Nicola Oakley en Bridge Roberts

[Brenda]

Bridge Roberts
I looked at him as a friend, until I realized I loved him.

[Joyce]

Nicola Wyatt Oakley
I want nothing but the best for you, I really do, it's just that sometimes I wish that the best for you was me.

[Joyce]

Vandaag was het 7 november, een speciale dag voor de familie Oakley. Het was de verjaardag van Nikita, de liefhebbende echtgenote en moeder van het gezin. Ieder jaar werd op deze datum de geboorte en het leven van de meest beeldschone en zorgzame vrouw gevierd. Op een intieme wijze weliswaar, want de familie Oakley was niet zo van in de schijnwerpers staan. Nooit geweest ook. Dit betekende echter niet dat de verjaardagen van hun geliefden minder speciaal waren. Ja, het werd anders gevierd, maar dat maakte het niet minder. Minder spectaculair misschien, maar niet minder gemeend. Verjaardagen waren ook voor hen belangrijk.
Een aangename warmte kwam Nicci tegemoet, toen hij het knusse koffietentje binnenstapte. Alles was nog precies zoals hij het zich herinnerde. De koffiebar, de barkrukken, de zitgelegenheden, de menukaart, de uitgestalde lekkernijen en zelfs het personeel.. Alhoewel, de koffiemachine leek vernieuwd te zijn. Dit was echter een detail waar hij zich niet aan kon storen. Hij kon zonder twijfel de conclusie trekken dat er ook in het afgelopen jaar niets veranderd was. De sfeer was hetzelfde als al die jaren geleden, gelukkig. Het voelde als een soort thuiskomen.
Het was rustig in het koffietentje. Het was een tentje dat om de hoek van een middelbare school zat en de afgelopen jaren het grootste deel van zijn inkomsten uit hongerige en uitgedroogde scholieren haalde. Het was een soort hangplek geworden voor scholieren. De plek waar iedereen naar toe ging voor de lekkerste thee en koffie. Oh, en voor de bijpassende lekkernijen natuurlijk, die mochten niet vergeten worden. De meeste scholieren waren nu echter nog niet uit, waardoor het rustig was in het koffietentje. Eigenlijk was Nicci ook nog helemaal niet uit. Hij spijbelde zijn laatste twee uur, zoals hij iedere 7 november deed. Het was een ritueel geworden.
“Wat mag het zijn?” De vrouw achter de koffiebar glimlachte hem vriendelijk toe. Hij herkende haar van zijn vorige bezoekjes en hij wist dat zij hem ook herkende. Sterker nog, hij was zich ervan bewust dat ze allang wist wat zijn bestelling ging zijn. Ze wist echter ook hoe belangrijk het voor hem was om de bestelling hardop te zeggen en dus vroeg ze het. “Een Oolong thee en een bananencheesecake, alstublieft.” Hij frunnikte aan de mouw van zijn vest, terwijl zijn bestelling klaargemaakt werd. “Ik heb vanochtend een kaarsje voor haar gebrand.” De thee en de cheesecake werden op de bar gezet. Nicci knikte. “Dat is heel aardig van u.” zei hij, waarna hij precies het juiste bedrag aan geld aan de vrouw gaf. Hij pakte zijn bestelling en begaf zich naar zijn vaste plekje. Het ‘gereserveerd’-bordje dat op de tafel stond om de plaats leeg te houden, schoof hij uit het zicht.
Oolong thee met bananencheesecake, het was een favoriet geweest van zijn moeder. Toen hij klein was, nog te jong voor school, nam ze hem altijd mee naar dit koffietentje. Bijna iedere middag zaten ze hier samen, aan dit specifieke tafeltje. Zij met haar Oolong thee en hij met een glas limonade. Af en toe hadden ze ook een stuk cheesecake, maar niet iedere dag. Cheesecake was een extraatje, die ze bestelden als er iets te vieren viel. Eigenlijk vond hij de bananencheesecake niet zo lekker. Hij hield niet van banaan, maar aangezien het zijn moeder haar favoriet was, klaagde hij niet. Het was een mooie herinnering. Zij met haar Oolong thee en hij met zijn limonade.
