitten.” zei hij zachtjes. Hoewel het triest was, was het wel de waarheid. “Ik heb simpelweg te veel lompe trekjes van mijn vader geërfd om die schoonheid van haar uit te stralen, maar misschien heb je gelijk en lijk ik in sommige opzichten wel een beetje op haar.”
Op de vraag of hij hier vaak op bezoek kwam, knikte hij. “Ik vind het fijn om bij haar te zijn. Vooral op speciale dagen zoals deze. Al ben ik hier sowieso minstens één keer per week. Ik vind het belangrijk dat haar graf goed onderhouden wordt. Dat is wel het minste dat ze verdient. Ik wil niet dat onkruid haar graf overneemt. Er zijn hier een paar graven die wel door onkruid geteisterd werden. Blijkbaar is het voor sommige mensen te veel moeite om het graf van hun geliefden te onderhouden. Ik vind dat naar en daarom onderhoud ik ook een paar nabijgelegen graven. Niets bijzonders, hoor. Ik haal enkel het onkruid weg en geef ze soms een bloemetje.” Hij was aan het ratelen geslagen en eenmaal hij zich dit realiseerde, glimlachte hij gegeneerd. “Sorry, ik dwaal af.”
Zonder erbij na te denken legde hij zijn hoofd tegen Bridge zijn schouder. “Bedankt dat je vanavond meegekomen bent. Ik vind het erg fijn om.. voor een keer een levende ziel naast me te hebben. Ik weet dat dat een beetje vreemd klinkt. Het spijt me.” Na dit gezegd te hebben, sloot hij zijn ogen om kort te genieten van de stilte. Het was vreedzaam op het kerkhof. Er heerste een rust die je niet zo snel ergens anders zou vinden. Om de een of andere reden kon hij hier nog meer van genieten door het horen van de ademhaling van de ander. Het gaf extra dimensie.
“Zullen we zo maar naar huis gaan? Het wordt al laat en jouw vader zou zich wel afvragen waar zijn appelstroop blijft.” Bij die gedachte giechelde hij zacht. “Denk je dat hij heel erg van slag is doordat wij er zolang over doen?” Hij kwam overeind, waarna hij Bridge ook overeind hielp. “Ik hoop dat hij het ons kan vergeven..” Ergens voelde hij zich oprecht schuldig om dit onverwachte ommetje. Het was niet netjes om iemand zo lang te laten wachten op zijn appelstroop. “Laten we snel terug gaan.” zei hij. Nadat hij gedag gezegd had tegen zijn moeder, vertrok hij samen met Bridge.

[Brenda]

