Colton Miller en Theodore Swan

[Joyce]

Resoluut schudde Theo het hoofd. “Ik eet nooit meer sushi met jou.” verklaarde hij. Hij zag een blik van verwarring in de ogen van de ander. “Je hebt zonet de sushi verkracht, voor mijn ogen, hoe erg ik ook mijn best deed om dat te voorkomen. Ik wil niets te maken hebben met jouw sushimisdrijven.” Zijn idiote woorden brachten een glimlach rond zowel zijn lippen als die van Colt. “Ik meen het. Ik wil absoluut niet medeplichtig zijn hieraan.” Hij hief zijn handen.
De plaats van het misdrijf werd zorgvuldig schoongemaakt door Colt. Zo goedgemanierd als hij was, keek Theo toe zonder te helpen. “Nu hoef je enkel nog af te rekenen met de getuige en dan ga je vrijaf.” merkte hij op. Wellicht werd het tijd dat hij stopte met dit spelletje. Het werd oud. Het was klaar. Waarschijnlijk vond de ander het inmiddels niet heel grappig meer om beschuldigd te worden van sushiverkrachting. “Sorry. Ik hou al op. Een film klinkt goed.” zei hij giechelend, als antwoord op de eerdere vraag.
Nog altijd in een dekentje gewikkeld, schuifelde Theo terug naar de woonkamer. Hij zocht zijn meest favoriete plekje op de bank op, de hoek met alle kussens. Vervolgens keek hij op naar zijn metgezel en klopte hij uitnodigend naast zich. Het voelde als vanzelfsprekend om tegen elkaar aan te kruipen tijdens de film. Om de een of andere reden leek hij te denken dat ze al jaren samen waren. Eenmaal Colt naast hem zat, stond hij een deel van zijn dekentje af zodat ze allebei konden genieten van de warmte die het ding afgaf.
“Welke film wordt het? We kunnen ook een serie kijken. Dan kan je me hier nog langer houden, want dat is toch wat je wilt? Je wilt de kroongetuige hier bij je houden.”

[Brenda]

De fantasie van de ander bleek eindeloos te zijn. In Theo’s ogen had er een waar misdrijf plaatsgevonden het afgelopen halfuur waarbij Colt de dader was en de sushi het onschuldige slachtoffer. “Volgens mij ben je een eigen film aan het regisseren, met mij en de sushi in de hoofdrol.” Natuurlijk zag Colt er de lol wel van in en moest hij er ook om lachen.
Samen op de bank kruipen onder een dekentje, het leek quasi vanzelf te gaan. Niets aan dit alles voelde ongemakkelijk of ongewoon meer sinds ze beiden hun muren hadden laten zakken en elkaar accepteerden voor wie ze zijn. Het was een heerlijk gevoel, Colt wenste dat het altijd zo zou blijven. Helaas was hij realistischer dan dat en wist hij dat ze nog een lange weg voor de boeg hadden voordat het altijd zo zorgeloos als nu zou zijn.
“Een serie klinkt als een uitstekend plan,” glimlachte hij, waarna hij een kusje gaf in Theo’s nek, vlak onder zijn oor. “Een serie met minstens zes seizoenen.” Colt begon te scrollen door Netflix, hield uiteindelijk halt bij La casa de papel. “Wat denk je van deze? Ik heb al van veel mensen gehoord dat het een goede, spannende serie is.” Meestal was Colt niet zo te vinden voor drama, maar het hele overval gebeuren klonk wel interessant. “Of You zou ook interessant zijn. Of The 100. Of hou je meer van komedies? Jane The Virgin?” Colt grinnikt zachtjes omdat hij zich plots besefte dat hij aan het ratelen was en Theo met de ene na andere serie bombardeerde. “Kies jij maar iets, ik vind alles prima. Ik heb toch iets leukers om naar te kijken dan eender welke serie.” Hij keek de jongen in zijn armen diep in de ogen aan om zijn woorden kracht bij te zetten.

[Joyce]

“La Casa de Papel heeft geen zes seizoenen. You en Jane The Virgin ook niet.” Het plekje onder Theo zijn oor waar de lippen van Colt daarnet hadden gezeten, brandde en daarom gingen zijn vingers op onderzoek uit. Zachtjes wreef hij over de tintelende huid. “The 100 heeft wel zes seizoenen volgens mij.” En daarmee had hij zijn besluit eigenlijk al genomen. De eis van minstens zes seizoenen was er een die hij serieus nam.
Het bloed steeg naar zijn wangen. Zijn ogen werden groot. Deze openlijke aanbidding van Colt kwam uit het niets. Hij schrok ervan. Op deze manier in het middelpunt staan, was iets waar hij zich niet erg comfortabel bij voelde. In dat opzicht was hij compleet het tegenovergestelde van zijn zusje, want zij stond graag in de schijnwerpers. Zij leek op hun moeder, op meer vlakken dan één, terwijl hij op hun obsessieve alcoholverslaafde vader leek. “W..wat..? Doe niet zo absurd.. Hou op, alsjeblieft. Ik ben het bekijken niet waard. Je kunt beter naar Leah kijken, zij is veel leuker.” Hij geloofde er heilig in dat hij het minst goed gelukte kind van hun ouders was. Het was een giftige gedachte die hij zichzelf in de loop der jaren wijs had gemaakt.
Het daaropvolgende moment was raar. Ze voerden zonder daadwerkelijk met elkaar te praten een vurige discussie die eindigde met hun lippen op elkaar. Colt was bovenop hem gekropen en hij had zijn benen om de heupen van de jongeman geslagen. De televisie werd voor een ogenblik vergeten. Een voor hem onverklaarbaar geluid maakte een einde aan de kus. Geschrokken duwde hij de ander van zich af. “Hoorde je dat ook? Wat was dat?” Paranoïde keek hij om zich heen. Toen hij niets zag, begon hij zichzelf in twijfel te trekken. Had hij het zich verbeeld?

