Nicola Oakley en Bridge Roberts

[Joyce]

Onzeker knikte hij op de vraag of hij pannenkoeken wel graag lustte. Pannenkoeken waren heerlijk, maar echt eerlijk vond hij het niet om zijn gastheer nu terug de keuken in te sturen. Blijkbaar werd dit echter niet als een probleem ervaren. De vader van Bridge verdween met een brede grijns de keuken in en de jongeman tegenover hem glunderde van genot nu pannenkoeken als dessert op het menu geplaatst waren.
Geïntrigeerd keek Nicci toe hoe de pizza zonder problemen in de maag van Bridge verdween. Het gleed erin alsof het niets was. “Ik hou wel van spaghetti, hoor, maar dan zonder tomatensaus.” zei hij. De vreemde blik die hij waarschijnlijk zou krijgen door deze mededeling vermeed hij door zijn ogen naar beneden te wenden. “En daarbij hou ik van..” Hij haalde zijn schouders op. Zijn hoofd liet hem in de steek. Opeens wist hij niet meer waarvan hij hield. “Eigenlijk hou ik gewoon van gezond eten, zolang er maar geen smaak is die al de andere smaken overheerst..”
De deur naar de eetkamer vloog met klap open, wat hem geschrokken zijn rug deed rechten alsof de koning binnenkwam. Het bleek de oudere broer van Bridge, Jackson, te zijn. Hij stormde naar binnen en griste de laatste pizzapunt van het bord om deze vervolgens in zijn mond te schuiven. Nicci keek op naar Bridge, die met een hartverscheurende blik toekeek hoe de laatste pizzapunt in de maag van zijn broer verdween. Nicci voelde met hem mee, ook al had de jongeman eigenlijk niets te klagen nadat hij bijna een hele pizza voor zichzelf had gehad en nu ook nog pannenkoeken als dessert zou krijgen. Misschien was het maar beter dat zijn grote broer ingreep voordat de situatie volledig uit de hand liep.
“Wie is dit? Waar heb je dit verloren hondje nou weer vandaan gehaald, Bridge? Sinds wanneer neem jij überhaupt vrienden mee naar huis?” Jackson keek hem met een grijns van oor tot oor aan. Nicci kromp ineen door deze plotse ongewilde aandacht. Hij keek naar zijn handen. “Ik kwam enkel iets langs brengen, meer niet..” verklaarde hij met een pieperig stemmetje. De broer van Bridge was vreselijk intimiderend, met zijn brede bouw en zijn geamuseerde grijns. Een boze grote wolf, zo kon hij het best omschreven worden, en hijzelf voelde zich dan een verloren biggetje. Wat wilde hij graag door de grond heen zakken.
De deur van de keuken ging open en de vader van de jongens verscheen in de deuropening. “Heey Jacks, eet je met ons mee? We eten pannenkoeken. De appelstroop is alleen wel op zie ik net, dus als jullie dat graag op jullie pannenkoek willen, moet een van jullie even naar de winkel.” De man zei het op zo een toon, waaruit bleek dat het niet gewaardeerd zou worden als niemand naar de winkel zou gaan. Waarschijnlijk wilde hijzelf gewoon graag appelstroop op zijn pannenkoek..

[Brenda]