Nicci haalde uit zijn jaszak een foto en legde deze op de tafel neer. Vervolgens trok hij het schoteltje met de bananencheesecake naar zich toe en pakte hij het vorkje beet. Voorzichtig nam hij een eerste hap. Hij sloot zijn ogen om de smaak van banaan op zijn tong intenser te maken. Nee, hij hield niet van bananencheesecake. Net zoals dat hij niet hield van Oolong thee. Toch genoot hij er nu van. Het was voor haar. Hij opende zijn ogen en keek glimlachend naar zijn moeder. Het was een prachtige foto, maar ze was dan ook een beeldschone vrouw.
Ze stond niet alleen op de foto. In haar armen hield ze een zesjarig jongetje dat haar vol liefde in de ogen aankeek. De foto was een aantal weken voor die vreselijke dag genomen. Nicci herinnerde zich die ene dag nog goed. Of eigenlijk, hij herinnerde zich slechts één moment. Hij die samen met zijn juf over het schoolplein liep, zoekende naar zijn moeder. Zijn moeder was nergens te bekennen geweest en hij was daardoor heel erg overstuur. Ze was nooit te laat om hem op te halen. Later bleek dat ze een auto-ongeluk had gehad, op slag dood.
Na een paar happen cheesecake genomen te hebben, legde Nicci zijn vork neer om zijn mok thee te pakken. Ook hierbij sloot hij zijn ogen voor de eerste slok. De smaak van de thee was er niet een die hij lekker vond, hij hield sowieso niet van thee, maar desondanks dat genoot hij er nu van. Het was zijn moeder die ervan genoot. Rustig dronk hij van zijn thee en at hij van zijn cheesecake. Terwijl hij dat deed dacht hij terug aan alle mooie herinneringen die hij van haar had. Het was iets dat hij elke 7 november deed. Op 7 november vierde hij haar leven.
Zijn thee en cheesecake waren allang op, en de viering dus allang voorbij, op het moment dat er een speciaal iemand het koffietentje binnenkwam. Iemand die direct zijn volle aandacht had, ook al was dat totaal onbedoeld. Bridge. De meest beeldschone en zorgzame jongeman die er bestond. Nicci werd overspoeld door warme gevoelens. Vlinders in zijn buik. Een gevoel van puur geluk bekroop hem. Zich schuldig voelen over dit gevoel deed hij niet. Zijn moeder begreep het. Ze was blij voor hem. Ze keek van bovenaf naar hem en gaf hem een kneepje in de schouder. Waarschijnlijk spoorde ze hem zelfs aan om actie te ondernemen. Hij schudde zijn hoofd. Het ging nooit gebeuren. Hij had die jongen van veraf lief, niet van dichtbij, en dat zou zo blijven.
Bridge vertrok met zijn bestelling en hij keek hem na. Er was geen enkele intentie om op te staan en hem te volgen. Geen enkele, totdat.. De jongeman zijn sleutels vielen bij het naar buiten gaan uit zijn zak en hij leek niks door te hebben. Niemand leek iets door te hebben, behalve hij.. Zonder erover na te denken stond Nicci op. Zijn spullen liet hij op het tafeltje liggen. Bridge zijn spullen waren een stuk belangrijker dan zijn eigen spullen. Hij raapte de sleutels van de grond af en stapte naar buiten om de achtervolging in te zetten. Er was slechts een klein sprintje nodig om de jongen in te halen. “Bridge, je liet..” bracht hij een tikkeltje buiten adem uit, terwijl hij de pols van de ander vastpakte.