[Brenda]

Het tv kijken was geen succes. Of nouja, het was eigenlijk wel een succes, maar een succes van een ander kaliber dan dat zij beiden geïntrigeerd naar dezelfde serie aan het kijken waren. Colt kon zichzelf er niet van weerhouden om Theo te zoenen, iets waar Theo zichtbaar geen problemen mee had. Ze lagen op de bank te flikflooien alsof ze een zorgeloos stelletje waren zoals ieder ander stelletje op hun leeftijd.
Hij ging volledig op in de ander, tot deze hem plots van zich afduwde. Colt begreep er niks van, hij had zijn handen op de brave, veilige zones gehouden, maar blijkbaar lag dit gebaar niet aan hem. “Ik hoorde niets,” zei hij naar alle eerlijkheid, maar hij ging toch rechtop zitten. Colt was het type dat helemaal niets verborgen hield voor mensen die hem dierbaar waren, en daarom had hij zijn zus en beste vriend ieder een sleutel van zijn woning gegeven. De kans dat het een van hen was, was dus zeker reëel.
“Hallo daar.” Gregs hoofd kwam opeens tevoorschijn achter de deurpost als een zwevend lichaamloos hoofd. Een hoofd dat hen grijnzend aankeek. “Ik dacht wel dat je niet alleen was, stud. Ben je me nou aan het bedriegen met een eerstejaars? Wat cliché.” Het was typisch het soort humor van zijn beste vriend waar Colt meestal door moest lachen, maar op dit moment schudde hij afkeurend het hoofd. Hij wist zeker dat dit niet in goede aarde zou vallen bij Theo. “Ooit gehoord van aanbellen, klootzak?” Colt wierp een verontschuldigend glimlachje naar Theo en kwam overeind van de bank, trok zijn eigen shirt recht. “Greg, het is even een slecht moment, ik bel je straks wel oke?” Hij begon zijn beste vriend de deur uit te werken, maar deze leek geen haast te hebben om te vertrekken. “He, ik judge niet en vertel het niemand, oke? Ik heb geen zin om naar huis te gaan, mijn zusje en haar vriendje zijn vreselijk irritant.”

[Joyce]

Zijn oren hadden hem niet voor de gek gehouden. Er was inderdaad een indringer. Al had deze niet daadwerkelijk ingebroken. De sleutelbos in zijn hand was prominent aanwezig. Desondanks dat was de manier waarop hun privacy geschaad werd op geen enkele manier goed te praten. De bijdehante opmerking ging bovendien te ver. Het was niet fijn om het onderwerp te zijn van een zogenaamde bedriegersgrap tussen twee beste vrienden. Gelukkig ging Colt er niet in mee.
Theo zijn gezicht betrok bij de benoeming van zijn twee beste vrienden, die momenteel blijkbaar met elkaar aan het flikflooien waren in het ouderlijk huis van Cindy. Een steek van jaloezie trok door hem heen. Terwijl hij steeds verder van hen af kwam te staan, groeiden zij steeds dichter naar elkaar toe. Het zou niet lang duren voordat hij het buitenbeentje binnen hun groep geworden was. Het maakte hem intens verdrietig.
Terwijl Colt de indringer uit de deur werkte, kroop hijzelf in het hoekje van de bank om zich daar zo klein mogelijk te maken. Zijn neus produceerde een grote hoeveelheid aan ongewild snot. Zijn ogen waren tevens waterig. Toen zijn metgezel zich een minuut of vijf later terug bij hem voegde, zorgde deze staat van hem duidelijk voor bezorgdheid. Hij glimlachte zwakjes. “Er is niets, echt niet. Alleen.. Nou ja, ik ben gewoon een huilebalk.” verklaarde hij.
Logischerwijs bleven zijn tranen een reden voor zorg bij de ander. Vandaar dat hij besloot te vertellen waar ze vandaan kwamen. “Shane en Cindy zijn verliefd. Ze hebben mij niet meer nodig en nu ben ik dus helemaal alleen.. Ik weet dat ze niets verkeerd doen, maar het doet toch pijn. Ze zijn mijn enigste vrienden op school. Wat moet ik nu? Ik wil geen nieuwe vrienden, daarbij vind ik die toch niet.. Ik ben raar.”