“Je lijkt heel erg op haar. Je bent ook best…” Bridge hield op met praten. Deze fout had hij immers al eerder gemaakt in zijn leven. Heteroseksuele mannen vonden het onprettig wanneer hij aangaf dat hij hen aantrekkelijk vond. Bridge wist de geaardheid van Nicci niet, dat waren geen standaardvragen om te stellen bij een eerste kennismaking, dus hij moest het zekere voor het onzekere nemen en er rekening mee houden dat Nicci mogelijk heteroseksueel was en zulke opmerkingen niet zou waarderen.
Het was aandoenlijk hoeveel zorg Nicci in het graf stak, en in enkele van haar ondergewaardeerde buren. Bridge besefte dat zijn eerdere gedachte dat Nicci mogelijks een psychopaat was volledig onterecht is. Deze jongen was veel te zorgzaam aangelegd om een psychopaat te zijn. Veel te lief. “Wauw, dat is echt indrukwekkend van je, Nicci. Ze heeft veel geluk met een zoon als jij die voor haar graf zorgt.” Zou hij het zelf doen, mocht hij in zo een situatie verkeren? Bridge betwijfelde het, hij hield niet van kerkhoven… Maar hij had er ook geen zeer geliefde familieleden of vrienden liggen, dus misschien zou het wel veranderen eens dat zo was… Hopelijk liet dat nog jaren op zich wachten.
“Graag gedaan,” zei hij met een glimlachje. “Mijn vader zal waarschijnlijk zeer teleurgesteld zijn dat we er zo lang over doen, maar waarschijnlijk heeft hij na een kwartier Jacks gestuurd en komt hij zo alsnog aan appelstroop.” Het zou typisch Julian zijn om zijn kinderen als boodschappenjongens erop uit te sturen, niet dat Bridge het erg vond. Meestal kon hij zo zeer subtiel zijn eigen snackvoorraad aanvullen. Samenliepen ze terug naar zijn huis, Bridge bleef even in stilte de gebeurtenis van net overdenken, haalde zijn gezelschap onder de loep zonder dat deze het door had. Het uiteindelijke besluit was dat Nicci echt een hele goede kerel was, hoe hij zijn sleutels had teruggebracht ondanks zijn gemene woorden – en dat dan nog op de verjaardag van Nicci’s moeder – en hoe hij voor al die graven zorgde op het kerkhof omdat niemand anders het deed. Niemand die hem hiervoor betaalde of bedankte. Pure goedheid en liefdadigheid. Kwaliteiten die tegenwoordig zeldzaam waren…
Bij de voordeur bleven ze stilstaan, het begon te schemeren dus hij vermoedde dat de jongeman naar huis diende te gaan. Er was echter nog iets belangrijks dat hij diende te vragen… “Nicci, kunnen we nog een keer afspreken? Ik wil het graag goedmaken voor mijn gedrag… En je bedanken voor mijn sleutels… En het beter maken van een slechte dag.” Hij glimlachte zwakjes. “Misschien kunnen we een keertje koffie gaan drinken? Samen lunchen? Naar de bioscoop? Ik trakteer.” Bridge vond vrienden maken soms best lastig, het was zo moeilijk in te schatten wat de ander nou werkelijk van hem dacht… “Het is geen verplichting, natuurlijk…”

[Joyce]

Beduusd knipperde Nicci met zijn ogen. Zijn afkeer voor de overvloedige tomatensaus op de pizza’s was de reden geweest voor het besluit om pannenkoeken te maken. Nu werd hij de deur gewezen nog voordat hij überhaupt één pannenkoek in zijn maag had. De teleurstelling hierover moest echter al snel plaats maken voor opwinding. Opnieuw knipperde hij met zijn ogen, maar dit keer ging de stilte die hierbij hoorde met een gevoel van verrukking gepaard. “Ja, ja! Dat lijkt me leuk! Gezellig!” Gegeneerd lachte hij. Wellicht had hij iets te overdreven gereageerd. “We.. zullen het nog bespreken, ja? We spreken snel nog eens af..”

Zo gezegd, zo gedaan. De volgende schooldag spendeerden ze de pauze met elkaar. Bridge had het initiatief genomen door op hem af te stappen. De blikken van Tanya en Eloy waren gevuld met puur ongeloof, toen hun beste vriend hen in de steek liet voor de beroemdheid van de school. Natuurlijk had Nicci dit gezien. Het bleef echter niet alleen bij de blikken van zijn vrienden. Iedereen leek naar hen te kijken en zich een mening over hen te vormen.
“Volgens mij vraagt iedereen zich af wat wij samen doen.” merkte Nicci op. Ze hadden een afgelegen plek tussen de lockers opgezocht, waarna ze tegenover elkaar op de grond waren gaan zitten om hun schoollunch te nuttigen. Bridge zat met zijn rug tegen de ene rij kluisjes en hij zat met zijn rug tegen de andere rij. Hun benen lagen naast elkaar. Het zou waarschijnlijk geen argwaan wekken als hij zijn knie voor een rush van adrenaline tegen die van Bridge aan zou tikken. Dit lichamelijke contact zou hij prima als per ongeluk kunnen omschrijven. Het was een aanlokkelijk idee, maar hij hield zich in. Het zou een vorm van misbruik zijn als hij zich toegaf aan dit verlangen.
Een flyer van de schooltalentenjacht hing boven Bridge zijn hoofd. Nicci zijn oog viel erop. “Eloy en ik gaan waarschijnlijk helpen met de talentenjacht. Bij het technische gedeelte.” vertelde hij, terwijl hij zijn mond nog vol had. “Het was zijn idee en eigenlijk vind ik het ook wel tof. Het is natuurlijk ook goed voor ons cv, niet dat ik daar per se mee bezig ben..” Hij haalde achteloos zijn schouders op, in de hoop dat hij nu niet de indruk wekte dat hij al volop met zijn toekomst bezig was. Het was nou eenmaal niet cool en niemand wilde niet cool gevonden worden. Ook voor hem was de druk om erbij te horen soms groot. Het feit dat hij erin faalde om cool te zijn, stond daar los van.
“Ga jij meedoen aan de talentenjacht? Een lied op de piano spelen?” Nieuwsgierig keek hij de andere jongeman aan. Iedereen op school wist dat Bridge talent had op de piano. Iedereen hoopte dan ook dat hij zijn talent zou delen met de rest van de school. “Ik vind dat je mee moet doen. Je zou echt een aanwinst zijn voor de avond.” Nadat hij dit gezegd had, giechelde hij verlegen. Hij trok zijn benen op om het aanhoudende verlangen naar lichamelijk contact beter de baas te kunnen blijven. “Doe mee! Dat is gezellig voor mij ook!”