[Brenda]

Het was weer een van die dagen waarop alles misliep. Een van die dagen waarop Bridge zich afvroeg waarom hij überhaupt de moeite had genomen om uit bed te komen, het leven leek hem toch niet mee te willen zitten, dus waarom zou hij dan het veilige, warme gevoel dat zijn bed hem gaf verlaten? Helaas was er sprake van schoolplicht, en een telefoontje aan een van zijn vaders dat hij niet was komen opdagen op school zou hem verraden. Zijn ene vader zou er vast niet zo mee zitten als hij een personal day nam, een keertje spijbelde, maar de ander… Die zou hem direct aan een kruisverhoor onderwerpen om uit te zoeken wat er aan de hand is en hoe hij hem kon helpen. Heel lief, maar overbodig als het over een simpele baaldag ging. Er stond niks anders op dan zichzelf door de komende vierentwintig uur heen te slepen.
Na een douche voelde Bridge zich een tikkeltje beter, tot zijn klier van een broer weer eens schoenen in de hal had laten rondslingeren waar hij over struikelde. Het gevolg was een hoop gevloek en een pijnlijke knie, Jackson was niet eens in de buurt om het te horen waarschijnlijk. Of nee, hij was er wel, Bridge hoorde hem snurken vanaf de andere kant van de gesloten slaapkamerdeur. In een oplaaiing van woede greep Bridge de sneakers vast en opende de deur, zodat hij de schoenen naar het hoofd van zijn grote, snurkende broer kon slingeren. Deze stopte even met zijn prachtige serenade, maar leek niet echt wakker te worden. Vast weer eens een wild feest gehad waardoor hij volledig knock-out was.
Het scheelde slechts een paar seconden of Bridge had zijn bus gemist, die normaal altijd vijf minuten te laat kwam maar natuurlijk net deze ochtend waarop alles langzamer ging wel tijdig aan de halte arriveerde. Lichtelijk buiten adem had hij zich op een plekje neer laten ploffen, naast een jongeman die veel te gulzig een of ander afschuwelijk parfum had opgespoten. Bridge stikte haast in de walm en maande zichzelf aan enkel door de mond te ademen. God, wat keek hij uit naar zijn zestiende verjaardag. Dan kon hij zijn rijbewijs halen, kreeg hij een eigen auto en hoefde hij zich niet langer met de bus te verplaatsen. Niet dat hij puur haat voor het openbaar vervoer voelde, maar toch… Het was een wisselvallige relatie met veel pieken en dalen.
Op school werd het er niet veel beter op. Het eerste uur had hij een onaangekondigde wiskundetest, een vak waar hij slechts weinig voeling voor had. Hij verwachtte geen voldoende te krijgen. Daarna kwam nog gym, iets wat nog redelijk goed verliep, was het niet dat hij een basketbal redelijk hard tegen zijn neus kreeg. Misschien moest hij toch zijn ogen nog eens laten checken of zijn lenzen nog sterk genoeg waren… Of zijn klasgenoten moesten leren mikken. Tijdens de pauzes werd hij lastiggevallen door Stacey, een meisje die altijd aasde naar roddels. Stacey vond het heerlijk om hem de kleren van het lijf te vragen over zijn vaders, waarvan een van de twee dé Travis Howell was. Travis Howell die de beroemde drummer van Paradise of Chaos was, een band die niet langer heel actief was maar nog zeker geliefd. Zijn vader had nog steeds een celebrity status en daardoor had Bridge die – helaas – ook geërfd. Hij probeerde Stacey af te wimpelen, maar helaas was dit een van de dagen dat ze besloot hardnekkig door te gaan tot de pauze afgelopen was. Dit hield hij echt niet vol.
Na een rampzalige biologie sessie – hij wilde er niet eens over uitweiden, nooit niet – besloot Bridge dat het genoeg was. Hij ging niet langer doen alsof vandaag nog een succes kon worden. Zijn humeur was hopeloos verloren. Twee uren skippen was geen ramp, toch? Bridge besloot gewoon naar de plaatselijke koffiebar te gaan, waar hij wel vaker heen ging als hij even nood had aan een bakkie troost. Hij deed niet eens de moeite om te glimlachen naar de barista, een klein, gepreveld dankje toen hij zijn beker koffie kreeg was het enige wat hij gaf qua vriendelijkheid. Was deze dag maar snel over.
Het ongeluk volgde hem echter op de hielen, want een onbekende jongeman kwam op hem af. Aangezien de jongeman zijn naam zei, maakte Bridge snel de conclusie dat dit weer een aanbidder van zijn vader was. Of een journalist, al leek de jongen daar weer iets te jong voor. Hij liet de jongen niet uitpraten en trok zijn pols woest los. “Wat moet je van me?! Jezus, kan ik nog niet gewoon even koffie komen halen! Jullie zijn echt rotzakken, allemaal! Ja, mijn vader is dé beroemde Travis Howell, dat weet ik godverdomme ook wel! Val hem lastig en laat mij allemaal met rust! Ik heb er ook niet om gevraagd,” brandde hij uit tegen de jongeman. Het kon hem niet eens schelen dat hij zo meer aandacht trok, hij verliet de koffiebar toch zonder de jongen nog een blik waardig te gunnen.