Gezond eten, het zou vaste kost moeten zijn in huize Howell, zeker nadat vader Julian enkele jaren geleden een hartaanval gekregen had omdat zijn aders dicht geslipt waren door de cholesterol… Maar toch was hun eetpatroon niet enorm veranderd. Behalve dat de hoeveelheden meer gematigd waren voor zijn papa en dat deze nu wel strikter geworden was in zijn medicijnengebruik. Bridge was nog jong geweest toen het gebeurde, maar hij kon zich nog wel vaag herinneren hoe die tijd was. Het was echt afschuwelijk geweest om zijn papa te moeten missen, want hij was te jong geweest om mee op bezoek te komen. Waarom precies, wist hij eigenlijk niet, maar het interesseerde hem ook niet genoeg om het nu zoveel jaren later op te gaan zoeken. Hij hoopte gewoon dat zijn vader nooit meer op zo een ziekenhuisafdeling zou belanden. Nooit.
“Jackson!” Het had geen zin, zijn broer had de pizzapunt al lang in zijn mond zitten, waardoor Bridge niets meer kon doen om hem tegen te houden… Of nouja, hij kon het overblijfsel van het stuk pizza nog wel proberen te redden, maar dat zou niet lukken. Jackson was een stuk gespierder en enkele centimeters groter, Bridge zou hem nooit kunnen overmeesteren. Toen zijn broer ook nog eens een rotopmerking maakte over Nicci, keek hij zijn broer bozig aan. “Waarom moet jij toch altijd zo een klootzak zijn? Heb je soms iets te compenseren, grote broer?” Vroeg hij spottend. Het was misschien wel een beetje uitdagen wat hij nu deed, maar hij kon nou eenmaal niet altijd toelaten dat Jackson zo over hem heen liep.
De opmerking over de appelstroop was een duidelijke hint dat iemand naar de winkel moest. Een perfecte kans om even weg te lopen van een confrontatie met Jackson. “Ik ga wel… Ga je mee?” Vroeg hij aan Nicci, omdat deze behoorlijk angstig naar zijn grote broer bleef kijken. Bridge gaf zijn broer niet graag gelijk, maar Nicci had met die blik inderdaad wel iets weg van een bang hondje… Hij liep naar de hal om zijn jas aan te trekken, pakte zijn bos sleutels en stak deze in zijn zak zodat ze straks gewoon naar binnen konden zonder aan te moeten bellen. “Nogmaals bedankt voor het terugbrengen,” zei hij tegen Nicci, waarna ze op pad gingen naar de winkel, die gelukkig op loopafstand was. “Sorry voor Jackson, trouwens, hij kan nogal een eikel zijn, al is hij stiekem heel diep diep diep, hééél diep vanbinnen wel een goede gozer. En ik zweer je, sinds hij als model is doorgebroken is het nog veel erger geworden dan voordien. Modellen hebben altijd een groter ego… Of toch de modellen die ik al ontmoet heb,” babbelde Bridge vrolijk verder. Hij kon prima een gesprek in zijn eentje in stand houden. Misschien kwam dat wel omdat hij doorgaans niet veel praatte met andere mensen, uit angst dat ze alles in de media zouden verspreiden… In Nicci’s geval leek hij daar niet zo een last van te hebben, niet meer na het incident van eerder die dag tenminste.

[Joyce]

