Nicola Oakley en Bridge Roberts

[Joyce]

Theoretisch gezien wist Nicci niet hoe het voelde om dood te gaan aan een hart dat het begaf van opwinding, maar hij stelde zich voor dat het een beetje voelde zoals dit. Zijn hart ging echt vreselijk tekeer. Hopelijk kreeg hij niet echt een hartaanval, dat zou wat zijn. De roddelpers zou er vast van smullen. ‘Tienerjongen overlijdt in villa Howell-Roberts, vermoedelijk werd de aanwezigheid van de bewoners de arme knul te veel.’ Hij zag het helemaal voor zich. Waarschijnlijk zou er een verkeerde naam op zijn grafsteen komen te staan. Nico.. Oh god.
Vanzelfsprekend verstarde hij nog meer, op het moment dat zijn hand werd vastgegrepen door zijn metgezel. Voor de jongeman was het zo een normale aanraking, maar voor hem.. Hij wist niet wat hem overkwam. Het was een eigenaardige situatie. Nooit had hij voorzien in de woonkamer van Bridge Howell-Roberts terecht te komen, hand in hand, alsof ze elkaar al jaren kenden. Het was te absurd voor woorden. Het klopte niet. Hij was niet het type mens waarmee beroemheden in hun vrije tijd omgingen.
Verward keek Nicci op. Het leek erop dat hij antwoord ging krijgen op zijn eerdere idiote vraag en niet zomaar een antwoord, maar een serieus antwoord. De manier waarop Bridge uitlegde hoe het was om twee vaders te hebben, had een kalmerend effect op hem. Plotseling, waarschijnlijk slechts voor een kort ogenblik, leek de jongen zo normaal. Gewoon een tiener die twee ouders had, welke zielsveel van hem hielden. Hoe kon zo een speciaal persoon, zo normaal lijken? Het was intrigerend en rustgevend tegelijkertijd. Instemmend knikte hij, toen er naar zijn mening gevraagd werd. Het was zeker normaal om iets meer naar de ene ouder te trekken.
“Ik heb muziekles met je gehad, in de eerste klas, van meneer Gomes.” zei hij zachtjes. Hij glimlachte aarzelend. De teleurstelling die hij voelde, omdat Bridge zijn hand los had gelaten, probeerde hij te onderdrukken. Hij mocht dat niet voelen. Het was niet iets waar hij teleurgesteld over mocht zijn. Het was eerder iets waar hij dankbaar voor moest zijn. “Dus ja, ik zit bij jou op school, maar ik begrijp het wel dat je me niet herinnert. Ik ben niet zo een opvallende verschijning. Ik zou mezelf ook niet herinneren waarschijnlijk.” Hij haalde onverschillig zijn schouders op. “Ik speel simpelweg een bijrol in de wereld en eerlijk gezegd voel ik me daar het best bij. Een hoofdrol zou gewoon niets voor mij zijn..” probeerde hij uit te leggen. Hopelijk klonk hij niet te triest.
Zijn blik wendde hij opnieuw naar zijn handen. Het leek erop dat het hem lukte om zich iets meer te ontspannen. Eigenlijk was hij best trots op zichzelf. Het was niet niets. Het was een grote prestatie. Al had hij het grotendeels aan Bridge te danken, aangezien de jongeman zo vriendelijk tegen hem was en bovendien deed alsof ze uit dezelfde klasse kwamen. Geen hoofdrol tegenover een bijrol. Nu hij iets rustiger was vanbinnen, iets wat te danken was aan zijn metgezel, kon hij toch nog genieten van het moment. Hij kwam een klein beetje los.
“Ik herinner me jouw pianospel nog, het was altijd zo mooi. Het was elke keer weer het hoogtepunt van de muziekles. Ik vond het altijd zo indrukwekkend dat jij dat voor de klas durfde, nog steeds vind ik dat. Je hebt echt talent.. Speel je nog?”