[Joyce]

Compleet overrompeld stond Nicci in de deuropening van het koffietentje. Een aantal nieuwsgierige blikken werden zijn kant opgeworpen, maar hier besteedde hij geen aandacht aan. Het enige dat hij kon doen, was voor zich uit staren. Om meer precies te zijn, hij staarde naar de plek waar Bridge uit het zicht was verdwenen. Zijn hart klopte in zijn keel. Zijn vingers sloten zich om de sleutels heen die hij nog steeds in zijn hand had, de sleutels die niet tot hem behoorden. Moeizaam slikte hij. Hij was niet in staat zich te bewegen. De schrik zat hem te hoog.
“Ga eens aan de kant!” Een duw in de rug en hij stond een meter verderop. Verbaasd keek hij achter zich. Een norse man paradeerde weg. Blijkbaar had hij in de weg gestaan.. De onaardige snauw had hem wel uit zijn tijdelijke verlamming weten te halen, dus al met al was het maar goed geweest dat de man zo een haast had gehad. Anders had hij hier nog steeds op dezelfde plek gestaan, verlamd van de schrik.
Met een naar gevoel in zijn buik betrad hij het koffietentje weer. De vrouw achter de koffiebar wierp hem een bezorgde blik toe. Hij glimlachte kort naar haar, als teken dat alles goed met hem was en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Terug op zijn plaats legde hij de sleutels van Bridge voor zich neer op tafel, waarna hij een staarwedstrijdje begon met het item. “Alsjeblieft, een kop warme chocolademelk met slagroom, voor de schrik. Van het huis.” Nicci keek verbaasd op. Een kneepje in zijn schouder en de vrouw liet hem weer met rust.
De mok warme chocolademelk warmde hem terug op. Van binnen en van buiten. Na enkele minuten gepiekerd te hebben over de sleutels, pakte hij zijn telefoon. Hij kon dit probleem niet alleen aan. Hij had hulp nodig. Vandaar dat hij besloot zijn twee beste, en tevens enige, vrienden te raadplegen. Zij wisten vast wel wat te doen. Met een druk op zijn scherm opende hij de groepschat.

Nicola zegt:
‘Jongens, help.. Ik heb Bridge zijn sleutels..’

Binnen een minuut stonden er twee geschokte reacties in de chat. Zijn vrienden waren echt de beste in snel reageren. Waarschijnlijk omdat zij net zoals hij niet veel bijzonders in hun leven deden. Naar school gaan en gamen, daar bestonden hun dagen uit.

Tanya zegt:
‘Wat? Hoe bedoel je, je hebt zijn sleutels??’

Eloy zegt:
‘Als in, je hebt zijn sleutels gestolen?’

Nicci zuchtte zacht. Aan deze reacties had hij dus helemaal niets. Zijn vingers gleden over het scherm heen om een verdere uitleg te geven.

Nicola zegt:
‘Nee! Niet gestolen.. Ik bedoel, niet opzettelijk in ieder geval.. Ze vielen uit zijn zak en ik wilde ze teruggeven, echt waar, maar hij werd boos en toen.. Jeweetwel, toen liep hij weg en nu heb ik nog steeds zijn sleutels!!!’

Tanya zegt:
‘Je bedoelt, je hebt ze onopzettelijk gestolen?’

Eloy zegt:
‘Shit man, dat gaat wel heel erg ver, de sleutels stelen van de zoon van DE BEROEMDE TRAVIS HOWELL, hahaha. Dat had ik nou niet van je verwacht.. Ik durf te wedden dat je die sleutels voor een belachelijke hoeveelheid geld kan doorverkopen!!’

Tanya zegt:
‘Jezus Nic, je moet ze terug gaan geven en wel nu! Dit is illegaal!’

Eloy zegt:
‘Nee, nee, nee! Verkoop ze door!! Dan worden we rijk! Zorg er alleen voor dat je ze niet verkoopt aan een moordenaar.. Ik wil niet in de bak eindigen, of erger.. OP EEN BEGRAFENIS.