De familie Howell-Roberts kon in Nicci zijn beleving in twee groepen onderverdeeld worden. Aan de ene kant de sympathieke Julian en Bridge, aan de andere kant de arrogante Travis en Jackson. Zo erg als hij de eerste groep aanbad, vreesde hij de tweede groep. Vanzelfsprekend werd hij dan ook door opluchting overspoeld, toen een reden zich aandiende om de angstaanjagende broer van zijn crush te ontvluchten.
“Ken jij meerdere modellen?” vroeg hij. Eigenlijk hoorde het hem niet te verbazen. De sociale kring waarin Bridge opgroeide, bestond nou eenmaal uit vele mooie mensen. Deze gedachte maakte hem nog zelfbewuster dan hij normaalgesproken al was. Zijn schoonheid kwam vast en zeker niet in de buurt van de standaard van zijn metgezel. Hij probeerde het van zich af te zetten. Het had tenslotte toch geen zin om hierover te blijven piekeren. “Ik dacht eigenlijk dat modellen geen pizza mochten eten, wegens hun strenge dieet? Of is dat enkel een fabeltje?”
In de supermarkt bleek het gelukkig rustig te zijn. Naast hen waren er een stuk of vijf mensen. Dit was geen verrassing voor Nicci. Hij ging wel vaker op dit tijdstip naar de winkel, juist omdat hij wist dat het rond deze tijd erg rustig was. De weekboodschappen doen, een taak die hij al zolang hij zich kon herinneren op zich nam, deed hij het liefst in alle rust. Hoe minder mensen, hoe beter. Eloy en Tanya maakten hier wel eens grappen over. Ze zeiden dat hij gek was en benadrukten dat de kans dat hij verstrikt raakte in een overval groter was als hij op rustige momenten naar de winkel ging. Natuurlijk nam hij dit niet serieus. Zijn vrienden speelden nou eenmaal veel te veel gewelddadige games, iets wat effect had op hun gedachtegang.
Bridge leidde hen rechtstreeks naar het schap met de appelstroop. Het leek erop dat de jongeman er wel vaker op uit werd gestuurd om appelstroop te halen. In dat geval was het eigenlijk vreemd dat hij hem nooit eerder in deze supermarkt was tegengekomen. Eén ding wist hij zeker: Als hij tegelijkertijd met zijn crush in een ruimte was, zou hij dat doorhebben. Zo obsessief was hij wel. Hoe dan ook, ze vonden de stroop die ze zochten en konden daarmee naar de kassa.
Bij de kassa aangekomen, viel zijn oog op een rek met snacks. Om specifieker te zijn, zijn aandacht werd getrokken door de kinderchocolade. Het was het tussendoortje dat zijn moeder vroeger altijd voor hem kocht, stiekem omdat zijzelf verslaafd was aan die chocolade. Aangezien het vandaag haar verjaardag was, pakte hij er één voor haar en legde hij deze op de kassaband. Natuurlijk scheidde hij zijn aankoop van de stroop, hij zou zelf betalen. “Voor mijn moeder, ze is vandaag jarig.” verklaarde hij. Misschien had hij straks nog wel tijd om even bij haar langs te gaan en een bloemetje op haar graf te leggen. Ze hield van bloemen, als hij zijn vader mocht geloven. Hij liep zonder een woord te zeggen van de kassa vandaan om bij de bosjes bloemen te gaan kijken.

[Brenda]

Bridge knikte op de vraag of hij meerdere modellen kende, waarna hij onverschillig zijn schouders ophaalde. Voor hem was het een redelijks alledaags iets om ‘beroemdheden’ te ontmoeten. Oké, hij besefte zich ook wel dat dit zeker niet voor iedereen het geval was, maar hij kon er niets aan doen dat dit zijn realiteit was en hij niet langer enorm onder de indruk was door de grote sterren van nu… Er zaten nou eenmaal veel narcisten onder de beroemde mensen en daar hield Bridge totaal niet van. Mensen die bescheiden zijn en oprecht hun best doen voor anderen te helpen en een passie hebben voor hun vak, die waren veel zeldzamer. “Mijn broer sport veel en eet niet zo heel regelmatig, dus ik denk dat hij het wel kan hebben, aan zijn wasbordje en abs te zien,” grinnikte hij zachtjes. Bridge moest toegeven dat hij wel begreep waarom alle meiden en enkele jongens in katzwijm vielen voor zijn adoptiebroer, waarom Jackson zoveel opdrachten kon binnen halen. Niet dat hij zelf samen zou willen zijn met zo een spierbundel die hem continue zou wijzen op zijn héél ongezonde eetgewoontes.
De boodschap dat Nicci’s moeder vandaag jarig was, liet hem glimlachen, waarna hij plots overvallen werd door een schuldgevoel. “Oh! Verdorie, je moet natuurlijk naar huis, of niet soms? En wij hielden je maar gegijzeld terwijl je bij jouw jarige moeder wilt zijn… Sorry, Nicci, sorry!” Bridge schaamde zich echt dood dat hij dit niet in de gaten gehad had. Maar goed, het was wel vaker zo dat dit soort dingen hem nooit opvielen. Zijn vrienden beschuldigden hem vaak genoeg dat hij een plaat voor zijn kop had en de overduidelijke onderliggende boodschappen niet opving.
Om zichzelf een beter gevoel te geven, betaalde hij zowel voor de appelsiroop als de kinderchocolade en bloemen. “Dat is wel het minste wat ik kan doen,” verklaarde Bridge dan ook. Het waren geen heel dure aankopen en het was niet eens zijn geld, maar het ging om het gebaar, toch? Ze verlieten zij aan zij de supermarkt en eenmaal buiten draaide Bridge zich naar zijn gast om. “Ga je naar huis…? Zal ik even meelopen? Dan kan ik jouw moeder ook feliciteren, dat voelt wel zo netjes nadat ik haar zoon valselijk beschuldigd heb én hem gegijzeld heb gehouden..”