[Brenda]

Affectie, zoals iemand onbekend zijn hand vastpakken, was heel normaal voor Bridge. Misschien kwam dat wel omdat heel zijn leven hij al aangeraakt werd door vreemden… Oké, dat klonk ontzettend vreemd, maar hij bedoelde het niet op zo een manier. Mensen wilden vaak bij zijn bekende vader en diens gezin op de foto en dat soort dingen, en dan werd je wel eens aangeraakt… Bridge dacht er gewoon niet heel veel bij na. Een hand vastpakken was oké, een knuffel was al wat ongemakkelijker en zou hij niet direct proberen bij Nico.
Bridge schaamde zich dat hij de jongeman niet leek te herkennen. Nico leek hem immers wel te kennen, namelijk van de muziekles, van meneer Gomes… God, de gedachte aan meneer Gomes liet zijn wangen gloeien. Bridge had een behoorlijke crush op de muziekleraar gehad… Misschien droomde hij stiekem nog steeds van zijn docent, maar dat zou hij nooit durven opbiechten aan iemand. Een crush op een leraar kon immers nooit wat worden, en als het dat wel werd, dan zouden mensen het afkeuren. Bridge wilde geen liefde die afgekeurd werd. Nee, hij wilde dat alles perfect zou zijn als hij die ene ontmoette…
“Ik ben niet zo goed in het onthouden van gezichten, sorry…” Hij fronste lichtjes toen Nico het had over ‘een bijrol spelen’. Dat klonk niet zo positief, en toch… Hij begreep het ergens wel, kon zelfs het hele hoofdrol-bijrol gebeuren op zijn eigen leven toepassen als hij er even over nadacht. “Ik speel ook een bijrol, in de familie Howell-Roberts show. Papa Travis is de ster, papa Julian de tegenspeler en Jackson haalt de roddelbladen ook maar al te vaak met zijn buitsporige feestgedrag en zijn beginnende modellencarrière.”
Zachtjes begon hij te blozen, maar dit keer niet door de gedachtes aan een hete muziekleraar, maar door Nico die hem een compliment gaf over zijn pianospel. Bridge hield van de piano, bracht er elke dag minstens een uur aan door. De piano was zijn beste vriend en hij hield van het geluid. “Ja, ik speel nog… Wil je misschien… Horen waar ik momenteel mee bezig ben?” Vroeg hij, waarna hij al op stond en richting de piano liep die in de woonkamer stond.
Eigenlijk was het best eigenaardig, hoe hij zich nu zo blootstelde tegenover een jongen die hij eerder nog als paparazzi had aanzien. Toch voelde het niet verkeerd om te doen. Nico was een aardige gozer. Bridge nam plaats achter de piano en begon te spelen, sloot zijn ogen terwijl zijn vingers over de toetsen gleden. Het was een rustige melodie, haast een slaapliedje. Niks heel indrukwekkends met handen die over de toetsen vlogen of waarbij hij zich in allerlei bochten moest wringen, maar alsnog vond hij het wel mooi klinken. Hopelijk dacht zijn bezoek er net zo over.

[Joyce]