Eloy zegt:
‘Denken jullie eigenlijk dat we uitgenodigd zouden worden op Bridge zijn begrafenis? Ik bedoel, we hebben ooit samen muziekles met hem gehad.. We zijn zijn ex-klasgenoten..? Dus een uitnodiging zou wel op zijn plaats zijn, toch? Hij heeft ons dan misschien nooit opgemerkt, maar als we zeggen dat we dat awkward trio achter in de klas waren..’

Met een blik vol horror sloot Nicci de groepschat en schoof hij zijn telefoon zo ver mogelijk van zich vandaan, alsof het een levensgevaarlijk object was. Bridge zijn begrafenis, het idee alleen al maakte hem misselijk, hij moest er niet aan denken. Of een inbreker in Bridge zijn huis, omdat hij de sleutels aan een crimineel had gegeven. Een crimineel, of een doorgedraaide fangirl.. Nee, dat mocht niet gebeuren. Hij pakte de sleutels en drukte ze tegen zijn borst aan, vastbesloten om het item met zijn leven te beschermen. In ieder geval totdat hij een betere oplossing had voor zijn probleem. Tot die tijd waren de sleutels in goede handen bij hem.


Het was inmiddels avond en Nicci stond ergens waar hij nooit verwacht had te staan. Hij had deze middag met zijn vader gesproken over het probleem dat hij had en gelukkig had de man een betere reactie gehad dan zijn vrienden. Na lang overleg waren ze samen tot de conclusie gekomen dat het het beste was om de sleutels persoonlijk bij hun eigenaar te brengen. Natuurlijk was het eigenaardig om onaangekondigd voor iemand zijn deur te verschijnen, maar het was nog altijd beter dan iemand zijn sleutels in het bezit houden. Vandaar dat hij nu voor de deur stond van villa Howell-Roberts. Het was een gigantisch huis. Intimiderend vooral.
Twijfelend keek Nicci achterom. Een eindje verderop stond de auto van zijn vader. Zijn vader was zo lief geweest om hem te brengen en gebaarde nu wild naar hem dat hij op de bel moest drukken. Met tegenzin deed hij dat, hij drukte op de bel. Ergens wilde hij gewoon de sleutels in de brievenbus die een eindje verderop stond duwen, maar dat was helaas geen optie.. Als hij ze onaangekondigd in de brievenbus deed, wist Bridge tenslotte nog steeds niet waar zijn sleutels waren. Er zat niets anders op dan ze persoonlijk te overhandigen, dan had hij ook direct de kans om zijn excuses aan te bieden voor zijn ongepaste gedrag van vanmiddag. Hij was ongepast geweest, toch? Anders had Bridge nooit zo gereageerd.. Of wel soms?
Grimassend keek hij naar het grote hek dat hem scheidde van de tuin van het landhuis. Hij stond bij de bel naast het hek, zichzelf afvragend of hij met de sleutels die hij had het hek zou kunnen openen. Niet dat hij van plan was om dat te doen, dat zou namelijk inbreken zijn, maar zou het kunnen? En stel hij kwam daadwerkelijk de tuin in, wat zou er dan gebeuren? Zou hij dan zonder pardon worden neergeschoten? Nee, natuurlijk niet, dit was geen computerspel, dit was echt.
Ongemakkelijk schraapte hij zijn keel. Wat zou hij zeggen als er straks iemand door de luidspreker sprak? ‘Hallo, ik ben Nicci, ik kom jullie sleutels terugbrengen.. Die ik echt niet gestolen heb..’ Nee, dat klonk stom, maar wat dan wel? ‘Hallo, ik ben Nicci, een klasgenoot van Bridge..’ Dat was een regelrechte leugen. Hij was geen klasgenoot, want hij had geen enkel vak met zijn grote liefde. Een piepje maakte hem letterlijk en figuurlijk aan het springen. Hoe gênant. “Oh.. Hoi.. Uhm.. Ik kom voor Bridge?” bracht hij moeizaam uit. Dit klonk pas stalkerig. “Ik bedoel, ik heb zijn sleutels!” schreeuwde hij er achteraan. Hij maakte het er niet beter op. “Ik heb ze gevonden.. op straat.. Niet gestolen..” Nu sprak hij zo zacht, dat hij waarschijnlijk niet te verstaan was. Al de moed zakte hem in de schoenen. Wat een sukkel was hij ook. Met het schaamrood op zijn wangen keek hij naar zijn voeten.