[Brenda]

Pas laat in de avond, vlak voordat hij zijn ogen sloot, besefte Bridge zich dat hij zijn gast zonder eten naar huis had gestuurd. Het bleek maar weer wat voor een onervaren gastheer hij wel niet was. Niet dat zijn vader Julian een veel beter voorbeeld was om naar op te leven op dat vlak. Deze was te druk bezig geweest met zijn siroop die ein-de-lijk was gearriveerd en had niet eens gevraagd waar Nicci was gebleven. Bridge had duidelijk nog een werkpunt als hij vrienden wilde maken. Echte, oprechte, vrienden.;

“Iedereen vraagt zich altijd af wat ik doe,” merkte Bridge op, waarna hij zich pas besefte hoe bot het was om Niccci te laten verdwijnen, alsof hij niet belangrijk genoeg was om op te merken... “Ik bedoel, ze kijken wel vaker naar me… Alsof ik een of ander exotisch dier ben in de dierentuin… Met bijzonder gedrag dat geobserveerd dient te worden… Ik weet het ook niet… Maar de truc is om niet naar hen te kijken en te doen alsof je het niet opmerkt.” Bridge knabbelde verder op zijn lunch.
Bridge glimlachte toen Nicci zei dat hij mee ging werken aan de talentenjacht. “Dat is heel nobel van je, dat je daaraan mee gaat helpen. Ze kunnen alle hulp goed gebruiken.” Op de vraag of hij ging spelen op de piano, schudde Bridge zijn hoofd. Hij zat in een fase waarin hij liever niet meer optrad voor publiek. Een fase waarin zijn onzekerheden de bovenhand kregen, waarin hij het gevoel had dat hij niet meer waard was dan de zoon van Travis Howell… “Ik weet niet… Ik hou niet zo van talentenjachten. Maar ik kom zeker wel kijken en zal extra hard juichen als ze het technische team bedanken, oke?” Zei hij met een afwezig glimlachje. Hij wilde niet gaan klagen over zijn leven, dan zou Nicci hem maar een zeur vinden. “Of denk je dat ze hulp kunnen gebruiken met de organisatie van iemand met twee linkerhanden?”
Afwezig begon hij te tokkelen op zijn knie, er was altijd wel een nieuwe melodie die zich op de achtergrond in zijn brein aan het ontwikkelen was. “Als jij een talent… Ik bedoel niet dat je niet getalenteerd bent, maar gewoon als je er nog een extra zou kiezen… Of een superkracht…” Bridge haalde diep adem, hij geraakte verstrikt in zijn woorden en moest alles even ordenen voordat hij het uitsprak. “Als jij een talent of een superkracht kon kiezen, eender wat, die je plots zou krijgen zonder er iets voor te moeten doen zoals jarenlang oefenen, wat zou het dan zijn?”