Het uitspreken van de naam van hun muziekleraar in de eerste klas bracht een onmiskenbare reactie bij zijn metgezel teweeg. De jongeman zijn wangen werden zichtbaar roder. Bovendien leek hij voor een kort moment van de wereld te zijn, alsof hij een droom herleefde. Wellicht zou het Nicci moeten storen dat de liefde van zijn leven over een ander dagdroomde, maar dat deed het niet. Vanaf het begin af aan had hij deze gevoelens van Bridge gerespecteerd. Hij zat er niet mee, was zelfs blij met het feit dat zijn crush dit geluk had gevonden.
“Het geeft niet.” zei hij met een lichte glimlach rond zijn lippen, toen Bridge aangaf niet zo goed te zijn in het onthouden van gezichten. Voor de rest hield hij echter zijn mond. Hij luisterde naar het verhaal over de familie Howell-Roberts show. Blijkbaar speelde Bridge hierin ook slechts een bijrol. Geamuseerd schudde Nicci het hoofd. Voor iemand die enkel de bijrol had, was de jongen uitermate gedreven in het praten over zichzelf. Het had hem nog geen minuut gekost om het verhaal op zo een manier te verdraaien dat het om zijn leven ging. Het was geen slechte eigenschap, maar het viel wel op. Het maakte Nicci aan het lachen.
Of hij misschien wilde horen waar Bridge momenteel aan werkte op de piano. Natuurlijk wilde hij dat horen! Heel graag zelfs. Hij knikte enthousiast, maar dat bleek verspilde moeite te zijn. Zijn metgezel begaf zich namelijk al naar de piano, zonder hem nog maar een blik waardig te gunnen. “Krijg ik nu een privéconcert? Ik voel me vereerd..” merkte hij voorzichtig op, in de hoop dat zijn aanwezigheid hierdoor niet volledig vergeten zou worden. Het zou namelijk behoorlijk ongemakkelijk zijn als dat wel gebeurde. Ongemak dat hij het liefst voorkwam.
Geïntrigeerd luisterde hij naar het melodietje dat door de kamer galmde. Zijn lichaam reageerde er vrijwel direct op. Kippenvel. Vanaf zijn plaats op de bank kon hij goed zien hoe de vingers van Bridge over de toetsen gleden. Zonder er zelf ergeren in te hebben, verschoof zijn blik van de bewegende vingers naar het lichaam van de jongeman. Verlekkerd nam hij iedere centimeter van het lichaam van zijn crush in zich op. Wat was hij toch goddelijk..
“Bridge, Nicci, het eten is klaar.” Nicci ontwaakte uit zijn roes en keek geschrokken op bij het luid en duidelijk horen van zijn naam. De vader van Bridge, Julian, had zijn naam blijkbaar wel juist verstaan en had nu zonder zich dat te realiseren een ongemakkelijk moment gecreëerd. “Ik hoop dat jij van pizza houdt? Ik had vanavond geen zin om moeite te doen met het maken van eten, dus vandaar dat het pizza is geworden.” vervolgde de man, zich nog altijd van geen kwaad bewust. “Pizza is prima..” bracht Nicci moeizaam uit, terwijl hij de blik van Bridge nadrukkelijk ontweek.

[Brenda]

Spelen voor publiek vond Bridge best spannend. De zenuwen verdwenen echter altijd al snel eenmaal hij aan zijn piano zat, dan dacht hij enkel nog aan muzieknoten en hoe deze te combineren met elkaar zodat hij een eigen melodie kon creëren. Al was een klassieker spelen zo nu en dan ook wel leuk. Er waren heel wat grote namen wiens werken Bridge wel degelijk konden bekoren.
Het lied kwam net tot einde toen zijn vader plots riep dat het eten klaar is. Dit was echter niet hetgeen dat Bridges aandacht het meeste trok. Zijn vader noemde Nico Nicci… Een koosnaampje? Nu al? Of was er wat anders aan de hand? Bridge keek Nico onderzoekend aan. Deze leek hem te willen ontwijken, en daarom werd het al snel duidelijk hoe de vork in de steel zat. Zelfs Bridge, die veel dingen pas later door kreeg dan de meeste anderen, wist wat dat betekende. “Waarom corrigeerde je me niet toen ik vroeg of je Nico heette?” vroeg hij gewoon rechtuit, aangezien hij dat wel graag wilde weten. Voelde de jongeman zich zo op zijn ongemak bij hem? Zag hij Bridge als de grote boze wolf omdat hij zo tekeergegaan was tegen hem in de koffiebar?
Bridge stond op van het bankje achter de piano en wenkte zijn bezoeker zodat deze hem naar de keuken zou volgen. Wat de reden ook was, Nicci was nog steeds welkom om mee te eten. Daar was niks aan veranderd, wat zijn naam ook was. In de keuken ging hij aan tafel zitten en keek naar de heerlijke pizza die op de tafel stond. De geuren van lekker eten maakte hem altijd week. Net zoals zijn vader was hij een echte foodie. Het gebeurde meer dan eens dat zijn andere vader broodjes voor hen moest klaar maken wanneer ze zelf te lui waren om van de bank te komen.
Nadat Nicci een stuk genomen had, het was wel zo beleefd om de gast het eerste stuk te laten nemen, pakte Bridge direct het stuk dat hij besloten had dat er het lekkerste uit zag. Elk stuk pizza zag er immers uniek uit. Net dat beetje meer van de ene topping dan de ander… Bridge die pizza analyseerde voordat hij een stuk nam, hij wist dat het een gekke eigenschap was. Daarom vertelde hij er ook niemand over, want hij was zo bang dat het op een of andere manier in de pers zou verschijnen… Hij haatte het dat alle aspecten van zijn leven zo openbaar gemaakt werden. Alsof hij geen recht had op een privéleven.
Genietend at hij zijn pizzastuk op, en nam ook al snel een tweede stuk omdat zijn maag nog lang niet gevuld was. Wat had hij toch een geluk dat hij niet dik was, met de hoeveelheden voedsel en zoetigheid die hij dagelijks naar binnen werkte. “Lekker?” Vroeg hij aan Nicci, met een knikje naar diens pizzastuk.