[Joyce]

Met de kinderchocolade in zijn ene hand en het bosje bloemen in zijn andere liep Nicci met Bridge mee de supermarkt uit. “Gegijzeld?” Hij schudde zijn hoofd. “Nee, nee.. Zo heb ik dat helemaal niet ervaren. Het was gezellig. Mijn moeder begrijpt dat wel.” Het bloed stroomde naar zijn wangen. Het idee dat hij de jongeman waarover hij haar zoveel verteld had mee zou nemen naar haar graf, zorgde voor nerveuze kriebels in zijn buik. Een gebeurtenis als deze was verre van vanzelfsprekend en dan notabene op haar verjaardag!
Eenmaal terug in beweging begon er van alles door zijn hoofd te spoken. Uit alles bleek dat Bridge niet op de hoogte was van waar ze precies heen gingen, namelijk een begraafplaats. Waarschijnlijk was het het beste als hij hem waarschuwde voordat ze er waren. Dat voelde echter niet goed. Door het nu hardop uit te spreken, benadrukte hij haar vroegtijdige dood en dat was niet hetgeen waar het vandaag om draaide. Vandaag stond in het teken van haar leven. Haar leven werd gevierd en daar had haar dood niets mee te maken. Vandaar dat hij zweeg.
Het ongemak steeg met iedere stap die ze dichter naar hun bestemming zetten. Voor Nicci voelde het als een tikkende tijdbom. Uiteindelijk zou zijn metgezel zich beseffen waar ze heen gingen en dat zou hoe dan ook voor een grote shock zorgen. Hij vreesde het moment. Toch kon hij ergens ook niet wachten om deze jongen aan zijn moeder voor te stellen. Het was een sprookje. Oftewel, hij kampte met gemixte emoties.
De begraafplaats kwam in het zicht. Aan de houding van Bridge merkte hij dat het besef langzaam maar zeker kwam. Hij probeerde hier geen aandacht aan te besteden. Als hij dat wel zou doen, zou hij het alsnog hardop moeten uitspreken en dat was nou net hetgeen dat hij niet wilde. Bovendien was er geen uitleg nodig, dit was een puzzel die de jongeman prima in zijn eentje kon oplossen. Of dat hoopte hij in ieder geval.
Bij het betreden van de begraafplaats pakte hij zonder er verder bij na te denken de hand van Bridge vast. Zo kon hij hem beter tussen de graven door naar het juiste graf begeleiden. Het was niet al te best verlicht, maar dit was geen probleem voor hem aangezien hij hier vaak kwam. Toen ze bij de grafsteen van zijn moeder aankwamen, liet hij de hand weer los en hurkte hij neer. “Hoi mam.” zei hij zachtjes, terwijl hij het bosje bloemen naast de verse bloemen van zijn vader neerlegde. “Deze zijn voor jou, ik hoop dat je ze mooi vindt.” Hij streek met zijn vingers over de aarde heen. “En raad eens wat ik meegenomen heb? Kinderchocolade. Jouw favoriet.” Na dit gezegd te hebben, scheurde hij het papier van de chocolade en brak hij de reep in tweeën. Met een glimlach gaf hij de ene helft aan Bridge, die slecht op zijn gemak leek te zijn. “Hier, voor jou. Het is oké, mijn moeder vindt het leuk dat je meegekomen bent, toch mam?”