[Joyce]

Gegeneerd tot op het bot volgde Nicci zijn gastheer naar de chique eetkamer, waar twee iets minder chique pizza’s op hen lagen te wachten. Pizza. Hij hield eigenlijk helemaal niet van pizza. Zijn slechte relatie met dit populaire etenswaar had vooral te maken met de tomatensaus. De smaak van tomaat was naar zijn mening altijd veel te overheersend. Bij het eten van pizza proefde je niets anders dan tomaat en salami, twee dingen waar hij niet van hield. Toch zou hij zich er nu aan moeten wagen. Het kon allemaal niet slechter lopen.
Eenmaal hij plaatsgenomen had aan de tafel, werd het al snel duidelijk dat Bridge van hem verlangde dat hij als eerste een pizzapunt pakte. De druk lag dus direct op zijn schouders. Onzeker pakte hij een stuk dat wat kleiner leek dan de rest. Hij nam echter nog geen hap. Het was naar zijn idee wel netjes om te wachten totdat de ander ook gepakt had. Het wachten was van korte duur. Nog voordat hij het zich goed en wel realiseerde, viel zijn metgezel zijn pizzapunt al aan. Hij was net een beest. Nicci kon niet helpen te glimlachen. Gelukkig genoot een van hen in ieder geval volop van het avondeten. Met enige aarzeling nam hij ook een hap. Misschien was de pizza wel een stuk lekkerder dan hij zich herinnerde, maar nee.. Dat bleek niet het geval te zijn. De tomatensaus was net zoals altijd veel te overheersend.
De vraag of hij het lekker vond, was te verwachten. “Ja hoor..” antwoordde hij. Het enthousiasme in zijn stem was ver te zoeken. Gelukkig besloot de vader van Bridge net op dat moment bij hen te gaan zitten. De man legde een hand in de nek van zijn zoon en masseerde deze even, wat de aandacht van de jongeman opeiste. Nicci keek toe. Het zag er niet bepaald aangenaam uit, maar tegelijkertijd kon hij niet ontkennen dat er liefde vanaf straalde. Er was geen twijfel over mogelijk. Bridge zijn vader hield van hem en dat was geheel wederzijds. Althans, dat was hetgeen dat hij opmaakte uit deze handeling. Het maakte hem blij. Hij gunde zijn crush al het geluk van de wereld en het was dan ook een fijne gedachte dat zijn thuissituatie goed was.
“Als je iets anders wilt eten, dan kan dat vanzelfsprekend ook. We hebben bijvoorbeeld ook tosti’s?” De vader van Bridge keek hem glimlachend aan. Nicci kon niet anders dan knikken. “Ik hou niet zo van tomatensaus..” verklaarde hij schouderophalend. “Het is niet zo mijn ding, vandaar.. Maar ik kan het wel gewoon opeten, dat is geen probleem. Ik lust het wel, het is gewoon niet mijn lievelingseten. Begrijpen jullie?” Hij hoopte dat hij niet te ondankbaar klonk. Aan de glimlach van de oudere man te zien, was deze niet beledigd. “Geen sprake van! Als je iets niet lekker vindt, moet je het niet opeten. Deze pizza’s komen wel op, toch Bridge?” Hij gaf zijn zoon een plagende por. “We hebben ook nog wel pannenkoekenmix. Ik heb eigenlijk wel trek in pannenkoeken. Jullie ook?”